Ο Γερμανός εικαστικός (ζωγράφος, γλύπτης και φωτογράφος) με ελληνική καταγωγή από την πλευρά της μητέρας του Manuel Osterholt έχει μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα. Πολυάσχολος και πολυτάλαντος, είναι ένας καλλιτέχνης με προϊστορία στη ζωγραφική του δρόμου και πολύ ιδιαίτερο και αναγνωρίσιμο σχέδιο, με έντονα στοιχεία από τη βυζαντινή ζωγραφική και την ελληνική μυθολογία.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Χαϊδελβέργη, μια πανεπιστημιούπολη στα νότια της Γερμανίας, σε έναν δρόμο που λέγεται "O λόφος των φιλοσόφων", απέναντι από το περίφημο κάστρο και την παλιά πόλη» λέει. «Αυτό που θυμάμαι έντονα ως παιδί είναι τα δάση, τον κεραμικό τροχό της μάνας μου, το μαγαζί με τα ξύλινα του πατέρα μου και τον σκοτεινό φωτογραφικό του θάλαμο, τα βιβλία για ξένες κουλτούρες και τη μεγάλη ποικιλία μουσικής. Η καλύτερη ανάμνηση, όμως, από την παιδική μου ηλικία είναι οι ετήσιες καλοκαιρινές διακοπές στον παππού και τη γιαγιά μου στη νοτιοδυτική Πελοπόννησο.
Το μέρος όπου μεγάλωσα με έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Τα δάση όπου περπατούσα και χανόμουν, η μικρή πόλη όπου αναπτύσσεις τον δικό σου κόσμο. Μεγάλωσα μέσα σε υποκουλτούρες, από το skateboarding και τα ντραμς που έπαιζα σε μια hardcore punk μπάντα μέχρι την κουλτούρα του χιπ χοπ. Για μένα και τα δύο είναι, ή ήταν, ένας τρόπος να εκφραστούν τα περιθωριοποιημένα παιδιά που βρήκαν μια δημιουργική DIY διέξοδο, να γίνουν δημιουργοί και όχι απλώς καταναλωτές. Ίσως ο μπαμπάς μου να με βοήθησε να γεφυρώσω το χάσμα ανάμεσα στα φαινομενικά διαφορετικά είδη όταν μου έδωσε το πρώτο μου βινύλιο των Beastie Boys.
Άρχισα να κάνω γκράφιτι το 1989, αλλά μου άρεσαν η τυπογραφία και τα χειρόγραφα γράμματα από πολύ μικρή ηλικία. Η Χαϊδελβέργη ήταν ένα από τα επίκεντρα της κουλτούρας του χιπ-χοπ στη Γερμανία. Υπήρχαν υψηλής τέχνης γκράφιτι σε όλο το μήκος της πόλης, έτσι, όταν τα προσπερνούσα με το τρένο, ενθουσιαζόμουν. Ήταν τυπογραφία, αλλά τεράστια και πολύχρωμη, πολύ δυναμική. Ένας φίλος μου μού έδειξε μερικά βήματα και από τότε κολλήσαμε.
Υποθέτω ότι έγινα καλλιτέχνης επειδή δεν είχα καμία άλλη επιλογή. Με ενδιαφέρουν πάρα πολλά πεδία και η τέχνη είναι το μοναδικό στο οποίο μπορούν να συγχωνευτούν όλα. Η τέχνη σού επιτρέπει να δημιουργείς ερωτήματα. Πάντα ζωγράφιζα για τον εαυτό μου, αλλά πιο σοβαρά άρχισα γύρω στο 2005. Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού μου στο Χονγκ Κονγκ και στο Τόκιο συλλογιζόμουν ερωτήματα που είχα αναπάντητα. Είχα πολύ χρόνο να αφιερώσω και εκεί ανέπτυξα την ερμηνεία μου για το ορθόδοξο στυλ εικονογραφίας.
Η περιέργειά μου να καταλάβω τον κόσμο γενικά και τον κόσμο γύρω μου με ώθησε να ταξιδέψω για να τον δω. Να φάω όπως τρώνε οι άλλοι άνθρωποι, να μιλήσω μαζί τους, να παρατηρήσω τα πάντα.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου οι γονείς μου μας έβαζαν σε ένα παλιό Μερσεντές βανάκι και ταξιδεύαμε σε όλη την Ευρώπη. Όλη μου τη ζωή την έχω ζήσει στη Χαϊδελβέργη και στο Βερολίνο, έχω ταξιδέψει όμως πολύ κι έχω μείνει σε πολλά μέρη για περισσότερο από έναν μήνα ‒ τα περισσότερα τα έχω επισκεφτεί επανειλημμένως: το Μπουένος Άιρες –επειδή η σύζυγός μου έχει γεννηθεί εκεί‒, το Σάο Πάολο, το Γιοχάνεσμπουργκ, τη Νέα Υόρκη, το Durban, το Λος Άντζελες, το Shenzhen, το Chongqing, την Guangzhou... Η περιέργειά μου να καταλάβω τον κόσμο γενικά και τον κόσμο γύρω μου με ώθησε να ταξιδέψω για να τον δω. Να φάω όπως τρώνε οι άλλοι άνθρωποι, να μιλήσω μαζί τους, να παρατηρήσω τα πάντα.
Πάντα τράβαγα φωτογραφίες, ίσως από τα μέσα της δεκαετίας του '90, αλλά με τη φωτογραφία ασχολήθηκα πιο σοβαρά από τα μέσα των '00s. Από τότε επικεντρώνομαι σε περίεργα σκηνικά του δρόμου, κυρίως σε ανθρώπους, ακίνητα στιγμιότυπα. Το να βγάζεις φωτογραφίες είναι κάτι πολύ κοντινό στη ζωγραφική, αλλά είναι και το ακριβώς αντίθετο. Σχετίζεται με τη σύνθεση, το περιεχόμενο, το χρώμα, το φως και το σκοτάδι. Είναι δημιουργία εικόνων. Είναι όμως και το αντίθετο, επειδή δεν υπάρχει το στούντιο και έρχεσαι αντιμέτωπος με τα θέματά σου, καθώς προσπαθείς να περνάς απαρατήρητος, να μην καταστρέψεις τη στιγμή. Στη ζωγραφική έχεις χρόνο, στο στιγμιότυπο του δρόμου δεν έχεις καθόλου. Είναι πιο κοντά στο γκράφιτι, που το φτιάχνεις γρήγορα γιατί δεν πρέπει να σε πάρουν χαμπάρι. Η φωτογραφική μου έσπασε όταν ήμουν πάνω στην Ακρόπολη και πρέπει να πάρω καινούργια μέχρι το επόμενο ταξίδι μου.
Στην Αθήνα ήρθα κάμποσες φορές με τους γονείς μου ως παιδί. Βασικά, εκεί προσγειωνόμασταν όταν επισκεπτόμασταν την οικογένειά μου στον Πύργο Ηλείας. Όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ αισθάνομαι να με τραβάει η Αθήνα. Θα ήθελα να έρθω να μείνω για πιο μεγάλες χρονικές περιόδους. Τα τελευταία χρόνια αισθάνομαι έντονη την επιθυμία να ξανασυνδεθώ με την ελληνική κληρονομιά μου και παράδοση, παρότι έχω χάσει κάπως την επαφή μαζί τους. Στη Γερμανία δεν είχα ελληνική κοινότητα γύρω μου, εκτός από τη μάνα μου και τις θείες μου. Για μένα την Αθήνα την κάνουν μοναδική η πολιτιστική κληρονομιά, η Ιστορία, η μυθολογία και τα φαγητά φυσικά, αλλά και η ακμάζουσα σύγχρονη κουλτούρα. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος με το πόσο πολλοί καλλιτέχνες δουλεύουν στην Αθήνα και υπάρχουν ακόμη πάρα πολλοί που θέλω να ανακαλύψω.
Δουλεύω με σύμβολα που με εκφράζουν. Είναι τα τουβλάκια για τους πίνακές μου, σχεδόν σαν ένα αλφάβητο που χρησιμοποιώ για να γράψω ποίηση. Τα σύμβολα και οι κώδικες μας βοηθούν να διαβάζουμε και κατανοούμε τον κόσμο. Από πολύ μικρή ηλικία μου διάβαζαν ή διάβαζα μόνος μου μύθους ‒ αυτές οι ιστορίες περιέχουν επίσης σύμβολα που μπορούν να μας εξηγήσουν την περιπλοκότητα του κόσμου γύρω μας, είναι χιλιάδων χρόνων και ακόμη και σήμερα μας αφορούν. Στο βιβλίο του Ο ήρωας με τα χίλια πρόσωπα ο Joseph Campbell, που εξερευνά τους διαφορετικούς μύθους που υπάρχουν παντού στον κόσμο, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το περιεχόμενο σε πολλές περιπτώσεις είναι απολύτως όμοιο, ο μύθος της δημιουργίας, οι περιπτώσεις ανδρείας κ.λπ., παρότι δημιουργούνταν από ανθρώπους που τους χώριζαν χιλιάδες χιλιόμετρα.
Όταν επισκέπτεσαι την Ελλάδα δεν μπορείς να παραβλέψεις την πλούσια καλλιτεχνική κληρονομιά της. Πάντα υπήρχαν μικρές εικόνες στα σπίτια. Στο μικρό χωριό όπου μεγάλωσε η μάνα μου υπάρχει μια μικρή εκκλησία πάνω σε λόφο, με τοιχογραφίες που πάντα λάτρευα. Υπήρχε και μια σχολή αγιογραφίας εκεί κοντά. Και επειδή τα βασικά μου ερωτήματα περιστρέφονται γύρω από την ανθρώπινη φύση, η εικονογραφία ήταν για μένα ένας όμορφος τρόπος να εκφράσω τα υπαρξιακά μου ζητήματα και τις προσωπικές μου σκέψεις.
Αυτήν τη στιγμή σχεδιάζω και ζωγραφίζω πολύ και προσπαθώ να ολοκληρώσω και να προωθήσω μερικά πρότζεκτ που βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια. Εδώ και ενάμιση χρόνο είμαι καλλιτεχνικός σύμβουλος και διευθυντής στο παράρτημα της γκαλερί HVW8 στο Βερολίνο. Με τη "μαμά" γκαλερί στο Λος Άντζελες και την ομάδα μας στο Βερολίνο δημιουργούμε εκθέσεις σύγχρονης τέχνης και events στο κέντρο της πόλης, προετοιμάζοντας το Artweek Berlin που ξεκινάει και η πόλη είναι γεμάτη ανθρώπους που αγαπάνε την τέχνη».
Instagram: @superblast (Painting), @manuelosterholt (Photography)
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια