Euphoria Mundi
Γιορτάζοντας το άγριο τέλος της εποχής του «άντρα»
ΞΑΠΛΩΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ με τον F., ακούμε ο ένας τα όνειρα του άλλου και στο ενδιάμεσο ρίχνουμε και μερικές ξώφαλτσες, πρόχειρες σχεδίες τις οποίες φτιάχνουμε μαζί. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά σκουπιδάκια του ενθουσιασμού μας τα οποία καίγονται την ώρα ακριβώς που βγαίνουν από το στόμα μας. Μου μιλάει για γάμους στην Ύδρα, 2 παιδιά, κόκκινες εκκλησίες, ένα pied-à-terre στο Παρίσι. Κι είναι όλα αυτά πράγματα πιθανά. Την επόμενη Κυριακή οι εκκλησιές της Ελλάδας θα ψάλλουν εναντίον μας. Τις ευχαριστούμε για την μουσικούλα και συνεχίζουμε τα όνειρα μας, η χαρά ξεβάφει από τα μάγουλα στο μαξιλάρι και σχεδόν δεν περνά από το μυαλό μας πως όλο αυτό το νερόβραστο πανηγύρι αφορά κι εμάς. Το πάρτι τους είναι ακόμη πολύ χλιαρό για να μας ενδιαφέρει. Και η κυρία που κατεβαίνει την σκάλα με τον άρτο στο χέρι μοιάζει σήμερα ιδαίτερα ακίνδυνη.
Είναι πολλές οι μάχες μας, πολλά αυτά που μας τρομάζουν στον κόσμο που έρχεται, αλλά αυτή η συζήτηση περί γάμου μοιάζει πάνω σε αυτό το κρεβάτι λιγάκι εκτός ύλης, είναι τα θέματα που έπεσαν την περασμένη δεκαετία. Και σαν να μην μας βγάζει νόημα το γιατί τα συζητάμε ακόμη. Σαν να είμαστε ήδη αλλού.
I am not a man I am not a woman I am not heterosexual I am not homosexual I am not bisexual. I am a dissident of the sex-gender system. I am the multiplicity of the cosmos trapped in a binary political and epistemological system, shouting in front of you. I am a Uranian confined inside the limits of techno-scientific capitalism.
– Paul B. Preciado, An Apartment on Uranus
Εδώ και κάποιο καιρό στο κανάλι του Αrte είναι δωρεάν προσβάσιμη η νέα ταινία του Paul B. Preciado, Orlando, My Political Biography. Την περίμενα ήδη από το 2022 όταν είχα ακούσει πρώτα από την Κ., για αυτή την νέα μυστική ταινία που ετοιμάζει το τρομερό παιδί της queer θεωρίας. Είναι μια ιδιότυπη βιογραφία του, ένα αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ, όπως το ονομάζει, εμπνευσμένο από το Ορλάντο της Βιρτζίνια Γούλφ.
Έχοντας ξεκοκαλίσει όλα τα βιβλία του, και παπαγαλίσει το περιεχόμενο τους στην μια ή την άλλη παρέα ήμουν έτοιμος να λατρέψω αυτή την ταινία και ξεκίνησα να την βλέπω hyped as fuck. Αλλά πολύ γρήγορα απογοητεύτηκα. Στην πραγματικότητα είναι μια πολύ όμορφη εισαγωγή στο σύμπαν του. Απλά αν είσαι ήδη εκεί, που πας; Γιατί πέρα από την επαναληπτικότητα, και την απουσία κάποιας ιδιαίτερης νέας ιδέας, μιας και νιώθω ότι είδα ένα νερωμένο ανακάτεμά όλων όσων μας λέει τόσο καιρό, ο βασικός μου προβληματισμός, ο οποίος μας φέρνει και στο θέμα του σημερινού post είναι το τέλος. Η ταινία κλείνει αφού μας συστήσει τους πολύχρωμους και διαφορετικούς "Ορλάντο" όλου του κόσμου, με το ουτοπικό όνειρο μιας κάπως λοξής νομικής αναγνώρισης. Είναι το έτος 2028, και η Virginie Despentes ντυμένη punk δικαστής δίνει σε όλες αυτές τις εκκεντρικές φιγούρες, το δικό τους πιστοποιητικό "Ορλάντο", επικυρώνοντας παράλληλα το τέλος των φύλων και μια νέα ταυτότητα πλανητική και non-binary. Είναι μια σκηνή ταυτόχρονα συγκινητική αλλά και ενοχλητική, γιατί αλήθεια αυτό που περίμενε το εκκρηκτικό σύμπαν του ήταν αυτό; Ένα κομμάτι χαρτί; Ακόμη κι αν το δίνει εκείνη. Η συζήτηση αυτή με φέρνει πίσω στα δικά μας, όπου το ζήτημα του γάμου ομόφυλων ζευγαριών παραμένει ακόμη απελπιστικά μετέωρο.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ
(Σημαίνει: ελευθερία κι όχι ταυτότητα)
Σε μια πρόσφατη συζήτηση κάποιος γνωστός μου, προτείνει να διαβάσουμε ένα άρθρο-γνώμης σε ένα αρκετά δημοφιλές ελληνικό site, ως κάποια ζυγισμένη άποψη πάνω στο θέμα των ομόφυλων ζευγαριών. Ο αρθρογράφος του αφού μας αποκαλέσει κοροϊδευτικά "επαναστάτες δίχως αιτία ή και φύλο", και αφού μας εξηγήσει ότι βλέπει την διεκδίκηση μιας ελευθερίας στον αυτοπροσδιορσιμό και στην έκφραση, ως "διάφορα εκφυλιστικά φαινόμενα", καταλήγει πως θεωρεί τους σημερινούς αγώνες των queer ατόμων ως σημάδι παρακμής του πολιτισμού μας, μια υπερβολή η οποία σίγουρα θα φέρει την καταστροφή και τον όλεθρο. Φέρντοντας μάλιστα ως παράδειγμα την ύστερη Ρωμαϊκή Περίοδο και τις ναζιστικές θηριωδίες που ακολούθησαν την σχετική ελευθεριότητα των '20s.
Λυπάμαι όσους διαβάζουν ανάλογα πράγματα και συμφωνούν μαζί τους και καθισμένος στο καφέ του Γαλλικού Ινστιτούτου τους σκέφτομαι στο δυσλειτουργικό τους σπίτι, αυτό που δεν έχουν μάλλον ακόμη καταλάβει ότι άρπαξε φωτιά. Βλέπω τον ομοφοβικό αναγνώστη να ξεκουμπώνει το παντελόνι και να πετάει την λουρίδα στον πάτωμα, αυτόν- που μέχρι πριν λίγο αγόρευε κατά των τρανς ατόμων με ανώνυμο προφίλ στο X.
Σε βλέπω να ανοίγεις το PornHub, ή άλλα πολύ πιο γκρίζα sites, και να λιώνεις με τις ώρες μπροστά σε τσόντες με τρανς θηλυκότητες. Με γυναίκες που φοράνε hijab ή σχολικές ενδυμασίες. Να σκουπίζεις αναψοκοκκινισμένος τα χύσια από το στενάχωρο εργένικο γραφειάκι σου, έτοιμος να φωνάξεις για την προστασία της συμβατικής κι ετεροκανονικής ζωής. Βλέπω όλα αυτά τα πεινασμένα και στενάχωρα πλάσματα που τρέμουν το τέλος της αυτοκρατορίας τους.
Το σκηνικό- όπως το φαντάζομαι, περιγράφει τέλεια η V. Woolf στο Ορλάντο:
«Τώρα τα μάτια του έπεσαν σ’ ένα θέαμα εκθαμβωτικής ομορφιάς. Εκεί όπου για τρεις και περισσότερους μήνες υπήρχε μόνο συμπαγής πάγος, τόσο πυκνός που έμοιαζε αιώνιος σαν βράχος, και μια ολόκληρη εύθυμη πόλη στεκόταν πάνω του, τώρα υπήρχε ισχυρό ρεύμα από ταραγμένα κίτρινα υγρά. Ο ποταμός είχε ελευθερωθεί την νύχτα, λες και πηγή από θειάφι (θέση την οποία πολλοί φιλόσοφοι έτειναν να υιοθετήσουν) είχε ξεπηδήσει από ηφαιστειακά βάθη και έσπασε τον πάγο με τέτοια ορμή, κομματιάζοντας τα τεράστια ογκώδη θραύσματα. Μια ματιά στο νερό αρκούσε για να κάνει κάποιον να ζαλιστεί. Κυριαρχούσε ταραχή και σύγχυση. Ο ποταμός ήταν γεμάτος με παγόβουνα. Κάποια από αυτά ήταν πλατιά σαν υπαίθρια γήπεδα και άλλα ψηλά όσο τα σπίτια, άλλα δεν ήταν μεγαλύτερα από ένα καπέλο, τα περισσότερα όμως είχαν υπέροχα σχήματα. Ολόκληρο καραβάνι από κομμάτια πάγου κατηφόριζε και βύθιζε όλα όσα έμπαιναν εμπόδιο στον δρόμο του. Αλλά την μεγαλύτερη φρίκη, τον μεγαλύτερο τρόμο, προκαλούσε η θέα των ανθρώπινων πλασμάτων που είχαν παγιδευτεί την νύχτα και τώρα στέκονταν πάνω στις περιδινούμενες και επισφαλείς νησίδες εν μέσω ακραίας ψυχικής αγωνίας (...) Ένας γέρος φαινόταν να απαγγέλει κομμάτια από την Βίβλο.(...) Καθώς γλιστρούσαν μέσα στην νύχτα, μερικοί ακούγονταν να καλούν δυνατά σε βοήθεια, δίνοντας απίστευτους όρκους πως θα διορθωθούν, ομολογώντας τις αμαρτίες τους και κάνοντας τάματα ολόκληρους θησαυρούς αν ο θεός εισακούσει τις προσευχές τους».
—σελίδα 93 από το Orlando, σε μετάφραση Αργυρώ Μαντόγλου, από τις εκδόσεις Gutenberg.
Αναρωτιέμαι πόσο νόημα έχει να απαντάς σοβαρά σε όλα αυτά. Να ακολουθείς λέξη λέξη το σκεπτικό τους. Να εξηγείς, να από-δαιμονοποιείς, να μιλάς ψύχραιμα, λέγοντας, πως αυτό το φιλί που μοιάζει πολύ με το δικό σου δεν είναι κάτι κακό. Η απάντηση είναι μάλλον μεγάλο. Και νιώθω χρέος σε όλους όσους -διάσημοι ή μη-, δίνουν χρόνο για να απαντήσουν, να συνετίσουν, να εξηγήσουν. Όσους ξοδεύονται μαζί και για εμάς. Συγκινούμαι ακόμη με την συνέντευξη του Γιώργου Καπουτζίδη στην ΕΡΤ. Βλέπω σχεδόν με θαυμασμό τον Θοδωρή στο εξώφυλλο της περασμένης εβδομάδας να κρατά ένα πλακάτ που γράφει ότι κοντεύει τα 60 και βαρέθηκε να αγωνίζεται για τα ίδια. Αλλά δεν μπορώ να μην τα βλέπω και λιγάκι από μακριά όλα αυτά.
Γιατί όλος αυτός ο διάλογος για τον γάμο δεν σταματά να λέει: «Αποδέξου ότι είσαι άντρας ή γυναίκα, υπέθεσε την ετεροφυλοφιλία ή ομοφυλοφιλία σου. Απόλαυσε και ερωτικοποίησε την βία του δυαδικού συστήματος»*.
Φαντάζομαι ήδη τους ανθρώπους του μέλλοντος να γελάνε με την απουσία φαντασίας που επιδεικνύουμε σήμερα. Φαντάζομαι ολόκληρα έργα, θεατρικούς μονολόγους να μιλούν για αυτό το δυστοπικό σήμερα, αλλά και δυναμικά ντοκιμαντερ να περιγράφουν την υπόγεια ενέργεια που νιώθουμε, το τρίξιμο του εδάφους. Και γιατί τέλος πάντων ούτε η Γούλφ, ούτε οι παραφορτωμένοι με γούνες και χρυσαφικά αριστοκράτες δεν μπορούσαν να σταθούν μπροστά στον ποταμό και να του ζητήσουν να περιμένει.
Είναι αλήθεια ότι ο μικρόκοσμος μου απέχει πολύ από τον πραγματικό πλανήτη μας, πως όλα όσα λέω, γυαλιστερές φράσεις που σχίζουν την οθόνη σαν σαΐτες δεν θα καταλήξουν παρά σωριασμένα πτώματα στο μακελειό του Facebook. Πως το να δώσω ένα φιλί στην κρεπερί της γειτονιάς μου παραμένει κάτι σαν άσκηση θάρρους και όλη η queer θεωρία του κόσμου δεν το έχει ακόμη αλλάξει αυτό. Και πως οι άνθρωποι που επικαλούμαι ζούνε και γράφουν συνήθως μακριά από εδώ. Στο Παρίσι, την Νέα Υόρκη και το Λονδίνο. Ενώ ακόμη και πολλά παιδιά της γενιάς μου, ειδικά όσα έχουν κάποιο δημόσιο λόγο κρύβονται πίσω από μια μεταλλική, τριτοπρόσωπη γλώσσα, φοβούμενα να διεκδικήσουν την αλήθεια τους.
Αλλά υπάρχουν κι άλλα, όπως η Δέσποινα, η Κλάρα, η Σοφία, ο Οδυσσέας, ο Σπύρος και η Ναταλία. Και πιστεύω στο μέλλον που χτίζουμε μαζί. Είμαστε στο μετά της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Στο McDonalds στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου ο Φίλιππος μου λέει πως θέλει σιγά σιγά να απομακρυνθεί από την ταυτότητα του gay. Όχι γιατί έχει κανένα θέμα με αυτήν, αλλά γιατί δεν του χρησιμεύει πια, γιατί όπως κάποτε τον παγίδεψε η ετεροκανονικότητα, έτσι τώρα τον πνίγει αυτό. Η Νίνα μου μιλά για την διεκδικητική δύναμη της σεξ-αποχής και με την Κλάρα μιλάμε για throuples, pee kinks, και το τέλος της μονογαμίας. Ξανά τίποτα το καινούριο. Αλλά αφού στις ιντερνετικές θερμοκοιτίδες που ζούμε παίζουμε μπάλα μόνοι μας, ας μιλάμε για όσα πραγματικά μας ενδιαφέρουν. Το μίσος θα συνεχίσει να απλώνεται ακμαίο στην άλλη πλευρά του ίντερνετ και είναι κουραστικό να κάνουμε κύρηγμα ο ένας στον άλλο ή να μας συγχαίρουμε που λέμε τα αυτονόητα.
Βρίσκω λοιπόν συνεχώς τον εαυτό μου χαμένο εκεί όπου η δυσφορία μου για τον κόσμο, και ο τρόμος μου για όλη αυτή την βία που μας σκεπάζει ώρες ώρες σαν πελώριο κύμα, συναντά την ευφορία μου για τους ανθρώπους μου. Βρέχω τα πόδια μου στο νομοσχέδιο για τον γάμο, χαίρομαι για αυτό, και για όλα τα πρακτικά ζητήματα που διευθετεί- αν και κουτσό, κι είμαι εδώ για να το στηρίξω, να κατέβω στον δρόμο αν χρειαστεί, να τσακωθώ στα οικογενειακά τραπέζια, να κάνω όλη την δουλειά που χρωστάω στους ανθρώπους που αγαπώ και θαυμάζω. Αλλά ταυτόχρονα κοιτώ τον ορίζοντα να απλώνεται μπροστά στα μάτια μου και τους τρυφερούς βιο-τρομοκράτες μου να με περιμένουν πάνω στις μηχανές τους, έξαλλοι και ατίθασοι. Και πηγαίνω προς όλα αυτά τα περίεργα παιδιά που με περιμένουν καθισμένα στην άκρη του κρεβατιού καθώς ξύνουν το πόδι τους και αναρωτιούνται πως μπορούμε άραγε να κάνουμε σεξ χωρίς γεννητικά όργανα, ή πως θα μοιάζει ο κόσμος στο τέλος των φύλων;
Γιατί αυτό που κάποτε κάποτε έμοιαζε απλή φαντασία, ένα αλαζονικό άλμα της σκέψης είναι πια εδώ και δεν είναι πάλι αρκετό.
I AM FALLING IN LOVE,
του Paul B. Preciado
Σημείωση: Αυτό το κείμενο σου λέει πως ο φασισμός προχωράει σαν πολιτικό πτώμα που κάνει πεισματικά τα τελευταία του βήματα πριν πέσει. Πως η αυτοκρατορία τους τελείωσε. Το βλέπεις ένα πρωί στην Κυψέλη, το βλέπεις στο αγόρι που περπατά με μπότες την Ακαδημίας, στα κορίτσια που δεν φοβούνται να φιληθούν στην μέση του δρόμου. Στο παιδί που δεν αναγνωρίζεις ούτε ως αγόρι ούτε ως κορίτσι. Στον κόσμο που αντί να κλείνεται στον εαυτό του ανοίγει σαν λουλούδι, ενώ γνωρίζει ότι το περιβάλλον μάλλον θα το σκοτώσει.
ΠΑΝΤΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ που γνωρίζουμε χωρίζεται στα δύο. Κάθε μισό με την σειρά του στα δύο, και ούτω καθεξής χωρίς ανάπαυση. Η Γη σαν ένα κύτταρο σαπίζει ή διαθλάται - δεν είναι ακόμη δυνατό να καταλάβουμε τι. Αρχή και τέλος συναντιούνται και ενώνονται. Αποκαλύψεις και παιδική ηλικία πρόσωπο με πρόσωπο. Ο φασισμός προχωράει σαν πολιτικό πτώμα που κάνει πεισματικά τα τελευταία του βήματα πριν πέσει. Μερικές φορές ο νεκρός παίρνει τη μορφή ενός γυμνού λευκού άντρα με ένα κέρατο στην κορυφή του κεφαλιού, άλλες μιας Ιταλίδας επιχειρηματίας ή μιας νεοταξικής-φεμινιστικής μούμιας- άλλοτε μιλάει αγγλικά, άλλοτε ρωσικά, αλλά πάντα την αφηρημένη γλώσσα της αγοράς. Σε κάθε πλευρά του ρήγματος όλοι τρέχουν προς αντίθετες, ενίοτε δυσδιάκριτες, κατευθύνσεις. Υπάρχουν πόδια που πέφτουν στην άβυσσο της έκτης εξαφάνισης. Και χέρια που γαντζώνονται στην ελπίδα. Από τη μία πλευρά, ολόκληρο το σύμπαν κλείνεται στον εαυτό του: Το παρελθόν επαναλαμβάνεται ατελείωτα. Μέτοχοι φτιαγμένοι από κρακ βγάζουν τις μετοχές τους από την αποικιακή λάσπη και τις πλένουν, για τελευταία φορά, με βενζίνη και αίμα. Ο θόρυβος του αερίου καθώς ξεφεύγει από έναν σωλήνα είναι ένα θλιβερό soundtrack. Παντού περιμένω τους ταξιδιώτες που δεν θα έρθουν ποτέ. Εν τω μεταξύ, όχι μακριά, αυτό που φαινόταν αδύνατο συμβαίνει ήδη και ανοίγεται στο άγνωστο. Τα απάτριδα σώματα σηκώνονται και μιλούν. Αυτό συμβαίνει στο Μεξικό και στην Ινδία, στη Χιλή και στην Ουγκάντα. Αυτό είναι το μέρος όπου ενεργείτε και ζείτε. Εδώ είναι που αρχίζει η αγάπη.
Για σένα, θα αφήσω πίσω όλα τα θλιβερά μου συναισθήματα. La mañana es Clara. Les soirées sont bleues. Si la nuit est rouge. Η επανάσταση είσαι εσύ.
Τα απαγορευμένα ηλεκτρονικά σήματα καταγράφουν τις ενέργειές σας και τις φέρνουν σε μένα. Τα smartphones είναι τάφοι αλλά και εφήμερες πόρτες: Οι εφαρμογές είναι επισφαλείς ντελιβεράδες που εργάζονται για τις GAFA [Google, Apple, Facebook, Amazon] και τολμούν να σηκώσουν το μεσαίο δάχτυλο στο πατριαρχικό κράτος. Έτσι σας βλέπω, σαν να ήσασταν δίπλα μου, να στέκεστε στην οθόνη μου στην άκρη της ιστορίας. Σε βλέπω να παίρνεις τα μαλλιά σου στα χέρια σου και να τα σηκώνεις ψηλά σαν να ήταν ένα ζωντανό λάβαρο. Και μετά να τα κόβεις. Η εποχή που ήταν απαραίτητο να κρύβεις το αίμα της περιόδου, το σάλιο, το σεξ, την οργή, τα μαλλιά, την αγάπη... έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Οι τούφες των μαλλιών, μαύρες και άσπρες, πέφτουν τώρα στους ώμους σου. Έχω να δω κάτι πιο βίαιο και πιο χαρούμενο από τότε που οι Χιλιανές αντιμετώπιζαν τους βιαστές με τα τραγούδια τους. Το ξυρισμένο κρανίο σου είναι ένα γυμνό μανιφέστο: Μια γενεαλογία αχαρτογράφητων σημείων συνδέει τους πανκ του '70 και τις ξυρισμένες λεσβίες του '80 με την εξέγερσή σας. Τα μαλλιά σας που πέφτουν είναι μια μη δυαδική δήλωση αντιπατριαρχικής δυσπιστίας. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι τα μαλλιά σας ήταν πιο δυνατά από την εξουσία. Οι λέξεις και το ψαλίδι είναι θαυματουργά όπλα. Είστε τριάντα τρεις. Είσαι δεκατρία. Είσαι εξήντα τριών. Και βρισκόμαστε στο έτος 3000. Δεν έχει σημασία αν είσαι Κούρδος ή Ιρανός. Αν γεννήθηκες στις Βερσαλλίες ή στην Γκάνα. Αν το ψαλίδι μπορεί να κόψει τα μαλλιά, μπορεί επίσης να κόψει τις πολιτικά πολιτογραφημένες ταυτότητες. Έρχεται η νέα trans Internationale: Η ελευθερία, όχι η ταυτότητα, είναι αυτό που απομένει όταν τα πέπλα έχουν πέσει και τα μαλλιά έχουν κοπεί. Αυτό το κούρεμα είναι θεωρία και πράξη σε μια χειρονομία.
Σε μια άλλη καθαρή ζώνη, σας βλέπω επίσης στους δρόμους της Μόσχας, να αυτομολείτε από τον στρατό, να αρνείστε να πιστέψετε τον μύθο του φυσικού εχθρού και να σκοτώσετε, διατρέχοντας τον κίνδυνο της φυλακής, των βασανιστηρίων ή του θανάτου. Το να πεις όχι τώρα είναι καλύτερο από το να έχεις για πάντα PTSD. Σας βλέπω να διεκδικείτε τους δρόμους, να μιλάτε, να αρνείστε τη φυλακή και τη θεσμοθετημένη ζωή, να ξεφεύγετε από τους θαλάμους του ρατσισμού, να εγκαταλείπετε τους βρόχους της ενέργειας του άνθρακα, να εγκαταλείπετε την ετεροπατριαρχική δυαδική ζωή. Στα χέρια σας δεν κουβαλάτε τίποτε άλλο παρά μελλοντικά πράγματα. Απόσχιση. Απομάκρυνση. Στοπ. Οι θαυμαστές ή υπερφυσικές πράξεις δεν είναι τόσο σπάνιες όσο νομίζουμε- μάλλον θα έπρεπε να πούμε ότι συμβαίνουν κρυφά. Το ξέρω: Ζούμε σε μια τρομακτικά όμορφη εποχή. Και σε ερωτεύομαι. Ο έρωτας είναι εκείνη η διαδικασία που επηρεάζει την υποκειμενικότητα αποπροσδιορίζοντάς την, διευρύνοντας ή τροποποιώντας τα όρια αυτού που νομίζαμε ότι ήταν η δική μας ταυτότητα. La mañana es Clara. Les soirées sont bleues. Si la nuit est rouge. Η επανάσταση είσαι εσύ.
Σε ερωτεύομαι πράγματι στη μέση μιας αλλαγής παραδείγματος. Έως ότου καταλάβω ότι η αλλαγή παραδείγματος είσαι εσύ. Κανείς δεν μπορεί να πει όχι σε μια τέτοια αγάπη. Έφτασες, ταυτόχρονα με τις εξεγέρσεις, για να κόψεις την οργή μου στα δύο. Πριν και μετά από σένα. Κάνουμε έρωτα σε κρεβάτια ξενοδοχείων που χωρίζονται από χαντάκια και διαβάζουμε την ποίηση του Ρενέ Ρικάρ μέχρι τις τέσσερις το πρωί. Κάποιος θα πει ότι είναι κρίμα που η δυνατότητα αφομοίωσης όλης της ομορφιάς του κόσμου φιλτράρεται αναγκαστικά από το πρόσωπο αυτού ή εκείνου του προσώπου, περιορίζεται στην πάντα βελτιώσιμη ποιότητα ορισμένων φιλιών, στην ικανότητα κάποιου να συμπυκνώνει ολόκληρο το σύμπαν. Εκτός αν αυτό το πρόσωπο είναι δικό σου, αν αυτά τα φιλιά είναι δικά σου. Το να ερωτεύεσαι είναι σαν να νιώθεις την επανάσταση να ξεκινά. Δεν υπάρχει επανάσταση που να μην παράγει ένα νέο σώμα και το δικό μου γεννιέται σήμερα ανάμεσα στα χέρια σου, στους δρόμους της Τεχεράνης και της Μόσχας, του Σαντιάγο και της Λα Παζ. Το στρατιωτικό νεογέννητο που εγκαταλείπει τον πόλεμο, το παιδί της αστυνομίας που γονατίζει μπροστά στους διαδηλωτές. Ο έφηβος οπλισμένος μόνο με ηλεκτρονικά και ψαλίδια. Εσείς είστε η επανάσταση. Ανήκω σε σας. Το δέρμα σου είναι η μόνη προσωρινή ζώνη αυτονομίας του φύλου. Πριν, αυτή η συνθήκη αποτελούσε πολιτική φαντασία, καθαρή εικασία. Τώρα υπάρχει εδώ: μεταξύ μας. Στην αγάπη. Insurgo. Insurrectio. Για σένα, θα αφήσω πίσω όλα τα θλιβερά μου συναισθήματα. La mañana es Clara. Les soirées sont bleues. Si la nuit est rouge. Η επανάσταση είσαι εσύ.
-Το κείμενο δημοσιεύεται στο περιοδικό ARTFORUM στις 6 Οκτωβρίου 2022
Σε όλα αυτά λοιπόν τα πολύ σοβαρά ζητήματα διαλέγω μαζί με τον Paul μια άλλη έξοδο, «αυτήν του χαρακτήρα καρτούν ο οποίος ζωγραφίζει μια πόρτα στον τοίχο και από εκεί δραπετεύει». Όχι απαραίτητα από μια αισθητική προσήλωση στην ιδέα της ουτοπίας, ούτε γιατί είμαι κοντόφθαλμος ή τρομακτικά εγωιστής αλλά παρακινημένος από μια αισιοδοξία που δεν μπορεί παρά να την γεννά ο πολύ μεγάλος φόβος και η πολύ μεγάλη έκσταση. Μια ευφορία που δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά ως συνειδητή μεθοδολογία αντίστασης.
Προσευχή:
"Έννοια σου, θ’ ακούσεις μια νύχτα κι εσύ
Το παράθυρο σου χέρια να σκαλίζουνε
Κορίτσια που σπίτι τους δε γύρισαν ποτέ
Παιδιά που μάτωσαν στα πεζοδρόμια
Που χαθήκανε στους βάλτους
Γυρίσαν να σε σπαράξουν"
