Σύμφωνα με τον ιστορικό τέχνης Χριστόφορο Μαρίνο, που υπογράφει το κείμενο της έκθεσης:
 

Ο τίτλος της νέας έκθεσης της Μαριάννας Τρώντσιου στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών είναι σίγουρα, αν όχι σκόπιμα, παραπλανητικός. Η ζωγραφική της δεν έχει σχέση με τα τρόφιμα, τα (συλλεκτικά) αντικείμενα και τα κάθε λογής τρόπαια που περιτριγυρίζουν τον άνθρωπο στον οικιακό του χώρο. Η Τρώντσιου ζωγραφίζει τοπία και μάλιστα με έναν ιδιάζοντα τρόπο, κοιτώντας προς τα μέσα παρά προς τα έξω. Η ματιά της είναι ενδοσκοπική, αντινατουραλιστική: αντί να αποτυπώνει στο χαρτί ό,τι την περιβάλλει, την ελληνική φύση και το ελληνικό φως, που τόσο έχουν εξυμνήσει οι ποιητές και οι ζωγράφοι μας, επιλέγει να αποδώσει μια τεχνητή όψη του τοπίου και της φύσης. Στα έργα της το τοπίο είναι μια κατασκευή και η φύση κυριολεκτικά νεκρή, μια «ακίνητη ζωή».
 

Η Τρώντσιου ζωγραφίζει με το μολύβι της έρημα βουνά και άγριες θάλασσες. Ο άνθρωπος, τα φυτά και τα ζώα -το οργανικό στοιχείο γενικότερα- απουσιάζουν από τις εικόνες της (με εξαίρεση τα δύο πρώτα έργα της σειράς, το Breath me και το Crete, αμφότερα του 2021). Κυριαρχεί η ανόργανη ύλη. Οι τοπιογραφίες της είναι καθαρά εσωτερικές και όχι -όπως θα νόμιζε κανείς από πρώτη ματιά- φανταστικές ή εξωπραγματικές, ακριβώς γιατί ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, στην ερημοποίηση του πλανήτη, στην ακραία συνθήκη που βιώνουμε την τελευταία δεκαετία. Με αυτά τα αρχέγονα τοπία, που είναι συγχρόνως σύγχρονα, του καιρού μας, η καλλιτέχνις αναζητά «το άχρονο, το σταθερό, που είναι πάντα εκεί, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στην ανθρωπότητα». Αναζητά επιμόνως και υπομονετικά -γιατί η διαδικασία δημιουργίας των εικόνων της είναι εξαιρετικά χρονοβόρα και επίπονη- τη διασταύρωση με το ήρεμο βλέμμα του ανόργανου, του ακλόνητου βράχου, του υπερήφανου βουνού, της ανταριασμένης σκοτεινής θάλασσας: «αυτό που είναι εκεί και μας κοιτάει», όπως λέει η ίδια.
 

Η καταστροφή του πλανήτη, η κλιματική κρίση και το Ανθρωπόκαινο καθιστούν τις εικόνες της σύγχρονες και επίκαιρες. Η αφήγηση απουσιάζει από τη ζωγραφική της Τρώντσιου. Αν υπάρχει κάτι για να ανακαλύψουμε στα τοπία της, αυτό είναι η ιδέα της αναζήτησης, ο στοχασμός του μέσα. Το σύνθημα της καλλιτέχνιδας είναι «επιστροφή στο μέσα». Πρόκειται για ένα έργο που απαιτεί συγκέντρωση για να γίνει και προσφέρει απόλαυση όταν τελικά ολοκληρωθεί, τόσο στην ίδια τη ζωγράφο όσο και σε μας που έχουμε την ευκαιρία να το θαυμάσουμε. Το θέμα της «ακίνητης ζωής» της Μαριάννας Τρώντσιου μοιάζει να είναι το ανεπαίσθητο κύλισμα του χρόνου – ένα κύλισμα αργό, βασανιστικό, καθηλωτικό.
 

Η έκθεση συνοδεύεται από κατάλογο με κείμενο του Χριστόφορου Μαρίνου, ιστορικού της τέχνης και επιμελητή.