Η γραμμή που χωρίζει το ωμό από το χυδαίο και την καφρίλα είναι πολύ λεπτή στο σημερινό ραπ. Εξαρτάται από το ποιος το ακούει, πόσο εξοικειωμένος είναι με τον νέο ήχο, αν τον αποδέχεται ή αν τον απορρίπτει ως «σκουπίδι».
Ο Bossikan είναι μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση που πατάει ακριβώς σε αυτήν τη λεπτή γραμμή. Αν ακούς τραπ, είναι ένας αυθεντικός τράπερ, με flow μοναδικό, με φωνή χαρακτηριστική, με ήχο σύγχρονο –με διεθνή στάνταρντ– και, βέβαια, με όλα τα καλά και τα κακά που φέρει αυτή η ιδιότητα.
Ο Bossikan είναι ίσως ο αγαπημένος μου τράπερ από όσους ξεχώρισαν στο «new 2310 wave» μετά το «μπαμ» της Capital, και είναι και από τους ελάχιστους που έχουν κάνει τόσο μεγάλη πρόοδο. Αν μου ζητούσε κάποιος να επιλέξω μόνο ένα κομμάτι από τις κυκλοφορίες της φετινής χρονιάς, αυτό θα ήταν το «Tussin» –σε μία καταπληκτική παραγωγή του Ortiz– γιατί είναι εντελώς 2020, όσο σκληρό και ακραίο και αν ακούγεται: «Σπάσαν τα μούτρα απ’ τα drugs, αυτό είναι της ζωής το χώμα, μα νιώθω ok κι είμαι alright, επιβιώνω μες στον φούρνο».
Όταν βγήκε λίγο πριν από το τέλος του καλοκαιριού το EP του «Ergo 1» (με εξώφυλλο μια «πειραγμένη» λεπτομέρεια από τον «Κήπο των επίγειων απολαύσεων» του Ιερώνυμου Μπος), έγινε το Νο 1 σάουντρακ σε όλες τις περιπλανήσεις μου του Αυγούστου. Κάτι σαν ένοχη απόλαυση, που με έκανε να αισθάνομαι άσχημα όταν έβγαιναν τα ακουστικά από το κινητό και οι άλλοι γύρω μου άκουγαν τι λέει.
Οι στίχοι του Bossikan ήταν ο φόβος και ο τρόμος του πολιτικά ορθού, ωμή περιγραφή καταστάσεων που οι περισσότεροι θεωρούν ακραίες, άγριες. Από την άλλη, ήταν αυτά ακριβώς που κάθε Αμερικανός ή Βρετανός ράπερ αναφέρει στις top-10 επιτυχίες, πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου, μόνο που στην ελληνική γλώσσα η φράση «τα μάτια μου κόκκινα και τα λεφτά μου είναι μαύρα σαν το dick μου» είναι πολύ μακριά από τα όρια της ευπρέπειας.
Φυσικά, δεν είναι το χειρότερο που ακούγεται στο mixtape. Ωστόσο, τα (εθιστικά) τραγούδια του «Ergo 1» έπαιξαν τόσο πολλές φορές στο αυτοκίνητο, που στο τέλος της εκδρομής όλη η παρέα τα σιγοψιθύριζε, παρότι είχε σοβαρές ενστάσεις για όσα λένε.
Τέλος πάντων, εκεί που ο Bossikan ήταν κάτι σαν τον Έλληνα Future που φλέρταρε με το ακραίο, στο τέλος του φθινοπώρου βγάζει ένα mixtape αγνώριστο, με τίτλο «Ergo 2, Salonica», όπου είναι ξεκάθαρο ότι επιχειρεί να κάνει στροφή. Και η αλλαγή είναι τεράστια, όχι τόσο ηχητικά ‒ το νωχελικό, υπνωτικό beat εξακολουθεί να υπάρχει στο πιο μεγάλο μέρος, αλλά οι στίχοι δεν έχουν καμία σχέση με την καφρίλα του «Ergo 1». Στο «Ergo 2» συνεργάζεται με όλη τη νέα σκηνή της Θεσσαλονίκης και φτιάχνει ένα άλμπουμ για την πόλη, που είναι έντονα λαϊκό, γιατί αυτή είναι η λαϊκή μουσική του 2020, με αναφορές στο σήμερα και σε όσα ζει ένας 20χρονος. Ίσως όχι ο μέσος 20χρονος, αλλά είναι μεγάλο το ποσοστό όσων ζουν έτσι ακριβώς. Το ομώνυμο τραγούδι, το «Salonica», σε βάζει στην ατμόσφαιρα της πόλης με έναν τρόπο που το έκαναν μόνο μεγάλοι λαϊκοί άλλων εποχών.
«Μέσα στο αίμα μου ο Λευκός Πύργος, μόλις τον σκέφτομαι με πιάνει ρίγος,/ τότε παλιά ήμουνα λίγος, τώρα μεγάλωσα κι έγινα λύκος,/ ποτέ μου δεν ήμουνα αδύναμος κρίκος, είμαι δυνατός σαν κτήνος / για την καρδιά είμαι χτύπος, πάντα περίεργος αυτός ο τύπος /
Γυρνάω στα Λαδάδικα, στα Λουλουδάδικα, από μικρός γι' αυτό τρελάθηκα / βλέπω την πόλη μου απ' τον Υμηττό, φοράω κοστούμι λες και κυβερνώ / γάμησε τα άσπρα μάτια με τους φάρους, είμαι απ' την πόλη που είναι ο Μητροπάνος,/ έχω νταλκά, σαλονικιώτικο βάρος, στον αγκώνα με το κράνος,/ γυάλινος κόσμος, τα 'πε ο Στέλιος ο Καζαντζίδης, γεμάτη Πόντιους η πόλη τα επώνυμα όλα σε -ίδης...»
Θέλει πολλά θέματα για γίνεις καλός ράπερ, δεν γίνεσαι από τη μια μέρα στην άλλη. Ο ράπερ δεν είναι το τώρα, «κάναμε χιτ; Γαμάω στο ραπ», ο ράπερ φαίνεται στην πορεία. Να δούμε τι θα αφήσει στο τέλος. Αυτό κάνει έναν ράπερ καλό.
Ο Bossikan έχει περισσότερα κοινά με τον Παντελίδη παρά με τον Young Thug, είναι λαϊκός ακόμα και στον λυγμό του, όταν λέει τραγουδιστά τα ρεφρέν. Ο ίδιος θεωρεί ότι δεν μπορεί να τραγουδήσει, ωστόσο αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι ο πεντακάθαρος τρόπος που ραπάρει και ο ξεκάθαρα λαϊκός τρόπος που στολίζει τα κομμάτια με τη φωνή του. Το «Ergo 2» είναι από τους καλύτερους δίσκους που βγήκαν φέτος από μια πόλη που ζει μέρες μουσικής αναγέννησης, κι ας μην είναι ορατό ακόμα σε όσους δεν παρακολουθούν το νέο ραπ. Αυτό είναι το παρόν, 2310, σου αρέσει δεν σου αρέσει.
«Είμαι γεννημένος και μεγαλωμένος στη Θεσσαλονίκη» λέει. «Το πραγματικό μου όνομα είναι Γιώργος Κανάρης. Ο πατέρας μου είναι Έλληνας, η μητέρα μου είναι από την Αρμενία. Το περιβάλλον όπου έχω μεγαλώσει είναι ένα κλασικό ελληνικό, με τις αναποδιές του, τα προβλήματά του, όπως σε όλα τα σπίτια. Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν πολύ καλά, μάλωνε η μάνα μου με τον πατέρα μου και με έπαιρνε και πηγαίναμε στη θεία μου, μια έμενα εδώ και μια εκεί.
Έχω κάνει πολλές δουλειές: delivery, café, security, έχω δουλέψει σε ό,τι υπάρχει για να βγάλω μεροκάματο. H βασική μας ασχολία, όμως, η δουλειά της οικογένειάς μου, είναι οι λαϊκές. Δεν είμαστε παραγωγοί, έχουμε πάγκο και πουλάμε φρούτα, εποχικά, σε μέρη πολύ κοντά στο σπίτι μας, μόνο δυτικά. Πέρα από τη μουσική, η ασχολία μου είναι η λαϊκή.
Ήμουν ζωηρό και άτακτο παιδί, δεν ήμουν και ο πιο φρόνιμος. Δεν με ένοιαζε καθόλου το σχολείο. "Έμενα" πάντα. Έκανα κοπάνες, πήγαινα στα net και έπαιζα παιχνίδια. Αρχίσαμε από πολύ μικρή ηλικία τα πρώτα τσιγαράκια, στα δεκατέσσερα. Από τότε μπήκε στη ζωή μου το ραπ. Αρχικά, όμως, πριν κάνω ραπ, είχα πάντα κόλλημα με τη μουσική.
Θυμάμαι ότι τον πρώτο μου υπολογιστή τον είχαμε αγοράσει από τα Multirama ‒ δεν θυμάμαι πόσα είχε δώσει ο πατέρας μου. Ήταν ένας πολύ καλός υπολογιστής, στον οποίο είχα "κατεβάσει" το πρώτο μου πρόγραμμα για μουσική, το FL studio. Και επειδή πήγαινα σε dubstep πάρτι, ξεκίνησα να γράφω dubstep στον υπολογιστή μου.
Στα πάρτι όπου πήγαινα έβλεπα τους DJ και έλεγα "θέλω κι εγώ να γράφω μουσική, να είμαι εκεί πάνω". Από το dubstep έκανα κάποιες γνωριμίες και στα 16 έπαιζα σε πριβέ πάρτι. Έπαιξα και σε κάνα-δυο μαγαζιά για πλάκα, χωρίς πληρωμή. Μετά έφυγε η μόδα του dubstep και ήρθε το psychedelic. Έπαιζε πολύ στη γενιά μας, από το '90 μέχρι το 2015 ήταν πολύ στα high του.
Στα psychedelic parties κόλλησα με το psy και ήθελα να γράφω psychedelic μουσική. Έγινε ό,τι και με το dubstep: έπαιξα σε κάποια πάρτι και μετά βρήκα κάτι φιλαράκια από τον Άγιο Παύλο, αρχίσαμε να κάνουμε παρέα και είπαμε να κάνουμε ένα crew. Σε αυτό το crew ήταν και ο Light. Ήταν αουτσάιντερ, όμως δεν ήταν ακριβώς στο crew, και πηγαίναμε γράφαμε στον Skive.
Η πρώτη επαφή με τον Skive έγινε από τα Yπόγεια Κυκλώματα, ένα crew με το οποίο προσπαθούσαμε να κάνουμε τραπ. Ήμασταν πέντε άτομα, γράφαμε τα κομμάτια μας, κάναμε πάρτι, live στη Θεσσαλονίκη με τον Αδέσποτο από RNS, με τον ΔΠΘ, μέχρι που σπάσαμε, πήρε ο καθένας τον δρόμο του και εδώ και τρία χρόνια κάνω αυτό που κάνω τώρα. Πάντα ένιωθα ότι η μουσική είναι μέσα μου, οτιδήποτε και να άκουγα μου άρεσε.
Old school ραπ άκουγα πάντα, αλλά δεν ήταν ακριβώς η προτίμησή μου. Κάθε πρωί που πήγαινα στο σχολείο στα ακουστικά μου έπαιζαν Bong da City, ΖΝ, ΑΓ "Αγνωστοφοβία". Αυτοί ήταν οι βασικοί που άκουγα στην Ελλάδα, αλλά μου άρεσε πάντα το πιο μουσικό ραπ. Άκουγα Atlanta τότε, Waka Flocka Flame, πράγματα που εδώ δεν τα ήξεραν. Αράζαμε στη Νεάπολη με την τσακαλοπαρέα, κάτω από την εκκλησία, και εγώ άκουγα όλο τέτοια. Μου έλεγαν "τι ακούς;" και τους έλεγα "δεν ξέρετε, είναι άλλη φάση αυτή".
Και κάπως έτσι μπλέχτηκα και ήθελα να κάνω οπωσδήποτε τέτοια μουσική. Νιώθω ότι πάντα την είχα τη μουσική στη ζωή μου. Στα 17 μου προσπάθησα να κάνω παραγωγή στον υπολογιστή μου, χωρίς να έχω κάποιον να με βοηθάει. Και τώρα ακόμα δεν έχω στούντιο, έχω στήσει μια φάση με ένα home studio και τα κάνω όλα στο σπίτι μου. Βέβαια, έχω πλέον γνωριμίες, παιδιά με στούντιο ‒ ξέρω πολλά παιδιά, παραγωγούς, ράπερ και είναι άλλη τώρα η κατάσταση.
Αυτό που κατά τη γνώμη μου με κάνει μοναδικό είναι η χημεία μου με τον κόσμο. Που είμαι τέρμα αληθινός απέναντί τους, που δεν το παίζω καθόλου».
Bossikan, Richi, Efta - PROVLIMATA
— Δεν είναι και η χροιά της φωνής σου; Είναι πολύ εύκολο να την ξεχωρίσει όποιος έχει ακούσει κομμάτια σου.
Σε αυτό έχουν βοηθήσει οι πολλές ώρες που έχω ξοδέψει μπροστά στο μικρόφωνο. Το ραπ πάντα είχε βάση τα λόγια. Οι στίχοι στα τραγούδια είναι, νομίζω, το πιο βασικό πράγμα, οπότε, αν δεν ακούγονται όσα λέω, τι νόημα έχει; Είναι και ο ρυθμός πολύ βασικός, αλλά δεν γίνεται να μην ακούγονται τα λόγια. Βέβαια, υπάρχει και ο Playboy Carti που δεν λέει τίποτα, αλλά είναι ένας και μοναδικός και κάνει κάτι που είναι τέχνη. Είναι και σε άλλη χώρα, απευθύνεται σε ανθρώπους που καταλαβαίνουν τα πράγματα που κάνει.
— Τραγουδάς;
Θα ήθελα πάρα πολύ να τραγουδήσω. Προσπαθώ καμιά φορά, ανάβω το μικρόφωνο, αλλά δεν το έχω. Στο σπίτι, στο αυτοκίνητο μου, θα με πιάσεις να ακούω ραπ, τραπ, οτιδήποτε, αλλά ακούω πολλή και παλιά μουσική, rock'n'roll, κλασική, ντίσκο, '90s κομμάτια. Μου αρέσει η μουσική, μου αρέσει να ακούω το αληθινό όργανο να παίζει, να βλέπω μια live μπάντα να παίζει, είναι άλλος ο ήχος. Το ραπ για μένα δεν είναι πάρα πολύ μουσική.
— Αν σου έλεγε κάποιος από άλλο είδος «έλα να κάνουμε κάτι μαζί», θα συνεργαζόσουν;
Άμα μπορούσα, ναι, αλλά η βλακεία μου είναι που δεν πήγα να μάθω ποτέ ένα όργανο. Θα ήθελα πάρα πολύ να παίζω κιθάρα, είναι το αγαπημένο μου όργανο. Θα ήθελα να το κάνω, ναι, γιατί όχι;
— Θα έλεγες ότι κάνεις λαϊκή μουσική;
Όχι, αλλά αυτό που κάνω έχει και ένα κομμάτι λαϊκής μουσικής. Έτσι θα ήθελα να είναι η λαϊκή μουσική σήμερα. Εκφράζω αυτά που σκέφτομαι, αυτά που θέλω να περάσω, πού θέλω να φτάσω, τι έχω, πάντα σκεπτόμενος όμως και τον κόσμο που με ακούει. Λέω ακόμα κι αυτό που πιστεύω ότι είναι λάθος. Από αυτή την άποψη, είναι λαϊκή μουσική. Ειδικά το κομμάτι «Salonica» νομίζω ότι είναι πάρα πολύ λαϊκή μουσική. Έχει όλες τις αναφορές της πόλης. Είναι ένα κομμάτι για το οποίο έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια.
— Ποιο ήταν το πρώτο κομμάτι που έβγαλες στο YouTube;
Το «Totem». Ενώ ξεκίνησε η φάση με την τραπ, είχα κάνει μια παύση για δύο χρόνια μετά τα Υπόγεια Κυκλώματα και δεν ασχολιόμουν με τίποτα μουσικό. Πήγαινα και δούλευα σεζόν σε άσχετες δουλειές, σε Μύκονο και Σαντορίνη. Μετά γνώρισα τον Αίαντα, ένα παλικάρι που κάνει κι αυτός μουσική, και μου είπε ότι έχει στήσει φάση στο σπίτι του. Του λέω «έλα ρε, κι εγώ έχω γράψει κάτι» ‒ είχα κατεβάσει την εφαρμογή Voloco για να έχω autotune και «πατούσα» ραπ με τα ακουστικά από το iΡhone. Από τότε ήμασταν στο σπίτι του και γράφαμε κάθε μέρα.
Θεώρησα καλό κομματάκι το «Totem», αλλά, εντάξει, δεν ήξερα καν τι μου γινόταν. Είχαμε hype-άρει, καυλώσαμε, κάναμε ένα κανάλι στο YouTube και το «πετάξαμε». Μετά ανοίξαμε ένα γραφείο στη Γιαννιτσών, βάλαμε μέσα απορροφητικά και μικρόφωνα για να το κάνουμε στούντιο, είχαμε γίνει τούρμπο. Μετά τα σπάσαμε λίγο με τον Αίαντα, είχαμε και κάτι θεματάκια με τα άλλα παιδιά εκεί, που ήταν παραγωγοί, όλα καλά όμως, ο Αίας με έμαθε στην ουσία τη φάση στο σπίτι κι έκανα το δικό μου home studio.
Totem
— Γιατί στο «Ergo 2» είχες guest σε όλα τα κομμάτια; Σε ρωτάω γιατί μου έκανε εντύπωση που δεν λες ούτε ένα μόνος σου.
Δεν έγινε τυχαία αυτό. Επειδή ξέρω όλα τα παιδιά από το game και με κάποιους είμαι φίλος από μικρός, θα μπορούσα να κάνω συνεργασίες με μεγαλύτερους, να κάνω ένα «μπαμ» και να με μάθουν όλοι γρήγορα. Επέλεξα, όμως, να κάνω συνεργασίες με μικρούς και φίλους μου. Ο Tse, ο Mef, ο Αίας, τα παιδιά στη Θεσσαλονίκη, είναι όλα φιλαράκια μου, όλοι ήμασταν στο ίδιο lane και «χτιζόμασταν». Το βρήκα πιο οικείο να κάνω ένα άλμπουμ με αυτά τα παιδιά. Και δεν ήθελα να κάνω «μπαμ», δεν μου αρέσει να λένε ότι «τον Bossikan τον κουβάλησε ο τέτοιος». Καθόλου. Λέω «αν δεν φτιαχτώ εγώ, να είμαι μάγκας από μόνος μου, δεν θέλω να με κάνει κανένας μάγκα. Αυτό».
Οι συνεργασίες μου ήταν αυτές με τα παιδιά από τη Θεσσαλονίκη, γι' αυτό και το «Ergo 2» το ονομάζω «Salonica». Ήθελα να κάνω ένα mixtape το οποίο να έχει συνεργασίες από την πόλη μου, μόνο παιδιά και μόνο upcoming καλλιτέχνες. Και όλους τους έχω σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Μου στέλνουν μερικοί μήνυμα ότι «όλα τα κομμάτια σου είναι feat». Δεν έχουν νιώσει τι προσπάθησα να κάνω, λένε πως δεν μπορώ να βγάλω σόλο κομμάτι. Το «Ergo 2» είναι ένα mixtape που αντιπροσωπεύει τη Θεσσαλονίκη του 2020.
— Πόσο διαφορετικό είναι από το «Ergo 1»; Πέρα από τους στίχους.
Είναι πολύ διαφορετικό από τις προηγούμενες δουλειές μου, γιατί ένιωσα μια ανακούφιση και είπα «επιτέλους, βγάζω ένα mixtape το οποίο μπορώ να πω ότι είναι 90% καλό για μένα», γιατί μέχρι τότε είχα παράπονο από τον εαυτό μου ‒ άκουγα τα κομμάτια μου στην τηλεόραση και δεν μου άρεσα. Δεν ξέρω τι βλέπει ο κόσμος ή τι ακούει, αλλά είναι διαφορετικό να τα ακούω εγώ. Ήξερα ότι δεν είναι ολοκληρωμένα, ότι δεν έχω κάνει σοβαρή δουλειά, ότι τους λείπουν πράγματα.
Το «Ergo 2» το ανέλαβε ο Eversor, που έκανε mixmaster και ο ήχος –επιτέλους‒ έγινε αλλιώτικος, πιο πλούσιος. Μελέτησα τα κομμάτια μου πριν τα «σκάσω». Όλα τα προηγούμενα ήταν «κάθομαι τώρα και σε τρεις ώρες βγήκε κομμάτι. Τέλος, δεν το ξαναπιάνω, ανεβάστε το». Ήταν και οι στίχοι διαφορετικοί. Μου αρέσει το στυλ του «Ergo 1» πάρα πολύ, αλλά δεν γίνεται να κάνω συνέχεια αυτό το πράγμα. Θέλω να δώσω και κάτι πιο σοβαρό.
Τώρα, ας πούμε, θέλω να δώσω New York ήχο στα καινούργια μου κομμάτια, μου έχουν πει ότι μου πάει. Παίρνω συμβουλές από ανθρώπους που εκτιμώ πολύ και ξέρω ότι γνωρίζουν από αυτόν τον ήχο. Από το «Ergo 2» είμαι πολύ ευχαριστημένος και από τα νούμερα ‒ δεν περίμενα να κάνει τέτοια νούμερα.
— Πόσο αληθινοί είναι οι στίχοι στα κομμάτια σου;
Στο «Ergo 1» ήταν πιο πολύ για drugs, ήταν για bitches, για «έργο», για την τρέλα μου και τέτοια. Υπήρχε μια στιγμή στη ζωή μου που ήταν «γάμησέ τα». Μπορώ να πω ότι ήταν κι αυτά real. Το δεύτερο ήταν πιο σοβαρό πράγμα και έτσι θέλω να πάω από δω και πέρα, όχι μόνο γιατί άρεσε στον κόσμο. Εγώ γράφω για τους φίλους μου. Άμα αρέσει στους φίλους μου, τέλος.
Έχω φιλαράκια που ασχολούνται με τη φάση, που ακούνε, κι άλλους που δεν έχουν ιδέα από τη φάση, που δεν ακούνε καν ραπ, που δεν γουστάρουν. Άμα το βάλω σε έναν-έναν και τους αρέσει το κομμάτι, περνάει. Κάποιοι μπορεί να μου πουν «bro, ok αυτά που λες, αλλά με κουνάει, θα το άκουγα στο αυτοκίνητο, θα vibe-αρα. Ή θα το άκουγα στο μαγαζί». Ξέρεις τι κάνουν οι φίλοι σου, ποιος είναι ο τρόπος ζωής τους και μερικά lyrics που πετάς καταλαβαίνεις, πριν τα ακούσουν, ότι θα τους αγγίξουν, θα τους κάνουν να νιώσουν. Άμα ένα κομμάτι αρέσει στους φίλους μου, νομίζω ότι θα αρέσει σε όλους.
— Πόσο κοντά είναι το lifestyle σου σε αυτό που φαίνεται όταν τραγουδάς;
Πολύ. Εδώ και δύο χρόνια είναι αυτό. Από μικρός αυτό ήταν το lifestyle μου. Εντάξει, κάποιες μπάρες σίγουρα δεν ήταν τόσο κοντά, αλλά σε γενικές γραμμές αυτό είναι. Είναι λίγο κακό και πρέπει να στρώσει.
— Σε ενδιαφέρουν τα σχόλια που γράφονται για τα κομμάτια σου;
Δεν με ενδιαφέρει η γνώμη του άσχετου. Δεν θέλω να θίξω τους άλλους ράπερ, ούτε και το κοινό, αλλά νιώθω πως το 90% του κοινού δεν ξέρει τι του γίνεται. Κι αυτό επειδή έχουν γίνει τα χειρότερα πράγματα στο ραπ game της Ελλάδας και τα props τα έχουν πάρει λάθος άνθρωποι, λάθος κομμάτια. Αυτήν τη στιγμή που μιλάμε μπορεί εσύ να θεωρείς το «For Real» κορυφαίο κομμάτι, αλλά εγώ θα προτιμούσα να μην υπάρχει. Για δικό μου θέμα, όχι για τον κόσμο. Τι να κάνουμε, υπάρχουν κι αυτά. Θα έπρεπε να το είχα κάνει πιο κυριλέ.
Δεν είμαι ακριβώς ο εαυτός μου σε κάποια κομμάτια, δεν είμαι τόσο αισχρός. Θα μπορούσα να τα κάνω πιο όμορφα, δεν ξέρω πώς μου βγήκαν. Είναι η καύλα του στούντιο και όταν ακούς να σου λένε «χώσε, χώσε», χώνεις και δεν σκέφτεσαι τις συνέπειες. Φαντάσου ότι μου λέει η μάνα μου «βάλε να ακούσω τι έγραψες» και δεν μπορώ να το βάλω. Ο δεύτερος δίσκος είναι πιο μουσικός και πιο ωραίος, έχει και την αλητεία του μέσα, και τη βρομιά, αλλά έχω προσέξει τους στίχους.
— Το πρώτο «Ergo» είναι πολύ ακραίο στους στίχους του. Δεν σε ενδιαφέρει καθόλου το γυναικείο κοινό;
Φυσικά και με ενδιαφέρει! Ίσα-ίσα, με τις γυναίκες είμαι και γλυκούλης. Σου είπα ότι δεν θέλω να υπάρχει πλέον αυτό που έκανα στο «Ergo 1», γιατί δεν θέλω να δείξω τέτοιο πρόσωπο, ούτε στο ραπ game ούτε στην κοινωνία, επειδή δεν είμαι έτσι. Δεν προσπαθώ να κάνω ραπ και να πουλήσω περσόνα, προσπαθώ να πουλήσω το δικό μου κομμάτι.
Υπάρχουν και ράπερ που βγαίνουν και λένε «λοιπόν, θα πουλήσω αυτή την περσόνα και θα πιάσει». Οk, μπορεί κάποιος να πουλήσει την περσόνα «μισώ τις γυναίκες» και στην Αμερική να βγει και να μιλάει μόνο γι' αυτό, απλώς εγώ δεν πουλάω περσόνα, πουλάω ό,τι μου βγαίνει. Κάθομαι και γράφω για μένα. Γενικά, κάνουμε και το παιχνιδάκι μας λίγο, τι είναι στη μόδα, αυτό είναι πάντα μέσα. Στην Ελλάδα, όμως, δεν μπορούν να αποδεχτούν ακόμη 100% τέτοια πράγματα, με τέτοια λόγια.
— Το ραπ πώς το βλέπεις στην Ελλάδα; Παλιό και νέο;
Στα high του. Νομίζω ότι είναι η πιο χρυσή εποχή του αυτήν τη στιγμή. Βγαίνουν νέα παιδιά, μπορούμε να πούμε ότι όντως υπάρχουν newcomers, οι παλιοί είναι ακόμη στο lane τους, δεν έχει πέσει ξεκάθαρα κανένας. Βλέπω ότι τώρα μπήκαν και τα labels στη μέση, φτιάχτηκαν και πολλά καινούργια, αυτό πάει να πει ότι ανοίγει το παιχνίδι και για άλλα παιδιά, και για άλλα αφεντικά. Οπότε, για να γίνονται όλα αυτά, υπάρχει κίνηση. Πολλή κίνηση. Όπου και να πάω, στη λαϊκή, στο μπαλκόνι, ακόμα και στον καστανά στη γωνία, όλοι ακούνε ραπ. Όλοι. Η Θεσσαλονίκη έχει γεμίσει με ραπ παντού. Κάθεσαι στον Λευκό Πύργο, στη Ροτόντα, στα Κάστρα και γίνεται πανικός από τον ραπ ήχο. Μόνο ραπ και θεσσαλονικιώτικο drill.
— Ποιος είναι καλός ράπερ για εσένα;
Αυτός που καταλαβαίνει τον ρυθμό. Βλέπω πάρα πολλά παιδιά απλώς να «πατάνε» σε μια παραγωγή. Το ότι «πατάς» σε μια παραγωγή και το κάνεις με ομοιοκαταληξία δεν σημαίνει ότι είσαι καλός ράπερ. Ο καλός ράπερ μπορεί να παίξει με styles, να σου κάνει εντύπωση όταν τον ακούς, να πεις «τι έκανε!». Δεν ξέρω, μιλάω ως ράπερ, ο ακροατής σίγουρα θα έχει διαφορετική άποψη.
Ο ΛΕΞ έχει μόνο ένα flow, αλλά η πένα του είναι πολύ δυνατή, μπορεί να αποτυπώνει πάρα πολύ καλά όσα βλέπει στο χαρτί. Αυτό είναι ένα πράγμα που δεν έχουν όλοι, άρα ο ΛΕΞ είναι καλός ράπερ. Ποιητής, ράπερ, οτιδήποτε. Ένα καλό flow δεν είναι αρκετό για εμένα, ούτε μια καλή μπάρα από ένα κομμάτι. Για να είσαι καλός ράπερ, πρέπει να αφήσεις ιστορία. Πρέπει να κάνεις άλμπουμ, mixtapes, singles. Θέλει πολλά θέματα για γίνεις καλός ράπερ, δεν γίνεσαι από τη μια μέρα στην άλλη. Ο ράπερ δεν είναι το τώρα, «κάναμε χιτ; Γαμάω στο ραπ», ο ράπερ φαίνεται στην πορεία. Να δούμε τι θα αφήσει στο τέλος. Αυτό κάνει έναν ράπερ καλό. Ο Light θα αφήσει σίγουρα, ο Snik θα αφήσει σίγουρα, είναι καλοί ράπερ. Ο YPO είναι καλός ράπερ.
— Τι σε ενοχλεί γύρω σου;
Το ψεύτικο lifestyle, η νεολαία μας, τα κινητά, το Instagram, τα ψεύτικα χαμόγελα, με ενοχλούν πολύ αυτά. Αυτήν τη στιγμή στην καθημερινότητά μου με ενοχλεί η καραντίνα. Γενικά, με ενοχλεί πολύ το ότι δεν μένω μόνος μου ακόμη. Αλλά, γενικά, νιώθω ότι δεν υπάρχουν πια γούστα. Τα νέα παιδιά είμαστε αλλιώς συνειδητοποιημένα, δεν είναι όπως παλιά. Τότε δεν σκεφτόντουσαν και πάρα πολύ το μέλλον τους στα 26, όπως εμείς τώρα.
— Τι σε φοβίζει πιο πολύ;
Το να τρελαθώ, να χάσω το μυαλό μου. Κάποιος μου είπε ότι άμα το σκέφτομαι πολύ, μπορεί να το πάθω. Κάποιες φορές νιώθεις πιο περίεργα, μπορεί να σκεφτείς κάτι και να τρομάξεις. Γίνεται ένα παράξενο παιχνίδι με το μυαλό σου.
— Εκτός από μουσική, τι άλλο κάνεις;
Παίρνω τα φιλαράκια μου και βγαίνω εκτός πόλης. Επειδή εγώ δεν είχα ποτέ χωριό, μου λείπει αυτό. Τα φιλαράκια μου έχουν σπίτια όπου τον χειμώνα δεν μένει κανένας εκεί. Παραθεριστικά και τέτοια. Φεύγουμε και καθόμαστε εκεί 3-4 μέρες. Αυτόν τον καιρό κάνω πολύ ραπ, είμαι συνέχεια μπροστά από τον υπολογιστή και στο μικρόφωνο. Ok, περνάω και μια βδομάδα μόνο με κρασάκια και σινεμά, να ξεφεύγω λίγο. Πιο πολύ για να χαλαρώσω, να πάρω μια ανάσα, να δω άλλα πράγματα, να νιώσω άλλα vibes και να έρθω ξανά πίσω, λες και ήμουν διακοπές. Γενικά, ένα ντουζάκι καυτό είναι καλό στα δύσκολα.
— Ποια θα ήταν η ιδανική συνέχεια για τον Bossikan από δω και πέρα;
Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό, αλλά μέχρι να σκάσω το «Ergo2» δεν ένιωθα ότι τα δίνω όλα σε αυτό που κάνω και δεν ένοιαζε τόσο πολύ. Τώρα, ξαφνικά, με νοιάζει πάρα πολύ. Δεν ξέρω, ίσως επειδή είδα απήχηση, μου έχει μπει το μικρόβιο και θέλω να το κάνω μέχρι τέρμα, να το κάνω τέλεια. Και ετοιμάζω πάρα πολλά πράγματα με εξωτερικό, συνεργασίες και με μεγάλους και με μικρούς. Από Ρουμανία, Ζυρίχη, Γερμανία, αλλά και από την Αμερική. Έχω πάρα πολλά moves.
Θα πάω τέρμα και θα παίζω με τον ήχο μου όσο πάει. Ποτέ δεν θέλω να στέκομαι σε έναν, θέλω να είμαι διαφορετικός. Θέλω να απευθύνομαι και σε γυναικείο κοινό περισσότερο, δεν θέλω να προσβάλλονται από αυτά που λέω, θέλω να μιλάω για τις γυναίκες με ωραίο τρόπο. Δεν θέλω μόνο να 'χω γήπεδο κάτω από ένα live μου, θέλω και γυναίκες, το θεωρώ πολύ βασικό.
Instagram: bossikan2310
