Ο Άρης Αζιλαζιάν aka RSN ασχολείται με τη μουσική εδώ και χρόνια ως μουσικός, DJ και παραγωγός. Έχει παίξει με σχήματα όπως οι Dagobah System και οι Razastarr κι έχει συνεργαστεί με ονόματα όπως ο Άγνωστος χειμώνας, ο Ταφ Λάθος και ο Αιρετικός, ενώ από το 2009 συμμετέχει –ως DJ- στο σχήμα των Βρετανών Belleruche, ένα κορυφαίο συγκρότημα στην παγκόσμια turntable soul σκηνή, με το οποίο έχει γυρίσει όλη την Ευρώπη. Ο RSN έχει βάλει την υπογραφή του στη μουσική του ντοκιμαντέρ της βρετανικής Guardian «Greece's Biggest Hospital», του «Debtocracy» του Άρη Χατζηστεφάνου, καθώς και του τηλεοπτικό σποτ των Γιατρών του Κόσμου. Τo 2014 ανέλαβε το βασικό θέμα, έκανε τη μουσική επιμέλεια και έπαιξε ζωντανά για λογαριασμό του TEDx Academy στο Mέγαρο Μουσικής Αθηνών. Παράλληλα κάνει την παραγωγή και σε δουλειές άλλων καλλιτεχνών όπως το “Gone Home” και το “While Everyone Sleeps” του Keenya από τη Hush Hush Records, (Seattle / USA). Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί τη νέα του σόλο δουλειά «Analog Memories» στην Minos – EMI.
Στο δίσκο που συμμετέχουν μουσικοί από την Ελλάδα και το εξωτερικό, το τριπ χοπ συναντάει την κλασική σόουλ και οι όμορφες φωνές μπερδεύονται με το ραπ σε ένα μίγμα που θυμίζει τις καλές στιγμές των ’90s. «Γράφω συνέχεια μουσική, ιδέες, όλη την ώρα» λέει. «Κατέληξα σε αυτά τα 11 κομμάτια από 40 που είχα μαζέψει και δούλεψα τα συγκεκριμένα. Δεν σκέφτομαι πού απευθύνομαι, με ενδιαφέρει να είναι μια ολοκληρωμένη δουλειά το CD, με αρχή, μέση και τέλος. Δεν θέλω να φτιάχνω ένα χιτάκι και τα υπόλοιπα κομμάτια απλά να γεμίζουν το δίσκο. Έψαξα σε φίλους που έχουν αναλογικά μηχανήματα επειδή ήθελα τα συγκεκριμένα μπάσα, ήταν ένας δίσκος που είχε πολλή δουλειά. Το έκανα για μένα βασικά. Ο καλός ήχος είναι κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Μπορούσα να είχα φτιάξει το δίσκο πολύ πιο απλά, το έκανα όμως για να το ακούω σε δέκα χρόνια και να λέω «το προσπάθησα καλά. Και για να κάνω κάτι παραπάνω. Όποιος μπορεί να το εκτιμήσει, θα το καταλάβει αμέσως. Και το mastering έγινε αναλογικά, έχω μια αγάπη στον αναλογικό ήχο».
Αναφέρει ως βασική επιρροή του τους μάγους των turntables που έκαναν πραγματικά πρωτοποριακά πράγματα στα ’90s και τους Portishead που τον έκαναν να δει τη μουσική με διαφορετικό τρόπο. «Οι γονείς μου γενικά άκουγαν και ακούνε πολλή μουσική. Στο σπίτι μας μπορούσες να ακούσεις μπλουζ, τζαζ, ροκ πολύ -κλασικό ροκ, Dire Straits, τέτοια πράγματα-, αλλά γενικά έχω μεγαλώσει με μαύρες μουσικές. Άκουγα πολύ μπλουζ, μου άρεσε. Στα 14 ανακάλυψα τους Portishead –νομίζω ότι ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασα- και μου άλλαξε ο κόσμος όλος. Μετά άρχισα να ακούω trip hop, hip hop, πολύ τζαζ. Ο DJ που είδα και μου άλλαξε η ζωή ήταν ο DJ Krush. Όταν είχε έρθει το 1998 με τους Red Snapper και τον είδα με 4 πικάπ, με σάμπλερ και εφέ, έπαθα πλάκα».
Ο RSN ζει από τη μουσική. «Είναι η προσωπική μου πολυτέλεια» λέει. «Παίζω και ως DJ σε μαγαζιά, αλλά ασχολούμαι με οτιδήποτε έχει να κάνει με τη μουσική. Αγοράζω συνέχεια δίσκους, έχω μεγάλη δισκοθήκη και η μουσική είναι προτεραιότητα στη ζωή μου. Δεν δέχομαι ότι ο κόσμος δεν ακούει μουσική πια. Αυτοί που άκουγαν, ακούνε ακόμα. Ο αδερφός της μητέρας μου π.χ. έχει ακόμα την τρέλα, αγοράζει δίσκους και με παίρνει γεμάτος ενθουσιασμό τηλέφωνο να πάω να ακούσουμε ο, τι νέο αγοράζει. Με στεναχωρεί που η μουσική δεν είναι η προτεραιότητα των πιτσιρικάδων. Το YouTube έχει κάνει μεγάλο κακό. Υπάρχει υπερπληροφόρηση, γενικώς. Σαν πιτσιρικάς έπαιρνα το Ποπ & Ροκ για να δω τι γίνεται, τι βγαίνει, να διαβάσω τις δισκοκριτικές, κι όταν έπαιρνα έναν δίσκο διάβαζα μέχρι και τα ευχαριστήρια. Τώρα έχει χαθεί η μαγεία. Θυμάμαι ότι ήταν ολόκληρη περιπέτεια το να βρεις ένα δίσκο, έκανες φίλους για να τον ψάξεις, έκανες παρέα με ανθρώπους για να μάθεις, επειδή κάποιος ήξερε κάτι περισσότερο».
Του ζητάω να σχολιάσει το γεγονός ότι η Αθήνα έχει πιο πολλούς DJ από barmen και την ευκολία που ο καθένας δηλώνει DJ. «Πώς μπορείς να είσαι DJ αν δεν έχεις τουλάχιστον 500 δίσκους;» λέει. «Πώς γίνεται; Ήμουν το παιδί που στο σχολείο μου έδιναν λεφτά να πάρω τυρόπιτα και δεν έτρωγα για να πάρω το Σάββατο έναν δίσκο που μέχρι το επόμενο Σάββατο είχα μάθει απέξω μέχρι και τις σημειώσεις. Και θυμάμαι όλους μου τους δίσκους από πού τους έχω πάρει. Έχω ακούσει για DJ που παίζουν από το YouTube. Μου φαίνεται αστείο. Δεν ξέρω και πώς μπορεί να πληρώνεσαι για αυτό το πράγμα. Σε όλες τις δουλειές υπάρχει ο επαγγελματίας, υπάρχει και αυτός που δεν είναι».
«Με ενοχλεί η αγένεια, η βία που υπάρχει γύρω μας -ακόμα και η λεκτική», λέει «θα ήθελα περισσότερο σεβασμό στο δρόμο, μέσα στο σπίτι, παντού. Να είμαστε λίγο πιο πολιτισμένοι. Με ενοχλεί το ότι περνάς δίπλα από άστεγο και σου φαίνεται νορμάλ, ενώ δεν είναι νορμάλ, θα έπρεπε να πιάνεται η ψυχή σου. Δεν μπορώ να το συνηθίσω. Είναι τραγικό να βλέπεις στην τηλεόραση εικόνες όπως της δημοσιογράφου που σκότωσαν μπροστά στην κάμερα. Είναι φοβερό να βλέπει το παιδί σου αυτό το πράγμα. Δεν πρέπει να το δείχνεις γιατί το κάνεις οικείο. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που ανήκω σε μια γενιά που μεγαλώσαμε παίζοντας σε αλάνες, χαίρομαι που το πρόλαβα αυτό. Θυμάμαι να παίζω μπάλα στο Κορωπί».
Αναρωτιέται αν πρέπει να υπάρχει κάποιος κώδικας ηθικής που να καθορίζει τι επιτρέπεται να ανεβαίνει στα μέσα. «Πριν από καιρό κυκλοφορούσε μια βραβευμένη φωτογραφία με ένα παιδάκι κάπου στην Αφρική δίπλα στο οποίο περίμενε ένας γύπας για να πεθάνει και να το φάει και σκεφτόμουν ‘αξίζει άραγε να βγάλεις φωτογραφία μια τόσο συγκλονιστική στιγμή ή πρέπει απλά να πετάξεις την κάμερα και να σώσεις το παιδάκι;’. Υπάρχει κι η ηθική, κάπου λες μεγάλε στοπ. Με ενοχλεί που την επόμενη του χτυπήματος στη Γαλλία εφημερίδα βάζει CD με γαλλικά τραγούδια».
«Work. Trust. Respect. Love» τραγουδάει στο «Everything» η Kathrin deBoer των Belleruche που συμμετέχει στο δίσκο με μια μελαγχολία που δανείζεται από τον ήχο του Μπρίστολ, με τον B’n’C να ραπάρει «για τους φόβους που πρέπει να διώξουν και τα δάκρυα που πρέπει να στεγνώσουν».
Μιλάει με ενθουσιασμό για τη συμμετοχή του στους Belleruche που του άλλαξαν τη ζωή σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο. «Ταξίδεψα πολύ μαζί τους, έζησα πολύ ωραία πράγματα, έμαθα ακόμα περισσότερα και η συμμετοχή τους στον δίσκο μου είναι η συνέχεια της αγάπης και του σεβασμού που έχουμε μεταξύ μας». Αναφέρει ότι τα τελευταία χρόνια έχει παίξει μαζί τους σε Λονδίνο, Μπορντό, Λυών, Παρίσι, Ελβετία, Λοζάνη, Γενεύη, Ζυρίχη, σε ένα σωρό μέρη που του έχουν χαρίσει αξέχαστες στιγμές. Έχω παίξει στην Αγία Πετρούπολη, στη Μόσχα, στο Ντουμπάι, στην Κύπρο, στο Κίεβο, το καλοκαίρι έπαιξα σε ένα μέρος κοντά στα Καρπάθια…
«Υπάρχει κάτι που ξεχωρίζεις;». «Το ότι έχω παίξει στο Οpera Ηouse της Οδυσσού, στο Ιnternational Film Festival, ήταν τρομερή εμπειρία. Πήγα κατευθείαν εκεί από το αεροδρόμιο, δεν το είχα δει το μέρος από πριν, είδα ένα τεράστιο κτίριο και είπα ‘ΟΚ’. Ανοίγει μια μικρή πόρτα και περνάμε από διαδρόμους και άλλους διαδρόμους και μετά ανοίγει μία άλλη πόρτα και βλέπω έναν εκπληκτικό χώρο, την όπερα. Έχω μείνει. Το θεώρησα ευλογία που το έχω ζήσει αυτό το πράγμα».
«Από την εμπειρία σου από το ξένο κοινό, πόσο διαφορετικοί είναι από τους Έλληνες;». «Ο κόσμος έρχεται για περάσει καλά και χορεύουν από το πρώτο κομμάτι. Θυμάμαι ειδικά στη Ρωσία ότι είχε ψοφόκρυο και με το πρώτο κομμάτι έγινε χαμός. Έρχονται για να περάσουν καλά, αυτή είναι η διαφορά από ό, τι έχω καταλάβει. Εδώ ο καθένας διασκεδάζει με τον τρόπο που καταλαβαίνει, αλλά δεν χορεύουμε τόσο. Πιστεύω, πάντως, ότι έχει αρχίσει και φτιάχνει κάπως το πράγμα, όλο και περισσότερος κόσμος έχει αρχίσει και ψάχνεται με τη μουσική, δεν είμαστε οι σούπερ ψαγμένοι, γιατί δεν βοηθάνε οι συνθήκες, ούτε η άσχημη οικονομική κατάσταση. Και το ότι δεν υπάρχουν πολλά δισκάδικα δεν βοηθάει».
«Πες μου για τις συνεργασίες του δίσκου». «Εκτός από την Kathrin deBoer και τον Β’n’C υπάρχουν τα φωνητικά της Γαλλίδα Nell Mess και του Tareq που ξέρουμε από την ελληνική disco και synth pop σκηνή, της soprano Κέλλυ Κούτλα και της Thaliah και τα analog synths του Σεραφείμ Τσοτσώνη. Στις κιθάρες είναι οι Ricky F. Abulous (ιδρυτικό μέλος των Belleruche) και ο Διονύσης Μόρφης (Τravel mind syndrome, Αfformance), στα πνευστά οι Ρώσοι Dub Hope Joint, ο Γιώργος Ζαρρέας και ο Κώστας Ιωαννίδης, στα ντραμς/κρουστά ο Κων/νος Ζέρβας και τέλος στα πιάνα είναι η Beatride. Στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου παίζει άρπα η Kat Arney».
Άρη, πώς τα βλέπεις τα πράγματα;
Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος και θεωρώ ότι ο κόσμος σιγά-σιγά ξυπνάει, με αργά βήματα αλλά συμβαίνει και είναι σημαντικό!
Τι σου δίνει δύναμη;
Οι δικοί μου άνθρωποι.
Ποια θα ήταν μια ιδανική συνέχεια για σένα; Καλλιτεχνικά και προσωπικά.
Όσο προχωράω να κάνω και ένα βήμα λίγο πιο πάνω, και μουσικά και προσωπικά.
Το Analog Memories κυκλοφορείαπότην Minos-EMI under exclusive license from Rsn Music.
Η live παρουσίαση του δίσκου θα γίνει στις 30 Δεκεμβρίου στον πολυχώρο Ρομάντσο με το Διονύση Μόρφη στην κιθάρα, το Δημήτρη Δερμάνη στα πλήκτρα και τη Thaliah στα φωνητικά.
Guests: Ricky F. Abulous / Tareq / BnC
Opening Act: Μoderator
Facebook Page: www.facebook.com/arisrsn
Soundcloud Page: http://soundcloud.com/arisrsn
σχόλια