Ποιά είναι η Λουσίντα Τσάιλντς και η ομορφιά του «καθαρού» χορού;

Ποιά είναι η Λουσίντα Τσάιλντς και η ομορφιά του «καθαρού» χορού; Facebook Twitter
0

 

Όλα ξεκίνησαν την καυτή δεκαετία του ’60 στη Νέα Υόρκη. Στη μητρόπολη του δυτικού κόσμου, σε μια εποχή που έβραζε από αιτήματα αλλαγών και κινήματα για την ειρήνη, την ισότητα, τη σεξουαλική απελευθέρωση, ένα πλήθος νέων καλλιτεχνών έψαχναν το δρόμο τους, μέσα από ομάδες και κολλεκτίβες κοινών ιδεών και πρακτικών, πέρα από τον κομφορμισμό του μοντερνισμού.  Χαρακτηριστική στην κατεύθυνση αυτή είναι, μεταξύ άλλων, η περίπτωση του Judson Dance Theater, μιας κολλεκτίβας χορευτών, συνθετών, visual artists, συγγραφέων και κινηματογραφιστών, που θέλησαν να ανανεώσουν τις παραστάσεις χορού, πειραματιζόμενοι και αρνούμενοι τις θεωρητικές και πρακτικές οριοθετήσεις των εκπροσώπων του μοντέρνου χορού. Σημειωτέον ότι το Judson Dance Theater (που προέκυψε μέσα από ένα σεμινάριο για τη μουσική σύνθεση που δίδασκε ο Ρόμπερτ Νταν, μαθητής του Τζον Κέιτζ)   μπόρεσε να γίνει εμβληματική ομάδα της avant garde  των ’60’ς χάρη στην φιλοξενία της εκκλησίας (Βαπτιστών) Judson Memorial Church στο Μανχάταν, που από τη δεκαετία του ’50 είχε υποστηρίξει όλα τα προοδευτικά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της εποχής και παρείχε χώρο σε πολλούς  πρωτοποριακούς καλλιτέχνες της εποχής απ’ όλο το φάσμα των τεχνών.

 

Το Available Light είναι μια μαγική παράσταση «καθαρού» χορού. Μην ψάχνετε νοήματα και ιδέες. Η ομάδα της Λουσίντα Τσάιλντς προσφέρει ένα είδος απόλαυσης που δεν έχει διανοητικά βαρύδια –μόνο την ομορφιά των σωμάτων (που δεν αγγίζονται ποτέ, όμως), της κίνησης, των αρμονικών σχέσεων με τον χώρο και τη μουσική

 

Η πρώτη παράσταση του Judson Dance Theater δόθηκε τον Ιούλιο του 1962, και μέχρι το 1964 οπότε κλείνει ο κύκλος του, παρουσιάστηκαν περί τα 200 έργα σημαντικών χορογράφων/χορευτών όπως ο Steve Paxton, ο David Gordon, η Trisha Brown, η Yvonne Rainer και η Lucinda Childs, που οδήγησαν τον χορό στην επόμενη φάση του, αφήνοντας πίσω την ‘μοντέρνα’ παράδοση των ’30’s και ’40’s. Ήταν μια εποχή απελευθερωτικών διαδικασιών και αντικομφορμισμού. Οι κινήσεις της καθημερινότητας αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης και υλικό για παραστάσεις των δημιουργών του Judson Dance Theater. Η κολλεκτίβα αγκάλιασε ακόμη και περφόρμερ και χορευτές χωρίς ειδική εκπαίδευση προκειμένου  να ‘εκμεταλλευτεί’  την φρεσκάδα και την φυσική προσέγγισή τους ως προς την κίνηση, αντιμετωπίζοντας με εντελώς διαφορετική οπτική την ομορφιά και η καθαρότητα της τέχνης του χορού.

Από το Einstein on the beach  (1975) έως το Available Light (1983)

 

Ποιά είναι η Λουσίντα Τσάιλντς και η ομορφιά του «καθαρού» χορού; Facebook Twitter
Η Λουσίντα Τσάιλντς στο Dance (1973) © Nathaniel Tileston

Η Λουσίντα Τσάιλντς (γεν. 1940) σπούδαζε χορό από τα 6 της. Αρχικά ήθελε να γίνει ηθοποιός αλλά την κέρδισε οριστικά ο χορός, όταν βρέθηκε αρχές της δεκαετίας του ’60 στο στούντιο του Μερς Κάνινγκχαμ. Ό,τι γνώριζε μέχρι τότε, φωτίστηκε αλλιώς, από τη σαφήνεια της κίνησης και της έκφρασης που ζητούσε ο μεγάλος χορογράφος.  Την εντυπωσίασε η πειθαρχία των χορευτών του και ο τρόπος που μπορούσαν να χορεύουν πάνω μουσικές συνθέσεις που άκουγαν για πρώτη φορά το βράδυ της πρεμιέρας! Τότε γνώρισε και την Υβόν Ράινερ που την έφερε στο Judson Dance Theater το 1963 –εκεί μπόρεσε να πειραματιστεί και να δουλέψει τις πρώτες χορογραφίες της, συνειδητοποιώντας ότι χορός εκτός από τεχνική σημαίνει να αναζητείς ιδέες, υλικά, τρόπους έξω από το παραδοσιακό λεξιλόγιο του χορού και να εμπλουτίζεις τις σκηνικές πράξεις με κείμενα και αντικείμενα.

Η Λουσίντα Τσάιλντς χορογράφησε 13 έργα στο Judson Dance Theater τη διετία 1963-64 και χόρεψε σε έργα  των Στιβ Πάξτον, Ρόμπερτ Μόρις και Υβόν Ράινερ. Η τελευταία, παρεμπιπτόντως, κυκλοφόρησε το 1965 το «No Manifesto»,  13 θέσεις αντίθεσης,  μεταξύ άλλων, στο θέαμα, στην βιρτουοζιτέ, στο γκλάμουρ και στους σταρ, στον ηρωισμό, στον αντι-ηρωισμό, στη σκηνογραφία των σκουπιδιών, στη συμμετοχή του θεατή ή στην αποπλάνηση του από τα ‘κόλπα’ του ερμηνευτή, στο στιλ, στην εκκεντρικότητα κ.ά.

Ποιά είναι η Λουσίντα Τσάιλντς και η ομορφιά του «καθαρού» χορού; Facebook Twitter
Lucinda Childs, Yvonne Rainer, Robert Morris,, Steve Paxton, Deborah Hay, Tony Holder, Sally Gross, Robert Rauschenberg, Judith Dunn και Joseph Schlichter σε έργο της Yvonne Rainer. Φωτογραφία: Peter Moore/ © Barbara Moore

Σε μια διάχυτη ατμόσφαιρα ενθουσιασμού για όλα αυτά που έμενε να ανακαλυφθούν, η Τσάιλντς τα επόμενα χρόνια επιδόθηκε σε κάθε λογής πειραματισμούς και δοκιμές. Σε μια προσπάθεια να ακυρώσει τη διαφορά μεταξύ αυτού που εκτίθεται και αυτού που παρακολουθεί, αυτού που παράγει τέχνη και αυτού που την υποδέχεται, παρουσιάζει το 1964 το Street Dance, ένα μικρό  έργο που παρουσιάζεται στο δρόμο. Οι θεατές παρακολουθούσαν από τα παράθυρο ενός λοφτ απέναντι.  Αυτό που επεδίωξε η χορογράφος ήταν οι χορευτές να βρίσκονται σε άμεση ανταπόκριση με την φυσική ζωή του δρόμου και της περιοχής, ενώ οι θεατές καλούνταν με τη βοήθεια ενός ηχογραφημένου ‘οδηγού’ να δουν πέρα από το θέαμα, πέρα από τις αντιληπτικές συνήθειες και ευκολίες τους, με όλες τις αισθήσεις τους σε εγρήγορση. Ήδη από τότε την απασχολούσε η διαλεκτική του χώρου, εν προκειμένω της αρχιτεκτονικής της πόλης σε σχέση με την κίνηση και τη σκηνική αναπαράσταση.

Τα επόμενα χρόνια και μέχρι το 1973, οπότε ιδρύει την ομάδα της (Lucinda Childs Dance Company) δουλεύει τον προσωπικό της ύφος και κώδικα, χορογραφώντας  αρχικά χωρίς μουσική. Καταλήγει σε ορισμένες σειρές κινήσεων, που περισσότερο ή λιγότερο διαφοροποιημένες (ως προς τη σύνθεση της κίνησης, τις σχέσεις των χορευτών, την ταχύτητα, τη σχέση με εξωτερικούς παράγοντες , π.χ. τους φωτισμούς κοκ) , μπορούν να επαναλαμβάνονται  επ’ αόριστον.  Αυτό το λεξιλόγιο εφαρμόζει ως χορογράφος στην περίφημη 4πράκτη όπερα του Ρόμπερτ Γουίλσον και του Φίλιπ Γκλας «Einstein on the Beach» (1976), στην  οποία ήταν και βασική περφόρμερ. Αυτή η παράσταση, από τις ελάχιστες στην ιστορία των παραστατικών τεχνών που σηματοδότησαν μια νέα εποχή,  υπήρξε σταθμός στις αναζητήσεις και στην πορεία της τα επόμενα χρόνια.  Κάτι άλλο ξεκινούσε που κανείς δεν ήξερε πώς ακριβώς θα εξελιχθεί.  Τότε ήταν που η Λουσίντα Τσάιλντς ανακάλυψε τη  μινιμαλιστική μουσική.

Ποιά είναι η Λουσίντα Τσάιλντς και η ομορφιά του «καθαρού» χορού; Facebook Twitter
«Einstein on the Beach» (1976) © Philip Glass

Καρπός των αναζητήσεων της αμερικανικής πρωτοποριακής σκηνής της δεκαετίας του ’60 και του ’70,  ο μινιμαλισμός οδηγεί τους συνθέτες στα ουσιώδη στοιχεία της μουσικής γλώσσας, στην αρμονία που χρησιμοποιεί μόνο σύμφωνες συγχορδίες και στην επανάληψη των ίδιων μουσικών φράσεων, μοτίβων, κυττάρων (που, βεβαίως, μετασχηματίζονται μέσα στην χρονική εξέλιξη του έργου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο). Η μουσική σύνθεση που προκύπτει έχει σχεδόν υπνωτιστική επίδραση –είναι μια εντελώς διαφορετική των συνηθισμένων ακροαματική εμπειρία, με ‘διαλογιστική’ δυναμική, που ταίριαζε πολύ στις αναζητήσεις της  Λουσίντα Τσάιλντς.  Ο Φίλιπ Γκλας  έγινε αγαπημένος συνεργάτης της και με το έργο της «Dance» (1979), σε μουσική Γκλας και βίντεο-σκηνογραφία Σολ Λεβίτ κερδίζει επάξια τον τίτλο της βασικής εκπροσώπου του μινιμαλισμού στο χορό. Ο Λεβίτ είχε κινηματογραφήσει την κίνηση των χορευτών και την ώρα που οι πραγματικοί χορευτές χορεύουν στη σκηνή, εκ παραλλήλου χορεύουν και τα είδωλα τους στην ταινία – σ’ αυτήν την σύλληψη, που έκτοτε πολλοί αντέγραψαν, και στο οργανικό δέσιμο της μουσικής με την κίνηση και την εικόνα, βασίζεται η επιτυχία του Dance (που αναβίωσε το 2009 σε διάφορα θέατρα των ΗΠΑ και της Ευρώπης).

Ποιά είναι η Λουσίντα Τσάιλντς και η ομορφιά του «καθαρού» χορού; Facebook Twitter
Η Λουσίντα Τσάιλντς φωτογραφημένη από τους: Βαγγέλη Κύρη, T. Victo και Peggy Kapla

Η σχέση της με τη μουσική παρέμεινε πολύ ισχυρή από τότε, μέχρι και σήμερα που η βασική της δουλειά είναι σκηνοθεσία και χορογραφία μεγάλων παραστάσεων όπερας σε ευρωπαϊκά θέατρα. «Μελετάω τη μουσική, αυτοσχεδιάζω, μετά σιγά σιγά μεταφέρω τον αυτοσχεδιασμό σε μια δομή χορού που να ταιριάζει με τη μουσική. Στη συνέχεια αυτό το υλικό προσαρμόζεται στους χορευτές» λέει η Τσάιλντς για τον τρόπο που δουλεύει –αν και χρονοβόρα η διαδικασία, εξακολουθεί να τη γεμίζει χαρά. Εντάσσεται, άλλωστε, φυσιολογικά στον τρόπο ζωής της χορεύτριας που ακολουθεί ακόμη και σήμερα. «Η πρώτη έγνοια της μέρας» λέει «είναι να κάνω την άσκησή μου –είναι μια ρουτίνα που μου προσφέρει τη βεβαιότητα ότι μπορώ να αντιμετωπίσω οτιδήποτε προκύψει στο υπόλοιπο της μέρας. Επιπλέον έτσι μπορώ να κρατήσω το σώμα μου σε φόρμα ώστε να είμαι σε θέση να δείχνω στους χορευτές μου τι ακριβώς θέλω».

Ποιά είναι η Λουσίντα Τσάιλντς και η ομορφιά του «καθαρού» χορού; Facebook Twitter
Από τη φετεινή παραγωγή του Available Light © Craig T. Mathew

Την κατεύθυνση του έργου της Dance, ακολουθεί η Λουσίντα Τσάιλντς και στο υπέροχο «Available Light»  του 1983. Η μινιμαλιστική μουσική είναι του σπουδαίου συνθέτη Τζον Άνταμς (γεν. 1947), μια συμφωνία για μεταλλικά πνευστά και συνθεσάιζερ με τίτλο Light over Water που δένει εντυπωσιακά με το μινιμαλιστικό χορογραφικό λεξιλόγιο της Τσάιλντς. Στην παράσταση βασικό ρόλο έχει η σκηνογραφία του μεγάλου αρχιτέκτονα Φρανκ Γκέρι (γεν. 1929),  που τότε ακόμη δεν ήταν μεγάλος σταρ της σύγχρονης αρχιτεκτονικής που είναι σήμερα - μετά το κορυφαίο βραβείο Pritzker Architecture Prize που πήρε το 1989 και βέβαια αφού σχεδίασε το Guggenheim Museum στο  Μπιλμπάο, το Walt Disney Concert Hall στο Λος  Άντζελες,  το MIT Ray and Maria Stata Center στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης, το Experience Music Project στο Σιάτλ, το Weisman Art Museum στην Μινεάπολη, το Dancing House στην Πράγα, τον ουρανοξύστη κατοικιών 8 Spruce Street στη Νέα Υόρκη, το Louis Vuitton Foundation στο δάσος της Βουλώνη στο Παρίσι και πολλά άλλα, ιδιαίτερα όσο και εντυπωσιακά, κτίρια μεταμοντερνιστικής αισθητικής.  

 

Ποιά είναι η Λουσίντα Τσάιλντς και η ομορφιά του «καθαρού» χορού; Facebook Twitter
Από τη φετεινή παραγωγή του Available Light © Craig T. Mathew

Για το Available Light ο Γκέρι πρόσθεσε στη σκηνή ένα ακόμη πιο στενό επίπεδο, που στηρίζεται σε μεταλλικές κατασκευές, έτσι ώστε η δράση να εξελίσσεται ταυτόχρονα σε δύο εκδοχές. Στην κανονική σκηνή χορεύουν οκτώ χορευτές φορώντας μαγιό τριών χρωμάτων: κόκκινο, μαύρο, λευκό. Στην υπερυψωμένη χορεύουν άλλοι τρεις  -σα να λέμε ο βασικός πυρήνας κόκκινο, μαύρο, λευκό), που χορεύει σε σχέση, ανταπόκριση, αντίδραση  προς το μεγάλο σύνολο. Πρόκειται για μια μαγική παράσταση «καθαρού» χορού. Μην ψάχνετε νοήματα και ιδέες. Η ομάδα της Λουσίντα Τσάιλντς προσφέρει ένα είδος απόλαυσης που δεν έχει διανοητικά βαρύδια –μόνο την ομορφιά των σωμάτων (που δεν αγγίζονται ποτέ, όμως), της κίνησης, των αρμονικών σχέσεων με τον χώρο και τη μουσική. 

Ποιά είναι η Λουσίντα Τσάιλντς και η ομορφιά του «καθαρού» χορού; Facebook Twitter
H Lucinda Childs στο Available Light, MOCA / Los Angeles © Tom Vinetz
Ποιά είναι η Λουσίντα Τσάιλντς και η ομορφιά του «καθαρού» χορού; Facebook Twitter
Dance (2009) © Sally Cohn

 info

Available Light

John Adams / Lucinda Childs / Frank Gehry

5-7 ΔΕΚ 2015

Στέγη Γραμμάτων και τεχνών

Κεντρική Σκηνή, 20:30

Λεωφ. Συγγρού 107 – 109

www.sgt.gr

 

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ