Ρενα Κουμιώτη revisited
Μια παλιά αγάπη
ΠΑΕΙ ΚΑΙ Η ΡΕΝΑ. Μ΄ άρεσε πολύ η φωνή της. Το είχα πει σε ένα σημείωμα της Ελευθεροτυπίας, παλιά. Είχε σκανάρει το απόκομμα και το είχε βάλει σε ένα οπισθόφυλλο δίσκου της (αν και έλεγα εκεί μια απίστευτη σαχλαμάρα - ότι τα τραγούδια της είναι «συνηθισμένα» και χάρη σε αυτήν απογειώθηκαν). Μας έδωσε τη μοναδική της συνέντευξη, μετά από πολύ καιρό. Μετά χάθηκε πάλι. Αυτές είναι διάφορες φωτογραφίες της που είχα σε ένα φάκελλο.
Το σημείωμα, Ελευθεροτυπία, 1987
Εμφάνιση: Παράξενη.
Εδινε την αίσθηση της απόλυτης σιγουριάς - είχε την ευθύτητα και το γήινο χαρακτήρα του θηλυκού κι όμως πάντα ένιωθες κάποια αυστηρότητα, την ψυχρή διαφάνεια του μαρμάρου -σα να μπορούσες μόνο να τη θαυμάσεις, όχι να την αγγίξεις. Τραγουδούσε ακίνητη, σχεδόν ανέκφραστη (στην τηλεόραση του ΕΙΡΤ), ίσως για λίγο να μισόκλεινε τά μάτια, να έσμιγε τα φρύδια - αυτό ήταν όλο.
Η φωνή της: Απλή αβίαστη, χωρίς τσακίσματα και γλύκες. Hardcore αίσθημα. Σαν νερό που κυλάει, σαν διαθλασμένο φως σ' ένα ποτήρι, σαν πέτρα που την λείανε ο αφρός.
Τα τραγούδια της: Συνηθισμένα. Αυτή τα έκανε ό,τι τα έκανε. Τα δόξαζε με το μετρημένο πάθος της, την αισθηματική αγωγή της, την εκτεθειμένη της καρδιά. Τα έκανε ύμνους για τους κουρασμένους της αγάπης.
Πες ένα: «Τρέχει το νερό πάνω στο σώμα σου...».
Δώσε του προοπτική: Είναι καλοκαίρι, νύχτα. Είμαι φαντάρος στο Φαληράκι της Ρόδου, στο Ραντάρ, πάνω απ' την πλαζ των γυμνιστών. Καθόμαστε στην ταράτσα του φυλακίου, τρεις φίλοι, πίνουμε σκέτο ουίσκι, ακούμε τρανζίστορ. Η θάλασσα μπροστά μας, σκιές στην άμμο, λαχανιασμένα φιλιά πίσω απ’ τους θάμνους, γελάμε στο σκοτάδι, το ψωνιστήρι ανθεί, λέμε σαχλαμάρες, μας έχει - πιάσει νευρικό γέλιο. Ξαφνικά η Ρένα είναι στο ραδιόφωνο. Mια παράξενη ενέργεια μας ηλεκτρίζει. Μένουμε ακίνητοι, νιώθουμε μια μελαγχολία σαν ευτυχία, πνιχτές κουβέντες μπερδεύονται με χάχανα, πίνουμε έκθαμβοι απ’ το σοκ.
— Πού να'ναι η Ρένα;
Πού να’ναι η Ρένα; Καιρό αναρωτιέμαι. Σταμάτησε να τραγουδάει; Στη φωτογραφία του αρχείου, διαβαζω: η Ρένα Κουμιώτη στη «Μαρκίζα» - δεν το 'ξέρα ότι τραγουδούσε εκεί. Πού είναι η Μαρκίζα; Αλλοι μου λενε ότι είναι άρρωστη - άσχημες λεπτομέρειες - δεν θέλω να τις πω. Πού να 'ναι η Ρένα; Πού πήγε εκείνη η χημεία που συνέβαινε όταν άκουγα το απροσδιόριστο κράμα της Φωνής της - σαν κάποια προσευχή να έχασε το δρόμο της και να μεταλλάχθηκε σε πορνικό τραγούδι. Πού να ναι η Ρένα; Οπου κι αν είναι, να 'ναι ευτυχισμένη όσο κι εμείς τη νύχτα που μας τραγουδούσε.
