Σε ένα πρόσφατο, πολύ ενδιαφέρον άρθρο της «Guardian» ο συντάκτης διερευνά τους λόγους για τους οποίους οι Αμερικανοί ποπ σταρ το γυρίζουν τελευταία στην ύπαιθρο και στην country μουσική.
Χρησιμοποιώντας αρχικά τα παραδείγματα της Lady Gaga και της Taylor Swift, αναρωτιέται αν πρόκειται για μια πολιτικής φύσεως δήλωση περί επιστροφής στις «λευκές» μας ρίζες ή αν είναι απλώς ένας εμπορικός ελιγμός σε ένα ανεκμετάλλευτο πεδίο το οποίο χαρακτηρίζεται από πιστούς οπαδούς και υψηλές πωλήσεις δίσκων.
Με τον νέο του δίσκο «Man of the woods», τον πρώτο του μετά από πέντε χρόνια, ο Justin Timberlake γίνεται ο τελευταίος σε αυτήν τη σειρά μουσικών που εμπνέονται από τη φύση, τα βουνά, τα δάση και τις παρθένες εκτάσεις της πατρίδας τους, γράφοντας ένα άλμπουμ στο οποίο αναμειγνύει τη μουσική του αμερικανικού Νότου με αυτήν των χιπ αστικών κέντρων.
Ο ίδιος είχε προετοιμάσει το έδαφος για τη φυσιολατρικού τύπου επάνοδό του ήδη από τις πρώτες του δηλώσεις σχετικά με τις πηγές έμπνευσής του.
Η αλήθεια είναι πως ο Timberlake θα μπορούσε πολύ εύκολα να αποφύγει όλες αυτές τις αχρείαστες συσχετίσεις, αλλά, όπως και να 'χει, όλα τα παραπάνω, στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, φαντάζουν ως το νέο επεισόδιο στη σειρά των υπερβολών της σημερινής πολιτικής ορθότητας
«Είναι ένα άλμπουμ για τον γιο, τη γυναίκα, την οικογένειά μου, και περισσότερο για τον τόπο όπου μεγάλωσα, το Tενεσί. Η ύπαιθρος είναι η κεντρική ιδέα του δίσκου» δήλωσε πριν από λίγους μήνες, με τα πρώτα τραγούδια και τους γραφικούς τίτλους τους να το επιβεβαιώνουν πλήρως.
Η πλειονότητα των μουσικών εντύπων υποδέχτηκε αυτήν τη στροφή του κάποτε νεότερου μέλους των NSYNC με το πλέον εχθρικό τρόπο.
Πέρα από την ανέμπνευστη country funk μουσική και τους φτωχούς στίχους που δημιουργούν μια πλασματική, ρομαντική εικόνα της αμερικανικής ενδοχώρας, τα περισσότερα άρθρα κατηγορούν τον 37χρονο ποπ σταρ πως λειτουργεί πλέον ως το πρότυπο του συντηρητικού λευκού άνδρα στην Αμερική του Tραμπ, επιδιδόμενος σε έναν καχύποπτο και κακώς εννοούμενο πατριωτισμό.
Ένα ακόμη γεγονός που επισκιάζει τις δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις της νέας του κυκλοφορίας είναι η επαναφορά στο προσκήνιο του περιστατικού του με την Janet Jackson στο σόου του Superbowl του 2004.
Σε αυτό το περιστατικό «wardrobe malfunction», όπως έμεινε το συγκεκριμένο συμβάν στην ιστορία, ο νεαρός τότε Justin Timberlake αποκάλυψε, κατά λάθος υποτίθεται, το στήθος της συμπρωταγωνίστριάς του και μετά από αρκετά χρόνια, σε πρόσφατη συνέντευξή του, εξήγησε ότι «παραπάτησε στα καλώδια».
Έπειτα από αυτό η καριέρα του Timberlake απογειώθηκε και της Jackson χαντακώθηκε, και μια τέτοια ερμηνεία, από την πλευρά του τραγουδιστή, ανοίγει ξανά τη συζήτηση περί φυλετικών και ρατσιστικών ζητημάτων, επιτρέποντας παράλληλα σε πολλούς λάτρεις της πολιτικής ορθότητας να χρωματίσουν με ποικίλους τρόπους τις θεμελιώδεις αξίες της μαμάς πατρίδας όπως αποτυπώνονται στο «Man οf the woods».
Man of the Woods (Official Video)
Η αλήθεια είναι πως ο Timberlake θα μπορούσε πολύ εύκολα να αποφύγει όλες αυτές τις αχρείαστες συσχετίσεις, αλλά, όπως και να 'χει, όλα τα παραπάνω, στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, φαντάζουν ως το νέο επεισόδιο στη σειρά των υπερβολών της σημερινής πολιτικής ορθότητας.
Το πρόβλημα είναι αλλού και δεν χρειάζεται τόσο πολλή σκέψη: ο Timberlake απλώς δεν το έχει πια. Τόσο απλά.
Για να καλύψει όλες τις μουσικές και στιχουργικές του αδυναμίες δημιούργησε το brand ενός οικογενειάρχη που ντύνεται με καρό πουκάμισα και αφήνει γενειάδα για να αποτυπωθεί στο πρόσωπό του η ταλαιπωρία από το κυνήγι άγριων ζώων, κι έχει πάντα ένα τσεκούρι στη χίπστερ τσάντα του σε περίπτωση που χρειαστεί να κόψει ξύλα στο Central Park για να βγει κι αυτός ο χειμώνας.
Γενικά, δίνει την αίσθηση ενός ανθρώπου που έγραψε έναν δίσκο-ύμνο στην οικογένεια, στην αγάπη και στη φύση, εμπνεόμενος από τα hashtags #nature και #marriage στο Instagram.
Όλη αυτή η αποστειρωμένη αντίληψη διαχέεται τόσο στους στίχους όσο και στην κιτς, κούφια αισθητική του δίσκου.
Τα οικεία φαλτσέτα του Timberlake δεν μπορούν να σώσουν με τίποτα στίχους στους οποίους παραλληλίζει τον οργασμό της γυναίκας του Jessica Biel με τρεχούμενες βρύσες και ποτάμια, ενώ κάποιες στιγμές συνεχίζει να παραπατάει άγαρμπα ανάμεσα σε φαινομενικά βαθιά concepts, όπως η σχέση πατρότητας και φήμης.
What Goes Around...Comes Around
Η παραγωγή από τους μόνιμους συνεργάτες του, Timbaland και The Neptunes, που είναι υπεύθυνοι για τις πιο καινοτόμες και κορυφαίες στιγμές στην καριέρα του Timberlake, σώζει τουλάχιστον τα προσχήματα, ενώ η συνεργασία του με τον σταρ της country Chris Stapleton είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει μουσικά ο δίσκος.
Τελικά, μερικές φορές, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ο Justin Timberlake έχει χάσει την έμπνευσή του και η αξία του ως ενός από τους μεγαλύτερους ποπ σταρ των καιρών μας αμφισβητείται τώρα περισσότερο από ποτέ.
Αλλά, όπως έχει τραγουδήσει σε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, το «What goes around... comes around», το παιχνίδι μπορεί να γυρίσει και πάλι, ακόμη και αν τώρα βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο της προσωπικής του πορείας.
Αρκεί να αφήσει στην άκρη το περιττό image making και να εμπιστευτεί τα πρωτόγονα ποπ ένστικτά του, έτσι ώστε να απολαύσουμε ξανά τη μουσική του ανθρώπου που μας έχει χαρίσει δίσκους όπως το «Future Sex / Love Sounds».