Πρώτα για το έργο: "Έρωτας και Ραδιουργία". Ένα πρώιμο έργο του Σίλλερ, το τρίτο του, σχεδόν άπαιχτο, κλασικό, ένα πολιτικό έργο με έντονη τη σφραγίδα του νεαρού τότε συγγραφέα. Πολιτικό μπορεί να σημαίνει τα πάντα και τίποτα. Πολιτικά χειρίζεται ο ίδιος ο Σίλλερ το θέμα γιατί τον ενδιαφέρει να βάλει το μαχαίρι στο θέμα των τάξεων. Μπορεί σήμερα να μας φαίνεται κοινότοπο. Αριστοκράτης αγαπά νεαρό κορίτσι του λαού και είναι ένας έρωτας αδιέξοδος που συντρίβεται κάτω από τις μηχανορραφίες και τη ραδιουργία της εξουσίας, γιατί δε βολεύει κανέναν.
Ο Σίλλερ είχε μια στρατευμένη θέση απέναντι σε αυτό. Το θέατρο, το έβλεπε ως χώρο εκπαίδευσης, ως χώρο παιδείας ηθικής, φιλοσοφικής. Δεν το ανέβαζε το έργο του ως θέαμα, αλλά το πρότεινε σαν προβληματισμό, σαν στοχασμό.
Τον Ακύλα Καραζήση και το Νίκο Χατζόπουλο που σκηνοθετούν την παράσταση τους ενδιαφέρουν πρώτα τα κειμενοκεντρικά έργα σε μια ενδιαφέρουσα γλώσσα και η πρόκληση του πως τα χειρίζεσαι σήμερα. Όπως τους ενδιαφέρουν οι συγκρούσεις και οι ακρότητες των σχέσεων.
Για τους δυο σκηνοθέτες έχει μια πρόκληση το έργο. Είναι παλιό; Δεν είναι; Πως χειρίζεσαι κάτι παλιό με μια νέα σκηνική γλώσσα χωρίς να το υπονομεύεις; Αλλά και χωρίς να το εκσυγχρονίζεις; Πως βρίσκεις το σύγχρονο ανάλογο;
Και μέσα σε όλες τις προκλήσεις, και αυτή της συν-σκηνοθεσίας. Μας είπαν γι αυτό:
Ν.Χ: Πρώτον, δεν είναι εύκολο πράγμα να σκηνοθετείς με κάποιον άλλο. Δεύτερον παίρνει πολύ περισσότερο χρόνο, γιατί δεν έχουν μοιραστεί αρμοδιότητες και τομείς. Και οι δυο θέλουμε να είμαστε σύμφωνοι σε όλες τις εκφάνσεις της σκηνοθεσίας. Παίρνει περισσότερο χρόνο γιατί χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο να μοιράζεσαι τη σκέψη σου με τον άλλο. Και να βρεις ένα κοινό δρόμο, για να συνεννοείσαι.
"Με τον Ακύλα γνωριζόμαστε είκοσι χρόνια. Πολλά από αυτά είμαστε σε συνεργασίες. Έχουμε συνεργαστεί αρκετά και στο Εθνικό Θέατρο και στο Αμόρε και αλλού.
Αλλά σε όλη αυτή την προσπάθεια, παρόλο που είναι δύσκολο πράγμα, υπάρχει χαρά. Το να ξέρεις ότι βρίσκεις ένα κοινό δρόμο με έναν άνθρωπο. Είναι μια χαρά το να μοιράζεσαι κάτι και να λες: Α αυτό που σκέφτομαι εγώ το σκέφτεται κι ο άλλος."
Α.Κ: "Κυρίως η χαρά είναι το αποτέλεσμα. Γιατί ξέρεις ότι δεν είναι μόνο δικό σου, ούτε δικό του. Οτι έχει προκύψει από δυο. Η ζωγραφιά είναι και των δυο. Και το πιο ωραίο είναι ότι ξεχνάς ποιανού ήταν ποια ιδέα. Δηλαδή τόσο πολύ μπαίνει ο ένας σε αυτό που σκέφτεται ο άλλος που ακόμα και η αντίρρηση δημιουργεί μια καινούργια ιδέα ή μια παραπλήσια διορθωμένη. Είναι καλό ότι με το Νίκο έχουμε κοινά αλλά έχουμε εξίσου πολλές διαφορές."
Ν.Χ: "Προς το παρόν οι διαφορές μας δεν είναι τόσο μεγάλες ώστε να τα τσουκρίσουμε ή να υποχωρεί ο ένας απέναντι στον άλλο. Προσπαθούμε να βρούμε τη σύνθεση. Δηλαδή αυτό είναι που μπορεί να κρατήσει τη συνεργασία και τη σχέση. Η σύνθεση των διαφορών. Γιατί αν αρνηθούμε ότι έχουμε διαφορές αρνούμαστε τη συνεργασία. Επιμένουμε στο θέμα συνεργασία, γιατί αυτό είναι και ένα λάβαρο που κινείς απέναντι σε ένα στάτους επαγγελματικό."
Α.Κ: "Είναι πολύ βασικό το ότι είμαστε δυο ηθοποιοί που συνσκηνοθετούμε. Εκ καταγωγής. Και έχουμε σκηνοθετήσει και μόνοι μας. Δε φοβόμαστε να το κάνουμε. Είναι μια πολύ συνειδητή επιλογή μας.
Με το Νίκο έχουμε πολύ κοινή βιογραφία, είμαστε ίδια γενιά έχουμε ίδιες κοινωνικές αναφορές. Και πολλές ιδέες ξεχνάω ποιανού ήταν. Δεν είναι κανενός. Είναι και των δυό μας. Στο τέλος όταν λέει ας πούμε κάτι ο Νίκος είναι σαν να το έχουμε πει μαζί."
Έρωτας και Ραδιουργία του Σίλλερ, Φεστιβάλ Αθηνών , 30 Ιουνίου έως 3 Ιουλίου, Πειραιώς 260.
Παίζουν οι ηθοποιοί:Πολυξένη Ακλίδη, Ακύλλας Καραζήσης, Γιάννης Νταλιάνης, Μαρία Σκουλά, Χάρης Φραγκούλης, Νίκος Χατζόπουλος.
σχόλια