"I want my μεσοτοιχίες back"
Δύο σημειώματα του Γιάννη Κωνσταντινίδη
για τη φρενίτιδα των "graffiti murals"
Έχω κάνει αρκετές συνέντευξεις με αρχιτέκτονες, άλλους σπουδαίους, άλλους σπουδαιότερους, άλλους μουμιοποιημένους με αυτοθαυμασμό, άλλους με άλλα, τέλος πάντων, δεν έχει και τόση σημασία, όσο το ότι στα πλαίσια αυτών των συνεντεύξεων ήρθα πολλές φορές αντιμέτωπος με μια απάντηση που μου ξεφούρνιζαν και η οποία με εξέπληττε μέχρι να την συνηθίσω.
Μου είχε κάνει επίσης εντύπωση ότι μου είχε δώσει αυτήν την απάντηση ακόμη και ένας αρχιτέκτονας κλειστός σαν του βυθού το στρείδι, ο οποίος σε κάθε ερώτηση μου αποκρινόταν με ένα ξερό "εξαρτάται" -σε σημείο που να σκεφτώ πως ακόμη κι αν τον ρωτούσα πως τον λένε, πάλι "εξαρτάται" θα μου απαντούσε. Όταν λοιπόν του έθεσα την ερώτηση που ήταν η σταθερά επαναλαμβανόμενη σε όλες εκείνες τις συνεντεύξεις, καθότι προορίζονταν για περιοδικό πόλης: "Ποιο είναι το στοιχείο της Αθήνας που σας γοητεύει πιο πολύ;" (Η οποία, ας το πω κι αυτό, είναι μια ερώτηση που παρέχει τεράστιο περιθώριο για να την απαντήσει κάποιος καθότι θα ήταν αποδεκτό να πει π.χ. η Ακρόπολη, ή η τυρόπιτα Μαμ κλπ. ως εάν ήταν ισοβαρή μεγέθη -και όχι απαραίτητα κάποιο κτίριο που ο συνεντευξιαζόμενος θα θεωρούσε αξιόλογο). Εκείνος ο τύπος λοιπόν ξέχασε αυτοστιγμεί τα "εξαρτάται" του και μου απάντησε με σιγουριά, όπως και αρκετοί άλλοι συναδελφοί του: οι μεσοτοιχίες.
Οι μεσοτοιχίες, βέβαια, που το βλέμμα μας κυρίως τις απαλείφει από όσα πασχίζει να συγκρατήσει από το αστικό τοπίο, είναι στο μυαλό των αρχιτεκτόνων ο τόπος της μη αρχιτεκτονικής. Τα σκουπιδάκια κάτω από το χαλί της επιστήμης τους.
Και στην Αθήνα, ίσως περισότερο απ' ότι σε άλλες μεγάλες πόλεις, οι μεσοτοιχίες είναι ιδιαιτέρως εμφανείς, ακυβέρνητες και άναρχες.
Από τότε, λοιπόν, που διατηρούσαν ένα γοητευτικό μυστήριο - τότε που αποτελούσαν ακόμη αρχιτεκτονική πρόκληση, φτάσαμε στο κιτσάτο σήμερα όπου οι μεσοτοιχίες θεωρούνται κατάλληλος χώρος για να τις καλύψει κάποιος με έργα -πες- ζωγραφικής, ηθικοπλαστικού κυρίως περιεχομένου, που αν ο δημιουργός τους δεν τα ζωγράφιζε σε αυτές τις διαστάσεις, το πιθανότερο θα ήταν να μην γύριζε ποτέ κανείς να τα κοιτάξει με επιείκεια.
Θέλω να πω ότι -εγώ τουλάχιστον αυτό πιστεύω- πως πήξαμε στην αποβλακωτικά επιζωγραφισμένη μεσοτοίχια, and I want my μεσοτοιχίες back.
Γιάννης Κωνσταντινίδης
Τώρα, που το μετέφεραν σε πολυκατοικία επί της Πατησίων, κάθε φορά που οδεύω αφηρημένος προς -πες- την Πλ. Βικτωρίας και το συλλαμβάνει η περιφερειακή μου όραση, το πρώτο που σκέφτομαι αυτομάτως είναι: "μπα, άνοιξε Jumbo στην Πατησίων;" Το έργο, χωρίς την πολιτική διάσταση που αποκτούσε από την τοποθέτησή του σε ένα περίγυρο, δείχνει εντελώς αδύναμο, υπερφωτίζει χωρίς λόγο και μπεμπεκίζει χωρίς τελειωμό (όπως φαίνεται ξεκάθαρα και στην φωτό παρακάτω).
Γιάννης Κωνσταντινίδης
