Πάντοτε είχα περίεργη σχέση με την μουσική του Sufjan Stevens. Μια σχέση αγάπη-μίσους. Ο λόγος ήταν ότι ποτέ δεν μου κάθισε καλά αυτό το ‘Illinois’ που κυκλοφόρησε το 2005 και αποθεώθηκε από τους κριτικούς και την indie κοινότητα.
Φυσικά εκείνη την εποχή ήταν καλύτερο να μην ομολογούσες στους indie κύκλους ότι δε σου άρεσε αυτός ο δίσκος, θα θεωρούσαν ότι έπεσες από κάνα δέντρο.
Ο Stevens πάντοτε χρησιμοποιούσε αυτοβιογραφικά στοιχεία στην μουσική του αλλά εδώ μιλάει για την παιδική του ηλικία, για το πως τον στιγμάτισε και το κάνει με πολύ άμεσο, σχεδόν συγκλονιστικό τρόπο.
Ο Sufjan με το περίεργο μουσουλμανικό όνομα ήταν χίψτερ πριν ακόμη ανακαλυφθεί ο όρος. Επίσης ήταν κούκλος με αμφιλεγόμενη σεξουαλικότητα (μέχρι σήμερα αναρωτιέμαι - όχι μόνο εγώ - αν είναι γκέι. 'Όχι ότι έχει καμιά σημασία). Και είναι και χριστιανός, από αυτούς που ανήκουν σε μια από αυτές τις περίεργες αιρέσεις της Αμερικής που διδάσκουν τον λόγο του Θεού και όποιον πάρει ο Χάρος. Αν και προσωπικά δεν με πείραξε ποτέ αυτό. Η χριστιανοσύνη του δηλαδή ή πώς την έβαζε μέσα στην μουσική του. Δεν λείπουν οι βιβλικές αναφορές σε κάθε δίσκο του.
Τέλοσπαντων αφού έγινε χαμός με το 'Illinois' μετά κυκλοφόρησε το ‘The Age of Adz’ και έπαθα σοκ. Μου άρεσε αρκετά ώστε να εξιλεωθεί στα μάτια μου. Ένα πετυχημένο ηλεκτρονικό πείραμα που δεν θα περίμενες ποτέ από αυτόν.
Σήμερα μετά από 5 χρόνια κυκλοφορεί το Carrie & Lowell. Και είναι το πιο συγκινητικό άλμπουμ που θα ακούσεις φέτος. Από τον τίτλο και το εξώφυλλο του δίσκου καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για προσωπική υπόθεση. Ο Stevens πάντοτε χρησιμοποιούσε αυτοβιογραφικά στοιχεία στην μουσική του αλλά εδώ μιλάει για την παιδική του ηλικία, για το πως τον στιγμάτισε και το κάνει με πολύ άμεσο, σχεδόν συγκλονιστικό τρόπο. Για την ιστορία της Carrie τη μητέρας του, του Lowell, του πατριού του και του αδερφού του και τα λιγοστά καλοκαιρινά ταξίδια που έκαναν στο Όρεγκον που του χάρισαν την ελπίδα. Και επιστρέφει στις φολκ ρίζες του με απλές ενορχηστρώσεις πάνω σε κιθάρα και πιάνο που συνοδεύουν αριστοτεχνικά και αέρινα γλυκόπικρα συναισθήματα και μαύρες σκέψεις.
Η μητέρα του ήταν διπολική και σχιζοφρενής, εξαρτώμενη από διάφορες ουσίες. Τον παράτησε μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό του όταν o Sufjan ήταν ακόμη μωρό. Αργότερα παντρεύτηκε τον πατριό του, Lowell και έζησαν ξέγνοιαστες στιγμές που κράτησαν μόνο για 5 χρόνια. Πέθανε το 2012 από καρκίνο του στομάχου. Ο πατριός είναι ένα σημαντικό πρόσωπο στην ζωή του μέχρι και σήμερα. Διευθύνει την εταιρεία του, Asthmatic Kitty.
Στο άλμπουμ πρωταγωνιστούν η απώλεια, η μοναξιά, η αγάπη, η απογοήτευση και εντέλει η λύτρωση. Δεν κάνει θέμα την πίστη του. Ο ίδιος ο Stevens μοιάζει συνέχεια να παλεύει με τον εαυτό του και την κατάθλιψη. Μια μάχη ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως. Αγαπούσε ειλικρινά και βαθιά την μητέρα του παρά την τρομερή εγκατάλειψη που βίωσε. Την αγαπούσε ακόμη και αν δεν καταλάβαινε τις πράξεις της ή την συμπεριφορά της. Και αυτή του η αγάπη είναι διάχυτη στο δίσκο και η ανικανότητα του να αντιμετωπίσει τον θάνατο της, τον κάνει σπαρακτικό ανά στιγμές. Και απόλυτα αληθινό.
Είπε πρόσφατα σε μια συνέντευξη του στο pitchfork: «Με αυτό το δίσκο, ήθελα να ξεφύγω από αυτό το περιβάλλον της προσποίησης. Είναι κάτι που ήταν αναγκαίο να κάνω για μένα μετά τον θάνατο της μητέρας μου – να επιδιώξω μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας παρά την θλίψη. Δεν προσπαθώ να πω κάτι νέο ή να αποδείξω τίποτα ή να πρωτοτυπήσω. Μοιάζει άτεχνο που είναι κάτι καλό. Δεν είναι άλλο ένα καλλιτεχνικό μου πρότζεκτ. Αυτή είναι η ζωή μου».
Δεν μπορείς παρά να ανατριχιάσεις όταν διαβάζεις στίχους όπως αυτοί:
I forgive you, mother, I can hear you
And I long to be near you
But every road leads to an end
Yes, every road leads to an end
Ή αυτοί:
When I was three, three maybe four
She left us at that video store
Be my rest, be my fantasy.
I should have wrote a letter
Explaining what I feel, that empty feeling.
Και είναι γεμάτο από τέτοιους στίχους, σε κάθε τραγούδι. Ώρες, ώρες πλησιάζει στην απόγνωση τον Elliott Smith ή την μεγαλειώδη ταπεινότητα των Simon & Garfunkel. Ο Stevens αποδεικνύει ότι είναι στα καλύτερα του όταν είναι απλός χωρίς να επιδιώκει ένα μεγαλεπήβολο κόνσεπτ. Αστειευόμαστε μαζί με ένα φίλο για την βαθμολογία που έχει πάρει στο pitchfork – του έχουν βάλει 9.3. «Για 9.5 είναι», μου λέει. Έχει σημασία; Είναι μεγάλο άλμπουμ!
σχόλια