@athensram
Αυτή είναι η πόλη μου, δουλεύω εδώ
Σε αυτή την πόλη, τις περισσότερες φορές νοιώθω σαν τον Nanni Moretti στο Caro Diario (1993), κάποιες λίγες σαν τον Edward Norton στο 25th Hour (2002) του Spike Lee.
Στο τέλος της ημέρας λατρεύω την Αθήνα, τους ανθρώπους της και τις ιστορίες τους.
Είναι σαν όλες τις πόλεις του κόσμου, είτε λέγονται Νέα Υόρκη, Ρώμη, Τόκιο.
Είναι η πόλη μου, δουλεύω εδώ.
A bout de souffle (1960)
About Endlessness (2019)
Amélie (2001)
Atomic Blonde (2017)
Broken Flowers (2005)
Fight Club (1999)
Il Conformista (1970)
In the Mood for Love (2000)
La La Land (2016)
Les Parapluies de Cherbourg (1964)
Lost Highway (1997)
Lost in Translation (2003)
Midnight Cowboy (1969)
Nosferatu (1922)
Paterson (2016)
The Limits of Control (2009)
The Matrix (1999)
The Place beyond the Pines (2012)
The Royal Tenenbaums (2001)
Vivre sa vie (1962)
Volver (2006)
Καλημέρα Σπύρο,
Από χθες νοιώθω την ανάγκη να σου γράψω μερικά λόγια.
Την εποχή που έβγαζες φωτογραφίες στα πέριξ της Ομόνοιας ήταν και για μένα η περιοχή τόπος εργασίας, πολλούς από τους ήρωές σου τους ήξερα προσωπικά.
Φαντάζομαι όπως και εσύ έτσι και εγώ είχα μαγευτεί με την όλη ενέργεια της περιοχής και των ανθρώπων της.
Τότε είδα τις φωτογραφίες σου σε κάποιο έντυπο και μου δημιουργούσαν ακριβώς το ίδιο συναίσθημα δέους και σεβασμού που ένοιωθα και εγώ.
Πάντα μου άρεσε να ακούω ιστορίες που έκρυβαν μέσα τους μία αυθεντικότητα.
Αυτή την αυθεντικότητα την έβλεπα στις λήψεις σου και τότε αλλά και αργότερα σε διάφορα έντυπα, είτε ήταν λήψεις δρόμου, κοσμικές ή πορτραίτα. Εφάμιλλες των λήψεων του Henri Cartier-Bresson και του Robert Frank, αλλά ήταν στη πόλη μου.
Προσπάθησα και εγώ πηγαίνοντας στη σχολή Σταυράκου να μάθω να λέω ιστορίες, αλλά τελικά πρέπει να είσαι πιστός σε αυτό που κάνεις, ικανότητα που δεν έχω εξαιτίας της πλουραλιστικής περιέργειας που με κατέχει.
Αργότερα προσπάθησα μέσω της φωτογραφίας (θα δεις κάποιες προσπάθειες στις αρχικές φωτογραφίες στο Instagram), αλλά δεν νοιώθω άνετα με το να φωτογραφίζω ανθρώπους.
Έτσι κατέληξα να φωτογραφίζω κενά τοπία και στη συνέχεια να προσθέτω ήρωες από ιστορίες που ξέρω από τον κινηματογράφο.
Πιστεύω πως κάθε άνθρωπος ζει την προσωπική του σαπουνόπερα πέρα από τους πραγματικά κατατρεγμένους.
Αυτό θέλω ερασιτεχνικά να εκφράσω, πως όλοι είμαστε οι ήρωες της ταινίας μας εδώ στη Αθήνα, στη πόλη μας.
athensram
