Πολύ παραπάνω από «μούσα του Μπέργκμαν»: Η συναρπαστική διαδρομή της Λιβ Ούλμαν

Πολύ παραπάνω από «μούσα του Μπέργκμαν»: Η συναρπαστική διαδρομή της Λιβ Ούλμαν Facebook Twitter
Tόσο το Χόλιγουντ που αναζητούσε μια διάδοχο της Γκάρμπο και της Ίνγκριντ Μπέργκμαν όσο και το Μπρόντγουεϊ την υποδέχθηκαν με ανοιχτές αγκάλες στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Φωτ.: Getty Images/ Ideal Images
0

«ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩ ΜΑΚΙΓΙΑΖ, είμαι Νορβηγίδα»… Αυτό ήταν για χρόνια το μόνιμο σλόγκαν της Λιβ Ούλμαν, που θα κλείσει αισίως φέτος τα 85 της χρόνια, και το ντοκιμαντέρ «Liv Ullmann: A Road Less Travelled» που έκανε πρεμιέρα στις Κάννες και πλέον υπάρχει διαθέσιμο στις πλατφόρμες καθιστά ξεκάθαρο σε όποιον ακόμα έχει αμφιβολίες ότι ήταν και είναι πολύ περισσότερα από τη «μούσα του Μπέργκμαν», παρά τη βαθιά και «οδυνηρή σύνδεσή» τους.     

Χωρισμένο σε τρία μέρη («Η ηθοποιός», «Η αφηγήτρια» για την πορεία της ως συγγραφέα και σκηνοθέτριας και «Η ταξιδιώτρια» για το σημαντικό ακτιβιστικό της έργο ειδικά στο προσφυγικό ζήτημα), το ντοκιμαντέρ του Ινδού σκηνοθέτη Ντιράζ Ακολκάρ ξεκινά, παραδόξως ίσως, όχι από την πατρίδα της (παρότι γεννήθηκε στο Τόκιο όπου ήταν αποσπασμένος ο πατέρας της ως μηχανικός αεροσκαφών) ούτε από τη Σουηδία του Μπέργκμαν αλλά από το Χόλιγουντ τον Μάρτιο της περασμένης χρονιάς, όταν έλαβε το τιμητικό Όσκαρ για τη συνολική της προσφορά στον κινηματογράφο.

«Είναι μια prima donna με την απολύτως κυριολεκτική έννοια του όρου, δηλαδή πρώτη [κυρία] μεταξύ ίσων», λέει ο παραγωγός Τομ Ρέμλοβ, ενώ τη μοναδική της «διορατικότητα» εξυμνεί ο Χένρι Κίσινγκερ(!), με τον οποίο η Λιβ Ούλμαν διατηρεί μακροχρόνιο και στενό φιλικό δεσμό παρά τις χαώδεις και αγεφύρωτες πολιτικές τους διαφωνίες.

Η αλήθεια είναι ότι τόσο το Χόλιγουντ που αναζητούσε μια διάδοχο της Γκάρμπο και της Ίνγκριντ Μπέργκμαν όσο και το Μπρόντγουεϊ την υποδέχθηκαν με ανοιχτές αγκάλες στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Στο ντοκιμαντέρ μιλάνε (με θαυμασμό, δέος και τρυφερότητα) επιφανείς συμπρωταγωνιστές στο σανίδι όπως ο Τζον Λίθγκοου («αυτό που προσέφερε μαζί με τον Μπέργκμαν στην όλη συναλλαγή με τους θεατές ήταν κάτι μοναδικό») που έπαιξε πλάι της στην «Άννα Κρίστι» το 1977 και ο Σαμ Γουότερστον που εμφανιζόταν μαζί της στην ιστορική παράσταση του «Κουκλόσπιτου» του Ίψεν το 1975.

Μιλάνε επίσης στην κάμερα η Κέιτ Μπλάνσετ (την οποία η Ούλμαν έχει σκηνοθετήσει στο «Λεωφορείο ο πόθος» στην παράσταση του 2009), η οποία δηλώνει πως τη σκέφτεται πάντα ως «αυτό το αρχαίο πλάσμα που συγχρόνως μεταφέρει μια ελαφρότητα της ύπαρξης», και η Τζέσικα Τσάστεϊν, που είχε δεχτεί τις σκηνοθετικές της οδηγίες στην παράσταση «Δεσποινίς Τζούλια» το 2013. «Είναι μια prima donna με την απολύτως κυριολεκτική έννοια του όρου, δηλαδή πρώτη [κυρία] μεταξύ ίσων», λέει ο παραγωγός Τομ Ρέμλοβ, ενώ τη μοναδική της «διορατικότητα» εξυμνεί ο Χένρι Κίσινγκερ(!), με τον οποίο η Λιβ Ούλμαν διατηρεί μακροχρόνιο και στενό φιλικό δεσμό παρά τις χαώδεις και αγεφύρωτες πολιτικές τους διαφωνίες.    

Σε τακτά διαστήματα της ταινίας παρακολουθούμε την ίδια την Ούλμαν να διαβάζει αποσπάσματα από τα βιβλία απομνημονευμάτων της, το Changing του 1977 («Αλλαγές» στα ελληνικά) και το Choices («Επιλογές») του 1984.

Το πρώτο ξεκινούσε ως εξής: «Γεννήθηκα σ' ένα μικρό νοσοκομείο στο Τόκιο. Η μαμά μου θα μου έλεγε αργότερα ότι δύο πράγματα θυμάται εντονότερα από εκείνη τη μέρα. Ένα ποντίκι να τρέχει στο πάτωμα –εικόνα που εξέλαβε ως καλό οιωνό– και τη νοσοκόμα να σκύβει και να της ψιθυρίζει απολογητικά: "Φοβάμαι ότι είναι κορίτσι. Προτιμάτε να ενημερώσετε η ίδια τον σύζυγό σας;"».

Τον πατέρα της τον έχασε πολύ μικρή, η απουσία του όμως μοιάζει να τη στοιχειώνει μέχρι και σήμερα: «Ο πατέρας μου ήταν στη ζωή μου μόνο για έξι χρόνια και δεν μου άφησε καμιά έντονη ανάμνησή του, μόνο μια μεγάλη τρύπα. Το κενό που μου άφησε ο χαμός του έγινε μια κουφάλα μέσα στην οποία έβρισκαν καταφύγιο οι μετέπειτα εμπειρίες».   

Liv Ullmann – A Road Less Travelled's new clip official Cannes Film Festival 2023

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Είμαστε όλοι αθώα και χαριτωμένα καρτούν κατά βάθος

Daily / Είμαστε όλοι αθώα και χαριτωμένα καρτούν κατά βάθος

Αν υπήρξε ένα ναδίρ στην μαζική χρήση του Chat GTP για τη δημιουργία εικόνων που μιμούνται την αισθητική του γιαπωνέζικου Studio Ghibli, αυτό ήταν μάλλον η «παιγνιώδης» οικειοποίηση του εργαλείου από τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Daily / Tο πρόβλημα με την «Εφηβεία»

Συμπονά κανείς όχι μόνο τους γονείς που μετά την παρακολούθηση της δραματικής μίνι σειράς του Netflix θα ψάχνουν μάταια απαντήσεις στα «ιερογλυφικά» μηνύματα που κρύβονται στα κινητά των παιδιών τους, αλλά και τα ίδια τα παιδιά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Daily / Η αλεπού στο παζάρι κι ο «Γατόπαρδος» στο Netflix  

Έξι δεκαετίες μετά από την κλασική ταινία του Βισκόντι, το ιταλικό έπος του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα αναβιώνει στο Netflix, σε μια άρτια και πολυτελή σειρά έξι επεισοδίων, λουσμένη στο σικελικό φως 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Daily / Πένθος και ανάνηψη: Ο δικός μας Σαββόπουλος

Μια εικοσαετία μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου, κυκλοφορεί ξανά σε αναθεωρημένη μορφή, η ενθουσιώδης, στοχαστική, λυρική μελέτη του έργου του σπουδαίου όσο και «πολωτικού» Έλληνα τραγουδοποιού από τον Δημήτρη Καράμπελα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
‘CHAOS: The Manson Murders’: Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Daily / «CHAOS: The Manson Murders». Ο Μάνσον βρίσκεται ακόμα μέσα στο κεφάλι μας 

Το νέο ντοκιμαντέρ του σπουδαίου Έρολ Μόρις επιχειρεί ένα διαφορετικό προφίλ του «σατανικού μεσσία», φωτίζοντας κάποιες από τις λιγότερο ίσως προβεβλημένες εκδοχές, αιτιάσεις και εικασίες γύρω από μια υπόθεση που μοιάζει με σταυροδρόμι του Κακού.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ