Pelé: Ο βασιλιάς κυκλοφορεί πλέον με Πι, ο θρύλος του όμως παραμένει ακέραιος

Pelé: Ο βασιλιάς κυκλοφορεί πλέον με Πι, ο θρύλος του όμως παραμένει ακέραιος Facebook Twitter
Δύσκολο να χωρέσουν στα 108 λεπτά που διαρκεί η ταινία, όλες οι στάσεις της ζωής και της μεγαλειώδους ποδοσφαιρικής καριέρας του κορυφαίου ίσως όλων των εποχών.
0

Το γνωρίζαμε ότι εδώ και καιρό δεν μπορεί να περπατήσει. Είχε θεαθεί άλλωστε αρκετές φορές σε αναπηρικό αμαξίδιο κατά τις σπάνιες εσχάτως δημόσιες εμφανίσεις του. Και πριν από έναν χρόνο είχε επισημοποιηθεί αυτή του η κατάσταση μετά από δήλωση του γιου του, Εντίνιο, στη βραζιλιάνικη τηλεόραση, όπου έλεγε ότι ο πατέρας του δεν θέλει πλέον να βγαίνει από το σπίτι, ψέγοντάς τον μάλιστα ότι ευθύνεται ο ίδιος για τα κινητικά προβλήματα, αφού δεν ακολούθησε την απαιτούμενη φυσιοθεραπευτική αγωγή μετά την επέμβαση αντικατάστασης ισχίου στην οποία είχε υποβληθεί προ ετών. 

Δεν παύει, παρ’ όλα αυτά, να αποτελεί ένα σοκ το να βλέπεις τον «Βασιλιά» Πελέ με περιπατητήρα (Πι) να βαδίζει αργά μέχρι να πάρει τη θέση του στην καρέκλα μπροστά από την κάμερα, για τις ανάγκες της ταινίας που φέρει το όνομά του μόνο στον τίτλο και έκανε ντεμπούτο στο Nerflix πριν από δύο μέρες. Ευτυχώς, η εντύπωση περνά γρήγορα καθώς κατά τ’ άλλα φαίνεται εντάξει (ειδικά για κάποιον που έκλεισε τα ογδόντα τον περασμένο Οκτώβριο), εκδηλώνοντας πού και πού και το χαρακτηριστικό, καθησυχαστικό, επικοινωνιακό («εμπορικό» κατ’ άλλους) χαμόγελο, που τόσο οικείο ήταν κάποτε, ακόμα και στον τελευταίο άνθρωπο στον πλανήτη. 

Στο ντοκιμαντέρ δεν αναφέρονται διάφορα χαριτωμένα στοιχεία, όπως εκείνες οι διαφημίσεις για το Viagra που έκανε στις αρχές τούτου του αιώνα, ούτε και ο ρόλος του (εκείνο το αεροπλανικό ανάποδο ψαλίδι) στην ταινία του Τζον Χιούστον, «Η απόδραση των έντεκα» (Escape from Victory), που τρέχαμε πιτσιρίκια να δούμε ξανά και ξανά στα θερινά.   

Στις συνεντεύξεις που δίνει (συχνά υπό τις σκιάσεις δραματικού φωτισμού) σ' αυτή την ταινία, που προσπαθεί –και τα καταφέρνει– να μη γίνει εντελώς αγιογραφία, ο «βασιλιάς» μοιάζει πεσμένος, αλλά όχι καταβεβλημένος. Μόνο σε μια στιγμή, προς το τέλος του ντοκιμαντέρ, ξεσπά κάποια στιγμή σε δάκρυα συγκίνησης και η κάμερα μένει πάνω του μέχρι να τα σκουπίσει.

Pelé: Ο βασιλιάς κυκλοφορεί πλέον με Πι, ο θρύλος του όμως παραμένει ακέραιος Facebook Twitter
Κάποιοι πρώην συμπαίκτες του, μιλώντας στην ταινία, δεν του συγχωρούν την ουδέτερη στάση του, σημειώνοντας ότι με μια κουβέντα του και μόνο θα μπορούσε να είχε αλλάξει την ιστορία ή τουλάχιστον να έχει υπαινιχθεί κάτι σχετικό με την στυγνή φυσιογνωμία της βραζιλιάνικης χούντας. Φωτ.: Alessandro Sabattini/Getty Images/Ιdeal Image

Δύσκολο να χωρέσουν στα 108 λεπτά που διαρκεί η ταινία των Ben Nicholas και David Tryhorn όλες οι στάσεις της ζωής και της μεγαλειώδους ποδοσφαιρικής καριέρας του κορυφαίου ίσως όλων των εποχών (η συζήτηση δεν θα λήξει ποτέ). Και επίσης του πρώτου μαύρου παγκόσμιου σούπερ σταρ από τον χώρο των σπορ.

Θα ακολουθούσε βεβαίως λίγο αργότερα ο Μοχάμεντ Άλι, καταλήγοντας να εκπροσωπεί το ριζοσπαστικό αντίθετο του απολιτικού κομφορμισμού που φορτώθηκε ο Πελέ (μέχρι και «μπάρμπα Θωμά» τον λέγανε τόσα χρόνια) αδίκως, αλλά και δικαίως. Αυτό το ακανθώδες για τη φήμη του Πελέ ζήτημα δεν το αφήνει εκτός της ατζέντας η ταινία, ούτε και την αντιπαράθεσή του στο συμβολικό πεδίο με τον Άλι, ο οποίος πάντως βρισκόταν ανάμεσα στους θεατές του τελευταίου επίσημου αγώνα που έδωσε ποτέ ο Πελέ, τον Οκτώβριο στο 1977 στη Νέα Υόρκη, παίζοντας στο πρώτο ημίχρονο με τη φανέλα της αμερικανικής ομάδας Cosmos και στο δεύτερο με τα λευκά της αγαπημένης του Σάντος. 

Όπως θα θυμούνται οι παλιότεροι, ο Cosmos, με αιχμή τον Βραζιλιάνο σούπερ σταρ (θα ακολουθούσαν κι άλλοι μέγιστοι στα τελειώματά τους, όπως ο Μπεκενμπάουερ και ο Κρόιφ) είχε επιχειρήσει στα ‘70s μια τρελή μπίζνα μεταφοράς του ποδοσφαιρικού θεάματος στα αμερικάνικα ήθη. Για κάποια χρόνια η «μόδα» είχε λειτουργήσει, στη Νέα Υόρκη τουλάχιστον (επί του θέματος αξίζει να αναζητήσει κανείς το ντοκιμαντέρ του 2006, “Once in a Lifetime: The Extraordinary Story of the New York Cosmos”).

Αυτή η περίοδος όμως του Πελέ, όπως και οι επόμενες, δεν εξετάζεται καθόλου στην ταινία. Όπως δεν εξετάζονται και κάποιες αμφιλεγόμενες πτυχές της προσωπικής του ζωής (εντάξει, δεν είχε τον επεισοδιακό χαρακτήρα του Μαραντόνα, είχε κι αυτός όμως τις σκιές του), με εξαίρεση μια αναφορά μόνο που γίνεται στην έντονη –και καρπερή–  εξωσυζυγική του δραστηριότητα (ο ίδιος δικαιολογείται λέγοντας ότι ταξίδευε διαρκώς, αναγνωρίζει πάντως με συγκατάβαση ότι θα μπορούσε ίσως κάποιος να ισχυριστεί ότι μπορεί και να μην υπήρξε ιδανικός σύζυγος). Δεν αναφέρονται επίσης διάφορα χαριτωμένα στοιχεία, όπως εκείνες οι διαφημίσεις για το Viagra που έκανε στις αρχές τούτου του αιώνα, ούτε και ο ρόλος του (εκείνο το αεροπλανικό ανάποδο ψαλίδι) στην ταινία του Τζον Χιούστον, «Η απόδραση των έντεκα» (Escape from Victory), που τρέχαμε πιτσιρίκια να δούμε ξανά και ξανά στα θερινά.   

Pelé: Ο βασιλιάς κυκλοφορεί πλέον με Πι, ο θρύλος του όμως παραμένει ακέραιος Facebook Twitter
Στις συνεντεύξεις που δίνει (συχνά υπό τις σκιάσεις δραματικού φωτισμού) σ΄ αυτή την ταινία που προσπαθεί –  και τα καταφέρνει –  να μην γίνει εντελώς αγιογραφία, ο «βασιλιάς» μοιάζει πεσμένος, αλλά όχι καταβεβλημένος.

Mέσω ενός πλούσιου υλικού και μιας σειράς πρόσφατων συνεντεύξεων με τον ίδιο και με έναν εκλεκτό θίασο πρώην συμπαικτών του στη Σάντος και στη «Σελεσάο(υ)», πρώην και νυν πολιτικών ηγετών της Βραζιλίας, δημοσιογράφων, καθώς και επιφανών καλλιτεχνών όπως ο Ζιλμπέρτο Ζιλ, η ταινία κινείται ουσιαστικά σε δύο άξονες. Ο πρώτος έχει να κάνει με τα τέσσερα παγκόσμια κύπελλα όπου συμμετείχε ο Πελέ, κατακτώντας τα τρία (ο μοναδικός που έχει καταφέρει κάτι τέτοιο): Σουηδία 1958 (17χρονος μόλις τότε, παραμένει ο νεότερος παίκτης που σκόραρε σε τελικό Μουντιάλ), Χιλή 1962, Μεξικό 1970.

Η αποτυχία της Βραζιλίας στο Παγκόσμιο του 1966 στην Αγγλία είχε έρθει λίγο μετά την εγκαθίδρυση της στρατιωτικής δικτατορίας, η οποία θα έθετε ως πρωταρχικό επικοινωνιακό της στόχο την εκμετάλλευση της ποδοσφαιρικής ελίτ της χώρας γενικά και του Πελέ ειδικότερα. 

Αυτό είναι ο δεύτερος άξονας της ταινίας, ο ρόλος δηλαδή του Πελέ στο αφήγημα του «βραζιλιάνικου θαύματος» που κατάφερε να περάσει η χούντα (η όποια άντεξε για μια εικοσαετία), την ώρα που το καθεστώς έπνιγε τους αντιφρονούντες στο αίμα. Κάποιοι πρώην συμπαίκτες του, μιλώντας στην ταινία, δεν του συγχωρούν την ουδέτερη στάση του, σημειώνοντας ότι με μια κουβέντα του και μόνο θα μπορούσε να είχε αλλάξει την ιστορία ή τουλάχιστον να έχει υπαινιχθεί κάτι σχετικό με τη στυγνή φυσιογνωμία της βραζιλιάνικης χούντας.

Οι περισσότεροι όμως από όσους μιλάνε στην ταινία, τον δικαιολογούν (ακόμα και κάποιοι που είχαν βασανιστεί ή εκδιωχθεί από το καθεστώς, όπως ο Ζιλμπέρτο Ζιλ), θεωρώντας ότι δεν είχε πολλές επιλογές στην πραγματικότητα. Όπως λέει κι ένας δημοσιογράφος, «ο Μοχάμεντ Άλι στην Αμερική το πολύ να πήγαινε φυλακή, στη Βραζιλία όμως τότε, αυτός ήταν ο μικρότερος κίνδυνος».

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα απέδειξε ότι δεν χρειάζεται να είσαι άγιος για να γίνεις θεός

Απώλειες / Ο Ντιέγκο Μαραντόνα απέδειξε ότι δεν χρειάζεται να είσαι άγιος για να γίνεις θεός

Εμάς ειδικά, που τον θυμόμαστε από πάντα, που ήμασταν εκεί ως περιδεείς θεατές, σε ολόκληρη την ποδοσφαιρική του πορεία και στην άγρια εξωγηπεδική σαπουνόπερα της ζωής του, θα μας πάρει λίγο καιρό μέχρι να κρυώσει το τραύμα της απώλειας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«I love Lucy»: Οργή, αλκοόλ, χρήμα, ξύλο και απιστίες πίσω από το πιο διάσημο οικογενειακό σόου του κόσμου

Σαν σήμερα / Λουσίλ Μπολ: Η πιο αξιολάτρευτη νοικοκυρά της Αμερικής ήταν μια απάτη

Σαν σήμερα το 1989 πεθαίνει η Αμερικανίδα ηθοποιός Λουσίλ Μπολ, πρωταγωνίστρια της διάσημης τηλεοπτικής σειράς «I love Lucy». Αν και λατρεύτηκε από εκατομμύρια τηλεθεατές, η πραγματικότητα πίσω από το «Καλύτερο τηλεοπτικό σόου όλων των εποχών» ήταν γεμάτη βία, αλκοόλ και απιστίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Οθόνες / Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Το κλείσιμο μιας τριλογίας «Star Wars» που λοιδορήθηκε, για να επανεκτιμηθεί μερικώς όταν η νεότερη έπεσε θύμα των γενικευμένων culture wars και των ελάχιστων φιλοδοξιών της, επανεμφανίζεται στα σινεμά με αφορμή την επέτειο 20 χρόνων από την κυκλοφορία της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Κωστής Χαραμουντάνης / Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Ο 31χρονος σκηνοθέτης νιώθει πως ενηλικιώθηκε μαζί με την πρώτη του βραβευμένη ταινία, «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού», κινηματογραφεί τις αναμνήσεις του και είναι μία από τις πιο μεγάλες ελπίδες του ελληνικού κινηματογράφου.
M. HULOT
«Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Thalia Mavros / «Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Η διεθνώς βραβευμένη παραγωγός και σκηνοθέτις Thalia Mavros μιλά στη LIFO για τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η «αυτοκρατορία» του Τραμπ, καθώς και για τη θέση της γυναίκας σε έναν κόσμο που αλλάζει - και όχι προς το καλύτερο.
M. HULOT
«The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Οθόνες / «The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν της αγαπημένης σειράς του HBO λειτουργεί ως εισαγωγή, συστήνοντας νέους χαρακτήρες, το περιβάλλον της δράσης, τη σχέση των παλιών χαρακτήρων με αυτό αλλά και μεταξύ τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια ‘σύγχρονη’»

Οθόνες / «Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια σύγχρονη»

Ο επιφανής μελετητής του Ομήρου και διευθυντής του New York Times Review of Books, Ντάνιελ Μέντελσον, περιγράφει στην εφημερίδα Telegraph τους τρεις βασικούς κανόνες που ελπίζει να τηρηθούν κατά τη μεταφορά της «Οδύσσειας» στη μεγάλη οθόνη.
THE LIFO TEAM
Movies

Οθόνες / Μια ταινία για τον Bloody Hawκ και άλλοι 8 λόγοι για να πάτε σινεμά

Αυτή την εβδομάδα έχουν την τιμητική τους τα κατασκοπικά θρίλερ, παίζει η επανέκδοση του Delicatessen και ένα ντοκιμαντέρ για τον δημοφιλή ράπερ που δεν απευθύνεται μόνο στο fan base του — όχι άλλο Minecraft.
THE LIFO TEAM
«Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Οθόνες / «Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Με το βραβευμένο ντοκιμαντέρ Μουσείο της Νύχτας, ο Φερμίν Ελόι Ακόστα αναδεικνύει ένα πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο για τη Νέα Υόρκη των δεκαετιών του ’70 και του ’80, ενώ μιλά στη LiFO για την αβεβαιότητα του μέλλοντος του κινηματογράφου στην Αργεντινή και τις πολιτικές αναταράξεις στη χώρα του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
JASON MOMOA

Οπτική Γωνία / Το σινεμά ως τοποθέτηση προϊόντος: Το «Minecraft» σπάει ταμεία

Η τεράστια επιτυχία της κινηματογραφικής διασκευής του δημοφιλούς παιχνιδιού θεμελιώνει μια νέα εποχή στο στουντιακό σινεμά που καθιστά την ταύτιση θεατή και καταναλωτή εντονότερη από ποτέ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
 Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ: «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Pulp Fiction / «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ επιστρέφει με το «Ο Κύριος των Νεκρών» και μιλά στη LiFO για τις σκέψεις του πάνω στο πένθος, την τεχνητή νοημοσύνη που του έλυσε τα χέρια, και εξηγεί γιατί ασχολείται διαρκώς με τρομακτικές καταστάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ