Ο Ali Shirazinia aka Dubfire γεννήθηκε στο Ιράν. Το 1979, λόγω της Ιρανικής Επανάστασης, αλλά και του πολέμου με το Ιράκ που ακολούθησε, η οικογένειά του μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο μικρός Ali μεγάλωσε ακούγοντας punk, new wave, dub, hip hop, αλλά και rare jazz, για να τον κερδίσουν τελικά οι Kraftwerk, Ministry, Depeche Mode, Nitzer Ebb και Einstürzende Neubauten. Το 1991 δημιουργεί με τον συμπατριώτη του Sharam Tayebi τους Deep Dish κι έτσι ξεκινάει μια μοναδική μουσική πορεία και για τους δύο... Τέσσερις υποψηφιότητες για Grammy -και η απόκτηση ενός-, αμέτρητα άλλα βραβεία, αλλά, πάνω απ' όλα, τεράστιο credit, επιρροή και εκτόπισμα στον χώρο της χορευτικής μουσικής. Στο απόγειο της καριέρας τους αποφασίζουν από κοινού να χαράξει ο καθένας τη δική του πορεία, αφού βαριούνται, όπως λένε, να κάνουν τα ίδια και τα ίδια. Η προσωπική διαδρομή του Dubfire, τελικά, καταγράφεται ως μοναδική, αφού, έχοντας αφήσει ήδη μια τεράστια παρακαταθήκη, ακόμα και σήμερα υπηρετεί με πάθος την τέχνη του, βοηθώντας έμπρακτα να προχωρήσει ο ήχος της techno αλλά και της house. Ο «DJ των DJs», όπως τον αποκαλούν χαρακτηριστικά, επιστρέφει για άλλη μια φορά στην Ελλάδα, μία από τις πρώτες χώρες που τον αγκάλιασαν θερμά από την αρχή της καριέρας του και δύσκολα κρύβει τον ενθουσιασμό του γι' αυτό.
— Έχεις υπάρξει σημαντικότατη παρουσία κι έχεις παίξει δυναμικό ρόλο στη βιομηχανία της χορευτικής μουσικής για πάρα πολλά χρόνια, ήδη πριν από τη μεγάλη της έκρηξη. Πώς έχει αλλάξει μέσα στον χρόνο, ποια είναι τα χαρακτηριστικά της που σου αρέσουν σήμερα και ποια σε δυσαρεστούν;
Στην ερώτησή σου αξίζει μια μακροσκελής απάντηση, αλλά θα δείξω οίκτο στους αναγνώστες σου και θα πω τα εξής, συνοψίζοντας: τα πρώτα χρόνια υπήρχε λιγότερος ανταγωνισμός, ήταν λιγότεροι οι καλλιτέχνες και, φυσικά, δεν υπήρχε η σύγχρονη τεχνολογία, η οποία μας βοηθάει να μοιραζόμαστε το μήνυμά μας και τη μουσική μας με όλο τον πλανήτη. Η χορευτική μουσική σήμερα έχει γίνει μια τεράστια επιχείρηση και είναι πολύ κατανοητό που η νέα γενιά την επιλέγει για να κάνει καριέρα. Φυσικά, όλα αυτά δημιουργούν καινούργιες ευκαιρίες, αλλά και αναταραχή. Αν έπρεπε να κατονομάσω έναν μόνιμο αρνητικό παράγοντα, αυτός θα ήταν ότι οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να ζήσουν, πλέον, από τις πωλήσεις των δίσκων τους κι έτσι όλοι καταναλώνουμε τον περισσότερο χρόνο μας στον δρόμο. Αυτή η πανέμορφη ισορροπία έχει πάψει να υπάρχει εδώ και καιρό και μας λείπει πάρα πολύ.
— Είναι θλιβερό, αλλά ίσως και λίγο αγενές, το γεγονός ότι οι καλλιτέχνες με την πιο μακρόχρονη πορεία στον χώρο είναι αυτοί που δέχονται την πιο σκληρή κριτική. Συχνά ακούμε ανθρώπους να λένε και να γράφουν πως κάποιοι πρέπει να αποσυρθούν, ώστε να δημιουργηθεί χώρος για τους νέους. Υπάρχει βάση σ' αυτή την κριτική;
Πιστεύω πως αυτό συμβαίνει παντού, όχι μόνο στη μουσική: το υλικό, η δουλειά που καταθέτουμε στο παρόν, πάντα μας καθιστά υπόλογους για όλα αυτά που δημιουργήσαμε στο παρελθόν, τα οποία μας έφεραν στη θέση που βρισκόμαστε σήμερα, που μας έβαλαν στον «χάρτη». Η ανθρώπινη φύση μάς ωθεί να κάνουμε αυτή την κριτική. Δεν το θεωρώ αγενές, αλλά πολύ εκνευριστικό. Κοίτα, αυτό θα μπορούσα να το πω και για τον εαυτό μου. Συγκρίνω κάθε καινούργιο δίσκο των Depeche Mode με το «Black Celebration» και το «Violator»; Φυσικά και το κάνω! Το πιο όμορφο, όμως, συμβαίνει όταν ένας καλλιτέχνης καταφέρει να το υπερβεί όλο αυτό. Οι Radiohead αποτελούν ένα πολύ καλό παράδειγμα αυτού που λέω. Είναι εξίσου ενδιαφέροντες, για να μην πω ακόμα περισσότερο, όπως όταν κυκλοφόρησαν τα «Bends» και «OΚ Computer». Εξελίσσονται με έναν πολύ συνεκτικό, εκπληκτικό και δημιουργικό τρόπο, δεν επαναλαμβάνονται και προσπαθούν συνεχώς να καινοτομούν. Μπορείς πραγματικά να δεις την εσωτερική τους φλόγα να λάμπει εκτυφλωτικά και αυτό είναι κάτι που σε συγκλονίζει όταν το παρατηρείς. Γιατί, λοιπόν, εγώ να θέλω αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν στην άκρη, ώστε να δημιουργηθεί χώρος για κάποιους νέους; Η νέα γενιά είναι πιο έτοιμη από ποτέ να κατακτήσει τη διασημότητα και μάλιστα πιο γρήγορα απ' ό,τι εμείς. Σήμερα, όμως, ο ανταγωνισμός που υπάρχει μεταξύ τους είναι επίσης αδυσώπητος, κυριολεκτικά επιβιώνει ο δυνατότερος.
Ένας καλλιτέχνης είναι απαραίτητο να έχει μια διακριτή άποψη και να δημιουργεί με το έργο του ένα οπτικό και ηχητικό σύνολο που θα τον χαρακτηρίζει και θα αποτελέσει την παρακαταθήκη του. Αυτό είναι επιτυχία για μένα και όχι η θέση στην οποία έφτασες στα charts, στα γκάλοπ για τον καλύτερο DJ και η εμπορική επιτυχία ή καταξίωση.
— Από την Deep Dish Records στη Yoshitoshi και τελικά στη SCI+TEC. Η γνώση που απέκτησες από αυτή την πορεία πώς βοήθησε τη δική σου δισκογραφική εταιρεία; Πώς αντιμετωπίζεις το πρόβλημα της πειρατείας;
Δεν υπάρχει κάποιο φοβερό πλάνο, η SCI+TEC είναι μια προέκταση του Dubfire και φυσικά δεν είναι μόνο μια διέξοδος για τη δική μου μουσική αλλά ουσιαστικά μια πλατφόρμα που θέλει να αναδείξει τους καλλιτέχνες του αύριο. Χαίρομαι όσο δεν πάει όταν η εταιρεία μου γίνεται η αφορμή για να αναγνωριστεί ένα νέο ταλέντο. Αυτή είναι η ανταμοιβή μου. Η εταιρεία από την πρώτη μέρα μπαίνει μέσα οικονομικά ή βγάζει απλώς τα έξοδά της. Η πειρατεία είναι μεγαλύτερο πρόβλημα για τους mainstream καλλιτέχνες και όχι τόσο πολύ για τους DJs. Εμείς ακόμη αγοράζουμε μουσική όταν παίζουμε, αφού οι πλατφόρμες του streaming δεν έχουν αναπτύξει την τεχνολογία που χρησιμοποιούμε, και φυσικά το βινύλιο ακόμα πουλάει πολύ!
— Όμως η διάρκεια ζωής ενός κομματιού έχει μειωθεί πολύ σε σύγκριση με το παρελθόν. Έχοντας τη βαριά κληρονομιά των Deep Dish πίσω σου, ένιωσες ποτέ την υποχρέωση να απευθυνθείς σε μεγαλύτερο κοινό;
Εδώ υπάρχει κάτι που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε. Το τυπικό 20λεπτο ρουμάνικο instrumental δεν πρόκειται ποτέ να έχει την έκθεση και τη διάρκεια που είχαν οι Stardust, γιατί είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Το πρώτο εξυπηρετεί τον σκοπό της δημιουργίας ενός ρυθμού και μιας ατμόσφαιρας που θα φτάσει να προσδιορίσει τον DJ ή τον καλλιτέχνη που βρίσκεται στο control εκείνη τη στιγμή και όχι μόνο. Το δεύτερο είναι εμφανώς λιγότερο ενδιαφέρον και μονοδιάστατο, κατά την άποψή μου. Οφείλουμε να απαγκιστρωθούμε από το πώς ήταν η κατάσταση στο παρελθόν και να ενστερνιστούμε το πώς είναι τα πράγματα σήμερα, όπως επίσης και τον προσανατολισμό τους. Ένας καλλιτέχνης είναι απαραίτητο να έχει μια διακριτή άποψη και να δημιουργεί με το έργο του ένα οπτικό και ηχητικό σύνολο που θα τον χαρακτηρίζει και θα αποτελέσει την παρακαταθήκη του. Αυτό είναι επιτυχία για μένα και όχι η θέση στην οποία έφτασες στα charts, στα γκάλοπ για τον καλύτερο DJ και η εμπορική επιτυχία ή καταξίωση.
— Είναι σαφές από το προφίλ σου στο Ιnstagram πως σε ενδιαφέρει η γαστρονομία και το εξαιρετικό φαγητό. Θα ήθελες να μας πεις τα τρία εστιατόρια που σε έχουν εντυπωσιάσει; Ποιο είναι το καλύτερο πιάτο που έχεις δοκιμάσει;
Πριν απαντήσω σε αυτή σου την ερώτηση, πρέπει να κάνω ειδική μνεία στο κλειστό, πλέον, elBulli στην Ισπανία. Οι δύο φορές που έφαγα εκεί σηματοδοτούν τις καλύτερες γαστρονομικές εμπειρίες της ζωής μου και τη δημιουργία αναμνήσεων που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Όμως το θέμα δεν είναι ένα συγκεκριμένο πιάτο, αλλά η συνολική εμπειρία που σου προσφέρει ένα μέρος. Έχει τύχει να τρώω κάπου συγκλονιστικό φαγητό, όμως το σέρβις να μην είναι φιλικό ή αντίστοιχης ποιότητας και να μου έχει καταστρέψει την όλη εμπειρία, σε βαθμό που να μη θέλω να ξαναπατήσω εκεί. Πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρω το Noma στην Κοπεγχάγη, που σηματοδότησε μια νέα οπτική στη γαστρονομία, σύμφωνα με την οποία ψάχνεις τι υλικά έχεις γύρω σου, αυτά που χαρακτηρίζουν την κουλτούρα και την ιστορία σου. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η γιαπωνέζικη κουζίνα έπαιξε τεράστιο ρόλο στην εκτίμηση που έχω πια για το καλό φαγητό. Ενώ φαντάζει αδύνατο να επιλέξω ένα από τα πολλά γιαπωνέζικα εστιατόρια στα οποία έχω φάει, το Sushi Katsu στη Γιοκοχάμα αποτελεί σημείο αναφοράς από την πρώτη μέρα που το επισκέφτηκα και αυτό σίγουρα λέει κάτι.
— Θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο για την απαγόρευση εισόδου στις ΗΠΑ που επέβαλε ο Tραμπ στους ανθρώπους της χώρας σου, του Ιράν. Πώς σε έκανε να νιώσεις όλο αυτό. Επηρέασε την οικογένεια ή το στενό σου περιβάλλον; Σκέφτηκες να χρησιμοποιήσεις την αναγνωρισιμότητα και τη φήμη σου ώστε να κάνεις κάτι γι' αυτό;
Πώς νομίζεις ότι με έκανε να νιώσω; (γελάει) Ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας στη χώρα που ονομάζω σπίτι μου, στην οποία ζω και της οποίας είμαι νόμιμος πολίτης τα τελευταία 30 χρόνια! Ναι, με πόνεσε και μέχρι να εκλεγεί η επόμενη κυβέρνηση θα συνεχίσει να δημιουργεί πόνο, δημόσιες συζητήσεις και αψιμαχίες. Ναι, έχω σκεφτεί να κινητοποιήσω κι άλλους καλλιτέχνες από τον χώρο μας με σκοπό να φέρουμε αυτή την πολύ σοβαρή κατάσταση στο κέντρο της προσοχής κι έχω την ελπίδα πως πολύ σύντομα θα πραγματοποιηθεί κάποιο event ή θα κάνουμε μια συντονισμένη κίνηση. Και ναι, όλη μου η οικογένεια στο Ιράν ή οι φίλοι μου με ιρανική υπηκοότητα έχουν επηρεαστεί από αυτή την απαγόρευση, από τη στιγμή που καθίσταται αδύνατο γι' αυτούς να πάρουν βίζα και να έρθουν στις ΗΠΑ.
— Είσαι ένας από τους πιο αγαπημένους του ελληνικού κοινού εδώ και πολλά χρόνια κι έχεις έρθει άπειρες φορές στη χώρα από την εποχή των Deep Dish μέχρι σήμερα. Έχεις να θυμηθείς κάτι αστείο ή αξέχαστο από τα ταξίδια σου εδώ;
Πάντα λάτρευα και λατρεύω να παίζω στην Ελλάδα και νομίζω πως είναι εμφανής πια η δυνατή σύνδεση που έχω με την κουλτούρα, τους ανθρώπους και την ελληνική κουζίνα. Μάλλον η καλύτερη ανάμνησή μου είναι από την πρώτη φορά που ήρθα, μέσα των '90s. Δεν είχαμε παίξει ακόμη στην Αθήνα, όμως μας κάλεσαν να παίξουμε στο Cavo Paradiso στη Μύκονο εκείνο το καλοκαίρι. Φτάσαμε, λοιπόν, πολύ αργά το βράδυ στην Αθήνα και ο promoter είχε κλείσει δωμάτια για μένα και τον Sharam σε ένα κάπως «αναξιόπιστο» ξενοδοχείο. Όταν μπήκαμε μέσα και είδαμε τις κατσαρίδες να σουλατσάρουν στα δωμάτια, αρνηθήκαμε να κοιμηθούμε εκεί και καταλήξαμε να κάνουμε βόλτα στα αξιοθέατα και στην Ακρόπολη μέχρι το πρωί, οπότε πήραμε το πρώτο πλοίο για το νησί. Ήταν μια ατελείωτη και κουραστική νύχτα, όταν όμως φτάσαμε στην απλή, αλλά πανέμορφη βίλα που μας είχαν κλείσει στη Μύκονο και είδαμε τη θέα, όταν ήρθαμε σε επαφή με την ενέργεια του κόσμου σ' αυτό το θρυλικό μαγαζί, μας κατέλαβε μια αίσθηση απίστευτης ευφορίας. Ήταν πραγματικά μαγικά και μου λείπει εκείνη η παλιά εκδοχή του Cavo πάρα πολύ.
Ο Dubfire θα βρίσκεται στο ACRO το Σάββατο 6 Μαΐου.
