Μια πρώτη ματιά στο προσωπικό αρχείο του ποιητή Νίκου Καρούζου

Μια πρώτη ματιά στο προσωπικό αρχείο του ποιητή Νίκου Καρούζου Facebook Twitter
1
Μια πρώτη ματιά στο προσωπικό αρχείο του ποιητή Νίκου Καρούζου Facebook Twitter
Ποτέ στ' αλήθεια δεν το'μαθα
τι είναι τα ποιήματα. Είναι πληγώματα
ειν' ομοιώματα
φενάκη
φρεναπάτη;
Πολλοί τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα
εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης

 

Aπό τη Διερώτηση για να μην Κάθομαι Άεργος


Ψυχή «φωτοευαίσθητη», βαθιά στοχαστικός και δεινός λεξιπλάστης (ο προσωπικός του φίλος Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης θαυμάζει τα «τεράστια ελληνικά του»), είναι από τους σπουδαιότερους σύγχρονους ποιητές μας κι ας μην προβάλλεται από την επίσημη Πολιτεία και τη διανόηση όσο άλλοι μεγάλοι ομότεχνοί του. Ίσως επειδή ήτανε πάντοτε «απέξω», προσηλωμένος στον δικό του ορίζοντα, μακριά από λογής ομαδοποιήσεις και «φατρίες». Δεν επιθυμούσε «μια πραγματικότητα φαγωμένη από τα έλκη της ιδεολογίας», όπως έγραφε. Την αυτονομία του αυτή διατήρησε ακόμα κι όταν συστρατεύθηκε πολιτικά με την Αριστερά, με αποτέλεσμα να διωχθεί για τις ιδέες και τη δράση του από το μετεμφυλιοπολεμικό κράτος και τη χούντα. Ήδη το '46 σε ηλικία 20 ετών, οργανωμένος ΕΠΟΝίτης τότε, γλίτωσε παρά τρίχα την εκτέλεση από τους Χίτες, εξορίστηκε όμως στην Ικαρία κι αργότερα στη Μακρόνησο όπου έκανε επίσης το στρατιωτικό του.

Εντέλει απελευθερώθηκεγια λόγους υγείας, οι εμπειρίες όμως αυτές επόμενο ήταν να τον σημαδέψουν βαθιά. Δεν «συνεμορφώθη» ωστόσο - τον Μάιο του '67 καταφέρεται δημόσια κατά του Παττακού και της χούντας και συλλαμβάνεται, γλιτώνοντας αυτή τη φορά τη φυλακή. Ο ίδιος πάντως απέρριπτε τον χαρακτηρισμό του «στρατευμένου», θεωρώντας τον πολιτικό στίχο «ποίηση της ήττας» αφότου η Αριστερά έχασε τον Εμφύλιο. Την οποία Αριστερά αντιμετώπιζε κριτικά, όσο κι αν τη στήριζε. Μιλούσε για την «από μέσα ανύψωση» του ανθρώπου, τον ρόλο της παιδείας και της ηθικής καλλιέργειας. «Το θέμα δεν είναι η σοσιαλιστική ιδεολογία - αυτό είναι το εύκολο. Το θέμα είναι η σοσιαλιστική ψυχολογία - αυτό είναι το δύσκολο», έλεγε σε μια συνέντευξή του, παραπέμποντας σε ένα δίστιχο από τις Βραχονησίδες. Σταδιακά υιοθέτησε ένα πνεύμα πιο ατίθασο, πιο ελευθερόφρον, πιο άναρχο:

Τρυφερότητα ή όχι
τα τόσο ανυπεράσπιστα οράματα της ανεξουσίαστης μηπω-τοπίας (ενδεχομένως και ξάστερης ουτοπίας) που μοιάζουν με πληγωμένα χαράματα
θεραπεύουν την αναφυλαξία της ατομικότητας

γράφει στo Κιθάρισμα για την Αναρχία.

Η εξουσία είναι της ιστορίας η ευκοιλιότητα
Στο χωριό μου τη λένε γλεντοκώλα... Εμείς πού αληθεύουμε; Στην επανάσταση

αλιεύω από τη Νεολιθική Νυχτωδία στην Κροστάνδη.

Οτιδήποτε αναιρεί τη θέληση θέλοντας
ανήκει στην τυραννία
Οικειώθηκα την απελπισία μου επί αιώνες
εγώ, ο τολμητίας του ανυπόστατου

διακηρύσσει στη Λαφυραγωγία για να «καταλήξει»

Θα' θελα να κατουρήσω επαρκώς την ευτυχία σας

Ab Ovo

Εικονοκλαστική στάση κρατούσε κι απέναντι στον Τύπο:

Η κυκλοφορία των εφημερίδων
αντίκειται στην κυκλοφορία του αίματος
αυτός ειν' ο λόγος που αποφάσισα σήμερα
νάμαι μονάχα υπήκοος του αέρα

σαρκάζει σε ένα ολιγόλεκτο.

Μια πρώτη ματιά στο προσωπικό αρχείο του ποιητή Νίκου Καρούζου Facebook Twitter

Γεννημένος στις 17/7/1926 στο Ναύπλιο με πατέρα δάσκαλο και παππού ιερέα, αμφότεροι φιλομαθείς, ο μικρός Νίκος ευτύχησε να έχει στο σπίτι μια μεγάλη βιβλιοθήκη με κλασικούς λογοτέχνες αλλά και πολλά συγγράμματα αρχαίων κι εκκλησιαστικών συγγραφέων και να ενθαρρύνεται να την ανακαλύψει. Γνώριζε ολόκληρες αρχαίες τραγωδίες από το πρωτότυπο ήδη στην εφηβεία του. «Στα παιδικά του βιώματα ανιχνεύεται η έντονη – πλην καθόλου δογματική - θρησκευτικότητα που διατρέχει μεγάλο μέρος του ποιητικού του έργου, ειδικά της πρώτης περιόδου (η πρώτη του συλλογή που κυκλοφορεί το '53 τιτλοφορείται κιόλας «Η Επιστροφή του Χριστού»). Και παρότι χαρακτήρισε εαυτόν ορθόδοξο «εξ ανάγκης λόγω καταγωγής», θεωρούσε τη θρησκευτικότητα «γάμο με την αγωνία», με τον ίδιο να παραμένει στο στάδιο του «αρραβώνα». Στη συνέχεια η ποίησή του γίνεται περισσότερο πολιτική και, κυρίως, υπαρξιακή. Ακόμα κι όταν διατηρεί μια υπερβατικότητα, ένθεη ή ιδεολογική, στον επόμενο στίχο την ανατρέπει: "Οραματίζομαι τη μη οραματικότητα", "Τίποτα πιο υπερφυσικό απ' το ίδιο το φυσικό", διακηρύσσει στα ολιγόλεκτά του. Από τους αρχαίους διανοητές περισσότερο θαύμαζε τον Ηράκλειτο, γι' αυτό και η σκέψη του χαρακτηρίζεται ηρακλείτεια» εκτιμά η Μαρία Αρμύρα, η οποία εκτός από τη συστηματική μελέτη-διατριβή που έχει κάνει για τον ποιητή υπήρξε κι επιμελήτρια φιλόλογος της έκδοσης Οιδίπους Τυραννούμενος (εκδόσεις Ίκαρος, 2014), όπου συνέβαλε σημαντικά κι ο Ευγένιος Αρανίτσης. Ο εν λόγω τόμος περιλαμβάνει πρωτόλεια, αδημοσίευτα ή ευρισκόμενα εκτός των «επίσημων» συλλογών του ποιήματα, πολλά από τα οποία συνήθιζε να αφιερώνει σε φίλους και γνωστούς αντί δώρων. Η ίδια θεωρεί τον Καρούζο έναν ποιητή που χρειάζεται να κοπιάσεις για να ανακαλύψεις το μεγαλείο του. Σύμβολό του είχε μάλιστα το άλογο, τόσο ως ζώο όσο και ως ουσιαστικό ("α-λoγο"), μαθαίνω.

Μια πρώτη ματιά στο προσωπικό αρχείο του ποιητή Νίκου Καρούζου Facebook Twitter


Σπούδασε Νομική αλλά την παράτησε.Η δεκαετία του '50 τον βρίσκει να δημοσιεύει ποιήματα καθώς και πεζά σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής (Επιθεώρηση Τέχνης, Νέα Εστία, Διαγώνιος κ.ά.). Το 1961 λαμβάνει το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης και την επόμενη χρονιά το Α΄ Βραβείο Ποίησης από τη λεγόμενη Ομάδα των Δώδεκα, μέλη της οποίας υπήρξαν οι Θεοτοκάς, Βενέζης, Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, Αθανασιάδης, Καραγάτσης, Ελύτης, Παπανούτσος κ.ά. Τον ίδιο καιρό γνωρίζει σε μια ελληνοαγγλική ποητική μάζωξη τη Μαίρη Μεϊμαράκη, που ανέλαβε να του μεταφράζει καθώς ο Καρούζος δεν γνώριζε αγγλικά. «Αγαπηθήκαμε με την πρώτη ματιά, που λένε – το ίδιο βράδυ μου εξομολογήθηκε τον έρωτά του. Ανταποκρίθηκα. Τον κάλεσα σπίτι μου. Όλη νύχτα συζητούσαμε κι ακούγαμε κλασική μουσική, λάτρεψε μάλιστα τη δισκοθήκη μου», θυμάται η 86χρονη σήμερα πρώην σύντροφός του. «Δεν άκουγε απλώς μουσική, ήξερε κιόλας... Με έπαιρνε και πηγαίναμε συχνά στην Ελληνοαμερικανική Ένωση που ήταν τότε στον Λουμίδη για να ακούσουμε ζωντανές ορχήστρες», μου λέει. Ο δεύτερος αυτός γάμος θα αντέξει δύο δεκαετίες, αντίθετα με τον πρώτο που κράτησε λίγους μόνο μήνες. Την έντονη, συχνά θυελλώδη σχέση του ζευγαριού «καθρεφτίζει» σουρεαλιστικά το αφιερωμένο σε εκείνη ποίημα Φεγγαρόσκονη Φερμένη απ' την Καλκούτα:

Βόσκω τ' ανήμερα της διάνοιας
μεγάλες εκατοντάδες ακούρευτες και κατακόκκινες (ελέχθη)
πριν ακόμη να φέξει
στο ξεψύχισμα του όρθρου.

Τα τελευταία χρόνια είχε αποτραβηχτεί σε ένα υπόγειο στη Σούτσου τίγκα στα βιβλία, διάγοντας βίο λιτό, σχεδόν ασκητικό. «Εγώ βασικά έφταιγα, εξαιτίας μου απομονώθηκε... Ήταν βέβαια κι εκείνος άνθρωπος εκρηκτικός, ασυμβίβαστος, απόλυτος σε ό,τι πίστευε. Ιδέες, ποίηση, έρωτας, δεν χαριζόταν πουθενά! Είτε τον δεχόσουν είτε τον απέρριπτες, μέση λύση δεν υπήρχε», αναπολεί η κυρία Μαίρη που ζει σήμερα στη Νέα Σμύρνη μαζί με τον γιο της από προηγούμενο γάμο, τον Αλέξη Σαββίδη. Βυζαντινολόγος-ιστορικός στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου σήμερα, τον είχε μεγαλώσει ο ποιητής από τα έξι του χρόνια «καλύτερα κι από δικό του παιδί», σημειώνει με έμφαση η μητέρα του. Έκαναν πολλή παρέα, έβγαιναν και ταξίδευαν συχνά μαζί, του είχε μάλιστα εμφυσήσει την ίδια αγάπη για τη μουσική. Αλλά οι στίχοι κι οι νότες δεν ήταν οι μόνες του αγάπες – ζωγράφιζε κιόλας και μάλιστα αρκετά καλά, μολονότι δεν θεωρούσε εαυτόν καλλιτέχνη. Το 1995 το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων εξέδωσε ένα αφιέρωμα στον ποιητή με ποιήματα, κείμενα και πίνακες δικούς του κι επίσης των Χρηστίδη, Γκίνη, Φασιανού:

Το μαύρο είδε
με τη γλώσσα του κενού
ας γεννηθεί το άστρο! Κι από κει μέσα
κουδούνισαν όλα τα χρώματα

γράφει ιδιοχείρως στο εξώφυλλο. Θα συνεργαστεί, επίσης, με τον Αλέκο Φασιανό στη ζωγραφική-ποιητική έκδοση Απόγονος της Νύχτας (εκδ. Πολυπλάνο 1978).

Μια πρώτη ματιά στο προσωπικό αρχείο του ποιητή Νίκου Καρούζου Facebook Twitter


Ο Νίκος Καρούζος ήταν πριν από όλα «άνθρωπος του κόσμου» – ήταν γνωστό πόσο αγαπούσε τις εξόδους και τις κοινωνικές συναναστροφές («μοντέρνα τεμένη» αποκαλούσε τα μπαράκια, που ονόμαζε επίσης «ποτοσχολαστήρια») και όχι μόνο για τον ψυχαγωγικό τους χαρακτήρα: «Θα'λεγα το σκοτάδι μεγάλο προνόμιο-: τη νύχτα είν' όλα ανοικτά τα ερωτήματα. Στ' αλήθεια δεν υπάρχει ωράριο, δεν κατεβάζει τα ρολά της, δεν κλείνει τις Κυριακές ή τα Χριστούγεννα», σημειώνει στο Γράφοντας Εκδικούμαστε τα Πράγματα.

Πράγματι η Νύχτα με συμφέρει
Πρώτα-πρώτα ελαττώνει τις φιλοδοξίες
διορθώνει τις σκέψεις
συμμαζώνει τη θλίψη και την κάνει υποφερτότερη
τη σιωπή με σέβας ανατέμνει
στους κήπους εξαίρει την όσφρηση
μα προπάντων η νύχτα περιζώνει

γράφει σε ένα ακόμα γνωστό του ποίημα που παραπέμπει στους σαγηνευτικούς Ύμνους στη Νύχτα του Νοβάλις. «Στον Άκμονα στη Μαυρομιχάλη το ΄80, ανάμεσα στον Αρανίτση και άλλους (τότε – και τώρα ακόμη!) νεαρούς, αναμένεται η έκδοση του τόμου Νίκος Καρούζος... κάποιος φίλος φωτογραφίζει τον ποιητή... Μετά η συζήτηση συνεχίζεται, φουντώνει. Ο Καρούζος εμμένει στην υπεράσπιση του κομμουνισμού ως ευγενούς οράματος που μένει ακόμη να γίνει όχημα προς την αξιοπρέπεια και την ελευθερία, ο Ευγένιος διαφωνεί έντονα, με ένα ταμπεραμέντο θυελλώδες... Ο Καρούζος αντεπιτίθεται, στο κρίσιμο σημείο οι τόνοι πέφτουν, τα χείλη χαμογελούν, τα ούζα μάς ειρηνεύουν, το μεσημέρι γίνεται απόγευμα, το απόγευμα πάει προς βράδυ, η παρεξήγηση παίρνει μορφή και σχήμα», σκιαγραφεί χαρακτηριστικά τον άνδρα ο Μπαμπασάκης στις Δώδεκα Φυσιογνωμίες του (εκδ. Γαβριηλίδης, 2013).

Μια πρώτη ματιά στο προσωπικό αρχείο του ποιητή Νίκου Καρούζου Facebook Twitter


Όμως ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '80 οι δυνάμεις του σταδιακά τον εγκαταλείπουν. Μια ακόμα διάκριση, το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας του απονέμεται το 1988 ενόσω ήδη ασθενεί βαριά. Θα καταφέρει, εντούτοις, κληνήρης ων, να παραβρεθεί τον επόμενο χρόνο στον γάμο του θετού του γιου καθώς και στο γλέντι που ακολούθησε. Νοσηλεύεται επί μήνες στην Ελλάδα και το εξωτερικό ώσπου στις 28/10/1990 υποκύπτει στο μοιραίο μέσα στο θεραπευτήριο Υγεία. Ακόμα όμως και τον επικείμενο θάνατο είχε φροντίσει να τον κάνει «μανιφέστο»:

Θα πεθάνω ζητώντας έναν ήλιο
στα μεγάλα χρονικά μυστήρια
κομματιάζοντας τη νύχτα μ' ένα σμήνος γαλαξίες
αιωρούμενος δίχως τη μητρυιά μας
την αλύγιστη βαρύτητα
δίχως τα δάκρυα που μας επιβάλλει η Ελλάδα
τουτ' η χώρα που παιδεύει τα δροσερά Ελληνόπουλα
κι ανεμίζει τους αμέτρητους γραικύλους

Αρνησίκακος

Μέσα από το ποιητικό του έργο έχει ωστόσο κατακτήσει την αθανασία.


Η δωρεά του αρχείου στο Μπενάκη, που πραγματοποιήθηκε κατόπιν εκφρασμένης επιθυμίας του ίδιου του ποιητή όσο ζούσε, περιλαμβάνει τους πολυάριθμους τόμους των λογοτεχνικών περιοδικών όπου πρωτοδημοσιεύτηκαν ποιήματά του, ανέκδοτο υλικό από συνέδρια αφιερωμένα στον Νίκο Καρούζο και αδημοσίευτα χειρόγραφα. Η παράδοση γίνεται τμηματικά λόγω του μεγάλου όγκου του υλικού. Το συγκεκριμένο αρχείο είναι το πιο πρόσφατο μιας σειράς αρχείων ομοτέχνων του που ήδη βρίσκονται εκεί ολόκληρα ή τμηματικά (Π. Δέλτα, Σικελιανός, Καβάφης, Ρίτσος, Εμπειρίκος, Λορεντζάτος κ.ά.) συγκροτώντας τη διαρκώς εμπλουτιζόμενη ενότητα της νεοελληνικής λογοτεχνικής παραγωγής.

Μια πρώτη ματιά στο προσωπικό αρχείο του ποιητή Νίκου Καρούζου Facebook Twitter
Μια πρώτη ματιά στο προσωπικό αρχείο του ποιητή Νίκου Καρούζου Facebook Twitter
Μια πρώτη ματιά στο προσωπικό αρχείο του ποιητή Νίκου Καρούζου Facebook Twitter
Μια πρώτη ματιά στο προσωπικό αρχείο του ποιητή Νίκου Καρούζου Facebook Twitter
Μια πρώτη ματιά στο προσωπικό αρχείο του ποιητή Νίκου Καρούζου Facebook Twitter
Μια πρώτη ματιά στο προσωπικό αρχείο του ποιητή Νίκου Καρούζου Facebook Twitter
Βιβλίο
1

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιογραφίες: Aπό τον Γκαρσία Μάρκες στην Άγκελα Μέρκελ

Βιβλίο / Πώς οι βιογραφίες, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος στη χώρα μας, κατάφεραν να κερδίσουν έδαφος

Η απόλυτη επικράτηση των βιογραφιών στη φετινή εκδοτική σοδειά φαίνεται από την πληθώρα των τίτλων και το εύρος των αφηγήσεων που κινούνται μεταξύ του autofiction και των βιωματικών «ιστορημάτων».
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Άλαν Χόλινγκερστ: «Η γραμμή της ομορφιάς»

Το πίσω ράφι / Η γραμμή της ομορφιάς: Η κορυφαία «γκέι λογοτεχνία» του Άλαν Χόλινγκχερστ

Ο Χόλινγκχερστ τοποθέτησε το βραβευμένο με Booker μυθιστόρημά του στα θατσερικά '80s και κατάφερε μια ολοζώντανη και μαεστρική ανασύσταση μιας αδίστακτης δεκαετίας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
Πέτρος Τατσόπουλος: «Η οργή σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται γιατί είναι απελευθερωτική»

Πέτρος Τατσόπουλος / «Δεν τα έχω με τους πιστούς αλλά με τους απατεώνες ρασοφόρους»

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με τον γνωστό συγγραφέα, δημοσιογράφο, παρουσιαστή και πρώην βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου - Μια αληθινή ιστορία», όπου εστιάζει στη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, στη διαπλοκή της με την πολιτεία και στις σκοταδιστικές απόψεις που κατά κανόνα πρεσβεύει καθώς και στην ιδιαίτερα επικερδή «μπίζνα» που έχει στηθεί γύρω από ιερά λείψανα, ιερά κειμήλια, «άγιους» γέροντες και «θαύματα» για κάθε χρήση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια
Σημαντικός ποιητής. Αλλά το "πάντοτε απέξω, διωγμένος κ.λπ.", εξορίες αριστερά, βάσανα, πώς συμβιβάζεται με την επιθυμία του να καταλήξει το αρχείο του στο κατεξοχήν "ίδρυμα του κατεστημένου", το Μουσείο Μπενάκη;