Xρώμα και φως σε ένα τοπίο εκτυφλωτικό, με πινελιές νευρικές, συνεχείς, που λειτουργούν ως ψηφίδες στον καμβά, είναι τα κυρίαρχα στοιχεία -σε μια πρώτη ανάγνωση- των έργων του Γιώργου Χαδούλη, που παρουσιάζονται από σήμερα στην Αίθουσα Τέχνης Σκουφά με τίτλο «Private View». Η σύγχυση των ορίων ιδιωτικού και δημόσιου είναι προφανής, καθώς στιγμές ιδιωτικής ζωής γίνονται παράθυρα δημόσιας θέασης. Η πρώτη σκέψη είναι πως ο τίτλος «Private View» στηρίζεται σε αυτή την αντίληψη. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι, όπως εξηγεί ο Γιώργος Χαδούλης: «Διάλεξα τον τίτλο ως λογοπαίγνιο και σε σχέση με κάτι σύνηθες στα εικαστικά, το λεγόμενο private viewing, ένα είδος προσωπικού preview που κάνεις για λίγους. Στην έκθεση είναι σαν να κοινωνείς όλον τον κόσμο στα έργα, αλλά και τον καθένα ξεχωριστά. Βλέπεις όλα τα επίπεδα χωρίς να υπάρχει κάτι ξεχωριστά: όλα είναι συγκοινωνούντα δοχεία».
Αυτό που ενδιαφέρει κυρίως τον Γιώργο Χαδούλη είναι να βλέπει. Απλά. Να μετασχηματίζει πράγματα που ο μη καλλιτέχνης προσπερνά. Και μέσω της ζωγραφικής του να τον πείσει να κοντοσταθεί και να δει για πρώτη φορά μια νέα διάσταση ή πτυχή της πραγματικότητας. Άλλωστε, ο Γιώργος Χαδούλης δεν ζωγραφίζει εκ του φυσικού, δεν κάνει νατουραλισμό αλλά ανακατασκευάζει αυτά που βλέπει. Σε όλη αυτήν τη διαδικασία θέλει το θεατή ενεργητικό, συνένοχο, η διαδραστικότητα είναι κεντρικό ζητούμενό του. Οι εκθέσεις που πραγματοποιεί δεν είναι αυτοτελείς ιστορίες αλλά υπακούουν στη λογική της συνέχειας, που έχει ένα ρόλο κεντρικό στη δουλειά του: «Δείχνω συχνά γιατί για μένα έχει σημασία να βλέπουν οι άλλοι τα έργα μου. Η λογική στις εκθέσεις μου είναι να νιώθει ο θεατής σαν να έρχεται στο ατελιέ. Δεν θέλω να παρουσιάσω ένα απόφθεγμα, ένα καταστάλαγμα. Η τέχνη μου είναι μια διαδικασία in progress. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η διαδικασία και όχι το τελειωμένο έργο, γιατί αυτό είναι νεκρό».
Στην έκθεση «Private View» που πραγματοποιείται στην Αίθουσα Τέχνης Σκουφά με χορηγό την Bombay Sapphire, ο Γιώργος Χαδούλης εκθέτει δεκαπέντε μεγάλα και αρκετά μικρότερα έργα που συμπεριλαμβάνουν ακόμη και σχέδια ασπρόμαυρα, είτε χρωματιστά με ελαφρές ύλες. Έτσι υπάρχει η γοητεία της συνάντησης της πύκνωσης (που εκφράζεται από τα έργα που είναι δουλεμένα με πολλούς τόνους) με την οικονομία, τη μονοκοντυλιά, που μπορεί όμως να αποδώσει το συναίσθημα με διαφορετικό τρόπο. «Έχει πολύ να κάνει όλη η διαδικασία με το ρυθμό. Όταν ζωγραφίζω κάνω συχνά κινήσεις αυτοματοποιημένες. Συμβαίνει επειδή έχεις κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό σου, είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος σε αυτό και το αποτυπώνεις με κινήσεις που μοιάζει να μην ορίζεις. Λειτουργείς με τη γλώσσα που δεν έχει λογική και λέξεις, αλλά που ο κώδικας έκφρασης είναι η εικόνα και η ύλη της ζωγραφικής, τα χρώματα…».
σχόλια