Η εμφάνιση των Brian και Roger Eno στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η συναυλία της χρονιάς. Είναι η πρώτη φορά που τα δυο αδέλφια θα ανέβουν στη σκηνή μαζί και μία από τις σπάνιες ευκαιρίες να δεις τον Brian Eno να παίζει ζωντανά.
Παρότι το ντουέτο έχει συνεργαστεί σε διάφορα πρότζεκτ ήδη από τη δεκαετία του ’80, με πιο γνωστή δουλειά τους το «Apollo» του 1983, μαζί με τον Daniel Lanois, κοινή δουλειά τους δεν κυκλοφόρησε επίσημα μέχρι το 2020. Το «Mixing Colors» κυκλοφόρησε από τη θρυλική Deutsche Grammophon, το πρώτο lockdown. «Κι αυτό δεν έγινε εσκεμμένα», όπως μας πληροφορεί αστειευόμενος ο Roger Eno κατά τη διάρκεια ενός ειδικού διαδικτυακού «συνεδρίου», όπου πάνω από είκοσι Έλληνες δημοσιογράφοι έκαναν ερωτήσεις στα δύο αδέρφια για τη δουλειά τους, την εμφάνιση τους στο Ηρώδειο, την πανδημία αλλά και τα παιδικά τους χρόνια.
Τα δύο αδέρφια άνοιξαν τη συζήτηση, σχολιάζοντας τον καιρό στη χώρα τους, ως τυπικοί Άγγλοι, λέγοντας ότι λαχταρούν λίγο ήλιο. Αργότερα μας μίλησαν για τις διακοπές τους: θα μείνουν για λίγες ημέρες στην Ελλάδα, ο Brian θα περάσει λίγες ημέρες στην Αίγινα, προσκεκλημένος του Γιάνη Βαρουφάκη. Ακολουθούν μερικά απ’ όσα ειπώθηκαν στη μαραθώνια διαδικτυακή κουβέντα.
Πρέπει να αρχίσουμε να εξιδανικεύσουμε την κλιματική αλλαγή, και όχι το να προσγειωθούμε στον Άρη. Το να κατοικήσουμε στον Άρη δεν είναι το σημαντικότερο θέμα της ανθρωπότητας αυτήν τη στιγμή, η κλιματική αλλαγή, όμως, είναι. Θα ήθελα όλα αυτά τα χρήματα και η υπεροψία να δοθούν για τη λύση ενός σοβαρού προβλήματος.
Brian: Δεν σκοπεύαμε να κυκλοφορήσουμε το «Mixing Colors» ως άλμπουμ. Δική μου δουλειά ήταν να πάρω τα ηχητικά αρχεία του Roger και να τα «πειράξω», κι αυτό έγινε κυρίως μέσα στο τρένο.
Δουλεύω πολύ όταν ταξιδεύω με τρένο. Κάθομαι με τα ακουστικά μου και δουλεύω, παρατηρώντας την εξοχή έξω από το παράθυρο. Είναι ένας πολύ ωραίος τρόπος να δουλεύεις.
Όταν το κυκλοφορήσαμε, κινηματογραφήσαμε εικόνες όπως τις βλέπαμε μέσα από το τρένο. Μου αρέσει να κάνω μουσική που μοιάζει σαν ένα ταξίδι γραμμικό, χωρίς κατεύθυνση, που δεν φτάνει πουθενά, δεν πλησιάζει στο σταθμό. Φαίνεται ότι ταιριάζει με τη μουσική. Το έκανα αυτό για χρόνια, κάθε φορά που ο Roger μου έστελνε νέο υλικό. Το αποφασίσαμε κάπως αργά ότι με το συγκεκριμένο υλικό θα μπορούσε να βγει δίσκος.
Κάπως έτσι φτιάχνονταν τα άλμπουμ παλιότερα: κάποιοι συγκέντρωναν τα καλύτερα τραγούδια από διαφορετικές περιόδους κι αυτά αποτελούσαν τη συλλογή του άλμπουμ. Είναι πρόσφατο το φαινόμενο να πηγαίνεις σε ένα στούντιο για να γράψεις ένα άλμπουμ από το μηδέν. Εμείς το κάναμε αντίστροφα, με τον παραδοσιακό τρόπο.
Η Deutsche Grammophon, φυσικά, που το κυκλοφόρησε είναι μια φανταστική εταιρεία. Έχω πολλούς δίσκους της κι αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι πάντοτε στήριζε την καινοτομία. Αν και έχουν ένα τεράστιο κατάλογο με κυκλοφορίες κλασικής μουσικής, πάντοτε πειραματιζόντουσαν και με άλλα είδη μουσικής.
To πρώτο άλμπουμ που βγήκε με το όνομα μου ήταν το 1970, από τον Cornelius Cardew, έναν Βρετανό συνθέτη που πέθανε στις αρχές των ’80s. Ήμουν μέλος της ορχήστρας του, που ονομαζόταν The Scratch Orchestra, και ο πρώτος δίσκος στον οποίο συμμετείχα ήταν της Deutsche Grammophon. Νομίζω ότι παίρνουν τη μουσική σοβαρά, το ίδιο κι εμείς, και δουλεύουμε καλά μαζί. Η σύνδεση είναι ότι η αβανγκάρντ μουσική είναι κλασική μουσική που δεν έχει παλιώσει ακόμη.
Wintergreen
Brian: Ένα από τα πιο απογοητευτικά πράγματα είναι να βλέπεις πολύ πλούσιους ανθρώπους, που δεν πληρώνουν φόρους, να ξοδεύουν σε γελοίους διαγωνισμούς με διαστημόπλοια χρήματα που θα έπρεπε να επιστραφούν στον λαό. Το βρίσκω κάπως στενόχωρο η λάμψη του πολιτισμού μας αναλώνεται σε τύπους που προσπαθούν να κάνουν φιγούρα μεταξύ τους. Από την άλλη, ιστορικά πρότζεκτ στο μεταίχμιο της τεχνολογίας, όπως το Apollo και το Manhattan, παρήγαγαν εκπληκτικά αποτελέσματα που άλλαξαν τον τρόπο που ζούμε σήμερα.
Παρ’ όλα αυτά, νομίζω ότι θα ήταν πιθανό ένα πρότζεκτ, όπως η εκτόξευση διαστημόπλοιου στο φεγγάρι, που να αφορά πανδημίες και την κλιματική αλλαγή, θέματα που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν χάρη στα πλεονεκτήματα της υψηλής τεχνολογίας. Δεν είμαι εναντίον της υψηλής τεχνολογίας, είμαι εναντίον του κόσμου που πιστεύει ότι το μέλλον μας είναι στον Άρη, άρα μπορούμε να γαμήσουμε αυτόν τον πλανήτη και μετά να αποδράσουμε στο Διάστημα.
Roger: To πρόβλημα είναι ότι το Διάστημα θα γίνει ιδιωτική ιδιοκτησία. Τώρα είμαστε ένας μικρός πλανήτης και πιστεύουμε ότι μπορεί να έχουμε το Διάστημα στη διάθεσή μας. Δείτε τι κάνει ο Τζεφ Μπέζος. Είναι ο διάολος μεταμορφωμένος για μένα. Παγιδεύει τον κόσμο που δουλεύει στην Amazon σε εργοστάσια που μοιάζουν με προ-βικτοριανής εποχής σκλαβοπάζαρα, δεν πληρώνει φόρους και όλοι πιστεύουν ότι είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Τι στο καλό συμβαίνει;
Βrian: Πρέπει να αρχίσουμε να εξιδανικεύσουμε την κλιματική αλλαγή, και όχι το να προσγειωθούμε στον Άρη. Το να κατοικήσουμε στον Άρη δεν είναι το σημαντικότερο θέμα της ανθρωπότητας αυτήν τη στιγμή, η κλιματική αλλαγή, όμως, είναι. Θα ήθελα όλα αυτά τα χρήματα και η υπεροψία να δοθούν για τη λύση ενός σοβαρού προβλήματος.
Brian: Είμαι πολύ αντίθετος στις μεταφυσικές ερμηνείες της μουσικής. Έχω μια ρεαλιστική, σχεδόν ωφελιμιστική άποψη για τη μουσική. Δεν εννοώ ότι δεν νιώθω τη μαγεία της, αλλά νομίζω ότι το να την αναγάγουμε στη μεταφυσική, πέρα από τα μαθηματικά και τους αριθμούς, είναι αντιπαραγωγικό. Για παράδειγμα, έχουν κάνει τον Μπαχ απλησίαστα ιδιοφυή συνθέτη και σε αυτό είμαι αντίθετος.
Brian: Πιστεύω ότι έχει αλλάξει ο τρόπος που ο κόσμος ακούει μουσική γενικότερα, όπως έχει αλλάξει και ο τρόπος που ο κόσμος παραγγέλνει φαγητό στο σπίτι του μετά το lockdown και την πανδημία. Η μουσική έχει περιοριστεί σε ένα δωμάτιο. Έχεις το streaming και μπορείς να κατεβάσεις οτιδήποτε θέλεις σε οποιαδήποτε σειρά. Ακούμε μουσική με τρόπους που δεν υπήρχαν στο παρελθόν και ορισμένοι πιστεύουν ότι αυτό είναι κακό για τη μουσική αλλά δεν έχω την ίδια άποψη. Πιστεύω ότι είναι μία ακόμη προέκταση της σχέσης μας με τη μουσική.
Όσον αφορά την ambient, νομίζω πλέον ότι ο κόσμος έχει καταλάβει ότι, όπως αγαπάμε τη μουσική που μας ανεβάζει, μας συναρπάζει και μας κάνει να χορέψουμε, εξίσου μπορούμε να αγαπήσουμε τη μουσική που μπορεί να μας ηρεμεί και να μας κάνει να σκεφτόμαστε. Λόγω της ιστορίας της ποπ μουσικής, χρειάστηκε χρόνος για να υλοποιηθεί αυτή η ιδέα μόδα. Η ποπ μουσική πάντοτε θεωρούνταν μουσική για 19χρονους, μια μουσική που σε κάνει να νιώθεις δραστήριος, γεμάτος ενέργεια και σθένος, αλλά εμείς κάνουμε ακόμη αυτήν τη μουσική. Δεν είμαι δεκαεννιά χρονών πια αλλά κάνω μουσική ακόμα και θέλω να αφορά αυτή την περίοδο της ζωής μου, μετά τα 19. Δηλαδή, θέλω να κάνω μουσική ενός ευρύτερου συναισθηματικού πεδίου.
Διάβαζα πρόσφατα τη βιογραφία κάποιου που ανέφερε με περηφάνια ότι είχε ακούσει σε συναυλία την 5η Συμφωνία του Μπετόβεν εφτά φορές στη ζωή του. Κι αυτό ήταν πολύ ασυνήθιστο, το να έχει ακούσει ζωντανά την ίδια ορχηστρική μουσική τόσο πολλές φορές. Προσωπικά, πρέπει να έχω ακούσει αυτήν τη Συμφωνία τουλάχιστον είκοσι φορές, ίσως και περισσότερες. Η μουσική πλέον έρχεται σ’ εμάς κι εμείς επιλέγουμε πώς θα ομορφύνουμε τη ζωή μας με αυτή. Είναι ένα διαφορετικό είδος τέχνης και πρέπει να αποδεχτούμε ότι πρόκειται για ένα υλικό που πλάθεται με διαφορετικούς τρόπους και προορίζεται για διαφορετικές χρήσεις.
Γνωρίζετε το κομμάτι «Jerusalema» από τη Νότια Αφρική (σ.σ. αναφέρεται στο ομώνυμο κομμάτι του Master KG feat. Nomcebo, που κυκλοφόρησε το 2018) που κυκλοφόρησε πριν από δύο χρόνια και συνοδευόταν από ένα χορευτικό: χιλιάδες άνθρωποι χόρευαν, από ένα αστυνομικό τμήμα στο Ναϊρόμπι μέχρι πυροσβέστες στο Ρέικιαβικ και παπάδες στο Βατικανό ‒ μπορείς να το δεις στο YouTube. Νομίζω ότι ήταν μια παγκόσμια επανάσταση. Είναι τόσο ενθαρρυντικό και αισιόδοξο το ότι, παρά τις άσχημες πληροφορίες που μαθαίνουμε από τα media, ο κόσμος ακόμη αγκαλιάζει ο ένας τον άλλον και διασκεδάζει. Πιστεύω ότι η μουσική έχει γίνει περισσότερο κοινωνική, επιτρέπει τη σύνδεση ανθρώπων από διάφορα μέρη του πλανήτη.
Roger: Πίστευα ότι άλλαξε ο κόσμος με την πανδημία. Κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown οι άνθρωποι έπρεπε να επαναπροσδιορίσουν το πώς ζουν, πώς δουλεύουν, πώς βλέπουν ο ένας τον άλλο, τις αξίες τους, και απογοητεύτηκα όταν πριν από δύο μήνες κατάλαβα ότι αυτό που σκεφτόμουν ήταν πολύ λάθος. Ο κόσμος σχημάτισε ουρά έξι χιλιομέτρων έξω από μπεργκεράδικο, επειδή είχε πολύ καιρό να φάει μπέργκερ. Ήταν απαίσιο. Ο κόσμος μπορούσε να αλλάξει, αλλά δεν έγινε τίποτα.
Βrian: Αισθάνομαι ότι ο κόσμος κατάλαβε κάποια πράγματα από αυτή την πανδημία, τα οποία θα διατηρηθούν. Τουλάχιστον σε αυτήν τη χώρα, όπου η δημόσια υγεία δέχεται επιθέσεις από την κυβέρνηση επί χρόνια, έγινε κατανοητό, ότι οι σημαντικοί άνθρωποι δεν είναι οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου αλλά όσοι δουλεύουν σε νοσοκομεία ή καθαρίζουν τους δρόμους και κάνουν πράγματα που πρέπει να γίνουν. Πιστεύω ότι τώρα υπάρχει σεβασμός για μια συγκεκριμένη τάξη ανθρώπων, και ελπίζω να μη χαθεί.
Roger: Μερικά χρόνια πριν, όμως, αυτοί οι άνθρωποι ήταν ορατοί. Ο πατέρας μας ήταν ταχυδρόμος και ήταν ένα σεβαστό άτομο, όλοι τον γνώριζαν στην κοινότητα, μάλιστα ήταν κάτι σαν part-time κοινωνικός λειτουργός. Έπινε τσάι με ανθρώπους που έμεναν μόνοι. Τότε έτσι λειτουργούσε πολύς κόσμος. Αυτό εξέλιπε στα τέλη του ’70, ενώ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 οι υπηρεσίες πρόνοιας αποδυναμώθηκαν και το μόνο που ενδιέφερε τον κόσμο ήταν να κάνεις αυτό ακριβώς για το οποίο τον πλήρωναν, τίποτα παραπάνω, και αυτό ήταν κάπως ντροπιαστικό.
Πίστευα ότι άλλαξε ο κόσμος με την πανδημία. Κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown οι άνθρωποι έπρεπε να επαναπροσδιορίσουν το πώς ζουν, πώς δουλεύουν, πώς βλέπουν ο ένας τον άλλο, τις αξίες τους, και απογοητεύτηκα όταν πριν από δύο μήνες κατάλαβα ότι αυτό που σκεφτόμουν ήταν πολύ λάθος. Ο κόσμος σχημάτισε ουρά έξι χιλιομέτρων έξω από μπεργκεράδικο, επειδή είχε πολύ καιρό να φάει μπέργκερ. Ήταν απαίσιο. Ο κόσμος μπορούσε να αλλάξει, αλλά δεν έγινε τίποτα.
Βrian: H άποψή μου είναι ότι υπάρχει τόσο πολύ καταπληκτική μουσική τώρα, που είναι σχεδόν αδύνατο να την παρακολουθήσεις. Εδώ και δώδεκα χρόνια ο καθένας μπορεί να γράψει μουσική και να την κυκλοφορήσει μέσω Διαδικτύου, χωρίς να χρειάζεται δισκογραφική εταιρεία.
Στο παρελθόν έπρεπε να πείσεις κάποιον να την κυκλοφορήσει και αυτό ήταν ένα φίλτρο που άφηνε εκτός πολλά πράγματα που ήταν καλά, αλλά δεν προχωρούσαν παραπέρα. Τώρα υπάρχουν τόσο πολλά απίστευτα πράγματα. Aν κοιτάξει κανείς το SoundCloud, ή το Bandcamp, ή τέτοιου είδους πλατφόρμες, ανακαλύπτεις ανθρώπους που κάνουν τρομερή δουλειά μόνοι τους, από το δωμάτιο τους. Κάτι ανάλογο συνέβη όταν η Kodak κυκλοφόρησε τη νέα της κάμερα. Ξαφνικά ο καθένας μπορούσε να γίνει φωτογράφος, έβλεπες εκατομμύρια φωτογραφίες και πολλές από αυτές ήταν καλές. Επομένως, υπάρχει ένας πλούτος από μουσική σήμερα.
Roger: Είναι τόσο εύκολο πια να ανταλλάσσεις ιδέες, δεν είναι όπως στα τέλη της δεκαετίας του ’50 π.χ., που για να ακούσεις bebop έπρεπε να πας σε ένα καταχωνιασμένο μέρος στο Σόχο. Τώρα στο διαδίκτυο μπορείς να βρεις ένα αντίστοιχο μπαρ ή κάποιον που δεν θα χρειαστεί να συναντήσεις ποτέ από κοντά. Δεν πας ποτέ στο μέρος, αυτό έρχεται σ’ εσένα.
Δεν ακούω σύγχρονη ποπ, αλλά, όταν οδηγώ, μου αρέσει να παρατηρώ την κίνηση και επειδή στη Βρετανία έχουμε συνέχεια χειμώνα, όλοι έχουν τα παράθυρά τους ανεβασμένα, οπότε δεν μπορείς να καταλάβεις τι ακούνε, βλέπεις όμως τις κινήσεις τους. Αυτό το θεωρώ υπέροχο και χαοτικό.
Βrian: Γι’ αυτό ίσως έχουμε τόσα ατυχήματα.
Blonde
Βrian: Δεν έχουμε τόσο πολλές παιδικές αναμνήσεις μαζί, αλλά έχουμε ωραίες αναμνήσεις απ’ όταν ήμασταν μεγαλύτεροι. Π.χ. όταν ο Roger ήρθε να με επισκεφτεί στο Λονδίνο και αποφάσισε να αγοράσει ένα σπαθί και τον συνέλαβε η αστυνομία.
Roger: Mε έκλεισαν στη φυλακή επειδή κουβαλούσα ένα όπλο και επειδή ήμουν γύρω στα δεκαπέντε, έπρεπε να τηλεφωνήσω στον αδελφό μου για να με βγάλει. Κι εκείνος έστειλε μία από τις δύο τότε πανέμορφες κοπέλες του για να με πάρει. Μια prog-rock θεά με λάτεξ μπότες και βαμμένα μαλλιά ‒ ένας Θεός ξέρει τι σκέφτηκαν αυτοί οι αστυνομικοί. Ήταν κάτι παραδεισένιο.
Αυτήν τη στιγμή ζούμε πολύ κοντά, μόνο τέσσερα χιλιόμετρα μακριά, γι’ αυτό βλεπόμαστε αρκετά συχνά. Κάνουμε ποδήλατο μαζί. Ζούμε και οι δύο στην εξοχή ‒ ο Brian μετακόμισε πριν από μερικά χρόνια. Παλιότερα μας άρεσε να αλληλογραφούμε. Πάντοτε του έλεγα πόσο υπέροχα είναι εδώ και όταν ήρθε, το διαπίστωσε και ο ίδιος, έτσι αγόρασε ένα σπίτι εδώ. Για μας είναι σούπερ. Συναντιόμαστε όποτε θέλουμε. Μας αρέσει να επισκεπτόμαστε εκκλησίες μαζί.
Βrian: Το ενδιαφέρον με το Ηρώδειο είναι ότι αρχικά ήταν ένα κλειστό θέατρο. H ακουστική του χώρου εξαρτιόταν από αυτήν τη σκεπή. Υπ’ αυτή την έννοια, η ακουστική του είναι «πειραγμένη», αλλά πιστεύω ότι δεν θα έχει εσωτερική αντήχηση, δηλαδή τους εσωτερικούς ήχους ενός κλειστού δωματίου, γι’ αυτό πιστεύω ότι ο ήχος θα είναι υπέροχος. Δεν θα παίξουμε πολύ δυνατά, επομένως δεν θα έχουμε προβλήματα με το feedback. Πιστεύω ότι είναι ένας ιδανικός χώρος γι’ αυτό που θέλουμε να πετύχουμε.
Brian: Η ποπ δεν έχει να κάνει μόνο με τη μουσική καθαυτή αλλά με τον τρόπο ζωής που υπαγορεύει, όπως π.χ, το πανκ. Όταν εμφανίστηκε το πανκ, δεν άρεσε μόνο ως μουσική, άρεσε και ως lifestyle, ο τρόπος που εναντιωνόταν στο κατεστημένο. Με αυτή την έννοια κάποια είδη μουσικής μπορούν να συνδέσουν τους ανθρώπους. Η μουσική δεν είναι μόνο το περιεχόμενό της αλλά και το τι σημαίνει για τον καθένα, πώς σχετίζεται με αυτήν.
Η ποπ μουσική ήταν περισσότερο τα κουρέματα, το lifestyle, το σεξ, το να μεγαλώνεις και το να γερνάς. Κάθε είδος μουσικής σηματοδοτεί διαφορετικά πράγματα. Φυσικά, καμιά φορά μπορεί και να συνδυαστούν. Μπορείς να περνάς λίγο χρόνο στον έναν κόσμο και μετά να δοκιμάζεις έναν άλλον. Αυτό το καλό έχει η τέχνη.
Μπορείς να εντοπίσεις πολύ εύκολα πόσο έχει ανοίξει η ψαλίδα τα τελευταία πενήντα χρόνια, που βλέπεις τους φτωχούς να παραμένουν φτωχοί ή να γίνονται φτωχότεροι και ελάχιστοι άνθρωποι να γίνονται παρανοϊκά πλούσιοι. Αυτό ξέρεις ότι δεν θα έχει καλά αποτελέσματα. Δεν ήταν δύσκολο να προβλέψεις το Brexit ή τον Τραμπ.
To άλλο που συνέβη τη δεκαετία του ’90 ως αποτέλεσμα της φιλελεύθερης επανάστασης είναι ότι οι έξυπνοι άνθρωποι άρχισαν να βλέπουν την πολιτική ως κάτι βρόμικο και να στρέφουν την προσοχή τους στην επιστήμη, επειδή πίστεψαν ότι θα τους λύσει τα προβλήματα. Έτσι, οι έξυπνοι άνθρωποι σταμάτησαν να ασχολούνται με την πολιτική, που σημαίνει ότι άρχισαν να μπαίνουν σε αυτήν οι χειρότεροι. Κι εμείς δεν κάναμε τίποτα για να τους σταματήσουμε είτε επειδή γαμιόμασταν είτε επειδή αυνανιζόμασταν παίζοντας βιντεοπαιχνίδια.
Επομένως, μια γενιά από δηλητηριώδεις πολιτικούς είδε ένα κενό και αποφάσισε να το καλύψει. Γι’ αυτό έχουμε το κόμμα των ρεπουμπλικάνων στην Αμερική ή νεοναζί παντού. Ήταν δική μας ευθύνη μας κι εμείς απλώς πετάξαμε το μπαλάκι σε άλλους.
Βrian: Η Ελλάδα είναι τόσο όμορφη χώρα, που θα ήθελα να μετακομίσουμε εκεί. Η Αγγλία έχει αλλάξει πολύ. Έχουμε μια δεξιά κυβέρνηση που ψεύδεται συνέχεια για την οικονομία, κι αυτό είναι ασυνήθιστο επειδή η Αγγλία θεωρούνταν αρκετά δίκαιη και τίμια. Βέβαια, και τα δύο ήταν λάθος, αν σκεφτεί κανείς την Ιστορία μας, αλλά ήταν τα ιδεώδη που θέλαμε να έχουμε ως χώρα. Τώρα η έννοια καθενός είναι να ξεφεύγεις ακόμα κι αν έχεις πει ένα σωρό ψέματα. Το βρίσκω αηδιαστικό.
Η ανισότητα είναι ένα ακόμα πρόβλημα. Αν κερδίσουμε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, όλοι θα το δουν ως επιδοκιμασία για την κυβέρνηση του Τζόνσον και ως μια απόδειξη ότι το Brexit ήταν η τέλεια λύση ‒ πραγματικά, ελπίζω να μην κερδίσουμε το κύπελο. Ιταλία, σε παρακαλώ, βοήθησε μας. Είναι αλήθεια αυτό που έλεγαν οι Beatles, ότι ο μόνος τρόπος για να αλλάξεις τάξη είναι διά της μουσικής και του ποδοσφαίρου. Μόνο που τώρα είναι πιο δύσκολο να φτιάξεις ένα συγκρότημα αν δεν είσαι από τη μεσαία τάξη.
Roger: Ήταν υπέροχο να βλέπεις έναν μαύρο παίχτη να σκοράρει ενάντια στη Γερμανία, τον μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό εχθρό της Αγγλίας, που την κερδίζει σχεδόν πάντα.
Brian Eno & Roger Eno
Live at the Acropolis, Performing Together For The First Time
Ηρώδειο
Τετάρτη 4 Αυγούστου 2021
Ωρα έναρξης: 21:00
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
