Τον Μάρτιο του 2013 οι συναυλίες της στο six d.o.g.s ήταν sold-out. Η φετινή της εμφάνιση στο Fuzz, στις 29/11, αναμένεται να είναι ένα από τα highlights του χειμώνα. Η Chinawoman, ή Michelle Gurevich, κουβαλάει στις αποσκευές της τον πιο άρτιο δίσκο της ως τώρα κι έναν από τους ομορφότερους του 2014. Πρόκειται για ένα άλμπουμ βαθιά σκοτεινό και συγχρόνως ρομαντικό, με μελωδίες που ενώ έχουν ως αφετηρία το ελαφρύ ευρωπαϊκό τραγούδι, εξελίσσονται, τελείως έξω από κάθε κλισέ, σε δυσοίωνα και αγωνιώδη μουσικά θέματα. Πριν τη δούμε στη σκηνή του Fuzz, καταχραστήκαμε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της για να μάθουμε τις απόψεις της για τη μουσική που διαμόρφωσε τον εσωστρεφή ήχο της.
Μελωδίες που μοιάζουν γλυκές ή ανάλαφρες επενδύουν τους αιχμηρούς στίχους της για την απελπισία της ζωής στις μεγάλες πόλεις, την περιπλάνηση στους άδειους δρόμους, τη ματαιότητα και τη μοιρολατρία που βρίσκεται μερικά χιλιοστά κάτω από την επιφάνεια – για όλους.
Στον νέο σου δίσκο διακρίνω επιρροές από ευρωπαϊκά νοσταλγικά μοτίβα μέχρι τα αυστηρά ηχοτοπία της Laurie Anderson, εσύ όμως αναφέρεις τη Γιόκο Όνο. Πού εστιάζεις την επιρροή της;
Στην εμπέδωση της αντίληψης των πραγμάτων που μπορώ να κάνω. Η Γιόκo αποτελεί για μένα διαρκή πηγή έμπνευσης. Δεν σταμάτησε ποτέ να δημιουργεί και κάθε φορά που ακούω τις ηχογραφήσεις της από τη δεκαετία του '80 τις βρίσκω ακόμα φρέσκες και εντυπωσιακές. Με εμπνέει να συνεχίσω να εκπλήττω τον εαυτό μου.
Υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο κλισέ που μιλάει για τη «μεγάλη ρωσική ψυχή». Εσύ νιώθεις αυτό τον ιδιαίτερο συναισθηματισμό που χαρακτηρίζει τους προγόνους σου; Επιπλέον, καθώς το πιο φανατικό κοινό σου ζει στην Ανατολική Ευρώπη, σε ενδιαφέρουν οι πολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, όπως ο εμφύλιος στην Ουκρανία ή η άνοδος του νεοφασισμού στην Ουγγαρία;
Είναι αλήθεια ότι οι Ρώσοι έχουν την τάση να εκφράζουν μια μοιρολατρία, ενώ συγχρόνως χαίρονται και απολαμβάνουν τη μοιρολατρία αυτή. Αλλά δεν πιστεύω ότι οι Ρώσοι υπερτερούν άλλων λαών στον τρόπο που εκφράζουν τη χαρά και τη θλίψη τους. Στους Τούρκους αρέσει πολύ να κάθονται γύρω από το τραπέζι, να τρώνε και να τραγουδούν όλοι μαζί μελοδραματικά τραγουδάκια. Η μητέρα μου είναι από την Οδησσό, που βρίσκεται τώρα στην Ουκρανία, και ανησυχώ για τους ανθρώπους εκεί, αλλά όχι περισσότερο απ' όσο ανησυχώ για τους Βορειοκορεάτες ή τους Κούρδους.
Η μουσική σου έχει κινηματογραφική δομή κάποιες φορές, κάτι που εξηγείται από τις κινηματογραφικές σπουδές σου και την ενασχόλησή σου με το σινεμά. Εκτός από την αναφορά σου στον Φεντερίκο Φελίνι και τον Francis Lai, στα τραγούδια σου βρίσκω ψήγματα από τον μελοδραματισμό παλιότερων σκηνοθετών όπως ο Ντάγκλας Σερκ και ο Μαξ Οφίλς. Επιλέγεις συνειδητά το μελόδραμα για να ντύσεις τους στίχους σου;
Δεν νομίζω ότι το μελόδραμα είναι κάτι που το διαλέγεις εσύ. Το μελόδραμα σε διαλέγει (να την πάλι η γνωστή μοιρολατρία...).
Αγαπάς το πάθος των Ρώσων τραγουδοποιών, αλλά η ερμηνεία σου παραπέμπει στο γερμανικό καμπαρέ. Ποιες τραγουδίστριες είχες ως πρότυπο;
Το βασικό στοιχείο που επηρέασε την προσέγγισή μου στο τραγούδι είναι τα όρια των δυνατοτήτων μου. Αν μπορούσα να τραγουδήσω σαν τη Shirley Bassey, θα το έκανα. Επιπλέον, μου άρεσαν πάντοτε οι βαθιές φωνές της Amanda Lear και του Dave Gahan και το τραγουδιστικό μου ύφος είναι ενδεχομένως ένα μείγμα από Ian Curtis και Alexander Serov. Στην πραγματικότητα, περισσότερο από το γερμανικό καμπαρέ με έχουν επηρεάσει τραγουδιστές που ο πολύς κόσμος θεωρεί υπερβολικά συναισθηματικούς, όπως ο Anatoly Dneprov και ο Lucio Dalla (τους οποίους μπορείτε να ακούσετε στο YouTube).
Τι μουσική ακούς αυτή την εποχή;
Τον τελευταίο καιρό ακούω Yves Montand, Zeki Müren, Vangelis, Psychic TV, Patsy Cline και τα podcast των DJs του Radio Advisor.
Ακούγοντας το «Let's part in style», νιώθεις το βαρύ μπάσο να σε γρονθοκοπεί στο στομάχι, συνοδεύοντας στίχους που μιλούν για τη μοναξιά, τους συμβιβασμούς των σχέσεων, τον αναπόφευκτο χωρισμό, καθώς ανάμεσα στα ζευγάρια «τα λόγια ξεφεύγουν υπερβολικά εύκολα». Μελωδίες που μοιάζουν γλυκές ή ανάλαφρες επενδύουν τους αιχμηρούς στίχους της για την απελπισία της ζωής στις μεγάλες πόλεις, την περιπλάνηση στους άδειους δρόμους, τη ματαιότητα και τη μοιρολατρία που βρίσκεται μερικά χιλιοστά κάτω από την επιφάνεια – για όλους.
Εντούτοις, η αίσθηση που σου μένει τελικά είναι ότι η Michelle Gurevich μοιάζει να σηκώνει το φρύδι ειρωνικά, ξεπερνώντας μ' ένα τίναγμα αδιαφορίας τον μελοδραματισμό αυτών των καταστάσεων σαν φελινική ηρωίδα που σηκώνεται, σκουπίζει τα δάκρυά της και συνεχίζει.
Chinawoman
Επιστρέφει στην Ελλάδα, μαζί με την μπάντα της, το Σάββατο 29 Νοεμβρίου στην Αθήνα (Fuzz Live Music Club) και την Κυριακή 30 Νοεμβρίου στη Θεσσαλονίκη (Fix Factory of Sound). Η προπώληση και για τις δύο συναυλίες ξεκινάει στα 14 ευρώ και για περιορισμένο αριθμό εισιτηρίων. Μετά την εξάντλησή τους, θα συνεχιστεί στα 17 ευρώ, ενώ στο ταμείο η τιμή θα είναι 20 ευρώ. Διάθεση: τηλεφωνικά στο 11 876, στα καταστήματα Public, Seven Spots, Παπασωτηρίου, Ιανός, Reload και το www.viva.gr.
Τι άλλο καλό κυκλοφορεί;
My Brightest Diamond
This is my hand
Ανεβάζουν και το δικό σας κέφι τα κρουστά; Εμένα πολύ κι αυτός είναι ο πρώτος λόγος που μ' ενθουσίασε ο καινούργιος δίσκος της Shara Worden, γνωστής και ως «My Brightest Diamond». Ακολουθούν άλλοι 99 λόγοι, φυσικά, όπως, για παράδειγμα, η ονειρεμένη φωνή της. Ή οι αμιγώς «σωματικοί» στίχοι που βγαίνουν από τα σπλάχνα της και πετυχαίνουν τον στόχο, που είναι τα δικά σου. Έχω μια θεωρία: ένα από τα στοιχεία που διαφοροποιούν τη Worden από άλλες σημαντικές σύγχρονες τραγουδοποιούς είναι ότι παρά την αιθέρια και οπερατική φωνή της και τις κλασικές ενορχηστρωτικές λύσεις των τραγουδιών της, δεν αναλώνεται σε περιγραφές στοιχειών και μυθολογικών πλασμάτων. Τα τραγούδια της –θα μου επιτρέψετε την παρομοίωση– στάζουν σωματικά υγρά: δάκρυα, αίμα... Ακόμα κι όταν διηγείται μια ονειροπόληση (Resonance), το κέντρο βάρος πέφτει στο πρώτο φιλί και στην ανάμνησή του. Και παρότι είναι Αμερικανίδα και στις επιρροές της αναφέρει τη Nina Nastasia και τους Anthony and the Johnsons, η δική μου άποψη είναι πως αποτελεί τη μοναδική άξια διάδοχο της Kate Bush! (Ουφ, το είπα! Ας πέσει τώρα φωτιά να με κάψει). Ψάξτε το «Pressure» για να μπείτε στο πνεύμα του τελευταίου της άλμπουμ «This is my hand», αλλά ακούστε και το «I have never loved someone the way I love you» από τον δίσκο του 2011, ένα τραγούδι που έγραψε για τον νεογέννητο γιο της.
Kevin Morby
Still life
Υπήρξε μπασίστας των Woods και των Babies, αλλά ως σόλο καλλιτέχνης ο Kevin Morby φτιάχνει κεφάτη, κιθαριστική, ταξιδιάρικη μουσική – ακούγοντας το «Motor Running» βλέπεις να ξεδιπλώνονται μπροστά σου άγνωστα τοπία και αμερικανικοί αυτοκινητόδρομοι. Στο δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του με τίτλο «Still Life», αφήνοντας πίσω του τη Νέα Υόρκη, ο Morby προσαρμόζεται στους ανοιχτούς ορίζοντες που εκφράζει η Καλιφόρνια, η καινούργια του βάση. Η βαθιά, λίγο βραχνή φωνή του είναι ιδανική για να διηγείται ιστορίες της κλασικής roots αμερικανικής τραγουδοποιΐας. Το «Parade» είναι ένας φόρος τιμής στον ήρωα του Morby, τον σπουδαίο Lou Reed. Το γλυκό όργανο και το πιάνο, το σαξόφωνο και το κοντραμπάσο εμπλουτίζουν σοφά τον ήχο, που αλλιώς ίσως να ακουγόταν υπερβολικά folk-rock.
Bryan Ferry
Avonmore
Ο Bryan Ferry επανέκαμψε. Τρόμος με πιάνει μέχρι να ολοκληρώσω την ακρόαση του άλμπουμ «Avonmore». Από τα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας έχουμε να ακούσουμε αξιοπρεπή δίσκο του δανδή με την αισθησιακή φωνή. Ευτυχώς, άφησε τον Dylan στην ησυχία του, διαπιστώνω. Επιστρέφει στον γυαλισμένο ήχο των προσωπικών δίσκων που έβγαζε στα '80s, ο οποίος αναμφίβολα του ταιριάζει περισσότερο. Μαζί με τον Nile Rogers, τον Marcus Miller, τον Johnny Marr και τον Mark Knopfler πέτυχε να αναστήσει μια ατμόσφαιρα άλλων εποχών: λίγο lounge, λίγο blue-eyed soul (χάρη και στα φωνητικά της Ronnie Spector). Δεν χρειάζεται να φοράς φράκο και να πίνεις κιρ-ρουαγιάλ για να τον ακούσεις – μια γερή δόση νοσταλγίας και ρομαντισμού όμως βοηθάει. Εδώ συναντάμε ξανά τη διασκευή του «Johnny and Mary» και το «Send in the clowns», μια σύνθεση του Stephen Sondheim από ένα μιούζικαλ των '70s. Μη σας ξεγελάσει η φωτογραφία στο εξώφυλλο. Έχει γεράσει κι αυτός, αξιοπρεπώς. Η επιλογή της μάλλον θέλει να μας θυμίσει τη χρυσή εποχή του Ferry.
σχόλια