Γεννήθηκα στο Ελληνικό, το πατρικό μου είναι ακόμα εκεί. Τώρα μένω στην Αργυρούπολη, είμαι πολύ περήφανη που ωρίμασα και κατάφερα να αγοράσω ένα σπίτι. Ενώ όλοι μου οι φίλοι μού έλεγαν «γιατί δεν έρχεσαι στο κέντρο; Αφού συνέχεια εδώ είσαι», δεν μπορώ να μείνω σε αυτό, θέλω να κοιτάζω τη θάλασσα. Έχω μια τεράστια βεράντα και κανέναν απέναντι, πού θα το έβρισκα αυτό;
• Μεγάλωσα σε μια μονοκατοικία με κήπο, με τα σκυλιά και τα λαχανικά μας. Ο μπαμπάς μου ήταν ψαράς κι έτσι είχα διαφορετικές εικόνες από αυτές που έχει συνήθως ένα παιδί της πόλης. Ήμουν όλη μέρα μες στη θάλασσα και στα ψαροκάικα, το καλοκαίρι κάναμε διακοπές με το καΐκι του στον Αργοσαρωνικό και τις Κυκλάδες και τον χειμώνα πηγαίναμε για κυνήγι στην Ήπειρο. Είμαι πολύ ευγνώμων που είχα αυτά τα παιδικά χρόνια.
• Ο πατέρας μου άκουγε πάρα πολλή μουσική, μπλουζ, τζαζ, B.B. King, Joe Cocker. Έτσι έπιασα και εγώ το μικρόβιο, καθόμουν μικρή και του έγραφα κασέτες για να τις βάζει στο αυτοκίνητο, μετά έφτιαχνα τις δικές μου με αυτά που άκουγα στο ραδιόφωνο και έβλεπα πιτσιρίκι στο MTV, έγραφα κασέτες με το ίδιο κομμάτι ξανά και ξανά. Μου έδιναν χαρτζιλίκι για να πάρω κολατσιό από το κυλικείο του σχολείου και εγώ πήγαινα σε ένα μικρό συνοικιακό δισκάδικο όπου μαζεύονταν διάφοροι, κάπνιζαν και άκουγαν δίσκους. Έμπαινα μέσα και έλεγα στον ιδιοκτήτη «θέλω να μου γράψεις αυτόν τον δίσκο σε κασέτα», επέστρεφα την επόμενη και την έπαιρνα. Όταν βγήκαν τα cd, του ζητούσα να μου τα αντιγράφει γιατί δεν είχα λεφτά να αγοράσω τα αυθεντικά. Το «Higher State of Consciousness» του Josh Wink, Grandmaster Flash, τέτοια πράγματα ζητούσα, παραδόξως. Τα ελληνικά που άκουγαν οι συμμαθητές μου δεν με συγκίνησαν ποτέ, παρά μόνο τα ρεμπέτικα κάποια στιγμή, και κάποια λαϊκά, δώσε μου Στράτο Διονυσίου και πάρε μου την ψυχή.
Υποτίθεται ότι το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να σκέφτεσαι, αν είσαι λάτρης αυτής της μουσικής, είναι το να ετοιμαστείς για να προσαρμοστείς σε κάποιο στυλ και να μπεις στο κλαμπ. Χάνεται η ουσία.
• Έπαιρνα τις κασέτες μου στα παιδικά πάρτι, καθόμουν μπροστά στο στερεοφωνικό, έπαιζα μουσική και οι συμμαθητές μου χόρευαν. Μετά τηλεφωνούσαν γονείς στη μαμά μου και της έλεγαν «θα έρθει η Κατερίνα στο πάρτι γενεθλίων του Δημήτρη;». Από τότε ξεκίνησαν τα bookings.
• Η μητέρα μου έχει υπάρξει μάνατζέρ μου χωρίς να το έχει καταλάβει. Όταν έχω διλήμματα για το αν πρέπει να παίξω κάπου ή όχι, της λέω «μου δίνουν τόσα χρήματα, τι λες;». Και εκείνη απαντάει «κάτσε παιδί μου να κοιμηθείς» ή, συνήθως, διπλασιάζει το ποσό, «για να ξεπληρώσεις και τα πλακάκια του σπιτιού» – έχει πλάκα. Η αλήθεια είναι ότι όταν πρωτοξεκίνησα να παίζω, οι γονείς μου δεν καταλάβαιναν τι έκανα, δεν είχα και κάποια κλασική εκπαίδευση στη μουσική, όλα τα έκανα με το αυτί μου. Μετά, όταν τους έγραφε η θεία μου από την Κρήτη ότι με είδε σε κάποιο περιοδικό ή σε κάποια εφημερίδα, εκεί άρχισαν να ψυλλιάζονται ότι κάτι παίζει. Κάποια στιγμή μού το είπαν ευθέως, «ξέρουμε ότι δουλεύεις νύχτα, ότι είναι δύσκολη, ότι είναι κουραστική, αλλά σε στηρίζουμε γιατί έχεις γυρίσει όλο τον κόσμο». Και η αλήθεια είναι ότι έχω βρεθεί σε μέρη που ως παιδί μιας μικρομεσαίας οικογένειας δεν θα μπορούσα να φτάσω εύκολα. Ο πατέρας μου βέβαια νομίζω ότι δεν κατάλαβε ποτέ τι έκανα, του έφερνα ουίσκι και τσιγάρα όταν ταξίδευα. Στη μαμά μου φέρνω κούπες, έχει ένα ρουστίκ έπιπλο στο σαλόνι γεμάτο κούπες απ’ όλες τις πόλεις που έχω πάει. Τις προάλλες, που ήθελα να πάρω κούπες για το σπίτι μου, άνοιξε τη βιτρίνα, τις κοίταξε μία - μία και άρχισε να μου πλασάρει κάποιες. Έλεγε «έλα, πάρε αυτή από το Βερολίνο, αφού πηγαίνεις συνέχεια, θα μου φέρεις άλλη».
• Έπαιζα μπάσκετ και έτσι βρέθηκα να σπουδάζω μετάφραση και διερμηνεία στην Κέρκυρα, με τα μόρια που πήρα επειδή είχαμε βγει πρωταθλήτριες. Είχα ξεκινήσει να αγοράζω δίσκους από τα δεκαεπτά μου. Είχα έναν συμφοιτητή ο οποίος έπαιζε μουσική και με κάλεσε να παίξω κι εγώ σε ένα μπαρ. Δεν ήξερα να μιξάρω, έβαζα τους δίσκους, περνάγαμε ωραία, γνώριζα κόσμο, κυρίως Κερκυραίους, γιατί οι συμφοιτητές μου ήταν σε εκείνη τη φάση που ασχολούνταν με τα κομματικά και άκουγαν Σιδηρόπουλο. Άρχισα να διοργανώνω τα πρώτα μου πάρτι, να φτιάχνω αφίσες, να τις κολλάω στα μπαρ που με είχαν μάθει, είχα φέρει και δυο guest DJs από την Αθήνα. Τον έναν τον είχα βρει τις προάλλες και του είπα «θυμάσαι που το είχαμε κάνει αυτό; Ήταν πριν από είκοσι πέντε χρόνια. Και είμαστε εδώ ακόμα». Προκειμένου να μάθω να παίζω, πήγαινα δίπλα στο booth και, αντί να χορεύω, παρακολουθούσα τι έκανε ο DJ, δεν καταλάβαινα τίποτα φυσικά, μέχρι που άρχισα να ψαχουλεύω μόνη μου τον μείκτη.
• Γιατί να είναι δύσκολο να γίνεις star DJ; Ξέρω ανθρώπους που έγιναν γνωστοί στα 45 τους και τώρα είναι 50 χρονών και παίζουν συνέχεια. Δεν ξέρεις πότε θα κάνεις αυτό το μικρό μπαμ – γιατί για να κάνεις το μεγάλο και να γίνεις super star DJ, τύπου Peggy Gou, πρέπει να έχεις ολόκληρη ομάδα και λεφτά για να την τρέφεις. Πάντως έχουμε καλλιτέχνες οι οποίοι είναι αναγνωρισμένοι στο εξωτερικό και όχι στην Ελλάδα. Εγώ μετά την Κέρκυρα πήγα στο Λονδίνο για μεταπτυχιακό και από εκεί στο Βερολίνο για τρία χρόνια, επέστρεψα δηλαδή εδώ μετά από δέκα χρόνια και μέσα σε αυτά είχα ξεκινήσει να παίζω στο εξωτερικό. Την πρώτη μου εβδομάδα στο μεταπτυχιακό έπαιζα στη Μαδρίτη, το επόμενο Σαββατοκύριακο ταξίδευα για Ρουμανία. Είχα βγάλει τον πρώτο μου δίσκο σε ένα βερολινέζικο label και αυτομάτως άνοιξαν οι πόρτες για να αρχίσουν να με καλούν στο εξωτερικό. Tότε ήταν απαραίτητο να έχεις κάποιες κυκλοφορίες προκειμένου να φύγεις έξω, ευτυχώς πια δεν είναι, μπορεί κάποιος να είναι ένας εξαιρετικός DJ, αλλά να μη θέλει να γράψει μουσική. Έβγαλα πέντε-έξι δίσκους και μετά σταμάτησα, συνειδητοποίησα ότι προτιμώ να ικανοποιώ το κοινό σε ένα κλαμπ παίζοντας την εκπληκτική μουσική που γράφουν άλλοι.
• Μετά από τρία χρόνια στο Βερολίνο, αποφάσισα να φύγω γιατί η ντομάτα δεν είχε γεύση, γιατί καθόμουν τον χειμώνα στο παράθυρο, έκλαιγα και έλεγα «δώσε μου λίγο ήλιο, σε παρακαλώ», γιατί ο πατέρας μου είχε αρχίσει να αρρωσταίνει και ήθελα να είμαι κοντά του για όσο χρόνο είχε ακόμα. Έβγαλα ένα εισιτήριο, πήγα στο Μεξικό για μια εβδομάδα να δω καλό καιρό, μετά πήγα για λίγο στην Αμερική και επέστρεψα στην Ελλάδα. Χαιρόμουν που ήμουν πάλι εδώ, αλλά δεν με ήξερε κανείς.
• Όταν άνοιξε το six d.o.g.s, άρχισε να γίνεται πολύ ζωηρή η ζωή μου, γιατί ήταν ένα καινούργιο και πολύ γαμάτο κλαμπ για την Αθήνα, γιατί τότε κάναμε και το πρώτο ένTECHNO, οπότε κάπως χώθηκα. Έγινα resident στο six d.o.g.s, άρχισα να παίζω στο Astron και σε διάφορα κλαμπ που δεν υπάρχουν πια. Αυτήν τη στιγμή είναι ελάχιστα τα κλαμπ που έχουμε, αυτά που κλείνουν είναι περισσότερα από αυτά που ανοίγουν μέσα στον χρόνο. Στην Ελλάδα η ηλεκτρονική μουσική έχει το μικρότερο κομμάτι της πίτας. Όλο το υπόλοιπο είναι μπουζούκια.
• Όταν γύρισα στην Αθήνα, η μητέρα μου άρχισε να στέλνει το βιογραφικό μου χωρίς να μου το πει, χτυπούσαν λοιπόν τα τηλέφωνα και τελικά έπιασα δουλειά σε μια ναυτιλιακή και μετά σε μια δεύτερη, έμεινα δεκατέσσερα χρόνια σε αυτόν τον χώρο. Αν θέλεις να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα, αν δεν είσαι super star DJ, πρέπει πάντα να έχεις και μια πρωινή δουλειά. Σου δίνει την ασφάλεια να κάνεις αυτό που αγαπάς χωρίς το άγχος της επιβίωσης, σε γειώνει, σου δίνει την άνεση να επιλέγεις τα gigs που θα δεχτείς. Παλιά δηλαδή, όταν δεν είχα δουλειά, μπορεί να μου έλεγαν «έλα να παίξεις στο Μεξικό για πενήντα ευρώ» και εγώ να απαντούσα «ναι, φύγαμε, βάζω και από την τσέπη μου». Όταν πια δεν είχα άγχος πώς θα επιβιώσω, άρχισαν να έρχονται περισσότερες και πιο ωραίες προτάσεις. Και επίσης δεν ήθελα να κάθομαι από τη Δευτέρα μέχρι την Παρασκευή να κοιτάζω το ταβάνι και να μην έχω τι να κάνω, να ζω περιμένοντας να φτάσει το Σαββατοκύριακο.
EPISODE 194 | K.atou
• Θα έρθουν στιγμές που θα πεις «μήπως τελικά δεν τραβάει;». Αν το αγαπάς, τραβάει, πολλές φορές νιώθω χαρά με το ότι συνέχισα να ασχολούμαι με τη μουσική και δεν την παράτησα. Δεν πιστεύω πως έχει ημερομηνία λήξης αυτή η δουλειά, αν σε βαστάει το σώμα σου δηλαδή και το προσέχεις. Θυμάμαι, όταν ήμουν πιτσιρίκα, έμενα ξύπνια δυο-τρεις μέρες, αλλά αν θέλει κανείς να συνεχίσει αυτήν τη δουλειά, πρέπει να προσέχει πάρα πολύ τον εαυτό του. Άρχισα να τρέχω, πίνω πολύ νερό, αποφεύγω το σκληρό αλκοόλ. Πολλές φορές έφευγα το απόγευμα από τη δουλειά την Παρασκευή, πήγαινα στο αεροδρόμιο, έπαιρνα το αεροπλάνο, έπαιζα, ξενυχτούσα, ταξίδευα, τη Δευτέρα έπρεπε να είμαι πάλι πίσω στο γραφείο. Η γυμναστική με βοήθησε να μην πονάει το σώμα μου μετά από όλο αυτό. Είναι εύκολο να παρασυρθείς μέσα στο lifestyle αυτής της δουλειάς, να κάνεις κακό στον εαυτό σου και να μην καταφέρεις να συνεχίσεις ενώ έχεις ταλέντο. Επίσης, πρέπει να κάνεις οικονομία στα χρήματα που βγάζεις.
• «Εγώ παίζω τέκνο με κ» μου είπε ένας μαθητής μου στα μαθήματα Djing για αρχάριους που κάνω για το Fade Radio στο Ρομάντσο και είπα ωραία, ήρθε η ώρα να μάθω τι είναι αυτό, που το ακούω τόσο καιρό. «Είναι πολύ σκληρή», μου εξήγησε, «160 με 170 BPM», ένιωσα πολύ γριά. Είναι μόδα η τέκνο, αρέσει σε πολύ κόσμο, κάτι που εννοείται ότι είναι ευχάριστο αν όντως την απολαμβάνουν. Όσο περισσότεροι είμαστε τόσο το καλύτερο, για να σταματήσουν κιόλας να λένε κάποιοι «ακούς αυτά τα ντάπα-ντούπα» και άλλα τέτοια κοροϊδευτικά για την dance μουσική.
• Την πρώτη φορά που έπαιξα στην Κολομβία, στην Μπογκοτά, είχα πει ψέματα στη μάνα μου ότι ήμουνα στο Λος Άντζελες. Όταν ξαναπήγα μετά από αρκετά χρόνια, της το αποκάλυψα, και μου απάντησε «γιατί δεν μου είχες φέρει κούπα;». Έχω βρεθεί στο Μεξικό και στο Εκουαδόρ, την Αμερική την έχω γυρίσει σχεδόν όλη, έχω φτάσει μέχρι τη Νεμπράσκα για να παίξω, έχω κάνει road trip στο Τέξας, έχω γυρίσει και την Ευρώπη, εκτός από τη Σκανδιναβία, Τουρκία και Γεωργία έχω πάει πολλές φορές, στη Μόσχα επίσης, στο Κάιρο. Την καλύτερη ηλεκτρονική σκηνή θεωρώ ότι αυτήν τη στιγμή την έχει η Τιφλίδα, που με το ένα δέκατο του πληθυσμού της Αθήνας έχει τόσα κλαμπ με απίστευτο ήχο, φοβερή μουσική και line-ups τέτοια που να μην ξέρεις πού να πρωτοπάς. Και μιλάμε για μια χώρα που πασχίζει οικονομικά.
• Δεν έχω πια τον ενθουσιασμό που είχα για το Βερολίνο, πηγαίνω μία φορά τον χρόνο, βγαίνω κιόλας, όμως άλλαξε αρκετά απ’ όταν έφυγα, η σκηνή εκεί έχει γίνει πολύ τουριστική. Θυμάμαι το Club der Visionaere χωρίς ουρά, θυμάμαι να κάθομαι δεκαέξι ώρες στο Berghain και στο Panorama Bar. Τώρα πας σε αυτά, κάθεσαι και περιμένεις απ’ έξω τέσσερις ώρες μέσα στο κρύο και όταν μπεις νομίζεις ότι τα πάντα έχουν να κάνουν με το πώς ντύνεσαι και το πώς είσαι. Υποτίθεται ότι το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να σκέφτεσαι, αν είσαι λάτρης αυτής της μουσικής, είναι το να ετοιμαστείς για να προσαρμοστείς σε κάποιο στυλ και να μπεις στο κλαμπ. Χάθηκε η ουσία. Δεν λέω ότι δεν συμβαίνει και στην Αθήνα αυτό, αλλά νομίζω ότι εδώ πια ο κόσμος νιώθει ότι μπορεί να ντυθεί και να εκφραστεί όπως θέλει όταν βγαίνει έξω. Επιτέλους.
• Υπάρχουν και άλλοι DJs που μας εκπροσωπούν στο εξωτερικό, ας πούμε ο ANFS και ο Στέλιος Βασιλούδης, με τον οποίο κιόλας ήμασταν συνάδελφοι στην πρώτη ναυτιλιακή, η Maria Politi, η IMPVLSIV και η Koketamc από τη νέα γενιά· δεν μπορείς να βλέπεις πια ένα lineup με 30 άτομα και να έχει 3 γυναίκες και 27 άντρες. Υπάρχει πολύ υλικό εδώ, ειδικά από τις νεότερες γενιές υπάρχουν DJs που παίζουν καλύτερα και από αυτούς που έρχονται από το εξωτερικό. Αλλά δεν αρκεί να είσαι καλός για να βγεις έξω, πρέπει να έχεις την αυτοπεποίθηση ότι ξέρεις τι κάνεις. Κάθε φορά που παίζω στο εξωτερικό είναι αναζωογονητικό για μένα, έχω μπροστά μου ένα καινούργιο κοινό και περιμένω να δω πώς θα αντιδράσει.
• Εδώ είμαστε πιο συνεσταλμένοι, δεν δίνουμε ποτέ kudos στον DJ για την καλή του δουλειά. Tην τελευταία φορά που έπαιξα στη Γεωργία, αφού τελείωσα το set μου, μου μίλαγε κόσμος για τουλάχιστον 45 λεπτά, έτσι καταλαβαίνω ότι κάνω κάτι σωστά. Αυτή είναι η επιβράβευσή μας, όχι το πόσο ψηλά θα φτάσει η αμοιβή μας. Αυτούς τους DJs που έχουν το κεφάλι κάτω και δεν επικοινωνούν με το κοινό για το οποίο παίζουν τους απεχθάνομαι. Δεν μπορείς να πεις «αγόρασα αυτά τα κομμάτια, θα τα παίξω όπως και να ‘χει», πρέπει να είσαι ευέλικτος, να τσεκάρεις αν περνάνε καλά, να το γυρίσεις αν χρειαστεί για να τους πιάσεις. Kάποιοι χαλάνε λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, θα πληρώσουν εισιτήριο, τα ποτά τους, υπάρχουν παιδιά που είναι πολύ νέα και κρατάνε χαρτζιλίκι για να πάνε σε ένα πάρτι – μην τους το χαλάς.
From Athens to Brussels with Love w/ K.atou
• Αγοράζω μουσική από τη Σεούλ, από την Αυστραλία, από τη Γεωργία, από το Μάντσεστερ, υπάρχουν πια τόσα labels και τόσοι παραγωγοί που είναι δύσκολο να πεις ότι κάποιοι τα πάνε καλύτερα, γράφεται παντού καλή μουσική πλέον, και θέλω δεκαπέντε ζωές για να την ακούσω.
• Χθες το βράδυ που έπαιζα ξεκίνησα από τα 80 BPM και έφτασα στα 140 BPM. Μου αρέσει το να πηγαίνει κάπου ένα set, το να λέω μια ιστορία και να εξελίσσεται μέσα στη βραδιά. Όταν μπορώ να το κάνω αυτό, το απολαμβάνω περισσότερο από το να μπω στη μέση της βραδιάς και να ξεκινήσω να ρίχνω βόμβες.
• Το γεγονός ότι στα 23 μου ταξίδευα μόνη μου για να παίξω σε μέρη που δεν ήξερα κανέναν επειδή είχα μιλήσει με κάποιον στο Myspace το θεωρώ το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα που έχω κάνει. Τη δεύτερη φορά που πήγα στην Κολομβία, ήμουν στο αεροδρόμιο, με παίρνει η μάνα μου και μου λέει «διάβασα στο ίντερνετ ότι εκεί που πας είναι μια από τις πέντε πιο επικίνδυνες πόλεις στον κόσμο», «έλα, σαχλαμάρες, μια χαρά θα είναι», της είπα. Μπαίνω στο κλαμπ στην Παλμίρα και έχει ανά δύο μέτρα σεκιούριτι με όπλα. Να το κάνουν και οι μαθητές μου, να ταξιδέψουν, εννοείται, απλά να με πάρουν πρώτα ένα τηλέφωνο να με ενημερώσουν πού πάνε.
• Μια φορά που έπαιζα στο Ντιτρόιτ μπήκε στο κλαμπ μια γυναίκα σέρνοντας ένα καρότσι για δίδυμα και μέσα είχε δύο τεράστια ζωντανά κουνέλια που καθόντουσαν και με κοίταζαν. Σκεφτόμουν «τώρα γυρίζουν κάποια ταινία; Μου έριξαν κάτι στο ποτό;». Παρότι όλοι τη βρίσκουν χάλια, νομίζω πως είναι η αγαπημένη μου πόλη, γιατί εκεί βλέπεις την πραγματική Αμερική, τη σουρεάλ.
• Έχω φίλους που λειτουργούν σαν πρότυπο για μένα, που λέω ότι θέλω να γίνω σαν αυτούς, νιώθω ότι μπορώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος επειδή είναι αυτοί καλύτεροι. Καλλιτεχνικά υπάρχουν διάφοροι που με έχουν επηρεάσει μέσα στα χρόνια. Όταν ήμουν νέα είχα ίνδαλμα τον Zip της Perlon και υπήρξαν και άλλοι στην πορεία, η Lena Willikens, ο Vladimir Ivkovic. Το πιο ωραίο συναίσθημα είναι να βρίσκεις εκείνους που πυροδοτούν το μυαλό σου με τη μουσική που παίζουν.
• O μεγαλύτερος μου φόβος είναι οι σκάλες. Επειδή δεν μπορώ να ανέβω ούτε ένα σκαλί σε αυτές τις στριφογυριστές εξωτερικές, δεν έχω δει ακόμα την ταράτσα του σπιτιού μου.
• Αυτό που με εκνευρίζει στους ανθρώπους είναι που πετάνε τα σκουπίδια από το παράθυρο του αυτοκινήτου τους, που παίρνουν την απόδειξη στα διόδια και την πετάνε απ’ έξω, εκεί θέλω να κάνω καβγά.
• Πιάνω τον εαυτό μου τελευταία να περπατάω με ήλιο στην Αθήνα και να χαμογελάω, σκέφτομαι τι ωραία που είναι εδώ. Δεν ξέρω αν ευθύνεται καθαυτή η πόλη ή οι φίλοι, ο κύκλος μου, η οικογένειά μου που την κάνουν πιο όμορφη. Αυτό που μου τη σπάει σε αυτή την πόλη είναι το πάρκινγκ, έχει τύχει να έχω να πάω επίσκεψη στο Παγκράτι, να μη βρίσκω να παρκάρω και να φύγω. Το έχει κάνει και ο πατέρας μου μια φορά, πηγαίναμε για Ανάσταση στον Προφήτη Ηλία, μας άφησε έμενα και τη μάνα μου να βρούμε τη θεία μου, γύρισε σπίτι και εμείς τον ψάχναμε, τότε δεν είχαμε και κινητά, είναι παλιό το πρόβλημα δηλαδή. Αλλά γουστάρω πολύ το μετρό, μπαίνω και ανοίγω το βιβλίο μου, βοηθάει το να σκέφτεσαι να το προλάβεις για να γυρίσεις στο σπίτι νωρίς, έτσι δεν ξεχειλώνει η νύχτα.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
