Νέες γυναικείες φωνές με ταλέντο και άποψη

Νέες γυναικείες φωνές με ταλέντο και άποψη Facebook Twitter
0
Νέες γυναικείες φωνές με ταλέντο και άποψη Facebook Twitter
Βασιλική Τρουφάκου (Φωτ.: Κική Παπαδοπούλου)

H Άγνωστη Τρομοκράτισσα (2006, εκδ. Άγρα, 2011), το μυθιστόρημα του Ρίτσαρντ Φλάναγκαν που καταπιάνεται με το οξύ ζήτημα της κατασκευής ενοχών από τα ΜΜΕ, είναι η πρώτη ύλη πάνω στην οποία βασίστηκε η παράσταση Η αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις, που σκηνοθετούν και ερμηνεύουν στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου η Eλένη Ευθυμίου και η Βασιλική Τρουφάκου.

Ο Φλάναγκαν διευκρινίζει στο τέλος του βιβλίου του ότι οφείλει τον σκελετό της ιστορίας του στη Χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ (1974) του Χάινριχ Μπελ. Δεν έχει λόγο να το αποκρύψει, αφού η δική του μυθοπλασία δεν έχει σχέση με τη νευρική, «ντοκιμαντερίστικη» γραφή του Μπελ που παρακολουθεί μέσα από καταθέσεις, απολογίες και δημοσιογραφικά κείμενα το απροσδόκητο τέλος μιας νεαρής υπηρέτριας – η ζωή της έγινε βορά στην κίτρινη δημοσιογραφία και στην αυταρχικότητα των ανακριτικών Αρχών σε μια εποχή τρομολαγνείας, ανάλογη με τη σημερινή.

«Τα πρόσωπα και τα πράγματα του βιβλίου είναι φανταστικά. Αν όμως ο αναγνώστης διακρίνει κάποιες ομοιότητες με την εφημερίδα "Bild" στα σημεία όπου περιγράφονται ειδικές μορφές "δημοσιογραφικής δεοντολογίας", ας λάβει υπόψη πως οι ομοιότητες αυτές δεν είναι ούτε σκόπιμες ούτε τυχαίες, αλλά απλώς αναπόφευκτες» διευκρινίζει ο Χάινριχ Μπελ (1917-1985) λίγο πριν αρχίσει την εξιστόρησή του. Ήδη, από το 1968, η εφημερίδα «Βild» του πανίσχυρου (τότε και σήμερα) μιντιακού συγκροτήματος του Άξελ Σπρίνγκερ (1912- 1985) είχε κατηγορηθεί για ηθική αυτουργία στη δολοφονική απόπειρα κατά του ηγέτη του φοιτητικού κινήματος Ρούντι Ντούτσκε και των θυμάτων των διαδηλώσεων που ακολούθησαν. Οι εφημερίδες του συντηρητικού Σπρίνγκερ ήταν αυτές που ανέδειξαν τους Αντρέα Μπάαντερ και Ουλρίκε Μάινχοφ σε «υπ' αριθμόν ένα δημόσιο κίνδυνο», προτού ακόμα συσταθεί η RAF, και έπαιξαν μείζονα ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και στην αποδοχή των μεθόδων που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη δεκαετία του '70 για να εξοντώσουν τις εξωκοινοβουλευτικές αριστερές οργανώσεις (στην κατασκευή των κατηγοριών, στις δίκες και στις ποινές των πρωτεργατών τους έως και τις «αυτοκτονίες» τους στις φυλακές).


Ο Μπελ, με άλλα λόγια, έγραψε τη Χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ εν θερμώ, αντλώντας υλικό που η ίδια η επικαιρότητα του πρόσφερε. Το ίδιο κάνει και ο Φλάναγκαν, αξιοποιώντας «διαφημίσεις, τίτλους εφημερίδων, κουβέντες στα μπαρ, λόγια πολιτικών, κηρύγματα ραδιοφωνικών αστέρων». Το διάστημα των 30 χρόνων που μεσολάβησε προκαλεί ενδιαφέρουσες συγκρίσεις και συνδέσεις: σήμερα ο εχθρός δεν είναι πια το αστικό πολιτικό σύστημα αλλά το απρόσωπο, πανίσχυρο, παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα. Ο δυτικός, «πολιτισμένος» μετα-ψυχροπολεμικός κόσμος δεν απειλείται από την ταξική εξέγερση αλλά από την ισλαμική επίθεση. Ο καινούργιος φόβος λέγεται τρομοκρατία και είναι παλιός, αλλά λόγω της κυριαρχίας της τηλεόρασης στη διαμόρφωση της κυρίαρχης γνώμης και της «θεαματικής» διάστασης που εγγενώς φέρουν τα τρομοκρατικά χτυπήματα είναι ήδη και θα παραμείνει προνομιακό πεδίο και αντικείμενο των ΜΜΕ.

Η Τζίνα Ντέιβις ή Κούκλα (όπως είναι το καλλιτεχνικό όνομα της στρίπερ που πρωταγωνιστεί στην ιστορία του Φλάναγκαν) δεν ενδιαφέρεται για όλα αυτά. «Τα μικρά όνειρα, οι μικρές ελπίδες, τα μικρά πράγματα», αυτά της επέτρεπε η ζωή και η νεαρή γυναίκα δεν ήθελε εξηγήσεις, μόνο να βγάζει χρήματα για να μπορεί να αγοράζει ό,τι της έκανε κέφι. Όταν θα καταλάβει ότι εξαιτίας ενός one night stand καταζητείται ως τρομοκράτισσα, δεν θα έχει τη σκέψη και τον τρόπο για να αντιδράσει σωστά. Θα επιβεβαιώσει την αρχικά ανυπόστατη κατηγορία εναντίον της, πυροβολώντας τον δημοσιογράφο που έφτιαξε το τρομοκρατικό προφίλ της.

Η Αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις θίγει ένα σύνθετο και δυσεπίλυτο πρόβλημα της εποχής που μεταλλάσσεται και εξελίσσεται μαζί με τις ανθρώπινες κοινωνίες και τον ανθρώπινο πολιτισμό. Αυτός είναι ο πρώτος λόγος που μου άρεσε η παράσταση της Ε. Ευθυμίου και της Β. Τρουφάκου. Ο δεύτερος και βασικότερος είναι η αρτιότητα της παράστασής τους. Οι δυο τους ερμηνεύουν το σφιχτό και με γρήγορη ροή σκηνικό κείμενο (το υπογράφουν η Ευθυμίου και η Αναστασία Τζέλλου), μπαινοβγαίνοντας στους διαφορετικούς ρόλους ελεύθερα, με μικρές διαφοροποιήσεις στα όμοια, «πολυμορφικά» κοστούμια τους και στην υποκριτική τους. Η Ελισάβετ Αντάπαση σχεδίασε το λευκό σκηνικό που λειτουργεί ως οθόνη για το ψηφιακό περιβάλλον και τα live animations που σχεδίασε ο Ευτύχης Ευθυμίου, θυμίζοντάς μου δύο σκηνικές προτάσεις με μεγάλο ενδιαφέρον για τη δυνατότητα συνεργασίας των παραστατικών τεχνών και των new media: τη δουλειά του Αλέξανδρου Ψυχούλη στο Πρώτος Έρωτας / PLAYBACK του Θάνου Σταθόπουλου σε σκηνοθεσία Εμμανουήλ Κουτσουρέλη (θέατρο Χώρα, 2004) και το υπέροχο FW: See You in Walhalla της Τζένης Αργυρίου. Τη σκηνική ατμόσφαιρα συμπληρώνει ιδανικά η μουσική που συνέθεσε για την παράσταση η Λένα Πλάτωνος. Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός (δεν το πιστεύω, αλλά εντάξει), η πρώτη παράσταση της Ευθυμίου και της Τρουφάκου επιτρέπει να περιμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχειά της (τους).

Η αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέηβις

Σκηνοθεσία: Ελ. Ευθυμίου, Β. Τρουφάκου.

Ερμηνεύουν: Β. Τρουφάκου, Ελ. Ευθυμίου.

Μουσ.: Λ. Πλάτωνος.

Σκην.-κοστ.: Ελ. Αντάπαση.

Φωτ.: Σ. Μπιρμπίλης.

Παραστάσεις: Απόγ.: Κυρ. 7 μ.μ. Βραδ.: Παρ., Σάβ. 9.15 μ.μ. Μέχρι 28/4.

Εισ.: €10.

Διάρκεια: 75'

Θέατρο του Νέου Κόσμου Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος, 210 9212900

Θέατρο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ