Αποκατάσταση, ανασύνθεση, ανασύσταση
Το μέλλον των φιλμικών αρχείων
Ένα γράμμα. 1969. Το έστειλε στον Ahmed Bouanani η Ελληνίδα σκηνοθέτιδα Τόνια Μαρκετάκη. Σπούδασαν μαζί στο IDHEC. "Λοιπόν, εδώ κάνω στην Αλγερία το είδος της δουλειάς που θα ήθελα να έκανα στην Ελλάδα όταν επέστρεψα από τις σπουδές μου, αλλά που οι συνθήκες στην Ελλάδα δεν μου επέτρεπαν να κάνω". (Léa Morin)
Αφιερωμένο στις φίλες Αμαλία Παππά, Μυρτώ Βουλέλη, Χρυσαλένα Αντωνοπούλου, Κωνσταντίνα Σταματογιαννάκη, Αλεξία Παπακώστα
Léa Morin
Ραμπάτ, 17 Ιουνίου 2022
18 rue d'Oujda, 3ος όροφος
Αρχείο Bouanani
Ανοίγω κουτιά, διαβάζω ντοκουμέντα, ξεφυλλίζω βιβλία και περιοδικά.
Βρίσκομαι στο διαμέρισμα της οικογένειας Bouanani στο Ραμπάτ, όπου η Touda Bouanani διατηρεί (και το διατηρεί ζωντανό) το αρχείο των γονιών της και της αδελφής της. Μια κινηματογραφική οικογένεια. Η αδελφή της Batoul ήταν ενδυματολόγος και γραφίστρια. Πέθανε από ατύχημα το 2003, τη χρονιά που έκλεισε τα 34 της χρόνια. Ο πατέρας της Ahmed (1939-2011) ήταν storyteller, εκδότης, συγγραφέας και κινηματογραφιστής. Η μητέρα της Naïma Saoudi Bouanani (1947-2012) ήταν σχεδιάστρια κοστουμιών, διακοσμήτρια και βοηθός παραγωγής. Όταν τη συνάντησα σε αυτό το διαμέρισμα, προσπαθούσε, μαζί με τον κινηματογραφιστή Ali Essafi, να οργανώσει και να σώσει ό,τι είχε απομείνει από τα αρχεία μετά την πυρκαγιά στο διαμέρισμα και τον θάνατο του συζύγου της. Η Touda σύντομα θα συνέχιζε το έργο του.
Ένα ντοσιέ με ταινίες. Η Hadda του Aboueloukar. "Σε μια πολύγλωσση χώρα είναι περίεργο να μην συναντά κανείς περισσότερους δημιουργούς που εκφράζονται σε διαφορετικές καλλιτεχνικές γλώσσες. Ο Mohamed Aboueloukar είναι ένας από τους λίγους που σχεδιάζει και δημιουργεί ταινίες και μας προσφέρει την εξαιρετικά πλούσια φαντασία του". (A. Bounfour, 1982)
Αυτή θα είναι η μοναδική μεγάλου μήκους ταινία του.
Τους τελευταίους μήνες, η Touda, μαζί με την ομάδα διανοουμένων, φοιτητών, καλλιτεχνών και κινηματογραφιστών του Αρχείου Bouanani, μιας ένωσης που δημιουργήθηκε για τη διατήρηση και την επανενεργοποίηση αυτής της μνήμης της ιστορίας του κινηματογράφου και του πολιτισμού στο Μαρόκο, έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο στην οργάνωση, την καταγραφή και την ψηφιοποίηση των ντοκουμέντων, των βιβλίων, των φυλλαδίων, των φωτογραφιών, των αφισών και των αρχείων που φυλάσσονται εκεί. Υπάρχουν επίσης κοσμήματα, σχέδια, κοστούμια, διακοσμήσεις. Τα κόμικς και τα άλμπουμ συνυπάρχουν με βιβλία για τη θεωρία του κινηματογράφου και την ιστορία του Μαρόκου, αλλά και με τα προσωπικά αντικείμενα της οικογένειας. Καλλιτέχνες και μόνιμοι ερευνητές είναι ευπρόσδεκτοι. Συμμετέχουν σε αυτό το συλλογικό έργο.
Ένα βιβλίο. Dialogues Algérie - Cinéma, Première histoire du cinéma algérien, του Younès Dadci. Εκδόθηκε το 1970 και παρουσιάζει τη ζωή του κινηματογράφου στην Αλγερία από το 1896 έως σήμερα: "Για να κατανοήσουμε καλύτερα τον σημερινό αλγερινό κινηματογράφο, πρέπει να πάμε πίσω". Φαντάζομαι ότι αυτή η ανάγνωση σίγουρα ενέπνευσε τον Ahmed Bouanani για την Ιστορία του μαροκινού κινηματογράφου, η οποία παρέμεινε αδημοσίευτη μέχρι πολύ πρόσφατα (La Septième Porte, une histoire du cinéma au Maroc de 1907 à 1986, Kulte éditions, Rabat, 2020).
Μαζί με το βιβλίο του Dadci, ένα DVD με τη θρυλική αλγερινή ταινία Tahia Ya Didou του Mohamed Zinet, Editions Tassili. Ο Zinet σκηνοθέτησε επίσης μόνο μία ταινία μεγάλου μήκους.
Η κολεκτίβα Bouanani προσπαθεί να ανασυνθέσει, θραύσμα προς θραύσμα, μια ιστορία του κινηματογράφου στο Μαρόκο που είναι ελάχιστα γνωστή. Αυτά τα ντοκουμέντα, τα οποία ο χρόνος, η φωτιά και το νερό έχουν φθείρει και αλλοιώσει, πρέπει να προστατευθούν και να επιδιορθωθούν. Η Touda δημιούργησε ένα μικρό εργαστήριο επισκευής βιβλίων σε μια κρεβατοκάμαρα.
Το αρχείο φέρει σημάδια στο υλικό του: υγρές στάμπες, κιτρινισμένα ή καμένα φύλλα, μελάνια αραιωμένα από το νερό που είχε χρησιμοποιηθεί για την κατάσβεση της φωτιάς όταν κάηκε το διαμέρισμα.
'Ενα περιοδικό. Tricontinental. No. 2. Μια μπλε σφραγίδα μαρτυρεί την ημερομηνία 28 Δεκεμβρίου 1967 στην πρώτη σελίδα. Πρόκειται για το ενημερωτικό δελτίο της OSPAAAL, Εκτελεστική Γραμματεία του Οργανισμού Αλληλεγγύης των Λαών της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής.
Σε κάθε μου εμπειρία με τα αρχεία του διαμερίσματος, εμφανίζονται νέα στοιχεία. Δημιουργούνται νέοι σύνδεσμοι. Κάθε θραύσμα αυτού του αρχείου μάς επιτρέπει να το κατανοήσουμε καλύτερα, να το συλλάβουμε, να αφήσουμε να εμφανιστούν νέοι αστερισμοί, να κατανοήσουμε καλύτερα την κυκλοφορία των ιδεών, των μορφών, της αισθητικής της εποχής. Σήμερα, τα ντοκουμέντα οργανώνονται και αποθηκεύονται σε κουτιά αρχείου. Αποικιακός κινηματογράφος. Μαροκινοί κινηματογραφιστές από το Α έως το Ω. Οι δομές του κινηματογράφου στο Μαρόκο. Αλληλογραφία. Χειρόγραφα. Περιοδικά. IDHEC.
Ένα γράμμα. 1969. Το έστειλε στον Ahmed Bouanani η Ελληνίδα σκηνοθέτιδα Τόνια Μαρκετάκη. Σπούδασαν μαζί στο IDHEC. "Λοιπόν, εδώ κάνω στην Αλγερία το είδος της δουλειάς που θα ήθελα να έκανα στην Ελλάδα όταν επέστρεψα από τις σπουδές μου, αλλά που οι συνθήκες στην Ελλάδα δεν μου επέτρεπαν να κάνω".
Το αρχείο αυτό μας μιλάει για τις ελπίδες, τα όνειρα, αλλά και τις προσπάθειες και τη δουλειά που έκαναν αυτοί οι κινηματογραφιστές "για έναν μαροκινό κινηματογράφο". Τη δεκαετία του 1960 (κάποιοι ακόμη νωρίτερα και άλλοι αργότερα), αυτοί οι νέοι κινηματογραφιστές και τεχνικοί, συχνά εκπαιδευμένοι στο εξωτερικό, επέστρεψαν στο Μαρόκο αποφασισμένοι να δημιουργήσουν έναν νέο κινηματογράφο για τη χώρα τους. Ήθελαν να αποαποικιοποιήσουν την κουλτούρα και να οικειοποιηθούν εκ νέου μια αφήγηση που είχε κατασχεθεί επί μακρόν, μετά από τόσα χρόνια αποικιοκρατίας.
Περιοδικό Lamalif. Δελτία Τύπου. Από το 1969 έως το 1982. Ο μαροκινός κινηματογράφος σε αναζήτηση του χαμένου χρόνου. Ο κινηματογράφος στο Μαρόκο χθες και αύριο. Όταν οι κινηματογραφιστές ωριμάζουν. Χίλια και ένα χέρια, ένα νέο στάδιο στην οδυνηρή εξέλιξη του μαροκινού κινηματογράφου. Μαροκινός κινηματογράφος: ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Εμπόδια στην ανάδυση μιας κινηματογραφικής βιομηχανίας. Κάτι νέο για τους κινηματογραφιστές. Παραγωγή ταινιών; Και μετά από αυτό;
Οι εκθέσεις, οι επιστολές, οι φάκελοι, τα διοικητικά έγγραφα, τα μανιφέστα, οι σημειώσεις, τα σχέδια, όλα αυτά τα στοιχεία που φυλάσσονται στο Αρχείο Bouanani μαρτυρούν την επιθυμία να υπάρχει μία συλλογική οργάνωση, να δημιουργήσουν ενώσεις κινηματογραφιστών, να αγωνιστούν για την ύπαρξη μιας εθνικής βιομηχανίας ικανής να τους υποστηρίξει στην παραγωγή και τη διανομή των ταινιών τους, να δημιουργήσουν φεστιβάλ, να απαιτήσουν την ύπαρξη ενός ταμείου για τη βοήθεια των κινηματογραφιστών, να βρουν ρεαλιστικές λύσεις για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους παρακάμπτοντας τα εμπόδια που αντιμετώπιζαν. Η ελπίδα ήταν μεγάλη, όπως και η συλλογική ενέργεια.
Ένα περιοδικό. Δεν έχει ακόμη απογραφεί, αλλά είναι τοποθετημένο σε ένα ράφι ενός δωματίου, ανάμεσα σε ένα τεύχος του Jeune Afrique από το Festival des Arts Nègres de Dakar (1966) και ένα τεύχος του Miroir Fantastique με τίτλο Les superhommes entre nous. Politique Hebdo, Πέμπτη 11 Μαρτίου 1971, αριθμός 23. Τιμή 3F. Μια ροζ κουβέρτα. Οι τελευταίες εστίες της αποικιοκρατικής Γαλλίας. Jean-Luc Godard, Jean-Pierre Gorin: Τι να κάνουμε στον κινηματογράφο. "Το να κάνεις μια ταινία σημαίνει επομένως ότι συμμετέχεις στους αγώνες για μια αλλιώτικη οργάνωση".
Το αρχείο είναι ελλιπές. Η φωτιά, φυσικά. Αλλά και επειδή περιέχει κυρίως κείμενα γραμμένα στα γαλλικά, ενώ πολλά κείμενα για τον κινηματογράφο είναι στα αραβικά. Δεν προσπαθεί να είναι πλήρες. Διαμορφώθηκε με βάση τις φιλίες, τις συνεργασίες, τα ενδιαφέροντα και τις εμπειρίες της οικογένειας Bouanani. Οργανώνεται κυρίως γύρω από την έρευνα που διεξήγαγε ο Ahmed Bouanani για να γράψει το βιβλίο του για τη γέννηση του μαροκινού κινηματογράφου, La Septième Porte, une histoire du cinéma au Maroc de 1907 à 1986, που εκδόθηκε από τις Editions Kulte το 2021, το οποίο απαιτούσε πολλά χρόνια συλλογής στοιχείων.
Ένα μικρό, διακοσμημένο σημειωματάριο. Γραμμένες πάνω σε τσόχα, λέξεις με κόκκινο, άλλες με μπλε.
Η μαροκινή τηλεόραση παρουσιάζει
LETTER FROM IMILCHIL
μια ταινία της Naïma Saoudi
Δεν έχουμε βρει ακόμα αυτή την ταινία. Ελπίζουμε να βρίσκεται στα αρχεία της μαροκινής τηλεόρασης και να εμφανιστεί ξανά κάποια μέρα.
Κοιτάζοντας αυτά τα ντοκουμέντα, ανοίγοντας τους καταλόγους, τις εφημερίδες, τα αρχεία παραγωγής, συνειδητοποιούμε ότι η ιστορία είναι ελλιπής. Η αφήγηση είναι αποσπασματική. Είναι η ιστορία ενός κινηματογράφου που διακόπτεται από μια σειρά διαβρώσεις, διαγραφές, εξαφανίσεις, κι από το υπόγειο έργο της λήθης. Ταινίες που χάθηκαν, λογοκρίθηκαν, απαγορεύτηκαν, δεν γυρίστηκαν ποτέ, εμποδίστηκαν. Ματαιωμένες καριέρες. Ξεχασμένες ιστορίες.
Ένα απόσπασμα τύπου. Ένα άρθρο. "Δυστυχώς, οι Μαροκινοί κινηματογραφιστές ζουν μόνο με σχέδια. Τίποτα περισσότερο. Αυτό είναι το κοινό κακό της γενιάς μας. Φέτος ολοκληρώνω μια ταινία μικρού μήκους με τίτλο Sidi Ahmed or Moussa που μου επιτρέπει να επανασυνδεθώ με τη μυθική πραγματικότητα του παρελθόντος. Μελετώντας την Εγίρα του 10ου αιώνα (16ος αιώνας στη χριστιανική εποχή), την εποχή της πορτογαλικής κατοχής και του μεγάλου ποιητή Sidi Abderrahman El Majdoub, βρίσκω παράξενες συγγένειες με τη σημερινή πραγματικότητα που βιώνουμε. Η επανεξέταση του παρελθόντος σημαίνει να κατανοήσουμε το παρόν για να το κυριαρχήσουμε και να βρούμε τα απαραίτητα όπλα για την άμυνα και την επιβίωσή μας. Δεν υπάρχει καλύτερο σχέδιο για το μέλλον από το να συμμετέχουμε με μικρά μέσα στον ριζικό και συστηματικό μετασχηματισμό της κοινωνίας για την οικοδόμηση ενός κόσμου που δεν θα είναι τραυματικός". Ahmed Bouanani στον Noureddine Sail, Rabat Maghreb Information, 1973
Η ταινία αυτή δεν θα ολοκληρωνόταν ποτέ λόγω έλλειψης υποστήριξης από το Μαροκινό Κινηματογραφικό Κέντρο. Δεν υπάρχει βιασύνη.
Τα όνειρα αυτών των νεαρών κινηματογραφιστών φαίνεται να διαλύονται από το επίσημο όραμα της κοινωνίας, της πολιτικής και του Μαρόκου που επιθυμούν το κράτος και οι αποικιοκρατικοί θεσμοί που επιβιώνουν. Παρά την τεράστια ελπίδα που γέννησε η ανεξαρτησία, όταν φαινόταν πως τα μέσα ενημέρωσης υποστήριζαν τη γέννηση ενός εθνικού κινηματογράφου, αυτό θα επιτευχθεί μόνο με αγώνες, προσωπικούς και συλλογικούς, συχνά δύσκολους και επίσης συχνά ξεχασμένους σήμερα, όπως ακριβώς και οι επίσημες πρωτοποριακές προτάσεις της εποχής που είχαν αναδειχθεί. Κάθε μία από αυτές τις ιστορίες είναι ουσιαστική. Η ιστορία του κινηματογράφου δεν μπορεί να περιορίζεται στις ταινίες που γυρίστηκαν και πολύ περισσότερο στις ταινίες που προβλήθηκαν. Είναι απαραίτητο να φέρουμε ουτοπίες, όνειρα, αποτυχίες, αδυναμίες, καθώς και όλα εκείνα που δεν υπήρξαν ποτέ, όσα αποτελούσαν επιθυμίες και οράματα, όσα έμειναν στο περιθώριο.
Σε ένα ράφι, τα τέσσερα τεύχη του βραχύβιου περιοδικού CINEMA 3 που εξέδιδε ο Noureddine Sail το 1970. Μία έρευνα για τον βραζιλιάνικο κινηματογράφο. Ο κινηματογράφος σύμφωνα με τον Ousmane Sembène. Συνέντευξη του Ferid Boughedir. "ANTI-CANNES", ο τίτλος ενός editorial στο τρίτο τεύχος: "Το εντυπωσιασμένο Film Monoprix απένειμε το μεγάλο βραβείο του 1970 στην ταινία που ανταποκρίνεται καλύτερα στα καλλιτεχνικά κριτήρια των τραπεζιτών, των κερδοσκόπων και των εμπόρων μόδας". "Φυσικά, υπήρχαν και παραλείψεις. Η Γη του Youssef Chahine έχει το ελάττωμα ότι είναι αιγυπτιακή. Το Elise or Real Life του Michel Drach θεωρήθηκε πολύ μακρύ, πολύ λείο. Και έπειτα, ό,τι κι αν λέμε, η Αλγερία υστερεί. Στις δαπάνες..." προσθέτει ο Noureddine Sail. Στην τελευταία σελίδα του δεύτερου τεύχους υπάρχουν επιστολές των αναγνωστών: "Το Cinima 3 είναι το πρώτο μαροκινό κινηματογραφικό περιοδικό που ασχολείται με τα θέματα και τα προβλήματα που έχουν σημασία". Στη σελίδα 57 του πρώτου τεύχους του Cinima 3, σε ένα άρθρο με τίτλο "Περιμένοντας τον Καρίμ", γίνεται λόγος για τα γυρίσματα της ταινίας Les enfants du Haouz, όπου ο Idriss Karim παρατηρεί τη ζωή των νέων της υπαίθρου και τα προβληματά τους. "Υποσχόμαστε στους αναγνώστες μας μια συνέντευξη με τον I. Karim μόλις η ταινία κυκλοφορήσει στις μαροκινές οθόνες. Πολύ σύντομα, ελπίζουμε".
Το πέμπτο τεύχος του περιοδικού Cinima 3 κατασχέθηκε και δεν θα υπάρξει άλλο. Η ταινία Les Enfants du Haouz επανεκδόθηκε και στη συνέχεια απαγορεύτηκε. Τώρα έχει εξαφανιστεί.
Μέσα από διάφορα ίχνη, μας εμφανίζεται μια ιστορία επιθυμιών, αγώνων και ονείρων, συχνά επαναστατικών, όπως τα όνειρα του κινηματογράφου. Απέναντι σε αυτές τις ελπίδες, καταστάσεις που επαναλαμβάνονται, που θέτουν σε δοκιμασία τους κινηματογραφιστές, που τους αφαιρούν τη δύναμη, που εκμηδενίζουν τις ομάδες, που διχάζουν. Σαν το κράτος να αγωνίζεται να σβήσει τη φλόγα της δημιουργικότητας, της αξιοπρέπειας και της δυνητικής ανατρεπτικότητάς τους, να επιτύχει την υποταγή τους. Καταστάσεις που επαναλαμβάνονται.
Βιογραφικό σημείωμα του Abdellah Drissi (γεννημένος στο Ραμπάτ το 1941), ο οποίος πήρε το "Δίπλωμα της Εθνικής Σχολής Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Lodz, με Πολύ Καλή Μνεία", ενώ η ταινία του Lesson 41 έλαβε το πρώτο βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βαρσοβίας το 1967. Δεν έγινε ποτέ σκηνοθέτης.
Αυτά τα πολλαπλά αρχεία κατοικούνται από ζωές, φωνές, πολυπλοκότητες, δυνητικές ιστορίες, μοναδικότητες, κυκλοφορίες, κατακερματισμένες και μη γραμμικές αφηγήσεις, αξιοποιημένες αφηγήσεις. Κατά τη διεξαγωγή έργων έρευνας, αρχειοθέτησης και αποκατάστασης κινηματογραφικών αφηγήσεων, είναι απαραίτητο να εκτιμήσουμε αυτούς τους αρχειακούς χώρους στην πολυπλοκότητά τους και να μην αναζητούμε ένα σταθερό νόημα, αλλά να επιτρέψουμε στις πολλαπλές φωνές να ξεδιπλωθούν. Συνεχίζω να διαβάζω.
Ένα σενάριο γυρισμάτων. Une breche dans le mur του Jilali Ferhati. Κινηματογραφιστής: Ahmed el Maanouni. Σε αυτό το ντοκουμέντο, το οποίο έχει αναπτυχθεί σε μεγάλο σχήμα, μπορούμε να διαβάσουμε τον κατάλογο των ηθοποιών, τους ρόλους τους, τις ημέρες των γυρισμάτων, τα σκηνικά. Malabata. Café Hafa. Γραφείο επιθεωρητή.
Οι ταινίες του Jilali Ferhati είναι όντως χαμένες όπως λένε; Το "Une breche dans le mur" είναι μια ταινία που πρέπει επειγόντως να αποκατασταθεί.
Γιατί να προσπαθούμε να αρχειοθετούμε αυτό που απουσιάζει; Επειδή υπάρχει, και πάντα υπήρχε και θα υπάρχει μια άρνηση των αντι-ιστοριών, για να γράφονται η κοινωνία και η στορία με τη φωνή μόνο των κυρίαρχων, μια άρνηση να δούμε και να δεχτούμε τα πιο ριζοσπαστικά γραπτά στον κόσμο που πρότειναν αυτοί οι στρατευμένοι κινηματογραφιστές, που συμμετείχαν σε αισθητικούς, πνευματικούς και πολιτικούς αγώνες. Χρειαζόμαστε ένα αρχείο αυτών των ριζοσπαστισμών που εμποδίστηκαν. Πρέπει να αγωνιστούμε ώστε αυτές οι αντι-ιστορίες να συνεχίσουν να αναδύονται σήμερα.
Μια εικόνα από φωτογράφιση. Η Leila Shenna στο Chergui του Moumen Smihi. Η Μαροκινή ηθοποιός έκανε καριέρα στη χώρα της και διεθνώς τη δεκαετία του 1960, του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έπαιξε στις ταινίες του Αλγερινού Lakhdar Amina και στην ταινία Remparts d'argile του Jean-Louis Bertuccelli. Έπαιξε επίσης ένα "Bond girl" στην ταινία Moonraker.
Στη συνέχεια εξαφανίστηκε. Κανείς δεν γνωρίζει πού βρίσκεται σήμερα η Leila Shenna, παρά την εντατική έρευνα για τον εντοπισμό της που διεξήγαγε ο σκηνοθέτης Ali Essafi.
Πώς μπορούμε να μεταφέρουμε αυτές τις αβεβαιότητες, αυτές τις δοκιμασίες, αυτές τις δοκιμές και τα λάθη στις κινηματογραφικές μας ιστορίες;
Πώς μπορούμε να διατηρήσουμε ταινίες που δεν υπάρχουν, που εμποδίστηκαν ή καταστράφηκαν από πολιτικές παρεμβάσεις, που χάθηκαν στο περιθώριο των κυρίαρχων κινηματογραφικών βιομηχανιών και γεωγραφιών;
Πώς μπορούν να κληθούν από την απουσία τους;
Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τεχνικές αποκατάστασης ταινιών για να διατηρήσουμε τα ίχνη αυτού που απουσιάζει;
Ποια θέση μπορεί να δοθεί στη μυθοπλασία σε αυτό το έργο πολιτικής και αισθητικής ανασύνθεσης;
Πώς μπορούμε να εγγυηθούμε ότι κανένας μελλοντικός υπεύθυνος προγραμμάτων ή ιστορικός κινηματογράφου δεν θα γράψει ιστορία χωρίς να λάβει υπόψη του αυτόν τον κινηματογράφο σε όλη του την πολυπλοκότητα;
Ποιο μέλλον μπορούμε να φανταστούμε και να προτείνουμε για αυτές τις ταινίες με βάση τα ίχνη τους, τις ουλές τους και τις φωνές, τις ιστορίες και τις ζωές που τις κατοικούν;
Μπορούμε να αποκαταστήσουμε και να επανενεργοποιήσουμε την επιθυμία για κινηματογράφο και τα επαναστατικά όνειρα που είχαν οι νέοι κινηματογραφιστές στις δεκαετίες του 1960 και του 1970; Μπορούμε να επινοήσουμε νέους χώρους για το μέλλον μας;
Τι θα γινόταν αν τα αρχεία ήταν αυτοί οι χώροι επανεφεύρεσης;
Ποια αρχεία μπορούμε να επινοήσουμε για το μέλλον μας;
Η Léa Morin είναι επιμελήτρια, ανεξάρτητη ερευνήτρια και διευθύντρια προγραμμάτων. Ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την κυκλοφορία των ιδεών, των μορφών, της αισθητικής και των πολιτικών και καλλιτεχνικών αγώνων, καθώς και για τις προκλήσεις της διατήρησης των κινηματογραφικών αρχείων των αποδυναμωμένων, μειοψηφικών κινηματογράφων και του αγώνα ενάντια στις αυταρχικές αφηγήσεις. Είναι μέλος της ομάδας Archives Bouanani: μια ιστορία του κινηματογράφου στο Μαρόκο (Ραμπάτ) και της Talitha (www.talitha3.com), μιας ένωσης που αναλαμβάνει την επανακυκλοφορία ηχητικών και κινηματογραφικών έργων μέσω της έκδοσης και της διανομής (Ρεν). Ειδικότερα, εργάστηκε για την αποκατάσταση και την επανακυκλοφορία της πρώτης ταινίας του Mostafa Derkaoui De quelques événements sans signification [Κάποια γεγονότα χωρίς νόημα] και σχεδίασε τον ιστότοπο του αρχείου www.cinima3.com που είναι αφιερωμένος στην ιστορία της εγκατάστασης των Μαροκινών κινηματογραφιστών στην Πολωνία στις δεκαετίες του 1960 και 1970. Διετέλεσε διευθύντρια της Ταινιοθήκης της Ταγγέρης.
