Ο Stefan Kozalla aka DJ Koze είναι μία από τις πιο ιδιαίτερες παρουσίες στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής. Από το 1991, που ξεκίνησε την καριέρα του, έχει υπάρξει MC, έχει κυκλοφορήσει abstract hip hop με χαρακτηριστικά δυνατό πολιτικό μήνυμα, φανκ μπουκωμένο στα απρόβλεπτα samples, επιτυχημένη πoπ, πειραματικό minimal techno και, φυσικά, σωστή και τίμια house. Πώς είναι, άραγε, αυτός ο άνθρωπος που έχει καταφέρει να κινηθεί με τόση χάρη ανάμεσα στα είδη, χωρίς ορατό ίχνος κακής κριτικής και με ένα τεράστιο fan base που περιλαμβάνει τους Norman Cook (Fatboy Slim), Gilles Peterson, Sven Vath και Roisin Murphy; Πώς έχει καταφέρει να παίζει τη μία μέρα στο μεγαλύτερο και πιο underground techno φεστιβάλ και την επομένη στην απόλυτη house φιέστα;
Πώς η δισκογραφική του, η Pampa Records, έχει επιτύχει να διατηρήσει τόσα χρόνια ψηλά τον πήχη της ποιότητας, χωρίς να το κάνει θέμα; Ιδιαίτερος, ιδιοσυγκρασιακός, ιδιόμορφος και μοναδικός είναι κάποιοι από τους χαρακτηρισμούς που τον ακολουθούν στην τέχνη του, αλλά και εκτός, όλα αυτά τα χρόνια. Συμπληρώνω ότι έχει εξαιρετικό χιούμορ, φιλοσοφική και βαθιά ψυχαναλυτική διάθεση απέναντι στην τέχνη της μουσικής και ότι είναι τρελός φεμινιστής. Μια «βόλτα» από τα κοινωνικά του δίκτυα σε πείθει αμέσως ότι τους έχει όλους γραμμένους. Αδιαφορεί παντελώς και εμφανώς για τη δημόσια εικόνα του, που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που έχουμε συνηθίσει από τους υπόλοιπους DJs και παραγωγούς.
Το χιπ χοπ έχει να κάνει με τη δύναμη, την ενέργεια και θέλεις να γίνεις μέρος του. Είναι πάνω από τη house και την techno για μένα: αυτή η μουσική έχει λιγότερο εγωισμό.
Το μόνο θέμα; Ο Koze δεν γουστάρει τις συνεντεύξεις. Πολλοί συνάδελφοι από το εξωτερικό μού έχουν επισημάνει τις μάχες που έχουν δώσει για να του μιλήσουν, ακυρώσεις και συνομιλίες που κατέληγαν σε κυριολεκτικά ναυάγια επικοινωνίας, όχι γιατί είναι απόμακρος αλλά γιατί του αρέσει η ουσία. Με αφορμή την εμφάνισή του στο πρώτο Sonar Athens, ήρθε η ώρα να παίξω κι εγώ στο γήπεδο του Koze...
— Φαντάζομαι πως είναι δύσκολο ακόμα το πρόγραμμά σου αυτή την εποχή...
Ευτυχώς όχι, κοιμάμαι πολύ αυτόν τον καιρό. Νιώθω πως το χρειάζομαι μετά από άλλο ένα καλοκαίρι.
— Πώς τα πέρασες λοιπόν;
Πάρα πολύ όμορφα. Είχε πολύ ενδιαφέρον και αρκετές συγκινήσεις, το καλοκαίρι μού πρόσφερε ικανοποίηση και επιβράβευση.
— Πώς αντέχεις την πιο απαιτητική περίοδο για έναν/μία DJ, το καλοκαίρι, με τα άπειρα φεστιβάλ και ταξίδια;
Συγκρίνοντας τον εαυτό μου με τους άλλους συναδέλφους και φίλους, είμαι ο πιο νωθρός, κάνω το ένα τρίτο, μην πω το ένα τέταρτο από αυτά που κάνουν εκείνοι, όμως δεν θα το απολάμβανα αν ταξίδευα και έπαιζα περισσότερο. Για μένα 40 ή 50 εμφανίσεις κατά την καλοκαιρινή περίοδο είναι το μάξιμουμ. Ήδη μου φαίνεται περίεργη αυτή η ζωή, να είσαι έναν μήνα μακριά από το σπίτι και τη χώρα σου.
— Άρα, αυτή η στάση είναι μια αυστηρά προσωπική σου επιλογή.
Ναι. Με το πέρασμα του χρόνου διαπίστωσα ότι υποφέρω μέσα σε όλο αυτό και ότι, τελικά, έχω την επιλογή να το σταματήσω. Έχω σκοπό να το μειώσω ακόμα περισσότερο μελλοντικά.
— Και τι λένε γι' αυτό ο μάνατζερ και ο booker σου;
Θα ήταν χαρούμενοι αν ήμουν μια ασταμάτητη «μηχανή», όπως ο Solomun ή ο Dixon, αλλά δεν είμαι.
— Ποια είναι, λοιπόν, η άποψή σου για τη ζωή που κάνει ένας/μία DJ σήμερα;
Αυτή είναι η πραγματικότητα και την ακολουθούν αυτοί που μπορούν.
— Θα έλεγες ότι οι μάνατζερ και οι bookers φέρονται, πλέον, στους DJs ως προϊόντα και μηχανές παραγωγής χρήματος;
Στη δική μου περίπτωση μπορώ να πω με σιγουριά πως οι μάνατζερ είναι φίλοι μου, πάνω-κάτω, και μου συμπεριφέρονται ανάλογα, ως συνεργάτες με τους οποίους συζητώ κοινούς στόχους. Πιστεύω πως οι DJs που μπαίνουν σε αυτήν τη διαδικασία το κάνουν γιατί το θέλουν οι ίδιοι. Νομίζω πως τους παρακινεί ο φόβος (της αποτυχίας) και δεν θέλουν να δουλεύουν για πάντα. Είναι δική τους η τελική απόφαση για το μέχρι πού θέλουν να φτάσουν και τι να κάνουν. Τα τελευταία χρόνια όλο αυτό έχει αλλάξει δραστικά και έχει αγγίξει τα όρια της τρέλας, είμαι πεπεισμένος όμως πως οι ίδιοι οι DJs ευθύνονται γι' αυτό.
Ξέρεις, είναι δύσκολο να πεις όχι και, ακόμα κι αν έχεις τη δυνατότητα να το κάνεις, αυτός ο τρόπος ζωής είναι ο ιδανικός για να αποφύγεις την πραγματικότητα. Ζεις κλεισμένος σε μια τεράστια φούσκα, ταξιδεύεις, έχεις θαυμαστές, γελάς, σου δίνουν τα εύσημα, σε σέβονται, τρως συγκλονιστικό φαγητό, ζεις τη ζωή ενός σούπερ σταρ. Αυτά είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα από τη ζωή στο σπίτι, όπου θα πρέπει να πλύνεις τα ρούχα σου, να πληρώνεις τους λογαριασμούς σου, να αγχώνεσαι, να έχεις κατάθλιψη, να ζεις στην πραγματικότητα. Αν ζεις τη μεγάλη ζωή ως ένας δυνατός «παίκτης» παγκοσμίου επιπέδου, έχεις μόνο τα ουτοπικά «καλά» πράγματα στη ζωή σου. Κι αυτή η ζωή μπορεί να αναχθεί στη σφαίρα του εθισμού.
— Ποιος είναι, τελικά, ο ρόλος της μουσικής σε όλα αυτά;
(Γελάει) Η μουσική δεν παίζει κεντρικό ρόλο, όχι πια. Η έλξη που ασκεί μια προσωπικότητα είναι το κλειδί για τους μεγάλους «παίκτες» της φάσης. Οι άνθρωποι θέλουν να περάσουν μια βραδιά βλέποντας τον DJ που θαυμάζουν, που ακολουθούν σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα και αγαπούν, δεν έχει σημασία τι θα τους παίξει.
Dj Koze - Illumination feat. Roísín Murphy
— Από κάπου πολύ μακριά μπαίνετε εσύ και η δική σου προσωπικότητα στην εξίσωση...
Ποτέ δεν είδα τη μουσική ως μπίζνα − προσπάθησα κάπως τα τελευταία χρόνια (γελάει). Η μουσική υπήρχε πάντα στην ψυχή μου, από παιδί. Όταν παίρνεις το βάπτισμα του πυρός από τον χώρο του χιπ χοπ, ήδη από την εφηβεία, βλέπεις το θέλγητρο αυτής της σκηνής. Το χιπ χοπ έχει να κάνει με τη δύναμη, την ενέργεια και θέλεις να γίνεις μέρος του. Είναι πάνω από τη house και την techno για μένα: αυτή η μουσική έχει λιγότερο εγωισμό.
Εκείνο το μικρό αγόρι, λοιπόν, που ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο συνδέθηκε με το χιπ χοπ και ξαφνικά αποφάσισε πως θέλει να το κάνει και μόνο του. Έτσι, βρέθηκε σε ένα πολύ όμορφο πεδίο έκφρασης. Συνέχισε να το κάνει αυτό μέχρι να βαρεθεί και μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει, πια, πραγματικούς φίλους στη φάση, ότι αυτή η «κοινωνία» είναι τοξικά αντρική, επιθετική και εξαιρετικά ανταγωνιστική.
Μέχρι τότε, για μένα το σημαντικό ήταν η μουσική και όχι το είδος. Μου αρέσουν όλα τα είδη μουσικής, αρκεί να έχουν ενέργεια. Κάπου εκεί ξέφυγα από τις νόρμες και με ενδιέφερε απλώς να φτιάχνω μουσική, ήταν ο τρόπος επικοινωνίας μου με τους ανθρώπους και, φυσικά, μια κραυγή για αναζήτηση αγάπης. Αν δεν είχα κοινό, αν δεν έπαιρνα feedback, μάλλον δεν θα το έκανα, θα περνούσα όμορφα τον χρόνο μου χωρίς να δουλεύω. Δεν έχω την ανάγκη, τον ψυχαναγκασμό του καλλιτέχνη ότι «πρέπει να το κάνω αυτό κάθε μέρα». Θα ήμουν τρελός αν χρησιμοποιούσα προφάσεις για να συνεχίσω να παράγω μουσική.
— Πώς ένιωσες όταν μπήκες στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής και του DJing;
Ήμουν ενθουσιασμένος, ήταν σαν ένα δώρο, ένιωσα σαν Θεός (λέει με στόμφο και γελάει) και όταν μπήκα, δεν καταλάβαινα γιατί ο κόσμος έκανε σαν τρελός για τους DJs. Για μένα ήταν τουλάχιστον αστείο, η φάση ήταν της πλάκας.
— Γιατί;
Επειδή ακριβώς δεν ήμουν Θεός και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αντιμετωπίζουν έτσι τους υπόλοιπους.
— Σήμερα πώς νιώθεις; Είσαι ικανοποιημένος με όλα αυτά που έχεις πετύχει στη ζωή σου;
Χμμ, ναι, είμαι χαρούμενος για όλα αυτά που έχω καταφέρει, αλλά συγχρόνως υποφέρω με όλα αυτά που έχω καταφέρει. Δεν είμαι ικανοποιημένος, ξέρεις πώς πάει: παραπονιέσαι συνεχώς για τον εαυτό σου, συγκρίνεσαι με τους άλλους... Το να φτάσεις σε ένα επίπεδο ωριμότητας είναι μια πολύ μακρά διαδικασία. Χρειάζεται πολύς χρόνος για να τιθασεύσεις το DJing, αυτήν τη μορφή τέχνης. Όσο πιο πολύ εμβαθύνω, τόσο πιο πολύ ανακαλύπτω το μέγεθός της, διαπιστώνω πως έπαιζα πολλά χρόνια έχοντας άγνοια, κάτι το οποίο έχει και την καλή και την κακή του πλευρά.
Χρειάζεται πολύς χρόνος για να φτάσεις στην ουσία της δουλειάς, της συγκεκριμένης ζωής, της μουσικής. Για να μην τα πολυλογώ, είναι μια διαδικασία που κάνεις για όλη σου τη ζωή, δεν σταματάς ποτέ. Όλα έχουν να κάνουν με τα δικά μου όνειρα κι αυτό που θέλω εγώ να παρουσιάσω και να πρεσβεύω στον κόσμο. Έχει να κάνει με αυτό που πιστεύω πως είναι η ουσία της μουσικής, με την προσωπικότητά μου. Κι αυτό είναι κάτι αυστηρά προσωπικό, δεν ξέρω και δεν μπορώ να ξέρω πώς νιώθουν οι άλλοι. Μιλάμε για το ιδεατό, τη γενναιότητα, το θάρρος και την εξέλιξη σε όλα αυτά που με συγκινούν και μου κάνουν «κούκου».
Πώς μπορώ να είμαι ξεχωριστός, χωρίς να επαναλαμβάνομαι; Πάνω σε αυτό δουλεύω. Θέλω να λέει ο κόσμος «α, αυτό πρέπει να είναι δικό του», χωρίς να αναμασάω την ίδια ιδέα. Είναι μια πολύ καλή πρακτική, όμως δυσκολεύει συνεχώς όσο μεγαλώνεις.
— Αρνείσαι πεισματικά να κατηγοριοποιηθείς και κινείσαι από τη house μέχρι την techno και από το φανκ μέχρι την ντίσκο με τόση χάρη... Δεν υπάρχει περίπτωση να πατήσω play σε οποιαδήποτε κυκλοφορία σου και να μην ακούσω κάτι καλό.
Σε ευχαριστώ πολύ.
— Ειδικά αυτήν την εποχή, που τα πιο πολλά dance κομμάτια ακούγονται λες και βγήκαν από το ίδιο «εργοστάσιο».
Αλήθεια είναι αυτό και αρκετά θλιβερό, θα έλεγα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις καλά κομμάτια και «διαμαντάκια» για να τα εντάξεις στο πρόγραμμά σου. Όσο πιο πολλά ακούς, τόσο πιο πολλά δεν βρίσκεις, τόσο λιγότερα έχεις ακούσει ουσιαστικά και δεν σε εκπλήσσει κάτι. Καμιά φορά ακούς μια μπασογραμμή, ένα break από κάποιον που είναι 20-22 ετών και σε ξεσηκώνει απίστευτα, ακόμα κι εμένα που προσπαθώ να μην είμαι τόσο επικριτικός, αλλά, ναι, αυτό είναι ένα πρόβλημα για όλους τους παραγωγούς σήμερα.
Έχεις 30.000 bass drums, όμως όλοι διαλέγουν τα ίδια, καταντά βαρετό. Ακόμα και η λειτουργικότητα αυτής της μουσικής είναι άσχημη για μένα. Αν μπω σε έναν χώρο και ακούσω ένα τραγούδι υπερφίαλο, που ακολουθεί μια συγκεκριμένη φόρμουλα ώστε συνειδητά να προκαλέσει την αντίδραση του κόσμου τη συγκεκριμένη στιγμή, π.χ. να φωνάξουν ή να ουρλιάξουν, μου φαίνεται πολύ άσχημο! Δεν συναντάς τόσο πολύ αυτές τις πρακτικές σε άλλα είδη μουσικής, είναι απογοητευτικό. Από την άλλη, όμως, ακούω κάποια τελείως φουτουριστικά κομμάτια που επαναφέρουν την πίστη και την ελπίδα μου στη χορευτική μουσική σκηνή.
— Το να διαλέξεις ένα κομμάτι για το set είναι μια εξαιρετικά προσωπική διαδικασία για όλους μας. Ποια είναι η δική σου τακτική;
Πρέπει πραγματικά να νιώσω το κομμάτι από το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Κάποιες φορές κάνω και τα δικά μου edits, αφού δεν μου αρέσουν τα προφανή breaks. Κόβω το white noise στα breakdowns, δεν θέλω να είναι δραματικά, ούτε επικά, ούτε κιτς. Κάθε τραγούδι που παίζω το ξέρω καλά και σημαίνει κάτι για μένα, είναι μέρος της ιστορίας που θέλω να διηγηθώ. Μπορεί να ακούγεται κοινότοπο, αλλά έτσι είναι. Διαπίστωσα πως κάποιοι συνάδελφοι δεν ακούν καν τα κομμάτια πριν τα παίξουν ή τα ακούνε λίγο και αποσπασματικά. Δεν το κάνω ποτέ, τα ακούω πάντα όλα και ολόκληρα, ξέρω ακριβώς τι θα γίνει κάθε δευτερόλεπτο, δεν μπορώ να λειτουργήσω αλλιώς.
Είναι σαν να πατάω σε πέτρες για να περάσω ένα ποτάμι, πρέπει να ξέρω πού ακριβώς είναι τοποθετημένες αυτές οι «πέτρες» κάθε βράδυ. Φυσικά είναι δύσκολο, φυσικά είναι επίπονο, φυσικά με πιάνει πολλές φορές κατάθλιψη, φυσικά σπαταλάω ώρες. Ακούω περίπου 60 κομμάτια σε μια εβδομάδα και στο τέλος της, αν είναι καλά, αγοράζω περίπου 8. Συνεχίζω να τα ακούω όλη την εβδομάδα, επιλέγω 4 και τα παίρνω μαζί μου και στο τέλος παίζω τα 2. Το ένα από αυτά σίγουρα δεν θα δουλέψει στο dancefloor − όπως το περίμενα.
— Πέρσι, όμως, μας χάρισες το «Pick Up» που έγινε επιτυχιάρα και το έπαιξαν όλοι οι DJs, είτε παίζουν house, είτε techno, είτε κάτι ενδιάμεσο. Επίσης, το επέλεξε φέτος η Madonna για το βίντεο των γενεθλίων της και το χόρεψε και με τους φίλους της στο πάρτι που ακολούθησε.
Τρελάθηκα! (γελάει) Επιτέλους, επιτέλους μπορεί να καταλάβει ο κόσμος ότι είμαι ο απόλυτος Θεός (γελάει δυνατά). Πέρα από την πλάκα, ήταν πολύ όμορφο! Μου αρέσει η Mαντόνα, την ακούω από τότε που ήμουν μικρός και μάλλον είναι η μόνη εν ζωή ποπ σταρ των παιδικών μου χρόνων που συνεχίζει ακάθεκτη − πάει ο Πρινς, πάει ο Mάικλ Τζάκσον, πάει ο Ντέιβιντ Μπάουι, πάει o Τζορτζ Μάικλ, τελείωσε η εποχή της μεγάλης έμπνευσης. Αυτή, όμως, είναι ακόμα εκεί, είναι φρέσκια και συνεχίζει να υπάρχει. Όχι ότι την ενδιαφέρει και τόσο η μουσική πια, αλλά δεν είναι βαρετή, όπως οι άνδρες ποπ σταρ, που το μόνο που κάνουν είναι να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους.
Είναι μάλλον αυτή η γυναικεία προσέγγιση στα πράγματα που μου αρέσει σ' εκείνη. Όπως μου αρέσει να ακούω αυτό που ανέφερες, ότι το «Pick Up» δεν κόλλησε σε είδη και υποείδη. Φυσικά, η ιδέα του τραγουδιού δεν είναι δική μου, δεν ανακάλυψα κάτι καινούργιο. Οι Daft Punk, συγκεκριμένα ο Thomas Bangalter, ή οι Stardust ευθύνονται γι' αυτό. Ακόμα και έπειτα από 20 χρόνια −γιατί 20 χρόνια έχουν περάσει από το «Music sounds better with you»− η μαγεία τού να χτίσεις μια λούπα σε τρία stems δεν έχει αλλάξει και οι άνθρωποι ακόμα τρελαίνονται με αυτούς τους ήχους. Κάθε μέρα ψάχνω για τη μαγική λούπα. Κι όταν καταφέρεις να τη βρεις, δεν χάνεις ποτέ, αφού πατάς (συνήθως) σε αριστούργημα. Δεν είναι τόσο εύκολο και γι'αυτό ψάχνω συνεχώς για μουσική, αλλά η επιτυχία του τραγουδιού δεν οφείλεται σ' εμένα, είναι μια ιδέα που κληρονομήσαμε από τη γαλλική house.
Dj Koze - Pick Up (Official Video)
— Ποια είναι τα πλάνα σου για το μέλλον; Τελικά, είσαι άνθρωπος που κάνει πλάνα ή αφήνεις τη ροή των πραγμάτων να σε παρασύρει;
Είμαι ένας άνθρωπος που δεν κάνει πλάνα, όμως σκέφτομαι πολύ και σε βάθος χρόνου. Δεν ξέρω τι να σου πω... Θέλω να περιορίσω πολύ τα ταξίδια, επιβαρύνουν το σώμα μου και δεν έχω τη λαχτάρα του τουρίστα πλέον. Θέλω να ταξιδεύω λιγότερο και να γράφω περισσότερη μουσική, μελλοντικά με βλέπω στο στούντιό μου ή στο σπίτι μου με τα μηχανήματά μου μάλλον.
— Έχεις έρθει στην Ελλάδα, σωστά;
Ήρθα πρώτη φορά με το σχολείο, όταν ήμουν 16 ετών. Έχω ακόμα τα επίσημα έγγραφα και φωτογραφίες τραβηγμένες 30 χρόνια πριν. Αναμνήσεις δεν έχω πολλές, αφού και τις 14 μέρες που μείναμε ήμασταν μεθυσμένοι όλη την ημέρα. Ανυπομονώ να έρθω. Αν δεν κάνω λάθος, είναι η πρώτη φορά που θα παίξω στην Αθήνα. Ήθελα να σε ρωτήσω, είναι ωραία εκεί, είναι δυνατή η σκηνή;
— Ναι, είναι πολύ ωραία και η σκηνή ζει μια ενδιαφέρουσα αναβίωση, με μεγάλα πάρτι και φεστιβάλ. Σίγουρα η οικονομική ύφεση έχει κάνει ζημιά στο κλάμπινγκ και στους local DJs, αφού οι περισσότεροι βασίζονται στους ξένους (γνωστούς) guests, αλλά είμαστε αισιόδοξοι, βλέποντας ότι μάλλον θα αλλάξει σιγά-σιγά κι αυτό.
Δεν φταίει μόνο η κρίση, παντού γίνεται το ίδιο, και στη δική μου πόλη αυτό είναι το σκηνικό. Οι local DJs έχουν πληγεί πολύ και σχεδόν όλα τα κλαμπ δουλεύουν με ξένους. Κι αυτό έχει γίνει πολύ περίεργο −ξαναγυρνάμε στην αρχή της κουβέντας μας−, δεν έχει να κάνει με τη μουσική, ο DJ έχει γίνει μια μηχανή marketing και PR. Βασικά, ο DJ είναι, πια, μια μηχανή και σε ένα πολύ μικρό κομμάτι της αυτή η μηχανή παίζει δίσκους και πρέπει να κυκλοφορήσει κομμάτια και να προσφέρει περιεχόμενο, να έχει ωραία εμφάνιση, να ικανοποιεί τα πλήθη ακόμα και για το ένα δευτερόλεπτο που θα κοιτάξουν τη φωτογραφία προφίλ του. Είναι πολύ διαφορετικά από τότε που είχα ξεκινήσει.
— Ίσως όλο αυτό να έχει σκοτώσει την πραγματική ουσία του κλάμπινγκ, σκέφτομαι κάποιες φορές.
Μα, πριν από 20 και 30 χρόνια δεν είχαμε το Facebook και το Instagram και τα κοινωνικά δίκτυα μονίμως καρφωμένα στην οθόνη μας. Ο κόσμος έχει αλλάξει, οι νέοι μεγαλώνουν διαφορετικά. Εγώ, πάλι, καμιά φορά αναρωτιέμαι αν μπορούμε να βρούμε κάπου την ουσιαστική πραγματικότητα. Για να είμαι ειλικρινής, κι εγώ είμαι εθισμένος στο κινητό μου, ακόμα και στην τουαλέτα το παίρνω μαζί. Δεν είναι καλό, αλλά αυτά είναι τα σημερινά δεδομένα. Δεν θέλω να ακούγομαι σαν τον γκρινιάρη παλιόγερο που γύρισε από τον πόλεμο και μιλάει για τις παλιές, καλές εποχές. Προσωπικά, προσπαθώ να βρω τα πατήματά μου και τη θέση μου σε όλο αυτό με αξιοπρέπεια και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ.
— Κάνεις παραπάνω από αυτά, ειδικά με τη μουσική σου.
Ξέρεις, δεν δίνω πολλές συνεντεύξεις, γενικά με τρομάζει η διαδικασία. Κλείνομαι στον εαυτό μου, γιατί δεν ξέρω τι να πω όταν με ρωτούν διάφορα για τη δουλειά και για μένα. Όμως αυτή μας η συζήτηση μου άρεσε και με ικανοποίησε πολύ, ήθελα να σ' το πω, σε ευχαριστώ που ήσουν ευγενική και καλή μαζί μου.
— Εγώ σε ευχαριστώ πολύ για όλα, σκέφτηκα ότι μια ανθρώπινη κουβέντα χωρίς πλάνο θα ήταν προτιμότερη από μια σειρά στείρων ερωτήσεων.
Αυτό ακριβώς, είχα πολλά χρόνια να κάνω μια ουσιαστική και ανθρώπινη κουβέντα με μια άγνωστη που θέλει να μου πάρει συνέντευξη (γελάει). Τα λέμε από κοντά στο Sonar!
Ο DJ Koze θα βρίσκεται στο SonarLab, στο πλαίσιο του πρώτου Sonar Athens, το Σάββατο 12 Οκτωβρίου.
