«Τα περισσότερα περιστατικά αστυνομικής βίας εκδηλώνονται σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών»  

«Τα περισσότερα περιστατικά αστυνομικής βίας εκδηλώνονται σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών»   Facebook Twitter
Η υπέρμετρη αστυνομική βία είναι πάντα ανησυχητική, ακόμα και όταν είναι σε ύφεση. Καμία ζωή δεν είναι αμελητέα. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

ΕΙΝΑΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ, η οποία συχνά εκδηλώνεται με την παραμικρή ή και καμία αφορμή, σύμφυτη με τον τρόπο που δομείται και ασκείται η κρατική εξουσία; Πόσο συμβάλλει στην εκδήλωση και τη διαιώνισή της το καθεστώς αποφυγής λογοδοσίας και ατιμωρησίας για τους παραβάτες αστυνομικούς; Είναι μια διαφορετική σχέση μεταξύ αστυνομίας και κοινωνίας εφικτή και υπάρχει άραγε πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο; Τι μάθαμε −αν μάθαμε− ως πολιτεία και κοινωνία από τον ταραγμένο Δεκέμβριο του 2008; Πόσο στοιχειοθετημένη δείχνει η κατηγορία κατά του Νίκου Ρωμανού για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση και γιατί η συνομιλήτριά μου κρίνει την προφυλάκισή του «δυσανάλογα επαχθές μέτρο»;

Η εγκληματολόγος και βασική ερευνήτρια του Université Paris Cité, Αναστασία Τσουκαλά, μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Η συστημική φύση της αστυνομικής βίας στην Ελλάδα» από τις εκδόσεις Τόπος. 

― «Η έρευνα αυτή αναλύει την αστυνομική βία από μια οπτική γωνία που δεν έχει διερευνηθεί από την ελληνική ή τη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα», διαβάζω στο οπισθόφυλλο. Ποιο είναι το ιδιαίτερο στίγμα της και γιατί χαρακτηρίζετε τη φύση της αστυνομικής βίας στην Ελλάδα συστημική;
Η έρευνα αυτή πρωτοτυπεί αφενός επειδή επιδιώκει να ερμηνεύσει τη διαιώνιση της αστυνομικής βίας και όχι την καθαυτή εκδήλωσή της και, αφετέρου, επειδή διευρύνει την ανάλυση αναζητώντας τόσο ενδοαστυνομικά όσο και εξωγενή αίτια. Εκτιμώντας ότι η αστυνομία δεν πρέπει να διαχωρίζεται από το θεσμικό σύστημα που οριοθετεί το έργο της, η ανάλυση 136 περιστατικών και 15 δικαστικών αποφάσεων των τελευταίων ετών, βασισμένη μεταξύ άλλων σε 128 συνεντεύξεις, στράφηκε στη μελέτη των πεπραγμένων και των αλληλεπιδραστικών σχέσεων αστυνομίας-κυβέρνησης-δικαιοσύνης. Μελετώνται τα κίνητρα της αστυνομικής συμπεριφοράς, ο θεσμικός δημόσιος λόγος ή η σιωπή, το σκεπτικό των πειθαρχικών και εισαγγελικών ερευνών ή η απουσία διερεύνησης, οι δικαστικές αποφάσεις και οι αστυνομικές πρακτικές αποφυγής λογοδοσίας. Τα πορίσματα της έρευνας δείχνουν σαφώς ότι το πλέγμα των παραπάνω σχέσεων είναι αυτό που διασφαλίζει σε βάθος χρόνου ένα καθεστώς ουσιαστικής ατιμωρησίας, θέτοντας τις βάσεις για τη διαιώνιση του προβλήματος. Αποδεικνύεται επομένως ξεκάθαρα η εγγενώς συστημική φύση της αστυνομικής βίας.

Θεωρώ ότι η ΕΛΑΣ αντανακλά τον διάχυτο ρατσισμό της κοινωνίας και, δυστυχώς, επαναπαύεται σε αυτή τη στρεβλή κανονικότητα αντί να επιδιώξει να την αντιπαλέψει καταπολεμώντας τη λεγόμενη ρατσιστική αστυνόμευση και προσλαμβάνοντας άτομα από τις κοινότητες που αναφέρετε.

― Πολύς λόγος γίνεται για τα κρούσματα αυθαιρεσίας και βίας, την απουσία λογοδοσίας αλλά και τη διαφθορά μέσα στο σώμα. Πώς θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν αυτά τα φαινόμενα όταν μάλιστα ένα υπολογίσιμο τμήμα του πληθυσμού φαίνεται να επιδοκιμάζει την κατάχρηση εξουσίας από πλευράς αστυνομίας;
Δεν υπάρχει ευρεία κοινωνική συναίνεση στην αστυνομική βία, όλες οι δημοσκοπήσεις εθνικής εμβέλειας των τελευταίων ετών δείχνουν ότι το φαινόμενο επικρίνεται από τη συντριπτική πλειοψηφία των ερωτώμενων. Οι πτυχές του θέματος που αναφέρετε θα μπορούσαν να ελεγχθούν ουσιωδώς εάν υπήρχε μια σαφής πολιτική βούληση περιορισμού των εξουσιών της αστυνομίας μέσω μιας σειράς συγκεκριμένων νομοθετημάτων.

tsoukala
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ. Αναστασία Τσουκαλά, Η συστημική φύση της αστυνομικής βίας στην Ελλάδα, εκδ. Τόπος

―«Η συνειδητή τήρηση αποστάσεων από την κοινωνία είναι ορατή στην αστυνόμευση διαδηλώσεων, όπου η μετάβαση από την κλιμακούμενη ένταση στη διαπραγμάτευση και η συνεπακόλουθη βελτίωση των σχέσεων αστυνομίας - κοινωνίας δεν περιλήφθηκε ποτέ στις κυρίαρχες στρατηγικές πολιτικές της ΕΛΑΣ», γράφετε. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
Δεδομένου του βεβαρημένου ιστορικού παρελθόντος της χώρας, η βελτίωση των σχέσεων αστυνομίας - κοινωνίας προϋποθέτει τη χάραξη και τη συστηματική, ειλικρινή και μακρόπνοη εφαρμογή στρατηγικών και πρακτικών προς αυτή την κατεύθυνση. Στον βαθμό που, όπως αναδεικνύεται από το βιβλίο, η στάση της αστυνομίας προς την κοινωνία και την πολιτεία είναι καθαρά εξουσιαστική, θεωρώ ότι αυτή η αξίωση καθολικής επιβολής της αστυνομικής εξουσίας υπονομεύει σταθερά κάθε μεταβολή της ισχύουσας τάξης πραγμάτων.

― Πόσο ανησυχητική είναι η αύξηση των θυμάτων ακραίας αστυνομικής βίας, ειδικά όταν πρόκειται για άτομα από «εγγενώς ένοχες» κοινωνικές ομάδες (αντιεξουσιαστές, μετανάστες, Ρομά κ.ά.); Γιατί επιπλέον η ΕΛΑΣ, αντίθετα με τις αστυνομίες άλλων ευρωπαϊκών χωρών, αρνείται να προσλάβει άτομα μειονοτικής, μεταναστευτικής ή Ρομά καταγωγής, με το τελευταίο να το έχουμε δει μόνο σε τηλεοπτικό σίριαλ;
Η υπέρμετρη αστυνομική βία είναι πάντα ανησυχητική, ακόμα και όταν είναι σε ύφεση. Καμία ζωή δεν είναι αμελητέα. Οπότε ναι μεν η κοινή γνώμη θορυβείται όταν υπάρχει αύξηση των περιστατικών και ευαισθητοποιείται όταν τα θύματα προέρχονται από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους ή κοινωνικά ευάλωτες ομάδες, αλλά το πρόβλημα είναι πρωτίστως αξιακό. Αντίθετα, έπειτα, από ό,τι συνήθως πιστεύει η κοινή γνώμη, ο ρατσισμός δεν έχει πολιτικό πρόσημο. Διέπει βέβαια κατεξοχήν άτομα με ακροδεξιές ή φασιστικές πεποιθήσεις, αλλά απαντάται συχνά και σε άτομα αριστερών ή άλλων πολιτικών πεποιθήσεων. Ως προς αυτό, θεωρώ ότι η ΕΛΑΣ αντανακλά τον διάχυτο ρατσισμό της κοινωνίας και, δυστυχώς, επαναπαύεται σε αυτή τη στρεβλή κανονικότητα αντί να επιδιώξει να την αντιπαλέψει καταπολεμώντας τη λεγόμενη ρατσιστική αστυνόμευση και προσλαμβάνοντας άτομα από τις κοινότητες που αναφέρετε.

«Τα περισσότερα περιστατικά αστυνομικής βίας εκδηλώνονται σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών»   Facebook Twitter
Δεν υπάρχει ευρεία κοινωνική συναίνεση στην αστυνομική βία, όλες οι δημοσκοπήσεις εθνικής εμβέλειας των τελευταίων ετών δείχνουν ότι το φαινόμενο επικρίνεται από τη συντριπτική πλειοψηφία των ερωτώμενων. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

― Σε πρόσφατη συζήτηση με τον Ανδρέα Τάκη της ΕλΕΔΑ, με θέμα πάλι την αστυνομική βία, ανέφερε ότι από το ’08 και μετά «παρατηρούμε μια συστηματική κλιμάκωση αυτών των “μεμονωμένων περιστατικών” αλλά και μια μεταβολή της σχέσης της ΕΛΑΣ με την ίδια την αλήθεια». Συμφωνείτε;
Ελλείψει σχετικών ερευνών, αδυνατώ να εκφέρω άποψη. Η εικόνα της αύξησης των περιστατικών μπορεί να είναι αληθινή, αλλά μπορεί και να είναι παραπλανητική λόγω του εύρους της σύγχρονης ψηφιακής ενημέρωσης. Σε κάθε περίπτωση, η τυχόν κλιμάκωση του φαινομένου δεν είναι καινοφανής. Αναφέρω ενδεικτικά ότι η δεκαετία του 1980 έχει σημαδευτεί από πολλά περιστατικά υπέρμετρης, έως θανατηφόρας, αστυνομικής βίας και από αντίστοιχα αναληθείς δηλώσεις της αστυνομίας.

― Σε λίγες μέρες είναι η «επέτειος» της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που πυροδότησε τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές ταραχές. Ήταν, επιπλέον, η μοναδική περίπτωση που ο δράστης αστυνομικός καταδικάστηκε σε εκτιτέα ποινή φυλάκισης. Δεκαέξι χρόνια μετά, τι διδάγματα λέτε πήραμε ή δεν πήραμε ως πολιτεία και κοινωνία από εκείνον τον Δεκέμβρη;
Η πολιτεία συνειδητοποίησε ότι η ανοχή της κοινωνίας έχει όρια που, αν παραβιαστούν, πυροδοτείται μια ανεξέλεγκτη κατάσταση με άγνωστες επιπτώσεις. Η κοινωνία συνειδητοποίησε ότι μια εξέγερση μπορεί να επιφέρει μεταβολές στο πολιτικό πεδίο μόνο αν είναι συλλογική. Στον βαθμό που η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ενέπλεκε κυρίως τη νεολαία, ο αντίκτυπός της στο θεσμικό πολιτικό γίγνεσθαι δεν κατέστη ορατός. Η άρνηση, ωστόσο, της πολιτείας να αναγνωρίσει ορισμένα έστω από τα δίκαια αιτήματα της τότε εξεγερμένης νεολαίας εξώθησε ένα τμήμα της σε ακραίας μορφής σύγκρουση με τον κρατικό μηχανισμό εν γένει.

Αναστασία Τσουκαλά: «Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιστατικών αστυνομικής βίας, αυτή εκδηλώθηκε σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών»   Facebook Twitter
«Η κοινωνία συνειδητοποίησε ότι μια εξέγερση μπορεί να επιφέρει μεταβολές στο πολιτικό πεδίο μόνο αν είναι συλλογική». Εικόνα από την επέτειο δολοφονίας του Γρηγορόπουλου του 2023. Φωτ.: Eurokinissi

― Την επικαιρότητα απασχολεί έντονα η σύλληψη του Νίκου Ρωμανού, στενού φίλου του Γρηγορόπουλου, που λίγα χρόνια μετά την αποφυλάκισή του κατηγορείται ότι εμπλέκεται με τη «γιάφκα» των Αμπελοκήπων. Ο ίδιος αρνείται κάθε σχέση, ενώ φίλοι και αλληλέγγυοι καταγγέλλουν σκευωρία. Ανεξάρτητα από το αν ο Ρωμανός είναι ή όχι αθώος, έχουν δίκιο όσοι μιλούν για αυθαίρετες αστυνομικές μεθοδεύσεις και κατασκευές ενόχων;
Όπως έχουν ήδη επισημάνει δημόσια ορισμένοι νομικοί, και όπως γνωρίζουν πολύ καλά η ΕΛΑΣ και η Εισαγγελία, τμήμα δακτυλικού αποτυπώματος σε κινητό αντικείμενο αποτελεί εξαιρετικά ισχνό αποδεικτικό στοιχείο, που λογικά δεν θα γίνει αποδεκτό από το δικαστήριο αν δεν συνοδεύεται από άλλες αποδείξεις. Σε κάθε περίπτωση, δεδομένης της συνολικά σύννομης συμπεριφοράς του κατηγορούμενου από την αποφυλάκισή του το 2019 μέχρι τώρα, κρίνω ότι η προφυλάκιση του Νίκου Ρωμανού συνιστά δυσανάλογα επαχθές μέτρο.

― Υπάρχουν λέτε ενδείξεις ανάδυσης μιας «νέας γενιάς» αντάρτικου πόλεων και, αν ναι, υπάρχει κάποια σύνδεση με τις οργανώσεις που αναφέρετε στο βιβλίο «Ένοπλη Πάλη μετά τον Δεκέμβρη του 2008»;
Θα σας παραπέμψω στην Αντιτρομοκρατική. Με τα μέχρι τώρα δεδομένα, δεν είμαι σε θέση να εκφέρω άποψη.

― Υποθέσεις που θεωρείται ότι συνδέονται με την τρομοκρατία, όπως οι παραπάνω, αλλά και το έντονα συγκρουσιακό στοιχείο κάποιων πολιτικών χώρων και διαδηλώσεων χρησιμοποιούνται συχνά από την αστυνομία ως δικαιολογία για υπέρμετρη είτε ασύμμετρη βία.
Οι αστυνομικοί επικαλούνται συχνά το επιχείρημα της νόμιμης άμυνας για να δικαιολογήσουν την άσκηση υπέρμετρης βίας. Τα πορίσματα της έρευνάς μου δείχνουν όμως ότι, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιστατικών που ανέλυσα, η αστυνομική βία εκδηλώθηκε σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών. Στις δε περιπτώσεις συγκρουσιακών διαδηλώσεων, έχω διαπιστώσει πολλές παραβιάσεις των αρχών της αναλογικότητας και της προσφορότητας του μέσου που προβλέπονται από το Σύνταγμα και το ΠΔ 73/2020.

Αναστασία Τσουκαλά: «Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιστατικών αστυνομικής βίας, αυτή εκδηλώθηκε σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών»   Facebook Twitter
Οι αστυνομικοί επικαλούνται συχνά το επιχείρημα της νόμιμης άμυνας για να δικαιολογήσουν την άσκηση υπέρμετρης βίας.

― Κάποια περιστατικά αστυνομικής βίας που έχετε καταγράψει τα οποία θα μπορούσαν να θεωρηθούν από τα πλέον εξόφθαλμα;
Είναι πολλά, ορισμένα δε από αυτά, όπως ο θάνατος του Νίκου Σαμπάνη (Οκτώβριος 2021) και η επίθεση στον Αλέξανδρο Μ. στην πλατεία της Νέας Σμύρνης (Μάρτιος 2021), έχουν προκαλέσει κατακραυγή. Από ερευνητικής άποψης, όμως, ιδιαίτερα αποκαλυπτικά είναι τρία όχι ευρέως γνωστά περιστατικά, που αφορούν αντίστοιχα τον φωτορεπόρτερ Γιάννη Λιάκο (Φεβρουάριος 2021), τον δημοσιογράφο Αλέξανδρο Λιτσαρδάκη (Ιούνιος 2021) καθώς επίσης την ψυχίατρο και πρόεδρο της ΟΕΝΓΕ Αφροδίτη Ρέτζιου (Αύγουστος 2019), επειδή αναδεικνύουν την ύπαρξη ψευδεπίγραφων πειθαρχικών ερευνών, την απουσία διερεύνησης παρά τη σοβαρότητα του περιστατικού και την ύπαρξη βιντεοληπτικού υλικού και την κυρίαρχη φαντασιακή παντοδυναμία της αστυνομίας.

― Με βάση και τη διδακτική σας εμπειρία σε αστυνομικές σχολές, πόσο αισιοδοξείτε ότι «μια άλλη αστυνομία είναι εφικτή;»
Οι νοοτροπίες αλλάζουν αργά και, όπως έχει κατά καιρούς παρατηρηθεί, ακόμα και όταν έχει επέλθει βελτίωση, αρκεί ένας υπουργός για να ανατρέψει ριζικά την κατάσταση, οδηγώντας μας στο αρχικό σημείο εκκίνησης, αν όχι και πιο πίσω. Το εάν είναι εφικτός ο εκδημοκρατισμός της ΕΛΑΣ σε βάθος χρόνου είναι εξ ορισμού αβέβαιο. Μόνο η αναγκαία πολιτική βούληση από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα θα δημιουργούσε το κατάλληλο νομικό πλαίσιο που θα καθιστούσε ουσιαστικό τον έλεγχο και τη λογοδοσία της ΕΛΑΣ.

― Είχατε και η ίδια τραυματιστεί σοβαρά τον Νοέμβριο του ’17 από «αδέσποτη» φωτοβολίδα σε επεισόδια στα Εξάρχεια μετά την καθιερωμένη πορεία για το Πολυτεχνείο. Πώς θα αποτιμούσατε σήμερα εκείνη τη δυσάρεστη εμπειρία;
Οι δράστες εκείνης της επίθεσης δεν ήταν διαδηλωτές. Ήταν αγνώστου πολιτικής ταυτότητας ολιγάριθμοι κουκουλοφόροι που στόχευσαν τους παρευρισκόμενους αστυνομικούς και δημοσιογράφους, αλλά τελικά τραυμάτισαν τυχαία εμένα. Στον βαθμό που η ναυτική φωτοβολίδα είναι σύνηθες όπλο βίαιων οπαδών, εκτιμώ ότι οι δράστες προέρχονταν από τον λεγόμενο γηπεδικό χώρο. Ούτως ή άλλως, ο παρ’ ολίγο θανάσιμος τραυματισμός μου δεν διερευνήθηκε ούτε από την ΕΛΑΣ ούτε από την Εισαγγελία, οπότε η ταυτότητα των δραστών παρέμεινε άγνωστη. 

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Δεν χρειάζεται να έχει ένας αστυνομικός προοδευτικές ιδέες, προέχει να είναι επαγγελματίας»

Οπτική Γωνία / «Δεν χρειάζεται να έχει ένας αστυνομικός προοδευτικές ιδέες, προέχει να είναι επαγγελματίας»

Ο πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Ανδρέας Τάκης, μιλά για την αστυνομική βία και αυθαιρεσία με αφορμή την έκδοση της έρευνας που συνέπεσε με τη δημοσιοποίηση της υπόθεσης του Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ, ο οποίος βρέθηκε νεκρός στο τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μια δικαίωση που άργησε αλλά που ήταν και παραμένει μονόδρομος για τον Μανώλη Κυπραίο

Συνέντευξη / Μια δικαίωση που άργησε για τον Μανώλη Κυπραίο

Ο δημοσιογράφος που έχασε την ακοή του από χειροβομβίδα κρότου-λάμψης των ΜΑΤ το 2011 στο Σύνταγμα, και ζει πλέον με αναπηρική σύνταξη, κέρδισε την έφεση που άσκησε το ελληνικό Δημόσιο κατά της πρωτόδικης απόφασης που τον δικαίωνε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Χημικά

Ρεπορτάζ: Ντίνα Καράτζιου / Επικίνδυνα χημικά από την αστυνομία στις διαδηλώσεις

Το σοβαρό ζήτημα της χρήσης χημικών από την αστυνομία εναντίον διαδηλωτών επανέρχεται με τις δυναμικές κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα για το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, οι οποίες πνίγονται στα χημικά.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Claude Pujade-Renaud

Το Πίσω Ράφι / «Οι γυναίκες του λαθροθήρα»: Μια εντελώς διαφορετική οπτική σε ένα θρυλικό ερωτικό τρίγωνο

Η Claude Pujade-Renaud ανατέμνει την ιστορία της σχέσης του Τεντ Χιουζ με τη Σίλβια Πλαθ και την Άσια Ουέβιλ δημιουργώντας ένα ερεθιστικό ψηφιδωτό από δεκάδες διαφορετικές αφηγήσεις.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Τζον Ρ. Ρ. Τόλκιν: Ο άρχοντας του δευτερεύοντος κόσμου

Βιβλίο / Τζον Ρ. Ρ. Τόλκιν: Ο άρχοντας του δευτερεύοντος κόσμου

Κι αν η Μέση Γη εξυψώθηκε στη φαντασμαγορία που όλοι γνωρίζουμε μέσα απ’ τις ταινίες του Πίτερ Τζάκσον, δεν ξεχνάμε ποτέ εκείνη τη στιγμή της πρώτης βραδινής ανάγνωσης, των απρόσμενων αράδων που σχημάτισαν αμέσως ένα σύμπαν αυτονόητο.
ΜΑΚΗΣ ΜΑΛΑΦΕΚΑΣ
Ο Ερρίκος Σοφράς μιλά για τα «Σονέτα» του Σαίξπηρ: «Θεωρώ το ποίημα έναν οργανισμό ζωντανό, αιμάτινο»

Βιβλίο / Ο Ερρίκος Σοφράς μιλά για τα «Σονέτα» του Σαίξπηρ: «Θεωρώ το ποίημα έναν οργανισμό ζωντανό, αιμάτινο»

Η νέα, εμπλουτισμένη και αναθεωρημένη έκδοση των «Σονέτων» από τους Αντίποδες, σε μετάφραση Ερρίκου Σοφρά, αναδεικνύει τη διαρκή ανάγκη του ποιητή για ελευθερία και καινοτομία, που φτάνει να καταργεί ακόμα και τις ποιητικές και κοινωνικές συμβάσεις.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Οι 10 συν 2 ξένοι τίτλοι της χρονιάς

Βιβλίο / 12 μεταφρασμένα βιβλία που ξεχώρισαν το 2024

Mια millennial συγραφέας και το μεταφεμινιστικό της μυθιστόρημα, η μεταφορά ενός κλασικού βιβλίου σε graphic novel, αυτοβιογραφίες, η επανασύνδεση της ανθρώπινης και της φυσικής ιστορίας σε 900 σελίδες: αυτοί είναι οι ξένοι τίτλοι που ξεχωρίσαμε τη χρονιά που πέρασε.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η ζωή και τα ήθη ενός λεσβιακού χωριού μέσα από το φαγητό

Βιβλίο / Η ζωή και τα ήθη ενός λεσβιακού χωριού μέσα από το φαγητό

Στον Μανταμάδο οι γυναίκες του Φυσιολατρικού–Ανθρωπιστικού Συλλόγου «Ηλιαχτίδα» δημιούργησαν ένα βιβλίο που συνδυάζει τη νοσταλγία της παράδοσης με τις γευστικές μνήμες της τοπικής κουζίνας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Γκάρι Ιντιάνα δεν μένει πια εδώ 

Απώλειες / Γκάρι Ιντιάνα (1950-2024): Ένας queer ήρωας του νεοϋορκέζικου underground

Συγγραφέας, ηθοποιός, πολυτάλαντος καλλιτέχνης, κριτικός τέχνης, ονομαστός και συχνά καυστικός ακόμα και με προσωπικούς του φίλους, o Γκάρι Ιντιάνα πέθανε τον περασμένο μήνα από καρκίνο σε ηλικία 74 ετών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τζούλια Τσιακίρη

Οι Αθηναίοι / Τζούλια Τσιακίρη: «Οι ταβερνιάρηδες είναι ευεργέτες του γένους»

Με διαλείμματα στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, έχει περάσει όλη της τη ζωή στο κέντρο της Αθήνας - το ξέρει σαν την παλάμη της. Έχει συνομιλήσει και συνεργαστεί με την αθηναϊκη ιντελεγκέντσια, είναι άλλωστε κομμάτι της. Εδώ και 60 χρόνια, με τη χειροποίητη, λεπτολόγα δουλειά της στον χώρο του βιβλίου και με τις εκδόσεις «Το Ροδακιό» ήξερε ότι δεν πάει για τα πολλά. Αλλά δεν μετανιώνει για τίποτα απ’ όσα της επιφύλαξε η μοίρα «εις τον ρουν της τρικυμιώδους ζωής της».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
«H woke ατζέντα του Μεσοπολέμου», μια έκδοση-ντοκουμέντο

Βιβλίο / Woke ατζέντα είχαμε ήδη από τον Μεσοπόλεμο

Μέσα από τις «12 queer ιστορίες που απασχόλησαν τις αθηναϊκές εφημερίδες πριν από έναν αιώνα», όπως αναφέρει ο υπότιτλος του εν λόγω βιβλίου που έχει τη μορφή ημερολογιακής ατζέντας, αποκαλύπτεται ένας ολόκληρος κόσμος βαμμένος στα χρώματα ενός πρώιμου ουράνιου τόξου.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αθηναϊκές πολυκατοικίες: Η πιο ζωντανή ιστορία της πρωτεύουσας

Βιβλίο / Αθηναϊκές πολυκατοικίες: Η πιο ζωντανή ιστορία της πρωτεύουσας

Μια νέα ερευνητική έκδοση του Ιδρύματος Ωνάση, ευχάριστη και ζωντανή, αφηγείται την ιστορία της πολυκατοικίας αλλά και της πόλης μας με τις μεγάλες και τις μικρότερες αλλαγές της, μέσα από 37 ιστορίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χυδαιότητα, ένα ελάττωμα της νεωτερικότητας

Βιβλίο / Χυδαιότητα, ένα ελάττωμα της εποχής μας

Το δοκίμιο «Νεωτερικότητα και χυδαιότητα» του Γάλλου συγγραφέα Μπερτράν Μπιφόν εξετάζει το φαινόμενο της εξάπλωσης της χυδαιότητας στην εποχή της νεωτερικότητας και διερευνά τη φύση, τα αίτια και το αντίδοτό της.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
«Μαθαίνεις να υπάρχεις μέσα στο γράψιμο και αυτό είναι επικίνδυνο»

Βιβλίο / «Μαθαίνεις να υπάρχεις μέσα στο γράψιμο και αυτό είναι επικίνδυνο»

Μια κουβέντα με τη Δανάη Σιώζιου, μία από τις πιο σημαντικές ποιήτριες της νέας γενιάς, που την έχουν καθορίσει ιστορίες δυσκολιών και φτώχειας και της οποίας το έργο έχει μεταφραστεί σε πάνω από 20 γλώσσες.
M. HULOT