Είχα πολύ καιρό να τα πω στ' αλήθεια με τον Larry Gus. Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί ο νέος ελληνόφωνος δίσκος του στην αμερικανική DFA, συνεργάζεται με τον Ευθύμη Φιλίππου σε ένα πολύ ενδιαφέρον πρότζεκτ που ετοιμάζεται για τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, έχει έτοιμο ένα σίριαλ με τον Βασίλη Κατσούπη και δουλεύουν μαζί και μία ταινία – τρέχει παράλληλα ένα σωρό πράγματα, κι ακόμα επιμένει ότι «δεν έχει καταφέρει σχεδόν τίποτα», με μια ταπεινότητα σχεδόν εκνευριστική. Όταν σ' το λέει, δεν ξέρεις αν θέλεις να τον αγκαλιάσεις ή να τον βρίσεις.
Ο νέος του δίσκος έχει τίτλο «Υποτακτικός» (στα ελληνικά το «subservient» μεταφράζεται ως «κατώτερος», «υποτακτικός») και προσπαθεί να με πείσει ότι ποτέ δεν αισθάνθηκε πως κάνει κάτι σημαντικό. Αυτό, άλλωστε, δηλώνει κατά κάποιον τρόπο και στον τίτλο του άλμπουμ του.
«Ξεκίνησε από πόνο στην πλάτη που κατέβηκε στη μέση σιγά-σιγά και καταλαβαίνω ότι περπατάω σκυφτός από το δημοτικό ακόμα» λέει, ρουφώντας σχεδόν με ενοχές τον καφέ του. «Και επίσης καταλαβαίνω ότι το μόνο πράγμα που με κάνει χαρούμενο πολλές φορές είναι να λέω συνέχεια "συγγνώμη" και μετά να ζητάω "συγγνώμη" για τα πολλά "συγγνώμη" που λέω, και οι συνομιλητές μου φτάνουν σε σημείο να εκνευρίζονται γιατί στο τέλος η λέξη χάνει την αξία της. Και ξαναπιάνω τον εαυτό μου να είναι χαρούμενος όταν μου λένε τι να κάνω, όταν είμαι μέρος μιας διαδικασίας που είναι μεγαλύτερη από μένα και απλώς κάθομαι εκεί μέσα και κοιτάω τον εαυτό μου να κινείται και να δρα, χωρίς να ξεκινάει κάτι από την πλευρά μου.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι μια ζωή γεμάτη αποτυχίες και διλήμματα, σαν να πρέπει απλώς να διαλέξεις σε τι θα αποτύχεις από τις συνεχόμενες επιλογές που ανοίγονται μπροστά σου. Τουλάχιστον, υπάρχει ένας αιώνιος σεβασμός στην αιτιοκρατία με αυτόν τον τρόπο, ξέρεις ότι όλοι οι δρόμοι, όλες οι διακλαδώσεις καταλήγουν σε αποτυχίες
» Επίσης, από πολύ μικρός ένιωθα μια παράξενη χαρά όταν οι άνθρωποι με αγνοούσαν, αλλά δεν ξέρω αν την ένιωθα εξαρχής ή αν έφτασα σε σημείο να αγαπήσω την αδιαφορία γιατί τη συνήθισα. Και σκέφτομαι εδώ και χρόνια ασταμάτητα τη λέξη "υποταγή", με συναρπάζει η λέξη "υποταγή". Σε κάθε τομέα, σε όλα τα πράγματα που κάνω και εμπλέκομαι θέλω να είμαι υποταγμένος 100%. Και στο τέλος ο υποτακτικός είμαι εγώ, που κάθομαι στο σούπερ μάρκετ και προχωράει μία ουρά για τρία διαφορετικά ταμεία και δεν μιλάω και μου ζητάνε τη σειρά μου και λέω συνέχεια "ναι, συγγνώμη, πάρτε την, είναι δική σας, είναι λάθος μου" –συνέχεια είναι δικό μου το λάθος– και στο τέλος φτάνει μια στιγμή που μου λέει κάποιος "βιάζομαι, μπορώ;" και η μόνη μου αντίδραση είναι "αν βιαζόσασταν, να μην ερχόσασταν ή, έστω, να ερχόσασταν νωρίτερα". Και, ναι, κάθε φορά στο σούπερ μάρκετ θυμάμαι τον τίτλο του δίσκου μου κι εμένα γενικότερα, λογικά».
Ο «Υποτακτικός» έρχεται τέσσερα χρόνια μετά το «I need new eyes», τον δίσκο που σηματοδοτούσε το νέο του ξεκίνημα, ολοκλήρωνε την περίοδο που δούλευε με sample και ξεκίναγε μια νέα ζωή ως πατέρας. «Δυσκολεύτηκα πολύ με την Αθήνα από την ώρα που γυρίσαμε από το Μιλάνο» λέει, δικαιολογώντας το μεγάλο διάστημα που μεσολάβησε για να βγει νέα δουλειά του. «Έγραφα συνέχεια, πάντα γράφω συνέχεια, αλλά υπήρχαν μεγάλα διαστήματα με διάφορα προβλήματα υγείας που με πήγαν πίσω, γιατί δεν δούλευα καν. Ο αρχικός τίτλος ήταν "Feats of strength and agility". Eπίσης σκεφτόμουν το "PFFF" ως τίτλο ή ακόμα και το "HMM", ειδικά αυτό, γιατί είναι σαν πινακίδες αυτοκινήτου στη Βέροια αλλά και σαν το αληθινό "χμ" που περιγράφει τη ζωή μου.
»Το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι μια ζωή γεμάτη αποτυχίες και διλήμματα, σαν να πρέπει απλώς να διαλέξεις σε τι θα αποτύχεις από τις συνεχόμενες επιλογές που ανοίγονται μπροστά σου. Τουλάχιστον, υπάρχει ένας αιώνιος σεβασμός στην αιτιοκρατία με αυτόν τον τρόπο, ξέρεις ότι όλοι οι δρόμοι, όλες οι διακλαδώσεις καταλήγουν σε αποτυχίες, σε συνεχόμενες αποτυχίες που η μία επηρεάζει την άλλη και αυτό τις κάνει να μπλέκονται ακόμα περισσότερο μεταξύ τους, σαν χιλιάδες αράχνες που κάθονται σε γωνίες του σπιτιού και, αντί να ξοδεύουν τον χρόνο τους σκοτώνοντας και τρώγοντας έντομα, το μόνο που κάνουν είναι να κοιτάνε τριγύρω τους πώς ενώνεται ο ιστός με το υπόλοιπο σπίτι και στο τέλος πώς ενώνεται με τους υπόλοιπους ιστούς. Στην πραγματικότητα, δεν κοιτάνε τα σημεία ένωσης αλλά μόνο τα σημεία που υπολείπονται, συνέχεια με μεγεθυντικό φακό, και το αληθινό πρόβλημα είναι τα πολλαπλά μάτια κάθε αράχνης».
Ο «Υποτακτικός» είναι ο πρώτος του δίσκος που τραγουδάει σε όλα τα κομμάτια, κυρίως στα ελληνικά, και μάλιστα συνοδεύεται από ένα 7ιντσο με δύο εντελώς απρόσμενα νεο-λαϊκά τραγούδια σε στίχους του Ευθύμη Φιλίππου. Για όσους έχουν δει τα τελευταία live του δεν είναι και μεγάλη έκπληξη, αλλά για όσους έχουν μείνει στον παλιό ήχο του Larry Gus είναι ένα σοκ.
«Αληθινά η πρώτη φορά χωρίς καθόλου samples, όλα παιγμένα στο σπίτι, όλα με τη σειρά» εξηγεί. «Είχα ένα μόνο μικρόφωνο για όλα και τα παλιά μου όργανα – έχω να αγοράσω καινούριο εξοπλισμό από το 2014, είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό, θέλω να μείνω για πάντα με τα ίδια όργανα, τα ίδια ρούχα, τα ίδια παπούτσια. Μάλλον για τα ρούχα έφαγα τα ψέματα του Χέρτσογκ, αλλά, ναι, γιατί όχι, ψέματα ή όχι, είναι σίγουρα θετικό αυτό που συνέβη.
»Σε κάθε περίπτωση, ξεκίνησα με τη σκέψη ότι θέλω να κάνω έναν ελληνικό δίσκο όχι με την έννοια του ελληνόφωνου – εξάλλου από πάντα έγραφα ελληνικούς στίχους, απλώς προσπαθούσα να σκεφτώ πώς ήταν όταν μεγάλωνα χορεύοντας παραδοσιακούς χορούς στη Βέροια. Υπάρχουν και κομμάτια που δεν μπήκαν καν στον δίσκο, που είναι ακόμα πιο κοντά σε αυτό. Αλλά η DFA αυτά τα τραγούδια διάλεξε και χάρηκε πολύ για τα ελληνικά. Η Κωστάντια έκανε λογότυπο το ΘΑΨ αντί για DFA (death from above = θάνατος από ψηλά) και, ναι, σκέφτομαι, υπάρχει ένας σταθμός στην Βέροια, στην Ημαθία εννοώ, που λέγεται Ράδιο Αστέρας Μελίκη, που είναι σαν να βούτηξε κάποιος σε ημαθιώτικη Sublime Frequencies συλλογή.
»Ήθελα να γράψω διάφορα τραγούδια με ελληνικό, βορειοελληνικό ήχο για την ακρίβεια, σαν συλλογή από διαφορετικούς καλλιτέχνες. Τελείωσα 43 τραγούδια, ο Τζόναθαν διάλεξε από αυτά και οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν στην ουσία τον Οκτώβριο του 2016, όταν έγραφα κάποια τραγούδια για πιθανή συνεργασία με έναν άλλον μουσικό. Αρχικά σκεφτόμουν συνεργασίες και επέκταση, αλλά στο τέλος όλα αγκυλώθηκαν πάλι τριγύρω μου, όπως πάντα, και δεν νιώθω ούτε ελάχιστα άσχημα γι' αυτό. Μόνο ο Ευθύμης είναι σε όλο αυτό εκτός από εμένα – έγραψε τους στίχους για την "Κουτσουπιά".
»Θα ήθελα να κάνω χιλιάδες πράγματα μαζί του, ξεκινώντας από δίδυμο τύπου Μπατίστι / Μογκόλ ή Μπάκαρα / Ντέιβιντ, αλλά στο τέλος δεν θα γίνουν και πολλά, κυρίως γιατί εγώ δεν μπορώ να γράψω τόσο καλά τραγούδια όσο αυτοί. Όχι πως δεν προσπαθώ, απλώς δεν μπορώ, το ταβάνι είναι η έλλειψη ταλέντου μου κ.λπ. κ.λπ. Ο Ευθύμης σίγουρα μπορεί να γράψει ακόμα καλύτερους στίχους από αυτούς και ετοιμάζουμε διάφορα πράγματα, κυρίως ένα παράξενο audio play, σαν ηχητικό θεατρικό με άπειρη μουσική.
»Επίσης, ο Ευθύμης μου έχει γνωρίσει τόσους και τόσους ανθρώπους που συνεργάζομαι μαζί τους, όπως ο Κώστας Τσιούκας, που έκανε τη "Ζιζέλ". Tο πιο αστείο είναι το ότι γνωριστήκαμε μέσω του μπλογκ μου – σχεδόν ανέκδοτο. Τους δύο καινούργιους φίλους που έκανα από την ημέρα που ήρθα στην ουσία τους γνώρισα μέσω του μπλογκ μου: ένας ο Ευθύμης και ένας ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος – τόσο παράξενο».
Τον ρωτάω πώς τη βλέπει τη μουσική σήμερα, που έχουν αλλάξει τα πάντα. «Εγώ είμαι ερωτευμένος με τον Φρανκ Όσεαν, αληθινά ερωτευμένος. Και στα μάτια του και στη φωνή του ξέρω ότι υπάρχουν χιλιάδες τραγούδια που μπορούν ακόμα να γραφτούν, κυρίως στα χέρια του και στους στίχους του. Και είναι ο λόγος που δεν ξεχνάω τη μουσική, δεν μπορώ να σταματήσω να τη σκέφτομαι. Έπρεπε να πέσει και να ξαναπέσει στα χέρια μου το "Blonde" για να θυμάμαι καθημερινά ότι λατρεύω τα πάντα, αλλά κυρίως τη μουσική.Και δεν τελειώνει αυτό μάλλον.
»Τα τελευταία χρόνια η ψύχωσή μου είναι το "Blonde" και το "On the corner" και περνάω μέρες και νύχτες ακούγοντας πάλι μουσική. Ενώ παλιότερα άκουγα μόνο podcast και διάβαζα ασταμάτητα, τώρα θέλω πάλι να ακούω μουσική. Ίσως να είναι η αληθινή συνειδητοποίηση ότι απέτυχα, οπότε επανήλθε πάλι όλο αυτό σε αληθινή κλίμακα χαράς, σαν να έκανε τον κύκλο του. Θυμάμαι που όταν μας είπαν ότι θα παίξουμε με τους Ginger στο Μικρό Μουσικό Θέατρο ήταν Πάσχα κι εγώ ήμουν στη Βέροια – άκουγα μουσική μέχρι που σκοτείνιαζε. Είχα ξαπλώσει για απόγευμα και θυμάμαι να ακούω μουσική και να σκέφτομαι "η μουσική δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο για μένα, τώρα μπορώ να το κάνω σοβαρά".
»Από εκείνη την ημέρα μόνο άκουγα και σύγκρινα τον εαυτό μου με τα πάντα. Και τώρα που απέτυχα, συγκρίνω τον εαυτό μου μόνο με τον εαυτό μου, με τις πράξεις και τα λάθη μου. Και η μουσική είναι ακριβώς εκεί όπου ήταν πάντα, να την κοιτάω και να με κοιτάει και κανένας από τους δυο μας να μη μιλάει, σίγουρα όχι εγώ, σε καμία περίπτωση εγώ, αλλά είμαι και πάλι χαρούμενος. Και υπάρχει μόνο η μουσική και το φαγητό και το τρέξιμο και το διάβασμα. Και υπάρχουν και χιλιάδες εκατομμύρια άνθρωποι που δεν θα καταλάβω ποτέ κανέναν τους, αλλά η μουσική θα είναι πάντα εκεί να με περιμένει, σαν το app της ΕΡΤ, να ακούω "Νοτούρνο" με την Αλεξάνδρα Γιαλίνη στο Τρίτο Πρόγραμμακαι να είναι πάντα εκεί όλη τη νύχτα, σαν ατελείωτη κατάβαση σε πηγάδια που δεν έχουν τίποτα μέσα τους».
— Τι άλλο ετοιμάζεις;
«Μαζί με τον Βασίλη Κατσούπη γράφουμε μια ταινία που λέγεται Η μηχανή που παράγει αποτυχίες. Αυτές τις μέρες γράφουμε και μία σειρά. Γυρίσαμε ήδη τον πιλότο με τη Φιλμική και τώρα ετοιμάζουμε τα υπόλοιπα εφτά επεισόδια. Επίσης, έχω τελειωμένα κάποια κείμενα με γενικό τίτλο Μονοσύλλαβες Περιπτώσεις, που χωρίζονται σε δύο μέρη: "αναλυτικό πλαίσιο" και "σειρά γραφής". Εννοείται ότι μου αρέσει να γράφω και στίχους και όλα αυτά, αλλά, στ' αλήθεια, το μόνο που γίνεται είναι ένα diversification της επένδυσης που στο τέλος θα έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα έναν νέο όλεθρο, μια αληθινά νέα καταστροφική απόφαση, αλλά για κάποιον λόγο είναι πολύ χαρούμενη η σκέψη ότι όλα αυτά είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Σαν να τρέχεις κάθε μέρα την ίδια διαδρομή, αλλά να σπας το πόδι σου γυρνώντας από το σούπερ μάρκετ».
Ακούστε σε αποκλειστικότητα το νέο κομμάτι του Larry Gus «Kerkis (Judas-Tree)» (Κουτσουπιά), σε στίχους Ευθύμη Φιλίππου:
Ιnfo:
Ο Larry Gus θα παρουσιάσει τη νέα του δουλειά μαζί με παλιότερο υλικό το Σάββατο 5 Οκτωβρίου στις 21.00 το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) στο πλαίσιο των Music Escapades. Στις 9 το βράδυ, με ελεύθερη είσοδο.
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια