Πέρυσι τον χειμώνα ήρθε σε επαφή μαζί μας η Άντζι, μια ενθουσιώδης Ινδοαμερικανίδα που επιθυμούσε να μαγειρέψουμε για τους καλεσμένους πριν από τον παραδοσιακό ινδουιστικό γάμο που ετοίμαζε για την κόρη της, σε απόμακρη βίλα κοντά στην παραλία Συκαμιά.
Η ατμόσφαιρα και η γαμήλια τελετουργία θα μου μείνει αξέχαστη, παρότι με τον Κώστα νιώσαμε λίγο σαν wedding crashers, όντας οι μόνοι που δεν ανήκαμε στις οικογένειες των νυμφευόμενων, από τη μια του γαμπρού Richard, λευκού Αμερικανού, και από την άλλη της νύφης, Νέχα, ινδικής καταγωγής, τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την Ινδία.
Την πρώτη μέρα μια Ελληνοϊνδή κυρία που κατέφτασε από την Αθήνα στόλισε τα χέρια της νύφης με χένα σε υπέροχα περίτεχνα σχέδια. Ζωγράφισε και τις παρανύμφους και όσες άλλες καλεσμένες ήθελαν. Ακολούθησε η τελετή εξαγνισμού του ζευγαριού. Οι μελλόνυμφοι αλείφτηκαν με ένα μείγμα από κιτρινωπό κουρκουμά με γιαούρτι, που εγώ παραλίγο να το περάσω για τη φάβα που ετοιμαζόμαστε να σερβίρουμε –απαράλλαχτο!–, αλλά οι βοηθοί μου με πρόλαβαν ευτυχώς προτού να βάλω από πάνω την κάππαρη και το κρεμμύδι…
Εκείνο που θα μου μείνει αξέχαστο είναι το σοφό μέτρο που επικράτησε στην όλη τελετή. Τίποτε δεν ήταν περιττό ή κιτς, τα πάντα τα χαρακτήριζε μια απλή και έμφυτη κομψότητα.
Κατόπιν έγινε το μπαράατ, η προσέλευση της οικογένειας του γαμπρού, που είχε πρόσκαιρα φύγει προς τους γύρω λόφους, στον χώρο της νύφης, δηλαδή στη βίλλα. Γιαγιάδες, γονείς, αδέλφια, θείες, καθένας αγκαλιάζεται και περνάει γιρλάντα με άνθη στον λαιμό του ομολόγου του της άλλης οικογένειας, σε μια σμίξη χαρούμενη και γιορταστική, με γέλια και χειροκροτήματα και μουσική. Παραδοσιακά ο γαμπρός έρχεται πάνω σε στολισμένο άλογο, και παρότι κάποια στιγμή μάς είχε ζητηθεί να βρούμε άλογο για την περίσταση, και εμείς είχαμε ψάξει και είχαμε βρει, η ιδέα εγκαταλείφθηκε και ο Κώστας ηρέμησε γιατί το όλο θέμα τον είχε πολύ αγχώσει λόγω της απόστασης, του χωματόδρομου και βέβαια της ζέστης – και όχι μόνο…
Κι ενώ η νύφη ήταν κρυμμένη στο δωμάτιό της, ακολούθησε γεύμα μπουφέ με ινδικές νοστιμιές, προετοιμασμένο από ινδικό εστιατόριο της Αθήνας.
Έπειτα βγήκαμε όλοι στη βεράντα και καθίσαμε σε θέσεις δίπλα στο καταγάλανο Αιγαίο, με τη Σύρο, την Κύθνο και τη Γυάρο στον ορίζοντα, κι ένα δροσιστικό αεράκι να μας ανακουφίζει. Μπροστά μας είχε στηθεί το βάθρο της γαμήλιας τελετής σε σχήμα Π για την άμεση οικογένεια, με τον γαμπρό και τη νύφη στο κέντρο. Η νύφη εμφανίστηκε με τις παρανύμφους να προπορεύονται, και όλες μαζί προχώρησαν κάτω από ένα υπέροχο μεταξωτό ύφασμα που κυμάτιζε, καθώς η πανέμορφη Νέχα οδηγήθηκε προς τον γαμπρό, και ο πατέρας της, Νίιρατζ, ένωσε τα χέρια τους.
Στο μέσον ήταν έτοιμα τα ξύλα σε ειδικό δοχείο για τη μικρή φωτιά. Η μητέρα της νύφης, αφού «έπλυνε» τα πόδια του γαμπρού, εξήγησε ότι στην Ινδία ο γάμος θεωρείται άγια σύνδεση των δύο σε ένα, σε μια σύναψη που σφραγίζεται με τη φωτιά. Τη φωτιά την άναψε ο γαμπρός, σηματοδοτώντας την αρχή ενός νέου σπιτικού, και η άκρη του μαντιλιού του δέθηκε με το επάνω μέρος από το σάρι της νύφης, συμβολίζοντας τον δεσμό του γάμου.
Όταν κατόπιν έγιναν τα αχούτις, δηλαδή οι γαμήλιες προσφορές στο πυρ από το ζεύγος, καταλάβαμε ότι το ρύζι που μας είχε ζητηθεί να φέρουμε ερχόμενοι στον γάμο ήταν γι’ αυτόν το λόγο, δηλαδή για να προσφερθεί ανακατεμένο με βούτυρο γκι στο πυρ, και όχι για να το πετάξουμε στους νεόνυμφους, όπως εμείς αφελώς είχαμε υποθέσει.
Εκτός από το ρύζι, ένα ακόμα μέρος του ινδουιστικού τελετουργικού μάς θύμισε τον ορθόδοξο χριστιανικό γάμο, το ονομαζόμενο σαπταπάντι. Πρόκειται για 7 κύκλους γύρω από το πυρ που τελούν οι νυμφευόμενοι οδηγούμενοι εν χορώ από τον ιερέα, παρόμοιο με τον χορό του Ησαΐα.
Βέβαια, όπως είπαμε, ο ιερέας ήταν παρών στην οθόνη του κομπιούτερ, μέσω FaceTime, και παρά το ότι το Wi-Fi είχε κάποιες διακοπές, όλα πήγαν στην εντέλεια, με τη μητέρα της νύφης να μεταφράζει από τα χίντι στα αγγλικά, προκαλώντας ιλαρότητα στους καλεσμένους ιδίως στην ανταλλαγή των γαμήλιων όρκων, με βεβαιώσεις όπως ότι «ο γαμπρός υπόσχεται να μην πάρει μεγάλο ποσό σε δανεικά χωρίς να το πει στη νύφη», και άλλα παρόμοια, που δυστυχώς ήμασταν μακριά για να ακούσουμε, αλλά μας τα μετέφεραν οι γνώστες του ινδουιστικού τελετουργικού, μέλη της οικογένειας της νύφης.
Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι εκείνο που θα μου μείνει αξέχαστο είναι το σοφό μέτρο που επικράτησε στην όλη τελετή. Τίποτε δεν ήταν περιττό ή κιτς, τα πάντα τα χαρακτήριζε μια απλή και έμφυτη κομψότητα. Τα υφάσματα των ρούχων ήταν απίθανα ωραία μεταξωτά, καθώς η Άντζι είχε πάρει τα μέτρα όλων των καλεσμένων, είχε αγοράσει τα μεταξωτά και παράγγειλε σε ράφτες και ράφτρες στην Ινδία τα υπέροχα ρούχα για όλες και για όλους, διαφορετικά για την κάθε μέρα, αρχίζοντας από απλούστερα και φτάνοντας στα πιο επίσημα.
Είχε ζητήσει και τα δικά μου μέτρα, και είπα ότι κάπου είχα ένα σάρι στο σπίτι, αλλά αποφάσισα να μην το φορέσω, αν και προσφέρθηκαν να μου δείξουν πώς – και βέβαια ο Κώστας είχε φροντίσει, με τη γνωστή χιουμοριστική του κακεντρέχεια, να παρατηρήσει ότι θα έπρεπε να περπατήσω χωρίς να πέσω…
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η εξαιρετική κομψότητα των ανδρικών ενδυμασιών που σοφά κάτω από τα εντυπωσιακά μεταξωτά μπροκάρ είχαν χιτώνα για να απορροφά τον ιδρώτα, κάτι που εμάς πολύ μας ταλαιπώρησε, αφού μέσα στη ζέστη με τα δυτικά, επίσημα ρούχα μας μοιάζαμε ακριβώς σαν φτωχοί συγγενείς…
