Συνειδητοποίησα ότι το επώνυμο του Παύλου είναι Χάππιλος λίγο πριν φτάσω στο σπίτι του, στη Νέα Φιλαδέλφεια. Και, στ’ αλήθεια, δεν θα μπορούσε να έχει πιο ταιριαστό επώνυμο. Ο Παύλος γελάει δυνατά (πολύ δυνατά), φτιάχνει καταπληκτικό κέικ λεμονιού με σπόρους παπαρούνας και λατρεύει την Björk. Και μοιάζει happy, ακόμα και αν δεν είναι happy.
Πάνω στο τραπέζι του καθιστικού της σομόν μονοκατοικίας όπου τον συναντώ έχει ακουμπισμένο το εξώφυλλο του «Off the Wall» του Michael Jackson και ακούει μουσική από βινύλια. Αυτό είναι από μόνο του λόγος για τον συμπαθήσεις. Με κερνάει ένα κομμάτι κέικ και με παρακαλεί να μην το φωτογραφίσω, γιατί «δεν είναι όμορφο, παρότι είναι νόστιμο» (είναι πολύ νόστιμο).
Ο Παύλος παίζει φανατικά Nintento Boy, μαζεύει φιγούρες Lego, του αρέσουν οι Radiohead και έχει πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες να αφηγηθεί, όπως τότε που ντύθηκε Medulla με μάσκα και φόρεμα και πήγε σε ένα DJ set της Björk, για να τη συναντήσει. «Ξέρεις, η Björk δεν είναι πάρα πολύ φιλική με τους φαν της» λέει. «Το set ήταν στο Rough Trade, στο Λονδίνο, και με το που μπαίνω μέσα βλέπω την Björk μπροστά μου! Γυρνάει, με βλέπει με το φόρεμα και τη μάσκα και εξαφανίζεται. Αργότερα μέσα στη βραδιά πήγα να πάρω ένα cider. Είμαι στο μπαρ και είναι αυτή λίγο πιο πέρα, και γυρνάω, της χαμογελάω, μου χαμογελάει κι εκείνη και φεύγει. Κι εγώ είμαι ευτυχισμένος».
Ο Παύλος έχει έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο να αυτοσαρκάζεται και μια πολύ ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ. «Το γέλιο και το κλάμα είναι πολύ δυνατά όπλα, γιατί είναι αντανακλαστικά, είναι κάτι που δεν το ελέγχεις, πολύ σωματικό», λέει, «και θεωρώ ότι όταν κάνεις τον άλλον να γελάσει, καταλαβαίνει αυτό που θες να πεις. Το χιούμορ είναι τρελό μέσο επικοινωνίας. Και ο αυτοσαρκασμός. Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικός μηχανισμός ωρίμανσης. Δεν γίνεται να παίρνεις τον εαυτό σου τόσο πολύ στα σοβαρά, “κανείς δεν είναι άσφαλτος”, όπως είπε και μια μεγάλη κυρία, οπότε, αν μπορείς γελάσεις με τον εαυτό σου, μπορείς να τον δεχτείς κιόλας και να τον αγαπήσεις έτσι όπως είναι».
Μπήκα και για να εκπροσωπήσω και για να πω κάποια πράγματα. Ήθελα πολύ να μιλήσω για το βίωμά μου, γιατί νομίζω ότι δεν το είχαν συζητήσει ποτέ με τέτοιον τρόπο στην ελληνική τηλεόραση και άξιζε να το κάνω. Ταυτόχρονα, μπήκα για να δω αν μπορώ να αντεπεξέλθω σε έναν μαγειρικό διαγωνισμό.
Είναι ξεκάθαρο ότι ο Παύλος έχει δεχτεί τον εαυτό του, αυτό που είναι, αυτό ακριβώς που έδειξε και μπροστά στις κάμερες του «MasterChef» και κέρδισε τον κόσμο από την πρώτη στιγμή. Είναι η πρώτη φορά που θυμάμαι να αποχωρεί παίκτης από ένα παιχνίδι της τηλεόρασης και να έχουν όλοι να πουν λόγια αγάπης και μόνο, ακόμα και άνθρωποι που δεν θα πίστευες ποτέ ότι θα το έκαναν. Αυτό κατάφερε ο Παύλος, ο Παυλίτος, ο άνθρωπος που σε έκανε να γελάσεις, να κλάψεις, που σε έκανε να τον αγαπήσεις και να τον θέλεις για φίλο σου.
Το σημαντικότερο που έκανε ο Παύλος, όμως, μέσα από ένα παιχνίδι ήταν να δείξει ότι το να είσαι διαφορετικός είναι χάρισμα και ευτυχία και ότι υπάρχουν γύρω μας πολλοί άνθρωποι που έχουν ανάγκη από αποδοχή και αγάπη.
Σχολιάζουμε τις γιαγιάδες, που είναι «φουλ ανοιχτόμυαλες», πολύ πιο ανοιχτόμυαλες απ’ ό,τι θεωρούμε ότι είναι, και θυμάται ένα περιστατικό με τη δική του γιαγιά, τη Μαρία.
«Η γιαγιά μου η Μαρία ήταν από πλούσια οικογένεια. Ο παππούς μου δεν είχε λεφτά, ήταν και μικρότερός της δέκα χρόνια, και κλέφτηκαν, γιατί οι γονείς της γιαγιάς δεν τον ήθελαν. Μετά ήρθε ο πόλεμος και αυτά που είχαν τα έχασαν, έγιναν πρόσφυγες, και αποκεί που ήταν κάπως άνετη, βρέθηκε σε έναν φτωχό οικισμό. Ωστόσο ήταν η χαρά της ζωής η γιαγιά, αθυρόστομη και γενναιόδωρη. Κάθε Κυριακή πηγαίναμε στάνταρ στο σπίτι της για το οικογενειακό τραπέζι, όλη η οικογένεια, έξι παιδιά, τριάντα εγγόνια, και καθόμασταν όλοι μαζί να φάμε. Μια φορά ο θείος μου, ο γιος της, ο οποίος ήταν άγαμος ‒ακόμα είναι‒, κάτι έλεγε για τον γείτονα, ότι μπαινοβγαίνουν πολύ περίεργοι άνθρωποι, με υπονοούμενα. Εγώ ήμουν δεκατριών και ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, γιατί ήξερα ότι είμαι γκέι. Και η γιαγιά μου, εκεί που τρώγαμε, βαράει το χέρι της στο τραπέζι και λέει να “μη σε νοιάζει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του, δικαίωμά του είναι”. Δεν φαντάζεσαι πόσο κουράγιο μού έδωσε αυτό το χτύπημα το χεριού της στο τραπέζι!
Γεννήθηκα στην Κύπρο, στη Λευκωσία, και είχα μια περίεργη παιδική ηλικία, επεισοδιακή. Ο πατέρας μου είναι σεφ, και μέχρι τα έξι μου μετακομίζαμε σχεδόν κάθε χρόνο. Πηγαίναμε από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο, από πόλη σε πόλη, επειδή δεν ήταν ποτέ ικανοποιημένος και άλλαζε συνέχεια δουλειά. Ο πατέρας μου είναι από τα Κατεχόμενα, η μάνα μου από την Πάφο. Από τη Λευκωσία μετακομίσαμε στη Λεμεσό, μετά Πάφο, μετά ξανά Λεμεσό και καταλήξαμε στο Πέρα Χωριό-Νήσου, ένα χωριό λίγο έξω από τη Λευκωσία, όπου χτίσαμε ένα σπίτι. Εκεί μεγάλωσα.
Ήταν χωριό, ήμασταν ξένοι και δαχτυλοδεικτούμενοι έτσι κι αλλιώς, αλλά το ότι ήμουν γκέι με έκανε να νιώθω ακόμα περισσότερο το στίγμα. Είχα φίλους που με αγαπούσαν, αλλά ήταν επαρχία. Ωστόσο, όταν πήγα στη Θεσσαλονίκη να σπουδάσω, όπου έμεινα επτά χρόνια, ένιωσα ότι στην Κύπρο οι γκέι άνδρες είναι λίγο πιο χαλαροί, ενώ οι λεσβίες έχουν αρκετά θέματα με τη σεξουαλικότητά τους, γιατί η Κύπρος είναι πιο μητριαρχική κοινωνία και το βάρος του να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια πέφτει στη γυναίκα. Ενώ στην Ελλάδα ο άντρας είναι ο “στύλος του σπιτιού”, γι’ αυτό οι γκέι άνδρες έχουν μεγαλύτερη δυσκολία. Στην Κύπρο είναι το ανάποδο, είναι περίεργο αυτό.
Ήμουν ένα παιδί που του άρεσε η χημεία από μικρός, την καταλάβαινα πολύ εύκολα, χωρίς να προσπαθήσω. Και έβλεπα πάρα πολλή τηλεόραση, κυρίως ντοκιμαντέρ, από μικρό παιδί. Η μαμά μου το σιχαινόταν αυτό».
— Με το φαγητό τι σχέση είχες, πριν μπεις στο παιχνίδι;
Επειδή οι γονείς μου δούλευαν πολλές ώρες, ήμασταν μόνοι στο σπίτι με τον αδερφό μου, είχαμε μια ανεξαρτησία από μικροί. Κι επειδή ήμουν ο μικρότερος και σχόλαγα πιο νωρίς, πήγαινα στο σπίτι πρώτος και μαγείρευα για να φάμε. Μαγείρευα από μικρός. Το φαγητό στην οικογένειά μου ήταν πάρα πολύ σημαντικό, αυτό που κάναμε σε κάθε γιορτή ήταν κυρίως να μαγειρεύουμε. Θυμάμαι ειδικά την Πρωτοχρονιά του 2000, όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών, που είχε φτιάξει ο πατέρας μου σούσι το πρωί, μετά φάγαμε σε ένα εστιατόριο που έστηνε και το απόγευμα πήγαμε στο σπίτι και κάναμε μπισκ με καραβίδες για να φάμε το βράδυ. Μαγειρεύαμε φουλ στο σπίτι. Μου αρέσει πάρα πολύ να μαγειρεύω, μου αρέσει να φτιάχνω τούρτες, και στα γενέθλια κάθε φίλου μου εγώ θα κάνω την τούρτα. Και το έκανα αυτό ανέκαθεν ‒ όχι πάντα πολύ πετυχημένα (γελάει).
— Δεν σκέφτηκες ποτέ να γίνεις σεφ;
Ο πατέρας μου ήταν πολύ ενάντια στο να γίνουμε σεφ, επειδή δούλευε πάρα πολλές ώρες και ήξερε τι θυσίες χρειάζονται, οπότε δεν το σκέφτηκα ποτέ. Θυμάμαι, όμως, τη φορά που, έχοντας περάσει πλέον στο Χημικό, και με δεδομένη την έφεσή μου στη ζαχαροπλαστική, έφτιαξα στην Κύπρο ένα ψημένο cheesecake, που δεν είναι εύκολο. Έκανα το μπισκότο, ανοίγω το αλουμινόχαρτο όπου το είχα τυλίξει, το βλέπει ο μπαμπάς μου και μου λέει «μόνο ένας χημικός θα μπορούσε να φτιάξει έτσι cheesecake». Ήταν από τα πιο ωραία κομπλιμέντα που μου έχει κάνει ο πατέρας μου. Δεν είχε ούτε μια χαραγή, ήταν τέλειο.
— Στο επεισόδιο της αποχώρησής σου από το παιχνίδι είπες ότι δεν είχες την αγάπη που περίμενες. Πού αναφερόσουν;
Είμαι πάρα πολύ τυχερός γιατί οι γονείς μου, παρ’ όλες τις δυσκολίες που είχαν και μεγαλώνοντάς μας και επειδή έζησαν σκληρά πράγματα ‒φαντάσου ότι ο πατέρας μου πολέμησε στον πόλεμο το ’74, ήταν τρία χρόνια στρατιώτης και οι γονείς του δεν ήξεραν αν ζει ή αν πέθανε‒, ήταν πολύ προοδευτικοί και πάντα με αγαπούσαν. Δεν αναφερόμουν στους γονείς μου, αλλά επειδή είμαι μέλος αυτής της κοινωνίας και βλέπω πώς αντιμετωπίζουν πολλοί γονείς τα παιδιά τους, ήθελα να το πω αυτό.
— Οι γονείς σου σε παρακολουθούσαν τόσο καιρό. Τι σου είπαν όταν βγήκες από το παιχνίδι;
Η μάνα μου με πήρε προχθές και μου είπε «θέλω να ξέρεις ότι ήμασταν πάντα περήφανοι για σένα και ότι πάντα σε αγαπούσαμε». Δεν είναι κάτι που δεν ήξερα, αλλά δεν το ήξερα κιόλας. Στους γονείς μου δεν αρέσει να μιλάνε και πολύ γι’ αυτά τα πράγματα, είναι άλλης γενιάς. Και ο πατέρας μου, ως Ζυγός, είναι μονίμως επικριτικός για τα πάντα, όχι από κακία αλλά επειδή έτσι είναι. Οπότε, όταν του είπα ότι θα πάω στο «MasterChef», δεν ενθουσιάστηκε και πολύ. Είναι πολυταξιδεμένος και απ’ όταν ήμασταν παιδιά, αστειευόμενοι, μας έλεγαν «μετά τα είκοσι, αν θέλετε να μένετε στο σπίτι, πρέπει να πληρώνετε ενοίκιο» και «βγείτε να δείτε τον κόσμο, γιατί η ζωή είναι εκεί έξω». Μας έσπρωξαν σε αυτό.
— Άφησες να εννοηθεί ότι έχεις περάσει δύσκολα. Έχεις υποστεί bullying ως παιδί, στο σχολείο;
Ισχύει αυτό. Πήγα στο χωριό δημοτικό και γυμνάσιο, αλλά το λύκειο ήταν περιφερειακό, οπότε πήγα στην πόλη. Στο γυμνάσιο πάντα ένιωθα εκτός και δεν έκανα ποτέ παρέα με τους συμμαθητές μου, πάντα έκανα παρέα με τους μεγαλύτερους γιατί ένιωθα διαφορετικός. Όταν πήγαινα λύκειο και ήμουν στην πόλη, γνώρισα κάποια παιδιά, τον Νικόλα, τον Αντρέα και τη Χριστιάνα ‒είναι και οι τρεις στο Σαν Φρανσίσκο τώρα‒, και κάναμε μια κλίκα. Ήμασταν εμείς οι τέσσερις εναντίον όλων και κάπως δημιουργήσαμε τη μικρή μας φούσκα. Όλο το λύκειο πέρασε έτσι κι αυτό μου έδωσε πολλή αυτοπεποίθηση ώστε να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Μόλις είχα κάνει coming out τότε και ήταν κομβική αυτή η παρέα. Δεν ένιωθα μέρος του συνόλου, αλλά προς το τέλος του λυκείου συνειδητοποίησα ότι, επειδή είχαμε δημιουργήσει αυτόν τον πολύ ωραίο κόσμο εμείς οι τέσσερις, όλοι ήθελαν να είναι στην κλίκα μας. Εμείς όμως ήμασταν στην κοσμάρα μας. Στο δημοτικό δεν είχα περάσει και πολύ καλά, θυμάμαι ότι έκλαιγα πολύ συχνά, ήταν περίεργα χρόνια.
— Όταν μπήκες στο παιχνίδι, είχες στο μυαλό σου ότι θα εκπροσωπείς κάτι;
Μπήκα και για να εκπροσωπήσω και για να πω κάποια πράγματα. Ήθελα πολύ να μιλήσω για το βίωμά μου, γιατί νομίζω ότι δεν το είχαν συζητήσει ποτέ με τέτοιον τρόπο στην ελληνική τηλεόραση και άξιζε να το κάνω. Ταυτόχρονα, μπήκα για να δω αν μπορώ να αντεπεξέλθω σε έναν μαγειρικό διαγωνισμό. Έμαθα πάρα πολλά σε μαγειρικό επίπεδο στον διαγωνισμό, άλλος μπήκα, άλλος βγήκα.
— Τι σου πρόσφερε το παιχνίδι;
Πάρα πολλά πράγματα. Τεχνικές απίστευτες, με έμαθε να σκέφτομαι on the spot, που έλεγε και η γιαγιά μου (γελάει), γνώρισα απίθανα άτομα και έμαθα πολλά για τον εαυτό μου, τι μπορώ να αντέξω. Μου αρέσει να με βγάζω από την ασφάλειά μου και να με βάζω σε ένα δύσκολο περιβάλλον, γιατί νομίζω ότι έτσι μεγαλώνεις και μαθαίνεις πράγματα.
— Έκανες φίλους στο παιχνίδι;
Έκανα φιλίες και πρέπει να σου πω ότι, γενικά, τα περισσότερα άτομα ήταν πολύ cool. Οι φίλοι, γενικά, έχουν παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Είχα και ανθρώπους στη ζωή μου που έπρεπε να τους αφήσω πίσω, γιατί δεν μου έκαναν καλό. Δεν είναι εύκολο πράγμα να το κάνεις, αλλά πρέπει να το κάνεις σε κάποια φάση στη ζωή σου, είναι αναγκαίο, γιατί μαθαίνεις πολλά από αυτό. Αλλά έχω και ανθρώπους στη ζωή μου που τους υπεραγαπώ, κι ας μην έχουμε πολλή επικοινωνία. Με τους τρεις κολλητούς μου από το λύκειο δεν μιλάμε συχνά, αλλά είναι σαν αδέλφια μου. Έχω ανθρώπους που με στηρίζουν και με αγαπάνε και το νιώθω αυτό. Νομίζω ότι ειδικά για ένα LGTBQ+ άτομο είναι πολύ σημαντικό αυτό, η διευρυμένη οικογένεια που το περιστοιχίζει.
Δεν μπορώ να καταλάβω τον διαχωρισμό μεταξύ γυναικείου και ανδρικού ρούχου. Αν με το να φοράω εγώ ένα γυναικείο ρούχο μειώνεται ο δικός σου ανδρισμός, αυτό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να διαχειριστείς εσύ. Αυτοί που προσβάλλονται είναι όσοι στα καρναβάλια ντύνονται γυναίκες! Τη μόνη μέρα που μπορούν να φορέσουν γυναικεία ρούχα, δεν ντύνονται απλά γυναίκες, ντύνονται πόρνες. Γιατί αυτό θεωρούν ότι είναι ή θα ήθελαν να είναι οι γυναίκες.
— Στο βίντεο της αποχώρησης, που έκανε πολύ κόσμο να κλάψει, είπες επίσης ότι «είναι χάρισμα η διαφορετικότητά μας».
Γενικότερα, όλοι είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι. Η κοινωνία μάς έχει κάνει να βλέπουμε τη διαφορετικότητα ως τροχοπέδη και το έκανα πολύ καιρό αυτό στη ζωή μου, για πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ακριβώς επειδή είμαι διαφορετικός και μπορώ να δω τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική, είμαι πιο ρεαλιστής και μπορώ να κρίνω, όχι με την κακή έννοια. Υπάρχουν πολλά πράγματα στην κοινωνία που χρειάζονται επαναπροσδιορισμό κι εμείς, οι άνθρωποι που είμαστε διαφορετικοί, είμαστε οι κατάλληλοι να τα δούμε αυτά, γιατί κάπως μεγαλώνουμε εκτός της κοινωνίας. Οπότε, όταν συνειδητοποίησα ότι επειδή είμαι διαφορετικός είμαι αυτός που είμαι, και όχι απλώς επειδή γουστάρω άνδρες, κατάλαβα ότι είναι καλό που είμαι διαφορετικός και αυτό θα έπρεπε να το χαίρονται, να το αντιλαμβάνονται και να το αποδέχονται αυτοί που είναι διαφορετικοί, όχι οι υπόλοιποι.
— Τους δικαιολογείς τους ανθρώπους; Τους δικαιολογούσες όλους μέσα στο παιχνίδι. Είναι τακτική αυτό;
Όχι, δεν είναι τακτική. Κι εγώ έχω παρεξηγηθεί στη ζωή μου και όταν κρίνεις κάποιον χωρίς να τον δικαιολογείς, όταν δεν προσπαθείς να μπεις στη θέση του, δεν συνεχίζεται η συζήτηση. Είναι οι κανόνες του αυτοσχεδιασμού πάνω στη συζήτηση. Αν του πεις, «καταλαβαίνω από πού έρχεσαι, αλλά θεωρώ ότι αυτό θα μπορούσες να το κάνεις διακριτικά», η συζήτηση είναι ανοιχτή, οπότε μπορεί κι αυτός να καταλάβει ότι ίσως έκανε κάτι λάθος, έτσι του δίνεις και τον χώρο να αλλάξει. Ενώ, αν πας και τον πιάσεις απ’ τον λαιμό, δεν του δίνεις χώρο να αλλάξει. Διαφωνώ και με αυτό που γίνεται στο Twitter, που έχουν σταυρώσει κάποια άτομα. Από την άλλη, ξέραμε όλοι γιατί πήγαμε στο παιχνίδι, ότι είναι ένα τηλεοπτικό προϊόν, ξέραμε ότι οι κάμερες έγραφαν συνεχώς. Όλοι οι παίκτες αντιπροσωπεύουν κάτι πολύ πραγματικό στην ελληνική κοινωνία, οπότε, και μόνο που το δείχνουν αυτό είναι καλό, γιατί είναι μια ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε κάποια πράγματα ως ελληνική κοινωνία. Αλλά το να σταυρώνουμε κάποιον δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάει.
— Μπορείς να συγχωρείς;
Συγχωρώ, αλλά ταυτόχρονα δεν ανέχομαι. Θα σε συγχωρήσω, θα σου δώσω μια ευκαιρία, και θα σου ξαναδώσω, αλλά δεν ξέρω αν θα σου δώσω και τρίτη. Είμαι ένας άνθρωπος που αν σπάσω, τελείωσε. Δεν κρατάω κακία, απλώς δεν μπορώ να σε ξαναεμπιστευτώ, και το έχω κάνει με πολλούς ανθρώπους αυτό το πράγμα.
— Έχεις κάνει θεραπεία; Αν έχεις κάνει, είναι πολύ πετυχημένη.
(Γελάει). Όχι, δεν έχω κάνει θεραπεία. Νομίζω ότι τα ταρό με έχουν βοηθήσει αρκετά. Πριν από μερικά χρόνια χώρισα από μια σχέση που ήμασταν πεντέμισι χρόνια μαζί, σχεδόν παντρεμένοι, δεν ήμουν καλά και μια φίλη, που ασχολούνταν αρκετά με τα ταρό, μου λέει «πάρε μια τράπουλα και παίξε, γιατί σε βοηθάει, σε κάνει να ξεχνιέσαι». Κάπως έτσι ξεκίνησα, απλώς να τα ρίχνω για μένα, μετά ξεκίνησα να τα ρίχνω για τους φίλους, για άλλους, και τα ρίχνω ακόμα και σήμερα.
— Πώς σε βοήθησαν τα ταρό;
Τα ταρό, γενικότερα, είναι μια γλώσσα. Ο καθένας τη χρησιμοποιεί πολύ διαφορετικά. Το «απωθημένο» είναι από τις αγαπημένες μου ελληνικές λέξεις, γιατί περιγράφει κάτι πάρα πολύ ανθρώπινο και πάρα πολύ πολύπλοκο. Και επειδή μου αρέσουν οι γλώσσες, έψαξα και στα αγγλικά και στα γερμανικά και στα ιταλικά και δεν υπάρχει αντίστοιχη που να περιγράφει αυτό ακριβώς που σημαίνει το απωθημένο. Στα ταρό υπάρχει μια κάρτα που είναι το απωθημένο. Αυτές οι κάρτες είναι παλιότερες από τον Ιησού Χριστό. Και κάθε κάρτα περιγράφει κάτι πάρα πολύ ανθρώπινο, το οποίο εμένα, και ως χημικός που είμαι και μου αρέσει να κάνω συνδέσεις με τους αριθμούς και όλα τα σχετικά, μου ήταν πολύ ενδιαφέρον από την αρχή. Το ενδιαφέρον μου ξεκίνησε επιστημονικά, αλλά επειδή περιγράφει πολλά ανθρώπινα πράγματα, κάπως τα αποδαιμονοποιεί, τα αποδυναμώνει, έτσι συνέχισα να ασχολούμαι. Αν σου ρίξω τα ταρό, δεν θα σου πω κάτι που δεν ξέρεις, αλλά επειδή σου τα λέω εγώ, σε κάνουν να λες «οk, για να το σκέφτεται δεν είναι κάτι τόσο τρομακτικό. Είναι κάτι που το κάνουν όλοι οι άνθρωποι ή, έστω, κάποιοι άνθρωποι».
— Έχεις κάνει και stand-up comedy.
Ναι, έχω κάνει. Ξεκίνησα πάλι τότε που χώρισα, που δεν ήμουν πολύ καλά. Η ιδέα μου βασίζεται στην Ωραία και το Τέρας, που ήταν η αγαπημένη μου ταινία όταν ήμουν μικρός. Και στο stand-up φοράω ένα ωραίο φόρεμα, γιατί μου αρέσουν τα φορέματα, τα ωραία ρούχα και όλα τα σχετικά. Μικρός έβλεπα την Πεντάμορφη και το τέρας, τώρα θέλω να με απαγάγει ένα τριχωτό τέρας. Αναφέρομαι στο πώς τα πρότυπα της ετεροκανονικότητας, του τύπου «θα μάθεις να τον αγαπάς, ακόμα κι αν είναι τέρας», περνούν υποσυνείδητα σ’ εμάς, τους γκέι άντρες. Και γυρνάμε σε αυτό που σου έλεγα πριν: επειδή ακριβώς είμαστε διαφορετικοί, βλέπουμε τα προνόμια που έχει ένας άνδρας, γιατί τα ζούμε καθημερινά, αλλά ταυτόχρονα νιώθουμε την κοινωνική πίεση του τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Μεγαλώνοντας τα κρατάμε αυτά τα απωθημένα. Το να θίγεται ένας άνδρας, ο ανδρισμός του, επειδή κάποιος φοράει φόρεμα, είναι μισογυνισμός κατά τη γνώμη μου. Δεν μειώνω τον ανδρισμό μου επειδή φοράω ένα «γυναικείο» ρούχο. Τι σημαίνει γυναικείο ρούχο εξάλλου; Η φουστανέλα τι είναι, ή το ράσο του παπά; Δεν μπορώ να καταλάβω τον διαχωρισμό μεταξύ γυναικείου και ανδρικού ρούχου. Αν με το να φοράω εγώ ένα γυναικείο ρούχο μειώνεται ο δικός σου ανδρισμός, αυτό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να διαχειριστείς εσύ. Αυτοί που προσβάλλονται είναι όσοι στα καρναβάλια ντύνονται γυναίκες! Τη μόνη μέρα που μπορούν να φορέσουν γυναικεία ρούχα, δεν ντύνονται απλά γυναίκες, ντύνονται πόρνες. Γιατί αυτό θεωρούν ότι είναι ή θα ήθελαν να είναι οι γυναίκες.
— Είμαστε οι πληγές μας;
Ναι, πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μάθεις. Στα ταρό υπάρχει μια κάρτα που είναι ο φόβος του πόνου, ο οποίος σε εγκλωβίζει σε μια κατάσταση ουδέτερη. Είσαι σαν τυφλός, δεν αισθάνεσαι τίποτα, γιατί φοβάσαι να πονέσεις. Κι αυτό το πράγμα είναι αρκετά προβληματικό, γιατί δεν γίνεται να μην πονέσεις σ’ αυτήν τη ζωή. Και οι άνθρωποι που έχουν πονέσει περισσότερο είναι αυτοί που καταλαβαίνουν πιο πολύ.
— Είναι δίκοπο μαχαίρι τι θα γίνεις μετά, γιατί μπορεί απλώς να θωρακιστείς και να γίνεις ακόμα πιο σκληρός.
Ναι, όλον αυτόν τον πόνο μπορεί να τον κάνεις άμυνα.
— Ο καθένας περνάει με τον δικό του τρόπο τον πόνο. Κάποιοι άνθρωποι, όμως, φτάνουν στο άλλο άκρο. Το βλέπεις και στην queer κοινότητα αυτό.
Εμείς, ως κοινότητα, είμαστε πιο δυνατοί ενωμένοι και αντί να δούμε όσα κοινά έχουμε, ψάχνουμε να βρούμε ποιες είναι οι διαφορές μας. Είναι ένας μηχανισμός ιμπεριαλιστικός, του «διαίρει και βασίλευε». Υπάρχουν άνθρωποι που αντιδρούν σε ό,τι και να πεις και να κάνεις. Καταλαβαίνω ότι θέλεις να είσαι πιστός στις πεποιθήσεις σου, αλλά δες τι προσπαθούμε να κάνουμε συνολικά. Είναι πολύ σημαντικό να είμαστε ενωμένοι, γιατί ο κόσμος χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά. Κάποτε δούλευα στα social media, σε μια μεγάλη εταιρεία, και έβλεπα τη σαπίλα του Ίντερνετ. Ειδικά τότε που δολοφόνησαν τον Ζακ, βλέπαμε το περιεχόμενο και το κάναμε delete ή τα reports που γίνονταν και τα τσεκάραμε. Και διαβάζαμε «πουστάρα» για οκτώ ώρες, συνεχόμενα. Ήταν πολύ δυσάρεστο. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς το να πεις από την άνεση του καναπέ ή του κρεβατιού ή της τουαλέτας σου κάτι κακό θα σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Και δεν πιστεύω ότι θα νιώσεις καλύτερα. Δεν ξέρω καν πώς μπορείς να το παλέψεις αυτό το πράγμα.
— Μόλις αποχώρησες από το παιχνίδι, πέμπτος στην ουσία. Πώς είναι τα πράγματα για σένα; Έχεις προτάσεις;
Έχω κάποιες προτάσεις, αλλά δεν ξέρω ακόμα τι θα κάνω, δεν έχω αποφασίσει. Θέλω λίγο χρόνο. Σίγουρα αυτήν τη σχέση που έχω αναπτύξει με το κοινό δεν θέλω να τη χάσω, μου αρέσει κι έχω κι άλλα πράγματα να πω. Οπότε, σίγουρα θα με δείτε κάπου εκεί έξω. Είτε στο Instagram είτε στο YouTube, δεν ξέρω.
— Έχεις συνειδητοποιήσει ότι όλο αυτό είναι ένα πλαστό πράγμα που κρατάει λίγο και ότι σε μερικές εβδομάδες κανείς δεν θα σε θυμάται, όπως και όλα τα πρόσωπα της τηλεόρασης; Αναφέρομαι στη δημοτικότητα που έχεις αυτήν τη στιγμή στα social media.
(γελάει) Μου αρέσει που το λες τόσο σκληρά.
— Έχεις σκοπό να το εκμεταλλευτείς αυτό τώρα;
Θα προσπαθήσω. Επειδή είμαι ενοχικός άνθρωπος, πιέζω τον εαυτό μου να κάνει πράγματα, να προσπαθεί τουλάχιστον. Ακόμα και να με ξεχάσουν σε τέσσερις-πέντε εβδομάδες, νιώθω ότι κάτι θα έχω προσφέρει. Η εστίαση είναι ένα πράγμα πολύπλοκο και δύσκολο. Ακόμα και αν θέλω να ανοίξω ένα μαγαζί, δεν θα ανοίξει σε μία μέρα, θέλει πολλή δουλειά. Ακόμα και κάποιος να βρεθεί που να θέλει να επενδύσει σ’ εμένα, δεν θέλω να είμαι επιπόλαιος, θέλω να τα ζυγίσω καλά τα πράγματα, να φτιάξω τουλάχιστον κάτι καλό. Ακόμα και αν με ξεχάσουν, νιώθω ότι τον στόχο μου τον εκπλήρωσα. Δεν πήγα στο «MasterChef» για να γίνω σταρ, χαίρομαι που τα μηνύματά μου, έτσι όπως τα είπα, τα άκουσε και πολύς κόσμος. Έμαθα πάρα πολλά πράγματα, έγινα πολύ καλύτερος και τώρα θα δούμε τι θα γίνει.
— Τι σου δίνει ελπίδα;
Είναι πολύ δύσκολη ερώτηση αυτή, δεν ξέρω αν έχω ελπίδα, ούτε για τον κόσμο ούτε για μένα. Ίσως έχω λίγο παραπάνω ελπίδα τώρα, γιατί το «MasterChef» στο οποίο πήγα ήταν λίγο κοινωνικό πείραμα. Αλλά είμαι αισιόδοξος μηδενιστής, οπότε δεν θα σου έλεγα ότι θα στενοχωριόμουν αν έπεφτε ο δυτικός πολιτισμός αύριο.
— Τι είναι αυτό που δεν μπορείς να διαχειριστείς;
Την κακία. Θεωρώ ότι εάν δεν έχεις κάτι καλό να πεις, είναι καλύτερα να μην πεις τίποτα. Δεν λέω να μην κάνεις κριτική, αλλά έχει μεγάλη διαφορά η κριτική απ’ την κακία. Η κριτική είναι μια ανοιχτή συζήτηση, λες στον άλλο τι πιστεύεις ότι θα μπορούσε να κάνει καλύτερα. Δεν καταλαβαίνω σε τι ωφελεί οποιονδήποτε το να σχολιάζει το σώμα κάποιου/-ας. Ούτε εσένα ωφελεί ούτε αυτόν/-ή που σχολιάζεις. Είμαι και της φιλοσοφίας ότι βλέπεις πράγματα σε άλλους που σε ενοχλούν επάνω σου. Ο τρόπος που επικοινωνείς με τους άλλους ανθρώπους είναι κυρίως ο τρόπος που επικοινωνείς με τον εαυτό σου. Εσύ έχεις το πρόβλημα και πρέπει εσύ να το λύσεις.
— Ποιος θέλεις να κερδίσει το παιχνίδι;
Η Μαργαρίτα. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Και με τη Μαρίνα θα ήμουν χαρούμενος, θέλω να κερδίσει γυναίκα οπωσδήποτε.
— Αποδώ και πέρα τι;
Δεν ξέρω. Θέλω να βγω να φάω ένα παγωτό, να πάω στη θάλασσα, στην παραλία, αυτά σκέφτομαι προς το παρόν. Θέλω να δω τους φίλους μου, να δω τη Λία (σ.σ. από παιχνίδι), να δω τον Τζαμάλ... Αυτό που έχω μάθει, γενικά, είναι να γελάω, να μην παίρνω τα πράγματα πολύ στα σοβαρά, και να προσπαθώ.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
