Από το 1999 μέχρι τις μέρες μας είτε ως μέλος των Βορείων Αστεριών, είτε με τις σόλο δουλειές του, ο Μικρός Κλέφτης μας απασχολεί με τους αιχμηρούς και γεμάτους νόημα στίχους . Ας ακούσουμε τι έχει να πει στο LIFO.gr ένας απο τους πιο ενδιαφέροντες και ανεξάρτητους δημιουργούς της ελληνικής ραπ, που αρνείται πεισματικά να μπει στο οποιοδήποτε καλούπι.
«Η μουσική μου είναι μια γλυκιά φυλακή χωρίς κάγκελα»
—Ποια είναι η πιο ζωηρή ανάμνηση που έχεις από την παιδική σου ηλικία; Υπάρχει κάποια που να έχει σχέση με την μουσική;
Η Λήμνος και πιο συγκεκριμένα η Μύρινα, εκεί μεγάλωσα μέχρι την πέμπτη δημοτικού. Έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις σχεδόν παραδείσιες για μένα, δε θα άλλαζα με τίποτα το οτι μεγάλωσα εκεί σαν παιδί! Σ’ εκείνη την ηλικία κυρίως προσπαθούσα να μη διαβάζω και να ξεγλιστράω απ' το παράθυρο για να παίξω με τα άλλα παιδιά στη γειτονιά. Η πιο μουσική ανάμνηση της τότε εποχής είναι η Άννα, η αδερφή μου. Είναι μεγαλύτερη από μένα και τα δωμάτια μας ήταν δίπλα-δίπλα, πάντα κρυφάκουγα τα τραγούδια που άκουγε και τη ρωτούσα όταν μ'άρεσε κάτι. Η Άννα ήταν το ραδιόφωνο μου τότε, από εκείνη άκουσα πρώτη φορά ραπ. Μια χρονιά στα γενέθλια μου, μου έγραψε δύο κασσέτες σαν mixtapes, η μία ήταν μόνο ελληνικά, η άλλη μόνο ξένα, είχαν και πολύ γαμάτα εξώφυλλα σαν κολάζ (πιάνει πολύ το χέρι της), τις έχω ακόμα.
—Ακούγοντας σήμερα τους στίχους από το «Θερμή Θεσσαλονίκη», που έκανες με τα «Βόρεια Αστέρια» πριν 11 χρόνια, ποιες διαφορές και ομοιότητες εντοπίζεις με το σήμερα τόσο στην πόλη όσο και στον εαυτό σου;
Κοίτα και η πόλη είναι πάνω-κάτω ίδια όσο και πάνω-κάτω αλλαγμένη όπως εμείς. Η Θεσσαλονίκη είναι πιο άσχημη νομίζω σήμερα, όσο πιο παλιά πάω, τόσο πιο όμορφη τη θυμάμαι. Πέρα από τα οικονομικο-επαγγελματικά, είναι καλή πόλη για να ζήσει κανείς, συνδυάζει καλά το "μεγάλη πόλη" με το "χωριό". Κι εμείς αλλάξαμε όμως, ήμασταν αρκετά σπόροι τότε κι εγώ έχω αλλάξει από τότε σίγουρα. Βρίσκω διαφορές και στα στέκια, στον τρόπο ζωής, ίσως στην ανεμελιά, μεγαλώνοντας δεν μπορείς να αράζεις με άλλους 10 στη Μητρόπολη, όλοι έχουμε δουλειές περίπου. Ωστόσο "κακά παιδιά, ξέρουν, περνάν με 1000 τρόπους καλά / είτε bar, είτε club, είτε απλώς σκαλιά"
—Στα σχόλια στο youtube κάτω από το κομμάτι «Αρχιτέκτονας» μέσα από την καινούρια σου δουλειά ένας ακροατής σου γράφει: «Δεν ξέρω, αλλά μου θυμίζει το «Σημείο Αναγνωρίσεως» της Δημουλά για κάποιο λόγο. Αν όντως έχει πάρει ιδέα από το ποίημα της, είσαι διπλά ωραίος». Έχεις εμπνευστεί από το συγκεκριμένο ποίημα; Πέρα από τον δρόμο και τα προσωπικά σου βιώματα, από τι άλλο εμπνέεσαι;
Για να είμαι ειλικρινής δε το γνώριζα το ποίημα της Δημουλά, αλλά έκατσα και το έψαξα. Ισχύει ότι θα μπορούσε κάποιος να βρει ομοιότητες, αλλά δε το εμπνεύστηκα από εκεί. Η έμπνευση του "Αρχιτέκτονα", προέρχεται από ένα αστείο που κάνουμε με τους φίλους μου, όταν γίνεται μια δαιμονική σύμπτωση, ή όταν συμβαίνει κάτι ακραίο, συνηθίζουμε να λέμε "δες πως τα φερε ο Αρχιτέκτονας" ή "τον πούστη τον Αρχιτέκτονα". Γενικά εμπνέομαι από τα πάντα, πράγματα που ζω, που νιώθω, που συζητάω, μπορεί να αρέσει μια λέξη και να ξεκινήσω από εκεί, μπορεί να ακούσω ενα beat και να ακούω λέξεις από πάνω, δεν ξέρω, ωραία μουσική να γίνεται στο τέλος της ημέρας, μόνο αυτό μας νοιάζει. Ωστόσο, διπλά ωραίος ο man που το ανέφερε στο σχόλιο, arigato
—Κυκλοφορείς την νέα δουλειά μόνος σου όπως έκαναν και τα «Βόρεια Αστέρια». Δεν θες να συνεργαστείς με κάποια δισκογραφική, δεν σε πλησιάζουν οι δισκογραφικές ή δεν αντέχεις τους συμβιβασμούς που σου προτείνουν; Ποιο είδος συμβιβασμού δεν θα ανεχόσουν με τίποτα για να προωθήσεις την δουλειά σου;
Δες, τον δίσκο "5 Αστέρων" τον βγάλαμε δισκογραφικά, κανονικά. Το δοκιμάσαμε δεν άλλαξε και κάτι, πέρα από κάτι ηλίθιους που λέγαν οτι το "ξεπουλήσαμε"το ίδιο πράγμα θα γινόταν και αν το βγάζαμε μόνοι μας (που και πάλι μόνοι μας το βγάλαμε, αλλά είναι μεγάλη ιστορία).
Όχι δε θέλω, άλλωστε νομίζω ότι δεν μπορεί να μου προσφέρει και κάτι τρελό. Μ' αρέσει όπως γίνεται, ό,τι θέλω γράφω, όποτε θέλω, αν θέλω, η απόλυτη ελευθερία. Δε λέω ότι "κοιτάξτε μάγκες μην πάτε στις εταιρίες", απλά εγώ δε θέλω αφεντικό στη μουσική μου, είναι ο χώρος μου, η προσωπική μου γειτονιά για να βγω να παίξω με τα άλλα παιδιά, μια γλυκιά φυλακή χωρίς κάγκελα.
—Έχεις πει ότι: «To rap με την φιλία δεν έχει καμία σχέση». Σίγουρα έχει πρωταρχικό ρόλο στο πως θα κανείς κάτι άλλα προσωπικά δεν θα πω σε κάποιον άκου τον γιατί είναι φίλος μου».
Είναι τόσο εύκολο να μπει μια διαχωριστική γραμμή όταν συνεργάζεσαι με φίλους; Δεν μπαίνουν στην μέση τα συναισθήματα;
Δεν είναι εύκολο, αλλά για αυτό το λόγο γίναμε καλοί, γυρνάει ο άλλος και σου λεει "έλα ρε Πιλότε, κάντο έτσι", ή "έλα ρε Λεξ πες το ξανά" δεν πρέπει να παρεξηγηθείς, φίλοι είστε αλλά κάνετε μουσική. Άλλο η μουσική, άλλο η φιλία. Αν δεν κάνει καλό ραπ ο φίλος μου, δε θα σου πω είναι καλός γιατί είναι φίλος μου. Τώρα δες, σε άλλους είναι εύκολο, σε άλλους όχι, αλλά τι να κάνουμε, όλοι ραπάρουν πλέον, απλά εγώ δε θα σου πω ψέματα, είτε είσαι φίλος μου είτε όχι. Ωστόσο, έχω φίλους που μπορώ να σου πω "άκου, γαμάει" και το λέω, γιατί το respect, είναι κάτι που πρέπει να το δείχνεις, όχι να προσπαθείς να το κρύψεις σα το βήχα.
—Έχεις κάνει πάρα πολλά live. Υπάρχει κάποιο από αυτά που σου έχει μείνει αξέχαστο τόσο από πλευράς κόσμου όσο και από πλευράς διοργάνωσης; Εκτός από τον κακό ήχο τι άλλο θα σε έριχνε σε ένα live;
Με δυσκολεύεις, αλλά θα προσπαθήσω. Νομίζω αξέχαστο θα μου μείνει το πρώτο BΟΡ.ΑΣ. live στο ΑΝ, ήταν φοβερό live από όλες τις μεριές, ίσως και το τελευταίο BOΡ.ΑΣ. στο Block33. Κάποια Άλυτοι Γρίφοι live ήταν πολύ καλά, είχαμε τρελή χημεία με το χοντρό, όσοι πρόλαβαν εκείνη τη φάση θα μπορούν να στο επιβεβαιώσουν. Τώρα θα με έριχναν διάφορα πράγματα, η ανταπόκριση του κόσμου, τα φώτα, αυτό το αστείο που πετάνε γεμάτες μπύρες όταν γουστάρουν, αλλά πάντα αυτό που θα πρέπει να γνωρίζεις, είναι οτι σε ένα ζωντανό σκηνικό υπάρχουν και θα υπάρχουν απρόοπτα, πως τα αντιμετωπίζεις έχει σημασία, εγώ ας πούμε τελευταία ξενερώνω να μου ζητάνε παλιά κομμάτια. Σε δύο-τρία live τους απάντησα "μην κάνετε παραγγελίες, εδώ δεν είναι μπουζούκια" ε και γελάσανε, ξέρω και γω;
—Υπάρχει ένας καινούριος χώρος συνάντησης χιπχοπάδων στην Αθήνα και ένα από τα πρώτα θέματα συζήτησης που έγιναν σε αυτόν ήταν “Σεξισμός & ομοφοβία στο ελληνικό χιπ χοπ». Τι πιστεύεις εσύ για αυτό το θέμα; Υπάρχει;
Φυσικά υπάρχει, είναι πολύ μεγάλο και σοβαρό θέμα. Η αλήθεια όμως είναι ότι δε θεωρώ τον εαυτό μου κατάλληλο να σου απαντήσω πάνω σ'αυτό. Νομίζω ότι έχει να κάνει με την παιδεία και μετέπειτα στο σεβασμό που έχει ο εκάστοτε άνθρωπος στη διαφορετικότητα του δίπλα. Απλά αν ακούσεις και τα αμερικάνικα raps, στο μπινελίκι θα σε πούνε "faggot", "bastard", "bitch", "niggas on that gay shit", άμα τα ακούς από σπόρος, περνάνε λίγο και στο DNA σου και ξες, δεν έχουν όλοι τα ίδια φίλτρα στην πληροφορία.
—Δώσε μου ένα top5 με αγαπημένα σου μουσικά κομμάτια που τα θεωρείς κλασσικά και θα τα άκουγες ξανά και ξανά
Kool G Rap - Real Life
Rakim - Flow Forever
Az - Live Wire
Redman - Smoke Buddah
Big Pun - Watcha Gonna Do
—Υπάρχει κάποιος Έλληνας ή ξένος ράπερ που να τον θεωρείς πρότυπο; Γιατί;
Πολλούς θεωρώ πρότυπα, κυρίως ξένους και διαφορετικούς, είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω έναν.. ίσως ο Redman με κερδίζει περισσότερο. To άτομο έβγαλε το πρώτο του lp το 1992 και μπορεί μέχρι σήμερα να με διασκεδάσει όπως κανένας άλλος, τον νιώθω έτσι σαν ξάδερφο μου, τρελό respect.
—Συμπλήρωσε τις φράσεις:
To ραπ είναι… τέχνη
Η ζωή είναι… μικρή
Ευτυχία είναι… η οικογένεια & οι καλοί φίλοι
—Φαντάσου τον εαυτό σου σε μια χρονομηχανή. Εάν συναντούσες τον 16χρονο εαυτό σου τι θα του έλεγες;
"Πες ραπ", "η ζωή είναι μικρή, μη χάνεις χρόνο, γράψτο και μπες ηχογράφησε το να το χουμε" ίσως θα του έλεγα και να εμπιστεύεται λιγότερο τους γύρω. Αλλά εντάξει σ'αυτό με πρόλαβε ο πατέρας μου και πριν τα 16.
________________
Περισσότερα για τον Μικρό Κλέφτη και τις live εμφανίσεις του στην σελίδα του στο Facebook
Ακούστε την τελευταία του δουλειά με τίτλο "Μαύρο Αυτοκίνητο" στο κανάλι του στο youtube
σχόλια