Ντάριο Φο: Η συναρπαστική εξομολόγηση του νομπελίστα συγγραφέα για τη ζωή του

Ντάριο Φο «Ο κόσμος μου» Facebook Twitter
Γνήσιος απόγονος των μεσαιωνικών παλιάτσων και τροβαδούρων, ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας, γελωτοποιός, ζωγράφος, ιστορικός της Τέχνης, επαναστάτης, πολιτικός, ο Ντάριο Φο ξετύλιξε τη ζωή του σ’ αυτήν τη μακρά εξομολόγηση.
0

ΝΟΜΠΕΛ ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΑΛΙΑΤΣΟ; Σ' έναν παλιάτσο και μάλιστα αριστερό;

Το 1997, όταν ο Ντάριο Φο τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, ένα μεγάλο μέρος των Ιταλών διανοουμένων στραβομουτσούνιασε. Ενώ ο υπόλοιπος κόσμος χειροκροτούσε την τολμηρή επιλογή της Σουηδικής Ακαδημίας, στην Ιταλία περίσσευαν τα υβριστικά άρθρα και τ’ αναθέματα.

Μία δεκαετία αργότερα, έχοντας απέναντί του την Τζουζεπίνα Μανίν, πολιτιστική συντάκτρια της Corriere della sera, για μια σειρά συνομιλιών που απλώθηκαν στο «Ο κόσμος μου» (μτφρ. Α. Χρυστοστομίδης, Καστανιώτης, 2013), o Nτάριο Φο θ’ ανακαλούσε εκείνες τις μέρες και, με το πληθωρικό του ύφος, θα σχολίαζε:

«Στο κατώφλι της δεύτερης χιλιετηρίδας, όλοι συζητούσαν ακόμα το πιο απαρχαιωμένο από τα προβλήματα της λογοτεχνίας μας: αν επρόκειτο για "υψηλή" ή για "χαμηλή" κουλτούρα. Μουχλιασμένες θεωρητικούρες, άξιες μονάχα για επαρχιακούς διανοουμενίσκους – οι οποίοι, εμπαθείς όπως είναι, καθόντουσαν και κρυφοπαρατηρούσαν ο ένας τον άλλον, παίρνοντας το μέρος της μιας ή της άλλης παρέας. Κι όταν από τις πάχνες του Βορρά έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία μια απόφαση που τους ξενίζει, νιώθουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους...».

Σ’ αυτήν τη μακρά εξομολόγησή του, ο Φο μιλάει για τις ρίζες του και για τους αδιόρθωτους παραμυθάδες προγόνους του, για τα φοιτητικά του χρόνια στο Μιλάνο, για το εναλλακτικό πολιτικό θέατρο που υπηρέτησε σε πλατείες κι εργοστάσια, για τις επιτυχίες που τον έκαναν διάσημο, για το θανατηφόρο όπλο του γέλιου και για τη μέθη της ελευθερίας που εξακολουθούσε να διεκδικεί.

Γνήσιος απόγονος των μεσαιωνικών παλιάτσων και τροβαδούρων, ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας, γελωτοποιός, ζωγράφος, ιστορικός της Τέχνης, επαναστάτης, πολιτικός, ο Ντάριο Φο (1926-2016) έπιασε να ξετυλίξει τη ζωή του σε μια περίοδο που η αγαπημένη του Φράνκα Ράμε στεκόταν ακόμη σαν βράχος πλάι του, όταν ο ίδιος είχε μόλις συμπληρώσει τα ογδόντα και το καρνέ του ξεχείλιζε από υποχρεώσεις για έναν καλύτερο κόσμο, για έναν πλανήτη λιγότερο βίαιο.

Σ’ αυτήν τη μακρά εξομολόγησή του, ο Φο μιλάει για τις ρίζες του και για τους αδιόρθωτους παραμυθάδες προγόνους του, για τα φοιτητικά του χρόνια στο Μιλάνο, για το εναλλακτικό πολιτικό θέατρο που υπηρέτησε σε πλατείες κι εργοστάσια, για τις επιτυχίες που τον έκαναν διάσημο, για το θανατηφόρο όπλο του γέλιου και για τη μέθη της ελευθερίας που εξακολουθούσε να διεκδικεί.

Ντάριο Φο «Ο κόσμος μου» Facebook Twitter
Το 1997, όταν ο Ντάριο Φο τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, ένα μεγάλο μέρος των Ιταλών διανοουμένων στραβομουτσούνιασε.

Κι ακόμη, μιλούσε για τη σχέση του με τη θρησκεία, για τις περιπέτειές του με τη λογοκρισία, για τις ηδονές του συζυγικού του βίου, για το μεγαλείο του Λεονάρντο και του Καραβάτζο, που τον ενέπνευσαν σε δύο μεγάλα θεάματα, για τα διδάγματα που άντλησε από τον Τζόρτζιο Στρέλερ, όπως και για τη συνεργασία του, στο σενάριο μιας ταινίας που δεν γυρίστηκε ποτέ, με τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι – «έναν άνθρωπο πολύ μετρημένο με τον οποίο δύσκολα ερχόσουν σ’ επαφή, την ευφυΐα όμως και την κουλτούρα του οποίου διαισθανόσουν αμέσως».

Πώς ήταν ο Ντάριο Φο ως παιδί; «Ένας κατεργάρης φυσικά. Πάντα έτοιμος να παραβώ τους κανόνες, να επινοήσω από την αρχή την πραγματικότητα… Η μεγάλη τύχη που εύχομαι σε κάθε παιδί είναι να έχει μια θαυμάσια οικογένεια. Όπως η δική μου. Όπου τα χρήματα δεν περίσσευαν μεν, αλλά η τρυφερότητα, η καλή διάθεση, η φιλοξενία, ναι».

Μεγαλωμένος στην εξοχή, στο χωριό Σαν Τζάνο της επαρχίας Βαρέζε, κάτω «από τον αστερισμό της ελευθερίας και της ειρωνείας», ο Φο ουδέποτε απέκτησε κομματική ταυτότητα. «Οι εκκλησίες δεν είναι για μένα, ούτε εκείνες της Δεξιάς ούτε εκείνες της Αριστεράς... Ένα κόμμα έχει πάντα ηγεσίες κι εμένα οι ηγεσίες, τα διευθυντήρια, οι κορυφές, δεν μου αρέσουν. Όταν βρίσκεσαι εκεί ψηλά, δεν είναι εύκολο να δεις καλά όσα συμβαίνουν στα χαμηλά, καλύτερα επομένως να μένεις στην πεδιάδα, στη βάση, ανάμεσα στους κοινούς ανθρώπους».

cover
Ντάριο Φο, Ο Κόσμος μου: Συζητήσεις με τη Τζουζεπίνα Μανίν, Μτφρ.: Α. Χρυστοστομίδης, εκδόσεις Καστανιώτης, Το βιβλίο είναι εξαντλημένο από τον εκδότη

Ακόμα μεγαλύτερη, όμως, ήταν η αποστροφή του για «τις τρομερές παρεκκλίσεις της τρομοκρατίας», που τα μολυβένια χρόνια του '70 έβαψαν με αίμα τις ελπίδες για μια πολιτισμική και αναπτυξιακή αναγέννηση της Ιταλίας, πλήττοντας καταστρεπτικά και την ταυτότητα της Αριστεράς.

Ανάμεσα, άλλωστε, στους νέους που έπεσαν στην παγίδα του ένοπλου αγώνα ήταν κι ο γιος του ο Γιάκομπο. «Ευτυχώς κατάφερε ν’απεμπλακεί. Ο κίνδυνος όμως υπήρξε. Πόσω μάλλον που έχοντας δυο γονείς ήδη στρατευμένους στην άκρα αριστερά, ο Γιάκομπο, όπως συμβαίνει συχνά στα παιδιά, για να τους ξεπεράσει και να επιβεβαιώσει την ταυτότητά του, έπρεπε να πάει “παραπέρα”».

Αυτό που ήρθε να ολοκληρώσει το έργο της ανατροπής αξιών, ιδανικών και ηθικής, «ήταν η πολιτική διαφθορά», θυμίζει ο Φο, «η οποία φυτεύτηκε, μεγάλωσε και μπολιάστηκε με βάση τις μίζες από τον Κράξι και τους Χριστιανοδημοκράτες, και η οποία στη συνέχεια θα βρεθεί στο απόγειό της στην μπερλουσκονική εποχή. Η ακαταμάχητη άνοδος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι εκεί έχει τις ρίζες της... Στο Μιλάνο της χρυσής εποχής του Πίκολο Τεάτρο και της Σκάλας, ο κύριος Μπερλουσκόνι δεν θα είχε καμία τύχη».

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πέντε κλασικά έργα που πρέπει κανείς να διαβάσει

Βιβλίο / 5 κλασικά βιβλία που κυκλοφόρησαν ξανά σε νέες μεταφράσεις

Η κλασική λογοτεχνία παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη, κι αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς ανατρέχοντας στους τίτλους της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής και σε έργα των Τζόις, Κουτσί, Κάφκα, Αντρέγεφ και Τσβάιχ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τάσος Θεοφίλου: «Η φυλακή είναι το LinkedΙn των παρανόμων» ή «Το πορνό και το Κανάλι της Βουλής είναι από τα πιο δημοφιλή θεάματα στη φυλακή»

Βιβλίο / Τάσος Θεοφίλου: «Όταν μυρίζω μακαρόνια με κιμά θυμάμαι τη φυλακή»

Με αφορμή το βιβλίο-ντοκουμέντο «Η φυλακή», ο Τάσος Θεοφίλου μιλά για την εμπειρία του εγκλεισμού, για τον αθέατο μικρόκοσμο των σωφρονιστικών ιδρυμάτων –μακριά απ’ τις εικόνες που αναπαράγουν σειρές και ταινίες– και για το πώς η φυλακή λειτουργεί σαν το LinkedIn των παρανόμων.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Βιβλίο / Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Chanel, Dior και πολλοί ακόμα οίκοι υψηλής ραπτικής «ντύνουν» τα shows τους με τη μουσική του. Στο «Remixed», την αυτοβιογραφία-παλίμψηστο των επιρροών και των εμμονών του, ο ενορχηστρωτής της σύγχρονης catwalk κουλτούρας μας ξεναγεί σε έναν κόσμο όπου μουσική και εικόνα γίνονται ένα.
ΣΤΕΛΛΑ ΛΙΖΑΡΔΗ
Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Βιβλίο / Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Λίγοι είναι οι ποιητικά γραμμένοι εκκλησιαστικοί στίχοι που δεν φέρουν τη σφραγίδα αυτού του ξεχωριστού υμνωδού και εκφραστή της βυζαντινής ποιητικής παράδοσης που τίμησαν οι σύγχρονοί μας ποιητές, από τον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι τον Νίκο Καρούζο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Βιβλίο / Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Η τελευταία μεγάλη μορφή της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας που πίστευε πως «η λογοτεχνία μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα» έφυγε την Κυριακή σε ηλικία 89 ετών. Ξεχωρίσαμε πέντε από τα πιο αξιόλογα μυθιστορήματά του.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
bernhard schlink

Πίσω ράφι / «Φανταζόσουν ότι θα έβγαινες στη σύνταξη ως τρομοκράτης;»

Το μυθιστόρημα «Το Σαββατοκύριακο» του Μπέρνχαρντ Σλινκ εξετάζει τις ηθικές και ιδεολογικές συνέπειες της πολιτικής βίας και της τρομοκρατίας, αναδεικνύοντας τις αμφιλεγόμενες αντιπαραθέσεις γύρω από το παρελθόν και το παρόν.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Φοίβος Οικονομίδης

Βιβλίο / Φοίβος Οικονομίδης: «Είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να σπάσουμε σε χίλια κομμάτια»

Με αφορμή το νέο του βιβλίο «Γιακαράντες», ο Φοίβος Οικονομίδης, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς συγγραφείς της νεότερης γενιάς, μιλά για τη διάσπαση προσοχής, την αυτοβελτίωση, τα κοινωνικά δίκτυα, το βύθισμα στα ναρκωτικά και τα άγχη της γενιάς του.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Σερζ Τισερόν «Οικογενειακά μυστικά»

Το Πίσω Ράφι / «Το να κρατάμε ένα μυστικό είναι ό,τι πιο πολύτιμο και επικίνδυνο έχουμε»

Μελετώντας τις σκοτεινές γωνιές των οικογενειακών μυστικών, ο ψυχίατρος και ψυχαναλυτής Σερζ Τισερόν αποκαλύπτει τη δύναμη και τον κίνδυνο που κρύβουν καθώς μεταφέρονται από τη μια γενιά στην άλλη.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Το ηθικό ζήτημα με τις μεταθανάτιες εκδόσεις με αφορμή το ημερολόγιο της Τζόαν Ντίντιον

Βιβλίο / Μεταθανάτιες εκδόσεις και ηθικά διλήμματα: Η Τζόαν Ντίντιον στο επίκεντρο

Σύντομα θα κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με τις προσφάτως ανακαλυφθείσες «ψυχιατρικές» σημειώσεις της αείμνηστης συγγραφέως, προκαλώντας ερωτήματα σχετικά με τη δεοντολογία της μεταθανάτιας δημοσίευσης έργων ενός συγγραφέα χωρίς την επίσημη έγκρισή του.
THE LIFO TEAM
Στα «Μαθήματα Ζωγραφικής» του Τσαρούχη αποκαλύπτεται όλος ο ελληνικός κόσμος

Ηχητικά Άρθρα / Γιάννης Τσαρούχης: «Η ζωγραφική μου θρέφεται από τη μοναξιά και τη σιωπή»

Στα εκπληκτικά «Μαθήματα Ζωγραφικής» του Γιάννη Τσαρούχη αποκαλύπτεται όλος ο ελληνικός κόσμος, από τις μινωικές τοιχογραφίες έως τα λαϊκά δημιουργήματα του Θεόφιλου.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
George Le Nonce: «Εκτός από τα φέικ νιουζ, υπάρχει η φέικ λογοτεχνία και η φέικ ποίηση»

Ποίηση / George Le Nonce: «Εκτός από τα fake news, υπάρχει η fake λογοτεχνία και ποίηση»

Με αφορμή την έκδοση του τέταρτου ποιητικού του βιβλίου, με τίτλο «Μαντείο», ο Εξαρχειώτης ποιητής μιλά για την πορεία του, την ποίηση –queer και μη–, και για την εποχή του Web 2.0, αποφεύγοντας την boomer-ίστικη νοοτροπία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Χατζιδάκις, Ιωάννου, Χιόνης, Βακαλόπουλος, Κοντός: 5 βιβλία τους κυκλοφορούν ξανά

Βιβλίο / Χατζιδάκις, Ιωάννου, Χιόνης, Βακαλόπουλος, Κοντός: 5 βιβλία τους κυκλοφορούν ξανά

Μια σειρά από επανεκδόσεις αλλά και νέες εκδόσεις, που αφορούν ποιητές και λογοτέχνες που έχουν φύγει από τη ζωή μάς θυμίζουν γιατί επιστρέφουμε σε αυτούς, διαπιστώνοντας ότι παραμένουν, εν πολλοίς, αναντικατάστατοι.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ