Η Μαρία Μήτσορα αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
Δεν την απαξιώνω εντελώς την πόλη μου. Έχει φοβερά συγκριτικά πλεονεκτήματα που δεν έχουν αξιοποιηθεί, όπως το κλίμα, η γεωγραφία, η αρχιτεκτονική κληρονομιά της... Έχει, επίσης, μερικές πραγματικά μαγικές γειτονιές. Φωτο: Πάνος Μιχαήλ/LIFO

Η Μαρία Μήτσορα αφηγείται τη ζωή της στη LIFO

0

Ναι, είμαι βέρα Αθηναία και η σύγχρονη αττική διάλεκτος είναι η γλώσσα της καρδιάς μου. Σε ένα μαιευτήριο της Σόλωνος γεννήθηκα. Στο Κολωνάκι βρίσκομαι από το 1964, πριν έμενα Νέα Σμύρνη. Αθηναίες βέρες ήταν επίσης η μητέρα και η γιαγιά μου, ενώ ο πατέρας είχε ηπειρώτικη καταγωγή – ο παππούς του ξενιτεύτηκε αρχικά στη Φιλιππούπολη (Πλόβντιβ), όπου έφτιαχνε ρούχα για τον βουλγαρικό στρατό, έπειτα στη Σμύρνη και με την καταστροφή του '22 κατέληξε Αθήνα.

• Στα 19 μου παντρεύτηκα τον Πολ Φρανσουά, έναν γοητευτικό Γάλλο, δύο χρόνια μεγαλύτερό μου. Είχαμε γνωριστεί στου Μπόκολα, εδώ στο Κολωνάκι. Μείναμε δυόμισι χρόνια μαζί, ύστερα χωρίσαμε. Βασικά, βλέπεις, με ενδιέφερε να φύγω από το οικογενειακό σπίτι. Κανείς μας δεν ξαναπαντρεύτηκε, ούτε όμως διαλύσαμε ποτέ επίσημα τον γάμο μας (που ήταν πολιτικός και είχε γίνει στη Γαλλική Πρεσβεία), έτσι νιώθω κάτι σαν ζωντοχήρα! Εκείνος, ύστερα από αυτό, την έκανε για Αφρική όπου ζει ακόμα, υπηρέτησε μάλιστα και στη Λεγεώνα των Ξένων. Εγώ πάλι με τα χρόνια ανακάλυψα πως τελικά δεν τον είχα παντρευτεί τυχαία.

Τελευταία αποκτήσαμε ξανά επαφή μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, σκέφτομαι μάλιστα μήπως τον επισκεφθώ στη Μαυριτανία... Γεγονός είναι ότι του έμεινα «πιστή», απορρίπτοντας άλλες προτάσεις που είχα έπειτα. Όχι πως το μετανιώνω, ο γάμος δεν ήταν ποτέ στις προτεραιότητές μου, δεν συμφωνούσα με την ιδεολογία του. Όσο για παιδιά, ναι, θα ένιωθα πλέον αρκετά ώριμη να το σκεφτώ, είναι όμως αργά – μόνο γάτες μπορώ πια να υιοθετώ.

Όπως λένε ότι η Γη είναι η κόλαση ενός άλλου πλανήτη, με τον ίδιο τρόπο η σύγχρονη Αθήνα είναι η κόλαση της αρχαίας! Έχει όμως ενδιαφέρον γενικά πώς εξελίσσονται τα πράγματα, πώς π.χ. από το «κλεινόν άστυ» καταλήξαμε σε μια πόλη ακαλαίσθητη –με εξαιρέσεις, βεβαίως.

• Όπως λένε ότι η Γη είναι η κόλαση ενός άλλου πλανήτη, με τον ίδιο τρόπο η σύγχρονη Αθήνα είναι η κόλαση της αρχαίας! Έχει όμως ενδιαφέρον γενικά πώς εξελίσσονται τα πράγματα, πώς π.χ. από το «κλεινόν άστυ» καταλήξαμε σε μια πόλη ακαλαίσθητη –με εξαιρέσεις, βεβαίως–, πώς από τη σεξουαλική απελευθέρωση φτάσαμε στο πορνό –το πορνό ως εμπόρευμα και θέαμα εννοώ–, πώς από τη Ρωσική Επανάσταση που, μεταξύ άλλων, δημιούργησε το μετρό της Μόσχας ως έργο τέχνης λαϊκό, με υψηλή αισθητική αξία, μεταβήκαμε στην τρομοκρατία των Στάλιν-Μπέρια, πώς ο χριστιανισμός από τις πρώτες «αγάπες» μετατράπηκε σε μέσο βάναυσης επιβολής των ισχυρών... Για το τελευταίο αυτό, μάλιστα, συστήνω το βιβλίο της Ελεωνόρας Σταθοπούλου Εκείνος.

• Όχι βέβαια, δεν την απαξιώνω εντελώς την πόλη μου. Έχει φοβερά συγκριτικά πλεονεκτήματα που δεν έχουν αξιοποιηθεί, όπως το κλίμα, η γεωγραφία, η αρχιτεκτονική κληρονομιά της... Έχει, επίσης, μερικές πραγματικά μαγικές γειτονιές, όπως η Πλάκα, το Θησείο, ο Λυκαβηττός, ο Κεραμεικός, η οδός Παστέρ πίσω από τη Μαβίλη, η Άνθιμου Γαζή πίσω από την Κολοκοτρώνη... Ομορφιές ποιητικές που σε απελευθερώνουν, σε κάνουν να χαμογελάς, κι εγώ, ξέρεις, πιστεύω πολύ σε ό,τι σε κάνει να χαμογελάς.

Μου αρέσουν οι πλανόδιοι μουσικοί, καθώς και ο παλιατζής που ακόμα περνάει και που νομίζω ότι το έχει στην άκρη της γλώσσας του να πει ότι με αγοράζει φτηνά εμένα και τις λέξεις μου, ειδικά όταν δεν μου βγαίνει εκείνο που θέλω να γράψω. Συμπαθέστατη γειτονιά είναι και το Κολωνάκι, ζωντανή, με καλλιεργημένο κόσμο. Έχει, βέβαια, αλλάξει κι εδώ η πληθυσμιακή σύνθεση, οι περιποιημένες, καθωσπρέπει κυρίες που έβγαζαν βόλτα τα σκυλάκια τους τείνουν να εξαφανιστούν.

• Είχα έναν ετεροθαλή αδελφό με σύνδρομο Down. Δεν μπόρεσα ν' ασχοληθώ μαζί του όσο έπρεπε, με είχαν κιόλας φοβίσει από μικρή κι αυτό μου έχει στοιχίσει. Όλο αυτό έχει περάσει μέσα από τα βιβλία μου, πολλά πράγματα είναι γραμμένα με τη δική του οπτική γωνία. Επιχείρησα συχνά να αποτυπώσω τον κόσμο όπως θα έκανε εκείνος, ίσως και ως ένα είδος εξιλέωσης. Άρχισα, ξέρεις, να γράφω μετά τα τριάντα. Αν δεν μπορούσα να γίνω συγγραφέας, πολύ θα ήθελα να γινόμουν θανατολόγος σε επιτροπές ευθανασίας – πιστεύω απόλυτα στην οικειοθελή ευθανασία.

• Ναι, έχω ταξιδέψει πολύ, Ευρώπη, Ασία, Αφρική, Αμερική... Περισσότερο αγάπησα τη Λατινική Αμερική, τους ανθρώπους, τους τόπους, τις μουσικές της, μέχρι ισπανικά έμαθα ώστε να τη γνωρίσω καλύτερα. Στο Σαν Χοσέ, στην Κόστα Ρίκα, θα έμενα αν μπορούσα, επειδή μου αρέσει πολύ η άνοιξη κι εκεί η άνοιξη είναι, λες, αιώνια.

Αν βλέπεις συνέχεια το ίδιο πράγμα, καταλήγεις να βλέπεις μονόχρωμα. Ταξιδεύοντας ανοίγεις την παλέτα των χρωμάτων, επαναπροσδιορίζεις εαυτόν, ανακαλύπτεις το χαμόγελό σου, μαθαίνεις να εκφράζεσαι αλλιώτικα, όταν η γλώσσα δεν βοηθά. Μπορείς βέβαια να ταξιδέψεις και δίχως καν να μετακινηθείς, είναι κι αυτό μια τέχνη.

• «Underground» συγγραφέας ναι, υπήρξα, beat πάλι όχι. Δεν είχαμε πραγματικούς beat λογοτέχνες στην Ελλάδα, με εξαίρεση ίσως τον φίλο μου Σπύρο Μεϊμάρη. Το underground εδώ εξελίχθηκε διαφορετικά από ό,τι έξω, ήταν κυρίως μια αντίδραση στη χούντα. Η επανάσταση που οραματιζόταν η παρέα μου τότε –ο Μεϊμάρης αλλά και οι Ακριθάκης, Πουλικάκος, Κουτρουμπούσης, Δενέγρης, Μοροζίνης... –, ήταν καταρχάς αισθητική.

Στο πλαίσιο αυτό κινούνταν και το περιοδικό «Σήμα» εκεί στα τέλη της δεκαετίας του '70 με το οποίο συνεργαζόμουν – μας έτρεχαν, θυμάμαι, στα δικαστήρια για «προσβολή της δημοσίας αιδούς». Κάτι που φοβούνταν και στο περιοδικό «Αμφί», κι επειδή άλλος πρόθυμος δεν βρισκόταν, μπήκα εγώ τον πρώτο χρόνο υπεύθυνη έκδοσης, ώσπου ανέλαβε ο αείμνηστος Λουκάς Θεοδωρακόπουλος. Αν ανησύχησα μη μου «βγει» το όνομα; Εννοείται πως όχι, αγαπητέ, στη ζωή μου αδιαφορούσα παντελώς για το τι θα πουν οι άλλοι για μένα.

• Δυσκολεύομαι πολύ να γράψω τελευταία, έχω απορροφήσει μια απογοήτευση, συνέπεια της υπερπληροφόρησης που λειτουργεί αντίστροφα, ακριβώς όπως ο έλεγχος πληροφοριών στις δικτατορίες παλαιού τύπου. Φτάνεις να νιώθεις ανήμπορος και δύσκολα γλιτώνεις από αυτό τον καταιγισμό, όσο και να τον αποφεύγεις.

Θέλει πολλή προσπάθεια, όμως το παλεύω γιατί πιστεύω ότι κάθε πράγμα στη ζωή χρειάζεται προσπάθεια, η ευκολία δεν αρκεί. Στα άμεσα σχέδιά μου είναι ένα ντοκιμαντέρ που ο Μιχάλης Αναστασίου θα γυρίσει με θέμα εμένα, τις λέξεις μου και τη γάτα μου, την Γκρίζα Βιολέτα, σε αυτό το μουσείο του εαυτού μου που είναι το σπίτι μου.

• Καταχρήσεις; Όχι πια, αν εξαιρέσω τα πάθη του καφέ και του τσιγάρου. Ωρίμασα, σοβάρεψα, υπερβολικά θα έλεγα σε μερικά πράγματα, δεν είμαι πια homo ludens, δεν τα βλέπω πια όλα ως παιχνίδι κι ο χρόνος που μας δίνεται να ζήσουμε είναι πολύ σημαντικός. Εξακολουθεί να με κατατρέχει, βέβαια, η διαρκής αγωνία του συγγραφέα, πως αν δεν μπορέσει να εκφράσει ό,τι είναι μέσα του, δεν θα καταφέρει να φτάσει σώος σε μια άλλη όχθη της ζωής και της επικοινωνίας.

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηλίας Μαγκλίνης: «Η ανάκριση»

Το Πίσω Ράφι / «Γιατί δεν μου μιλάς ποτέ για τον εφιάλτη σου, μπαμπά;»

Η «Ανάκριση» του Ηλία Μαγκλίνη, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πεζά των τελευταίων χρόνων, φέρνει σε αντιπαράθεση έναν πατέρα που βασανίστηκε στη Χούντα με την κόρη του που «βασανίζεται» ως περφόρμερ στα χνάρια της Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Πέντε κλασικά έργα που πρέπει κανείς να διαβάσει

Βιβλίο / 5 κλασικά βιβλία που κυκλοφόρησαν ξανά σε νέες μεταφράσεις

Η κλασική λογοτεχνία παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη, κι αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς ανατρέχοντας στους τίτλους της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής και σε έργα των Τζόις, Κουτσί, Κάφκα, Αντρέγεφ και Τσβάιχ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τάσος Θεοφίλου: «Η φυλακή είναι το LinkedΙn των παρανόμων» ή «Το πορνό και το Κανάλι της Βουλής είναι από τα πιο δημοφιλή θεάματα στη φυλακή»

Βιβλίο / Τάσος Θεοφίλου: «Όταν μυρίζω μακαρόνια με κιμά θυμάμαι τη φυλακή»

Με αφορμή το βιβλίο-ντοκουμέντο «Η φυλακή», ο Τάσος Θεοφίλου μιλά για την εμπειρία του εγκλεισμού, για τον αθέατο μικρόκοσμο των σωφρονιστικών ιδρυμάτων –μακριά απ’ τις εικόνες που αναπαράγουν σειρές και ταινίες– και για το πώς η φυλακή λειτουργεί σαν το LinkedIn των παρανόμων.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Βιβλίο / Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Chanel, Dior και πολλοί ακόμα οίκοι υψηλής ραπτικής «ντύνουν» τα shows τους με τη μουσική του. Στο «Remixed», την αυτοβιογραφία-παλίμψηστο των επιρροών και των εμμονών του, ο ενορχηστρωτής της σύγχρονης catwalk κουλτούρας μας ξεναγεί σε έναν κόσμο όπου μουσική και εικόνα γίνονται ένα.
ΣΤΕΛΛΑ ΛΙΖΑΡΔΗ
Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Βιβλίο / Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Λίγοι είναι οι ποιητικά γραμμένοι εκκλησιαστικοί στίχοι που δεν φέρουν τη σφραγίδα αυτού του ξεχωριστού υμνωδού και εκφραστή της βυζαντινής ποιητικής παράδοσης που τίμησαν οι σύγχρονοί μας ποιητές, από τον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι τον Νίκο Καρούζο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Βιβλίο / Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Η τελευταία μεγάλη μορφή της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας που πίστευε πως «η λογοτεχνία μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα» έφυγε την Κυριακή σε ηλικία 89 ετών. Ξεχωρίσαμε πέντε από τα πιο αξιόλογα μυθιστορήματά του.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
bernhard schlink

Πίσω ράφι / «Φανταζόσουν ότι θα έβγαινες στη σύνταξη ως τρομοκράτης;»

Το μυθιστόρημα «Το Σαββατοκύριακο» του Μπέρνχαρντ Σλινκ εξετάζει τις ηθικές και ιδεολογικές συνέπειες της πολιτικής βίας και της τρομοκρατίας, αναδεικνύοντας τις αμφιλεγόμενες αντιπαραθέσεις γύρω από το παρελθόν και το παρόν.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Φοίβος Οικονομίδης

Βιβλίο / Φοίβος Οικονομίδης: «Είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να σπάσουμε σε χίλια κομμάτια»

Με αφορμή το νέο του βιβλίο «Γιακαράντες», ο Φοίβος Οικονομίδης, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς συγγραφείς της νεότερης γενιάς, μιλά για τη διάσπαση προσοχής, την αυτοβελτίωση, τα κοινωνικά δίκτυα, το βύθισμα στα ναρκωτικά και τα άγχη της γενιάς του.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Σερζ Τισερόν «Οικογενειακά μυστικά»

Το Πίσω Ράφι / «Το να κρατάμε ένα μυστικό είναι ό,τι πιο πολύτιμο και επικίνδυνο έχουμε»

Μελετώντας τις σκοτεινές γωνιές των οικογενειακών μυστικών, ο ψυχίατρος και ψυχαναλυτής Σερζ Τισερόν αποκαλύπτει τη δύναμη και τον κίνδυνο που κρύβουν καθώς μεταφέρονται από τη μια γενιά στην άλλη.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Το ηθικό ζήτημα με τις μεταθανάτιες εκδόσεις με αφορμή το ημερολόγιο της Τζόαν Ντίντιον

Βιβλίο / Μεταθανάτιες εκδόσεις και ηθικά διλήμματα: Η Τζόαν Ντίντιον στο επίκεντρο

Σύντομα θα κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με τις προσφάτως ανακαλυφθείσες «ψυχιατρικές» σημειώσεις της αείμνηστης συγγραφέως, προκαλώντας ερωτήματα σχετικά με τη δεοντολογία της μεταθανάτιας δημοσίευσης έργων ενός συγγραφέα χωρίς την επίσημη έγκρισή του.
THE LIFO TEAM
Στα «Μαθήματα Ζωγραφικής» του Τσαρούχη αποκαλύπτεται όλος ο ελληνικός κόσμος

Ηχητικά Άρθρα / Γιάννης Τσαρούχης: «Η ζωγραφική μου θρέφεται από τη μοναξιά και τη σιωπή»

Στα εκπληκτικά «Μαθήματα Ζωγραφικής» του Γιάννη Τσαρούχη αποκαλύπτεται όλος ο ελληνικός κόσμος, από τις μινωικές τοιχογραφίες έως τα λαϊκά δημιουργήματα του Θεόφιλου.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
George Le Nonce: «Εκτός από τα φέικ νιουζ, υπάρχει η φέικ λογοτεχνία και η φέικ ποίηση»

Ποίηση / George Le Nonce: «Εκτός από τα fake news, υπάρχει η fake λογοτεχνία και ποίηση»

Με αφορμή την έκδοση του τέταρτου ποιητικού του βιβλίου, με τίτλο «Μαντείο», ο Εξαρχειώτης ποιητής μιλά για την πορεία του, την ποίηση –queer και μη–, και για την εποχή του Web 2.0, αποφεύγοντας την boomer-ίστικη νοοτροπία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Χατζιδάκις, Ιωάννου, Χιόνης, Βακαλόπουλος, Κοντός: 5 βιβλία τους κυκλοφορούν ξανά

Βιβλίο / Χατζιδάκις, Ιωάννου, Χιόνης, Βακαλόπουλος, Κοντός: 5 βιβλία τους κυκλοφορούν ξανά

Μια σειρά από επανεκδόσεις αλλά και νέες εκδόσεις, που αφορούν ποιητές και λογοτέχνες που έχουν φύγει από τη ζωή μάς θυμίζουν γιατί επιστρέφουμε σε αυτούς, διαπιστώνοντας ότι παραμένουν, εν πολλοίς, αναντικατάστατοι.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ