«Αν σταματήσω να αναπνέω, θα μου δώσεις μια ανάσα; Αν χάσω ένα άκρο μου, θα γίνεις το πόδι μου; Αν σπάσω τη μέση μου, θα με στηρίξεις; Όταν με ξεσκίσουν, θα με ξαναράψεις;» απαγγέλλει ανατριχιαστικά ο Freddie F. πάνω σε έναν χιπ-χοπ ρυθμό με καλοδουλεμένη μελωδία γεμάτη συναίσθημα στο «Ghetto Level» που ανοίγει τον νέο, τέταρτο δίσκο των Mechanimal. Το «Crux», που μόλις κυκλοφόρησε, δεν είναι απλώς η καλύτερη δουλειά τους μέχρι τώρα, είναι ένα άλμπουμ βαθιά προσωπικό και για τους δύο δημιουργούς, εσωτερικό, ποιητικό, που συνοψίζει την εμπειρία ζωής, την κατάσταση του παρόντος αλλά και ένα ελπιδοφόρο μέλλον.
«Το "Crux" έχει ελπίδα» λέει ο Γιάννης Παπαϊωάννου (ΙΟΝ), γιατί η όλη η εικόνα της Αθήνας, παρότι σκυθρωπή και σκοτεινή, κρύβει μέσα της πάρα πολλή ελπίδα για κάτι καλύτερο. Και δεν το λέω πολιτικά, δεν είμαστε πολιτική μπάντα ‒ αλλά τα πάντα είναι πολιτική. Το "Crux" είναι η καρδιά όσων έχουμε σκεφτεί και όσων έχουμε πράξει μέχρι τώρα.
Ο τίτλος βγήκε από μια παλιά φωτογραφία των Mechanimal στο Instagram, που βρήκα όταν έψαχνα να δω τι έχουμε βγάλει, τι έχουμε δώσει ήδη και τι θέλουμε να δώσουμε. Υπήρχε η φωτογραφία ενός σταυρού από έναν Επιτάφιο και αυτός ο σταυρός για μένα ορίζει το σημείο όπου συναντιόμαστε εγώ και ο Freddie, το σημείο τομής όλων των ιδεών που είχαμε. Είπαμε "θέλουμε να γράψουμε τραγούδια για όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα, γιατί το σήμερα ζούμε, αλλά βαθιά μέσα μας υπάρχει και το χθες, όχι με νοσταλγία αλλά μέσα από εμπειρίες, από πράγματα που έχουμε ζήσει, καταστάσεις, αγάπες, θυμούς, μίση, χωρισμούς, επανενώσεις, με όλα αυτά που είναι τελείως ανθρώπινα και φυσιολογικά"».
Παρ' όλο τον ηχητικό πλούτο, τις συγκινητικές στιγμές και τις εξάρσεις, το άλμπουμ έχει εντυπωσιακή ομογένεια, είναι προσεκτικά δομημένο για να έχει ροή και θυμίζει τους κλασικούς δίσκους που «έλιωνες» στο πικάπ όταν ήσουν μικρός.
Το «Crux» είναι ένα διαφορετικό άλμπουμ των Mechanimal όχι επειδή άλλαξαν εντελώς τον ήχο τους και δεν μπορείς να τον αναγνωρίσεις ‒ είναι εδώ και το dark wave και οι industrial ήχοι, το synth wave, το χιπ-χοπ και το spoken word, αλλά όλα υπάρχουν με έναν τρόπο εντελώς σύγχρονο, που δεν μιμείται τίποτα και δεν είναι καθόλου ρετρό. Η παραγωγή είναι εξαιρετική και τα layers των ήχων που συνθέτουν τα κομμάτια με ποικιλία που σε ξαφνιάζει γεμάτα λεπτομέρειες που χρειάζονται πολλές ακροάσεις για να τις εντοπίσεις.
«Είναι πάρα πολύ συνειδητοποιημένο αυτό», εξηγεί ο Γιάννης, «έχουμε βρει τον δρόμο μας, ξέρουμε τι κάνουμε. Όταν γράφαμε το "Red Mirror" δεν μιμούμασταν τίποτα, ούτε ρεύμα ούτε μόδα, ο ήχος του είναι κάτι που τον έχω ζήσει και μου βγαίνει αυθόρμητα. Με το πρώτο άλμπουμ είχαμε χτυπήσει τη γροθιά και είχαμε βγάλει μια αγριάδα, αλλά η εξερεύνηση μας έφερε σε μονοπάτια που δεν ξέραμε πού θα μας οδηγήσουν. Πλέον ξέρουμε ότι είμαστε σε έναν δρόμο που δεν τον ψάχνουμε, βαδίζουμε ήδη σε αυτό το μονοπάτι. Η πρώτη και η μεγαλύτερη προϋπόθεση για να ξεκινήσουμε να γράφουμε με τον Freddie ήταν να τα κάνουμε όλα αβίαστα. Δηλαδή δεν πατάμε ούτε σε φόρμες ούτε στο τι ήταν οι Mechanimal. Υπάρχει ιστορία, δεν μετανιώνουμε για ό,τι έχουμε κάνει, απλώς δεν θα είχαμε άγχος να κάνουμε πάλι τα ίδια».
Παρ' όλο τον ηχητικό πλούτο, τις συγκινητικές στιγμές και τις εξάρσεις, το άλμπουμ έχει εντυπωσιακή ομογένεια, είναι προσεκτικά δομημένο για να έχει ροή και θυμίζει τους κλασικούς δίσκους που «έλιωνες» στο πικάπ όταν ήσουν μικρός. «Ήταν σημαντικό να βγει το άλμπουμ σε μια ροή συνοχής», λένε, «και βάσει αυτής της λογικής υπήρξαν αρκετά κομμάτια που έμειναν εκτός. Είμαστε πάλι εδώ και γράφουμε άγρια κομμάτια, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Αν ακούσεις όλο το άλμπουμ, σκάνε εκεί που πρέπει να σκάσουν και το "Easy Dead" και το "Red Mirror" και όλα τα υπόλοιπα».
«Αυτήν τη φορά δουλέψαμε χωρίς ηχητικούς και στυλιστικούς περιορισμούς» λέει ο Freddie. «Σε μερικά κομμάτια τραγουδάω, ο τρόπος που απαγγέλλω, που χωρίζω τις λέξεις, είναι πλέον πιο μελωδικός, πιο ρυθμικός, τον έχω ψάξει περισσότερο, είναι περισσότερο μουσικός, επηρεασμένος πολύ από τη μαύρη μουσική βασικά. Και δεν έχω τον φόβο πια να αποδείξω κάτι. Επειδή ακριβώς δεν ήθελα να τραγουδήσω, με ρωτούσαν όλοι "μπορείς να τραγουδήσεις;" και αναρωτιόμουν "ρε φίλε, το ρωτάνε αυτό στον Travis Scott; Ρώταγαν την Anne Clark;". Σε κάποια κομμάτια μου βγήκε να τραγουδήσω πιο συναισθηματικά, όπως το τραγούδι για την Ελένη, το "Stolen Flesh"».
«Το "Crux" είναι ένας δίσκος για τον οποίο το μόνο που θα απαιτούσα από τους ακροατές είναι λίγη προσοχή» λέει ο Γιάννης. «Δηλαδή προσέξτε τι ακούτε, μην το προσπερνάτε μέσα σε ένα streaming, θέλει ψάξιμο και αφοσίωση. Αυτός ήταν και ο λόγος που στο artwork για το "Easy Dead" και το "Red Mirror" ήμασταν τόσο αφαιρετικοί, ήταν όλα λευκά, επειδή, ειδικά στο δεύτερο, υπάρχει πάρα πολλή πληροφορία». «Είναι δίσκος που χρειάζεται να τον ακούσεις, όπως άκουγες τους δίσκους παλιότερα. Π.χ. το "Disintegration" των Cure, αν το άκουγες μία φορά, δεν καταλάβαινες τι γινόταν, όπως συμβαίνει και με πολλά άλμπουμ γενικά» προσθέτει ο Freddie.
Red Mirror
Αυτό το εντοπίζουν σχεδόν όλοι οι μουσικοί συντάκτες στις μέχρι τώρα κριτικές, που είναι διθυραμβικές. Η αποδοχή του δίσκου είναι καθολική κι έχει έναν εντυπωσιακό αριθμό reviews από πολλές χώρες του κόσμου. «Αυτό που γίνεται με το "Crux", το ότι γράφουν γι' αυτό παγκοσμίως, δεν είναι κάτι που το επιδιώξαμε», λέει ο Freddie, «δεν το έχουμε σπρώξει, το ξεχωρίζουν μόνοι τους, και αν δεις, σε κάθε χώρα εντοπίζουν διαφορετικές αναφορές και ξεχωρίζουν διαφορετικά κομμάτια ως αγαπημένα τους. Στην Πολωνία π.χ. ξεχώρισαν το "Poverina Della Ossa" με τα τσέλα».
«Το άλμπουμ έχει πολλά σημεία να πατήσεις, πολλές αναφορές, γιατί, όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε τα κομμάτια, ήθελα να μπούμε σε ένα κλίμα» λέει ο Γιάννης. «Φαντάσου ότι σχεδίασα αυτό το άλμπουμ έχοντας στο μυαλό μου μια ιστορία σαν ένα videogame με βάση την Αθήνα, που ξεκινάει από δω και εξελίσσεται μέσα σε ένα περιβάλλον που περιλαμβάνει εκλογές, αλλαγές κυβερνήσεων, πράγματα που μας επηρέαζαν καθημερινά. Ο Freddie πέρναγε τη φάση που θα γινόταν μπαμπάς, κάτι που θα άλλαζε εντελώς όλο το φάσμα της προσωπικότητάς.
Τα κομμάτια έβγαιναν πάρα πολύ αυθόρμητα, χωρίς να κουραζόμαστε, μας βγήκε όλο αυτό το feeling, που ήταν περισσότερο ένα δέσιμο μεταξύ μας, γιατί και οι δύο είχαμε ξεπεράσει πολλά πράγματα από το παρελθόν και κάπως βρεθήκαμε σαν να ήμασταν ναυαγοί σε ένα σημείο ανοιχτά στο πέλαγος και είχαμε κρατηθεί από μια σημαδούρα. Κι αυτό που κρατήσαμε κάπου μας έβγαλε, σε έναν πολύ ωραίο τρόπο δουλειάς. Δεν ήταν έτσι με τα προηγούμενα άλμπουμ. Περάσαμε καλά με το "Crux", περνάμε καλά, γιατί είναι ένα good feeling album, παρότι έχει την αγριάδα του και στενόχωρες εικόνες, στενόχωρους στίχους και πράγματα δύσκολα, τα οποία βγαίνουν όσο επιθετικά πρέπει για να σε ξυπνήσουν λίγο, να σε ταρακουνήσουν.
Την περίοδο που ετοιμάζαμε τον δίσκο άκουγα το άλμπουμ της Billie Eilish, επειδή είχα μάθει πώς τον έφτιαξε. Με αυτόν τον δίσκο κέρδισε 4 Γκράμι και κάθε βίντεό της έχει κάνει πάνω από 100 εκατομμύρια views. Ο παραγωγός της ξέρεις πώς τον έγραψε; Δίπλα στο κρεβάτι της, με ένα Mac μεγάλο, ένα keyboard, μια κάρτα ήχου και δύο μόνιτορ! Τον άκουγα κι έλεγα "αυτό το γαμημένο το synth πώς το έχει βγάλει; Και πώς θα φτιάξεις έναν τέτοιο ήχο;". Κατάλαβα ότι δεν έχει σημασία το αν θα πας σε καλό στούντιο, σημασία έχει η καύλα για τη μουσική, μόνο αυτό είναι, η καύλα να γράψεις τραγούδια που σε εκφράζουν, που θέλεις να τα μοιραστείς και ότι θέλεις να πιάσεις τον κόσμο, χωρίς να αλλάξεις αυτό που κάνεις».
«Θέλαμε να αφήσουμε κάτι για τη νέα γενιά», λέει ο Freddie, «ένα black box recorder για μας, για τη ζωή μας, γι' αυτά που θέλουμε να αφήσουμε πίσω, που δεν είναι κληρονομιά ούτε δική μας ούτε κανενός άλλου, αλλά αφηγείται τι συνέβαινε τη στιγμή που γράφαμε κάθε κομμάτι.
Μερικά τραγούδια δεν γίνεται να τα πω χωρίς κλάματα, είναι πολύ οδυνηρές οι μνήμες που φέρνουν, αυτό που κουβαλάνε. Το "Poverina" μιλάει για τη φτωχούλα των κοκάλων, την ηρωίδα του "Crux", ένα κορίτσι που είναι άστεγο σε μια πόλη σχεδόν ερειπωμένη. Αν το κάναμε βιντεοπαιχνίδι όλο αυτό, θα μπορούσαμε να δώσουμε τη μορφή κάποιου ήρωα στους Mechanimal και η Poverina θα ήταν αυτή που θα τον βοηθούσε. Κάποια κομμάτια, όπως το "Hospital of the storm", αναφέρονται στον 19ο αιώνα. Tο συγκεκριμένο μιλάει για κάποιες κοπέλες στην Ιταλία που έμεναν σε ένα ορφανοτροφείο όπου δίδασκε ο Βιβάλντι. Στο "Vanquish" τελειώνουν τα πάντα και λέω "φύγετε, ζήστε απ' τη γη". Μιλάει για όλα αυτά τα πράγματα, το gun control, "if they bare guns we'll bare their bones, we'll crush their skulls"».
«Τo "Ghetto Level" είναι γραμμένο για τα Εξάρχεια, για όλα αυτά που γίνονται εκεί», προσθέτει ο Γιάννης, «όχι για τις φασαρίες αλλά για το ότι σε πετάνε έξω από το σπίτι σου για να το κάνουν Airbnb. Κακά τα ψέματα, τα Εξάρχεια είναι το απόλυτο γκέτο. Το "Stolen Flesh" είναι για την Ελένη, μια φίλη μας που πέθανε πρόσφατα, και όποιος έχει σχέση μαζί της και το ακούει είναι αδύνατο να μη συγκινηθεί. Στους στίχους θα καταλάβεις πολλά πράγματα, είναι η ζωή μας, αυτά που βλέπουμε, αυτά που διαβάζουμε, αυτά που ζούμε. Ο ήχος έχει αλλάξει, έχει γίνει λίγο πιο καλειδοσκοπικός, αλλά πλέον η όραση αυτή του μηχανικού ζώου έχει αποκτήσει περισσότερο εύρος, κοιτάζει πιο σφαιρικά και βλέπει και πίσω τι συμβαίνει.
Stolen Flesh
Το "Scavengers" είναι το πιο πολιτικό κομμάτι του δίσκου, ένα κομμάτι για τους άστεγους. Είναι γραμμένο για έναν τύπο που έβλεπα κάθε μέρα στο Μεταξουργείο να κοιμάται σε ένα στρώμα, με μια κουβέρτα, έξω από μια τράπεζα δεν έκανε τίποτα, δεν ζητιάνευε. Μια μέρα βλέπω δυο μπάτσους να τον παίρνουν σηκωτό, να τον πάνε πού; Να του βρούνε σπίτι; Απλώς τον πήραν για να μη χαλάει τη εικόνα. Και δεν είναι μόνο αυτός, είναι χιλιάδες οι άστεγοι στην Αθήνα, στην Ελλάδα.
Σκεφτόμουν ότι όλοι έχουμε μια τσάντα που κουβαλάμε μαζί μας και περιέχει τα πράγματα της ζωής μας, ιδέες, αναμνήσεις, φωτογραφίες, αντικείμενα, ό,τι πιστεύει ο καθένας ότι είναι ωραίο, αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που έχουν μόνο ένα βρόμικο μαξιλάρι και μια βρόμικη κουβέρτα. Κι αυτά είναι όλα τους τα υπάρχοντα, έτσι κάθονται στον δρόμο. Δεν μπορώ να μη μιλήσω γι' αυτά μέσα από τη μουσική που κάνω, δεν μπορεί να μη με επηρεάζουν, να μένω αμέτοχος.
Όταν βγήκε το "Easy Dead" με το "Red Mirror" ως single θυμάμαι ένα βράδυ να βλέπω κόσμο από το εξωτερικό στο timeline μου να παίρνει στίχους από τα κομμάτια ‒έβλεπα να μοιράζονται τον "Μπλε θεό που έκαιγε την Αθήνα"‒ και να τους προσαρμόζει σε αυτό που αισθανόταν. Σαν να είναι Barbara Kruger, σαν διαφημιστικό σλόγκαν. Αυτή είναι η αξία της μουσικής, ότι αφήνεις τον άλλον να μπαίνει στον κόσμο σου.
Δεν με νοιάζει η αποδοχή, με νοιάζει που πλέον το άλμπουμ έχει φύγει από μας κι έχει φτάσει καλά στους άλλους. Κι αυτό οφείλεται στο ότι ο ήχος είναι πάρα πολύ συγκροτημένος, πάρα πολύ συνειδητοποιημένος. Για μένα, ως παραγωγό, είναι ό,τι καλύτερο να σου λένε κάποιοι ξένοι ότι αυτό που ακούνε δεν είναι retrosynth αλλά νέος ήχος.
Παλιότερα ήμουν περισσότερο δογματικός και σε είδη μουσικής και σε καλλιτέχνες, αλλά ίσως η αλλαγή να οφείλεται στην ηλικία, στο ότι μεγαλώνουμε και μάλιστα γρήγορα, όσο περνάει ο καιρός. Όταν περνάς τη μέση ηλικία είναι ωραίο να συνειδητοποιείς ότι υπάρχει μόνο μία μουσική και μόνο ένα συναίσθημα που θέλεις να μεταδώσεις με αυτήν τη μουσική, να μιλήσεις σε όλο τον κόσμο. Γιατί η μουσική είναι παγκόσμια γλώσσα. Είναι ωραίο που στο εξωτερικό, τουλάχιστον αυτήν τη στιγμή, αυτήν τη γλώσσα την καταλαβαίνουν πάρα πολλοί άνθρωποι. Τη δέχονται. Τις τελευταίες μέρες έχω λάβει δέκα e-mails από Γερμανία, από μουσικούς που ζητάνε να τους κάνουμε remix. Λένε "θέλουμε αυτόν τον ήχο".
Έχουμε προτάσεις για διαφημίσεις γιατί στο Instagram είμαστε από την αρχή verified page και τα μηνύματα είναι non stop, και από μεγάλα σάιτ, αλλά δεν απαντάμε καν. Οι περισσότερες είναι εναντίον όλου αυτού που χτίσαμε, των ιδεών που έχουμε όσον αφορά την κακοποίηση των παιδιών, οποιουδήποτε ανθρώπου, των ζώων, όσον αφορά των πλαστικών. Το καλό είναι ότι έχουμε προτάσεις για πάνω από 15 live στο εξωτερικό, σε μεγάλα events, ότι μας ακούνε καλλιτέχνες και θέλουν να συνεργαστούμε ‒ είναι πολύ μεγάλη η σκηνή αυτού του σκοτεινού ήχου που περιλαμβάνει synth, dark post punk, οτιδήποτε. Φαίνεται πλέον αυτό από το respect που μας δίνουν και για μένα αυτό είναι πιο ωραίο από το να λέμε ότι πουλάμε δίσκους».
Ghetto Level
Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο του άλμπουμ είναι το artwork, τα εικαστικά του εξωφύλλου και στο οπισθόφυλλο, που το κάνουν έναν από τους πιο όμορφους δίσκους που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Είναι κάτι που έχει υποβαθμιστεί και σχεδόν χαθεί μετά τον περιορισμό των κυκλοφοριών και την αποκλειστική διάθεσή τους ψηφιακά, και το "Crux" έχει συνολικά την ποιότητα των κυκλοφοριών άλλης εποχής.
«Ήμασταν όλοι σε μια φάση να φτιάξουμε αυτό το άλμπουμ όσο πιο ωραίο γίνεται», λέει ο Γιάννης, «οι τρεις που είμαστε Mechanimal δηλαδή. Το εξώφυλλο που έφτιαξε η Αγγελική Βρεττού το γουστάραμε γιατί έχει πολλά πράγματα, όπως και η μουσική μας, είναι ένα παζλ που πρέπει να το παρατηρήσεις χωρίς να βιαστείς. Η Αγγελική πρότεινε να γίνουμε πολύχρωμοι, να μη φοβηθούμε το χρώμα και μας έπεισε. Είναι ποπ σουρεαλισμός και αν προσέξεις υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες προς αποκωδικοποίηση. Η λευκή σημαία που φαίνεται είναι από την πρώτη μεγάλη διαδήλωση αναρχικών έξω από τον Λευκό Οίκο.
Η Αγγελική βρήκε πολλές ιστορικές φωτογραφίες π.χ. οι άνθρωποι κάτω στη γωνία διαβάζουν σε ένα τζάμι για πρώτη φορά τα δικαιώματα των γυναικών σε βιτρίνα εφημερίδας. Είναι πλούσιοι, με καπέλα, και αναρωτιέσαι τι να λένε. Ήθελε να φτιάξει κάτι με πράγματα που μας αρέσουν και μας εκφράζουν κι αυτό της πήρε πάρα πολύ καιρό. Είναι πραγματικό artwork. Έχει εντυπωσιάσει τόσο πολύ, που είχαμε ήδη πρόταση από γκαλερί για να κάνουμε έκθεση με τα κολάζ, όπως και με τα κολάζ του βίντεο του "Holy Punk". Το βίντεο αυτό θα πάει σε φεστιβάλ στην Ιαπωνία...».
Holy Punk
Το «Crux» των Mechanimal κυκλοφορεί από την Inner Ear σε ψηφιακή μορφή, CD και βινύλιο.
Η ζωντανή παρουσίαση του άλμπουμ θα γίνει Παρασκευή και 13, τον Μάρτιο, στο Death Disco.
Mπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το άλμπουμ εδώ.
σχόλια