Τι το ιδιαίτερο είχε αυτή η ταινία ώστε να πεις ναι;
Πέρα από την καλή χημεία με τον σκηνοθέτη και τους συνεργάτες,
βρήκα το σενάριο πολύ γλυκό. Έχει πολύ ωραίες ισορροπίες, μια κωμική
γραμμή με πολλές πτυχές, που ακουμπάνε σε ευαίσθητες ανθρώπινες χορδές
και πιάνουν ένα βασικό ανδρικό στοιχείο. Τη ζήλια. Η ταινία θίγει τις
ανθρώπινες σχέσεις, την ανδρική φιλία. Έχει πράγματα από την
καθημερινότητά μας, και ο θεατής μπορεί εύκολα να ταυτιστεί. Ιδιαίτερα
ο ανδρικός κόσμος.
Έχεις αισθανθεί να απειλείσαι από το χρόνο και να χρειάζεσαι 5΄;
Θα ήθελα γενικώς πέντε λεπτά ακόμα! Για να προλάβω να είμαι συνεπής
σε όλα όσα κάνω. Για να κοιμάμαι πέντε λεπτά περισσότερο. Για να κάνω
πολλά απλά καθημερινά πράγματα. Κι αν μπορούσα σ’ αυτά τα πέντε λεπτά
να έχω άλλα πέντε λεπτά, θα ήταν καλό!
Η σχέση σου με το χρόνο;
Οργανώνομαι χρονικά μόνο σε επίπεδο δουλειάς. Σε επίπεδο προσωπικής ζωής νομίζω ότι είμαι άχρονος. Εύχομαι όχι και άχρωμος!
Τηλεόραση, σινεμά ή θέατρο;
Η πρώτη αγάπη είναι και θα είναι πάντα το θέατρο. Με ορίζει, με
προσδιορίζει. Είναι πάντα σημείο αναφοράς. Από εκεί και πέρα, δεν
αισθάνομαι ότι κάνω απιστίες, απλώς γοητεύομαι από το καινούργιο. Το
σινεμά, εξάλλου, είναι είδος πολυτελείας στην Ελλάδα, οπότε είναι πάντα
πρόκληση. Δεν μπορεί να γίνει mainstream, ούτε ρουτίνα. Η τηλεόραση θα
γίνει ρουτίνα, οπότε πρέπει να ξέρεις να ξεγλιστράς και να βρίσκεις τη
σωστή δοσολογία.
Έχεις μετανιώσει για κάτι μέχρι τώρα;
Στην αρχή κάθε δουλειάς πάντα γκρινιάζω, λόγω φυγοπονίας... Οι
άνθρωποι που ασχολούμαστε με την «τέχνη» –δεν ξέρω και κατά πόσο
είμαστε τελικά καλλιτέχνες– είμαστε λίγο ευγενείς αργόσχολοι, λίγο
τεμπέληδες. Μας αρέσει να φιλοσοφούμε, παρά να πράττουμε. Η ώρα της
πράξης συνεπάγεται την εναντίωση στην τεμπελιά. Συνειδητοποιείς ξαφνικά
ότι έχεις αναλάβει μια ευθύνη να φέρεις εις πέρας ένα έργο. Όλα αυτά
δημιουργούν φόβους και ανασφάλειες.
Τι ρόλο παίζουν τα χρήματα στις επιλογές;
Τα χρήματα είναι πάντα ένα κίνητρο για να δικαιολογείς στον εαυτό σου
πράγματα που νομίζεις ότι οι άλλοι δε θα σου δικαιολογήσουν. Αποκτάς
ένα πολύ καλό επιχείρημα...
Η σχέση σου με την αποτυχία;
Λειτουργεί λίγο διαλυτικά, αλλά ταυτόχρονα και πολύ ενδυναμωτικά.
Σε βάζει να κάνεις τη σούμα σου και να επαναπροσδιοριστείς. Αυτό πολλές
φορές μάς φέρνει στα ίσα μας.
Πώς χειρίζεσαι την αναγνωρισιμότητα;
Είναι μια αμφίδρομη σχέση. Είναι ωραίο να σε κοιτάζουν χαρούμενα
και να βλέπεις χαμόγελα. Και είναι ωραίο να δίνεις κι εσύ από την
πλευρά σου χαρά στον κόσμο που σε συναντάει. Το μόνο που με ανησυχεί
είναι μήπως κάποια στιγμή, όταν θα πάψουν να με κοιτάνε, αρχίσει όλο
αυτό να μου λείπει.
Υπάρχει κάτι που σου λείπει σήμερα;
Μου λείπουν οι παιδικές παρέες, η αγάπη για την ανεμελιά και η
θαλπωρή της, το αίσθημα ότι δεν έχεις καμία ευθύνη και κανείς δεν
περιμένει τίποτα από σένα, το να είναι όλα στο επίπεδο του «εσύ θα,
οπότε τώρα σου επιτρέπεται να, δικαιολογείσαι να», αυτές οι στιγμές της
μεγάλης ελευθερίας που βιώνεις με αγαπημένους ανθρώπους. Αυτό το
αίσθημα ευφορίας και πληρότητας που νιώθεις εκείνες τις στιγμές.
σχόλια