Το Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης είναι ένα από τα παραρτήματα του Μουσείου Μπενάκη και άνοιξε το 2004 για να στεγάσει τη συλλογή που δημιουργήθηκε αρχικά από τον Αντώνη Μπενάκη την εποχή που ζούσε ακόμα στην Αίγυπτο, ο οποίος τη συνέχισε μετά την εγκατάστασή του στην Αθήνα. Έπειτα εμπλουτίστηκε με άλλες δωρεές και σήμερα το μουσείο κατέχει μία από τις σημαντικότερες συλλογές διεθνώς.
Σε μια προθήκη του, μαζί με διάφορα άλλα αντικείμενα, στέκεται και ένα αγγείο ύψους περίπου 20 εκ. με ασυνήθιστη διακόσμηση. Ενώ το σχήμα είναι ινδικό, το υλικό (πορσελάνη), η τεχνική της διακόσμησης και τα μοτίβα είναι όλα κινέζικα. Συγκαταλέγεται ανάμεσα στα μόλις 3-4 γνωστά παραδείγματα που υπάρχουν παγκοσμίως με ανάλογη διακόσμηση (δύο μορφές παίζουν κάποιο παιχνίδι μέσα σε κήπο), ενώ πολύ πιο συνηθισμένη σε αυτού του τύπου τα αγγεία είναι η διακόσμηση με άνθη. Είναι μια hookah, ένα είδος ναργιλέ, μέσα από την κοιλιά της οποίας, που είναι γεμάτη με νερό, περνάει ο καπνός.
Συγκαταλέγεται ανάμεσα στα μόλις 3-4 γνωστά παραδείγματα που υπάρχουν παγκοσμίως με ανάλογη διακόσμηση (δύο μορφές παίζουν κάποιο παιχνίδι μέσα σε κήπο), ενώ πολύ πιο συνηθισμένη σε αυτού του τύπου τα αγγεία είναι η διακόσμηση με άνθη. Είναι μια hookah, ένα είδος ναργιλέ, μέσα από την κοιλιά της οποίας, που είναι γεμάτη με νερό, περνάει ο καπνός.
Πιο ενδιαφέρουσα όμως ακόμη είναι η ιστορία του πώς κατέληξε σε αυτό το μουσείο. Όταν σπούδαζα στο Λονδίνο, συνήθιζα να πηγαίνω, μια και ήταν και κοντά στη φοιτητική εστία όπου διέμενα, στο παζάρι του Angel, μια μικρογραφία του Portobello, όπου οι Άγγλοι εξασκούσαν το δεύτερο εθνικό τους σπορ, την αγοραπωλησία οποιουδήποτε παλαιού αντικειμένου που μπορεί να είχε (ή και να μην είχε) αξία.
Σε αυτές τις βόλτες πήγαινα σχεδόν αποκλειστικά μαζί με τον φίλο και νυν εκτελεστικό διευθυντή του Μουσείου Μπενάκη, Γιώργο Μαγγίνη, καθώς κι εκείνος βρισκόταν την ίδια περίοδο στο Λονδίνο για σπουδές. Περιδιαβαίναμε με τις ώρες στα στενά δρομάκια με τους στρωμένους πάγκους και τα κουκλίστικα μαγαζάκια μέχρι εξαντλήσεως, σωματικής αλλά και οικονομικής. Οι αγορές μας περιορίζονταν σε διάφορα αξιοπερίεργα μικροπράγματα, τα οποία φέρναμε στη συνέχεια ως λάφυρα πίσω στην εστία.
Σε μία από αυτές τις εξορμήσεις, λοιπόν, γνωρίσαμε και μια ηλικιωμένη Αγγλίδα με καταγωγή από την Κάλυμνο(;) που μίλαγε και λίγα ελληνικά, η οποία είχε ένα μαγαζάκι φορτωμένο με διάφορες πορσελάνες, τόσο που φοβόσουν να μπεις μέσα γιατί έλεγες ότι με την παραμικρή κίνηση θα γκρεμιστούν όλα. Είχε όμως έναν πάγκο έξω από το κατάστημα με διάφορα ετερόκλητα αντικείμενα μηδαμινής αξίας.
Ξαφνικά, τράβηξε την προσοχή του Γιώργου ένας μικρός σωρός από 4-5 θραύσματα από κάποιου είδους δοχείο με κινέζικη διακόσμηση, που ήταν και το αντικείμενο των σπουδών του. Τελικά, του το αγόρασα για το αστρονομικό ποσό των 2,5 λιρών, καθώς φαινόταν ότι μπορούσε να ανασυσταθεί ολόκληρο το σκεύος, και επιστρέψαμε θριαμβευτές.
Ο Γιώργος στη συνέχεια το έδωσε για συντήρηση και άρχισε να το μελετάει εμβριθώς. Αποδείχτηκε, τελικά, ένας μικρός θησαυρός, όπως εξήγησα παραπάνω, και πλέον αποτελεί μέρος της συλλογής του μουσείου. Έκτοτε έχει αποτελέσει αντικείμενο αρκετών δημοσιεύσεων σε διάφορα επιστημονικά περιοδικά και προσφάτα εκτέθηκε σε μια περιοδική έκθεση στο κεντρικό κτίριο του Μουσείου Μπενάκη. Μάλλον είναι η καλύτερη αγορά που έκανα ποτέ.
σχόλια