ΕΜΣΤ: Και αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο; Μέρος 2ο
Έξι νέες εκθέσεις πέντε καλλιτέχνιδων εγκαινιάζονται στο δεύτερο μέρος του κύκλου των εκθέσεων του ΕΜΣΤ. Ένας θεματικός κύκλος ο οποίος βασίζεται σε ένα συχνά επαναλαμβανόμενο υποθετικό ερώτημα: τι θα συνέβαινε αν η διακυβέρνηση του κόσμου είχε θηλυκά χαρακτηριστικά; Θα υπήρχε λιγότερη βία; Θα είχε περισσότερη δικαιοσύνη η διακυβέρνηση; Θα σήμαινε αυτό το τέλος των πολέμων και των ένοπλων συγκρούσεων και αδιεξόδων; Θα ήταν τα ανθρώπινα δικαιώματα σε καλύτερη μοίρα; Θα ήταν η οικονομική πολιτική πιο δίκαιη και με μεγαλύτερη μέριμνα για το περιβάλλον και τον κόσμο, πέραν των ανθρώπων; Ή θα υπήρχε η ίδια εμμονή με το κέρδος, ανεξάρτητα από το ανθρώπινο και το περιβαλλοντικό κόστος, και ο ίδιος εγωιστικός ανθρωποκεντρισμός που μας έχει οδηγήσει στα σημερινά αδιέξοδα;
Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από πολιτική πόλωση και αυξημένες γεωπολιτικές εντάσεις, τώρα μοιάζει να είναι η κατάλληλη στιγμή να τεθεί αυτό το ερώτημα αλλά και να αποκατασταθούν ανισότητες μέσα στην ίδια την Ιστορία της Τέχνης που για χρόνια περιθωριοποίησε ή κατέστησε αόρατες τόσες γυναίκες δημιουργούς, πόσο μάλλον σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου, έως τώρα, δεν έχει υπάρξει οργανωμένο φεμινιστικό κίνημα στα εικαστικά.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Νίκος Αλεξίου - Η Συλλογή
Το 2010, λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή, ο Νίκος Αλεξίου (1960-2011) δώρισε στο Μουσείο Mπενάκη μια πλούσια συλλογή νεότερης τέχνης που συνέλεγε με ιδιαίτερη προσήλωση και υπομονή, παράλληλα με το καλλιτεχνικό του έργο. Ένα ιδιότυπο σύνολο έργων σύγχρονης τέχνης Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, το οποίο αποτελεί μία ακόμη πτυχή ενός πολύπλευρου δημιουργού που επαναπροσδιόρισε στη χώρα μας τις καλλιτεχνικές πρακτικές στα τέλη του 20ού και τις αρχές του 21ου αιώνα, έχοντας μακροχρόνιο αντίκτυπο. Περιλαμβάνει 236 έργα από ογδόντα τέσσερις καλλιτέχνες και μπορεί να κατανοηθεί και ως ένα «ανοιχτό έργο» το οποίο ο Αλεξίου αναδιέτασσε συνεχώς στους τόπους κατοικίας του, πολλαπλασιάζοντας τις συνάψεις και τις αφηγήσεις.
Επιμελητές: Πολύνα Κοσμαδάκη, Γιώργος Τζιρτζιλάκης
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Στέργιου Στάμου «Γόρδιοι Δεσμοί»
Η έκθεση παρουσιάζει δύο μεγάλες ενότητες δουλειάς του Στέργιου Στάμου, των τελευταίων χρόνων. Η πρώτη αφηγείται μικρές, ανείπωτες ιστορίες που μιλούν για τη ζωή και τον θάνατο, τον πόλεμο και τη βία, ιστορίες για απίστευτες συνθήκες μετακίνησης, εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης, για τις εκατόμβες των θυμάτων στα νερά της Μεσογείου και του Αιγαίου, που αναζητούσαν μια φαντασιακή Γη της Επαγγελίας, και για τον εγκλωβισμό τους σε δομές φιλοξενίας που τα έφερε αντιμέτωπα με την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, την απόρριψη. Η δεύτερη ενότητα επικεντρώνεται στην Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων, της απώλειας της κοινωνικής συνοχής, των νοσηρών φασιστικών φαινομένων, της αποξένωσης και της αλλοτρίωσης, της διαρκούς ανασφάλειας. Αποτελείται από γλυπτά με υλικά όπως τσιμέντο, σιδερένιες λεπτές ράβδους βαμμένες με λαμπερά χρώματα, αλουμίνιο και φως, και έχει αναφορές που εκτείνονται από τον μυθικό μάντη Τειρεσία μέχρι τις συμπαντικές θεωρίες του Stephen Hawking.
Επιμέλεια: Γιάννης Μπόλης
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Δημήτρης Πρωτοπαπάς: Vulnera
Δεύτερη ατομική έκθεση του Δημήτρη Πρωτοπαπά, που περιλαμβάνει έργα της τελευταίας δεκαετίας, λάδια, σχέδια και φωτογραφίες. Με αυτά ο καλλιτέχνης προσεγγίζει έννοιες όπως το τραύµα, το ανοίκειο, η φθαρτότητα, το αποτρόπαιο, το γκροτέσκο και το απόκρυφο. Ο τίτλος της έκθεσης παραπέμπει σε πληγές και μάρτυρες (martyrum vulnera) και με έναν λανθάνοντα τρόπο αποτελεί συνέχεια του τίτλου της πρώτης του έκθεσης, ο οποίος ήταν παρμένος από τη γνωστή ρήση του Ιερού Αυγουστίνου «inter faeces et urinam nascimur» («μεταξύ κοπράνων και ούρων γεννώμεθα»).
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Μαιρηλί Χαραμή: Σημαίες μας, Πανιά περίλαμπρα, Σημάδια ιστορικά
Μια σπάνια συλλογή από πενήντα περίπου ιστορικά πανιά με συμβολικές προεκτάσεις, που σημάδεψαν σημαντικές στιγμές του ελλαδικού χώρου, από την αρχαιότητα μέχρι τον Γενάρη του 1822, όταν καθιερώθηκε από τη Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου η ενιαία ελληνική γαλανόλευκη σημαία με τον σταυρό. Ο επισκέπτης της έκθεσης καλείται να δει από κοντά αυτήν τη μεγάλη ποικιλία από εμβληματικά πανιά που είτε συναντά μεμονωμένα σε διάφορα μουσεία της Ελλάδας και λόγω ιστορικότητας απαγορεύεται να μετακινηθούν, είτε γνωρίζει μέσα από γραπτές αναφορές, είτε «βλέπει» με τη φαντασία του μέσα από μύθους. Η εικαστικός Μαιρηλί Χαραμή αναπαράγει μια σειρά από λάβαρα, φλάμουλες, θυρεούς, μπαϊράκια, παντιέρες, φλάμπουρα και σημαίες άλλοτε σε φυσικό μέγεθος, άλλοτε σε αναλογία, χρησιμοποιώντας λινά υφάσματα που τα βάφει με φυτικές βαφές, τα ζωγραφίζει, τα κεντά και τα ράβει στο χέρι με τεχνικές εποχής σε μια προσπάθεια να αποδώσει το ύφος και τη εικόνα των αυθεντικών.
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Re(a)Duchamp
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα έκθεση έργων του Marcel Duchamp από ιδιωτικές συλλογές και ιδρύματα της Ευρώπης και της Αμερικής. Παράλληλα με την έκθεση, στην γκαλερί θα κυκλοφορήσει το βιβλίο του Κύριλλου Σαρρή, «Marcel Duchamp (28.7.1887 - 2.10.1968)» από τις εκδόσεις Άγρα και την Eleftheria Tseliou Gallery.
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Steven Shearer: Sleep, Death’s Own Brother
Η έκθεση του σημαντικού Αμερικανού καλλιτέχνη, η οποία ξεκίνησε το περασμένο καλοκαίρι και ολοκληρώνεται στις 15 Μαρτίου. Ο τίτλος της προέρχεται από έναν στίχο της «Θεογονίας» του Ησιόδου, ποιητή του 8ου αι. π.Χ. («Επιβλαβής νύχτα, καλυμμένη σε ένα πέπλο ομίχλης, κουβαλά στην αγκαλιά της τον Ύπνο, τον αδερφό του Θανάτου»), και περιστρέφεται γύρω από την άβολη εγγύτητα μεταξύ ύπνου και θανάτου, μια επαναλαμβανόμενη ιδέα στο έργο του Steven Shearer.
Σχεδιασμένη γύρω από τον σημαντικό αριθμό έργων ζωγραφικής και έργων σε χαρτί που ανήκουν στη συλλογή Γιώργου Οικονόμου, έχει ως αφετηρία το έργο «Sleep II» (2015), ένα μνημειώδες κολάζ αποτελούμενο από χιλιάδες εικόνες που έχει βρει ο καλλιτέχνης σε αναζητήσεις του στο διαδίκτυο, όλες τους σε μορφή jpeg, και αναπαριστούν ανθρώπους που κοιμούνται. Ένα εκτεταμένο μωσαϊκό που αποτυπώνει μια ευρεία γκάμα καταστάσεων ύπνου, από την ξεκούραση, την ηρεμία και την κωμική ελαφρότητα έως την έκσταση και το εντελώς μακάβριο.
Επιμέλεια: Dieter Roelstraete, σε στενή συνεργασία με τον καλλιτέχνη και τη Skarlet Smatana, διευθύντρια της Συλλογής Γιώργου Οικονόμου
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Alexandru Chira: Gestural Temples
Το The Intermission και η Fitzpatrick Gallery παρουσιάζουν την πρώτη έκθεση έργων τέχνης του Alexandru Chira (1947-2011) στην Ελλάδα. Ο Chira μεγάλωσε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στην κομμουνιστική Ρουμανία, όπου ο αθεϊσμός ήταν δεδομένος. Οι κομματικές συνεδριάσεις, τα συνέδρια και οι εργατικές γιορτές αντικατέστησαν τις θρησκευτικές τελετές. Η πρόοδος, η επιστήμη και η τεχνολογία ήταν αξίες που επιβλήθηκαν στην τέχνη και λατρεύονταν από το κοινό, καθώς η καινοτομία και ο ορθολογισμός καθόριζαν την προηγμένη οπτική κουλτούρα της εποχής.
Είτε πρόκειται για νεο-κονστρουκτιβιστές είτε για φωτορεαλιστές, οι διάσημοι καλλιτέχνες της Ρουμανίας επικεντρώθηκαν σε θετικές, αντικειμενικές αποδόσεις της υλικής πραγματικότητας: αλληγορίες, σύμβολα, τελετουργίες, μύθοι, μυστήρια, το υποσυνείδητο, το ερωτικό. Όλες αυτές οι σκοτεινές ή ομιχλώδεις εμπειρίες και τα θέματα έμοιαζαν απρόσιτα.
Ο Chira αποδείχθηκε ένας από τους ελάχιστους Ρουμάνους καλλιτέχνες που ήταν πρόθυμοι να ασχοληθούν με αυτά. Οικειοποιούμενος κριτικά την εμμονή του περίγυρού του στην επιστήμη, προσέδωσε στον αφηρημένο, γεωμετρικό ορθολογισμό των τέλειων σχημάτων και δομών μια σκοτεινή αλληγορική και αρχαϊκή διάσταση. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό ακόμη και σήμερα, καθώς πρόκειται για ένα σύνθετο, τεχνολογικό σύμπαν ερμητικών συμβόλων και ιδιότυπων τελετουργιών που γοητεύουν και φωτίζουν μια λαχτάρα που παράγεται από το περιβάλλον του καλλιτέχνη και εκδηλώνεται με ευρύτατες κοινωνικές προσδοκίες. Το σύνολο του έργου του Chira αγγίζει μια ολιστική προσέγγιση του ουρανού και της γης, του κλίματος και της πίστης, της γεωργίας και των γεννητικών οργάνων, του πνευματισμού και της παρέκκλισης. Ένα πολλαπλασιαζόμενο σύστημα εικονικών αφαιρέσεων που ισοδυναμεί με ένα είδος οπτικής ποίησης και αποδεικνύεται πως είναι μια θεαματική περίπτωση σύγκρουσης της πίστης με τη λογική.
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Ελένης Μωραΐτη: Άσμα Ασμάτων
Η τελευταία δουλειά της Ελένης Μωραΐτη, επηρεασμένη από το ομώνυμο βιβλίο της «Παλαιάς Διαθήκης», υμνεί τον έρωτα, την αγάπη και τα βαθύτερα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος. Πρόκειται κατά βάση για έργα μεγάλων διαστάσεων σε καμβά, καθώς και για δίπτυχα και τρίπτυχα σε ξύλο που αποκαλύπτουν και οπτικοποιούν κόσμους συναισθημάτων και ταυτόχρονα την περιπλοκότητα των ανθρωπίνων σχέσεων.
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
The Breeder X 3: Ireland Wisdom, Lisa Ponti, Σωκράτης Σωκράτους
Πρώτη ατομική έκθεση της Ireland Wisdom στην Αθήνα μετά την ολοκλήρωση της δίμηνης παραμονής της στο The Breeder Open Studio, κατά τη διάρκεια της οποίας ολοκλήρωσε ένα νέο σώμα δουλειάς, άμεσα συνδεδεμένο με την εμπειρία της ως καλλιτέχνιδας που ζει και εργάζεται στην Αθήνα με αναφορές στην ελληνική μυθολογία υπό ένα πρίσμα σύγχρονης αισθητικής. Μέσα από τις συνθέσεις της η Wisdom δημιουργεί μια νέα μυθολογία αρχέγονων λειτουργιών και ακατέργαστων ενστίκτων που ενσωματώνονται πλήρως μέσα σε ένα ανεπιτήδευτο περιβάλλον. Παράλληλα, αποτίνει φόρο τιμής στην ευρωπαϊκή ζωγραφική του 18ου αι. με τις νεκρές φύσεις που περιβάλλουν τις μεγαλύτερες συνθέσεις της, ενώ τα σχέδια με κάρβουνο συντελούν στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της έκθεσης. Την έκθεση ολοκληρώνουν οι αυτοπροσωπογραφίες της.
Παράλληλα, διοργανώνεται η ατομική έκθεση της Ιταλίδας καλλιτέχνιδας, κριτικού και εκδότριας Lisa Ponti (1922-2019), σε συνεργασία με το Octagon (Μιλάνο) και έχει τίτλο «The spring of an ancient tree». Η καριέρα της Ponti ξεκίνησε στο δημοφιλές περιοδικό σχεδιασμού «Stile» (1941-1947), ενώ στη συνέχεια διετέλεσε αρχισυντάκτρια (1948-1966) και αναπληρώτρια διευθύντρια (1966-1986) του αρχιτεκτονικού περιοδικού «Domus», όπου ήταν υπεύθυνη για το καλλιτεχνικό κομμάτι κατά την κρίσιμη μεταπολεμική περίοδο. Παρά το γεγονός ότι σχεδίαζε σχεδόν σε όλη της τη ζωή για άλλους, ήταν 70 ετών όταν για πρώτη φορά παρουσίασε δημόσια το καλλιτεχνικό της έργο. Καθ' όλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής της σταδιοδρομίας το ύφος και ο τρόπος με τον οποίο προσέγγιζε την τέχνη παρέμειναν σταθερά. Το μέσο που προτιμούσε και δεν άλλαξε ποτέ ήταν το «χρηστικό», παγκόσμια τυποποιημένο χαρτί Α4.
Tέλος, το The Breeder Studyroom φιλοξενεί τον Σωκράτη Σωκράτους με μια εγκατάσταση-αναδρομή στους σημαντικότερους σταθμούς της μακρόχρονης πορείας του, αποτελούμενη από ιστορικά έργα, φωτογραφικό υλικό, αντικείμενα, εκδόσεις και ντοκουμέντα από το προσωπικό του αρχείο. Μια προσωπική αφήγηση εν είδει εικαστικής διάλεξης με ανέκδοτο υλικό που συμπληρώνει τα ίδια τα έργα. Η πρακτική του Σωκράτους περιλαμβάνει ποικιλία μέσων όπως η φωτογραφία, οι εγκαταστάσεις, η περφόρμανς και η γλυπτική, ενώ παράλληλα ενσωματώνει μεθόδους κοινωνιολογικής έρευνας, έρευνας πεδίου και αρχειακή ταξινόμηση. Θέματα όπως το συλλογικό τραύμα, η απώλεια, η εκτόπιση και η καταστροφή γίνονται αντικείμενο διαπραγμάτευσης στο έργο του. Από τη βίαιη διχοτόμηση της πατρίδας του, της Κύπρου, και την εσωτερική μετανάστευση που ακολούθησε μέχρι την κρίση στη Μέση Ανατολή και τις πολιτικές αναταραχές στις πρωτεύουσες του δυτικού κόσμου, το έργο του είναι βαθιά πολιτικό και ανοιχτό σε διαφορετικές ερμηνείες, διατηρώντας τη διάσταση της αισθητικής ακέραια.
Μανώλης Χάρος: Ο αιωρούμενος χρόνος που τον βλέπεις
Γράφει στο σημείωμά του ο καλλιτέχνης: «Πανσέληνοι, σκονισμένα φεγγάρια, ματωμένες σελήνες, ακτίδες φωτός, λυκαυγή και λυκόφωτα, ορίζοντες, θάλασσες που ανοίγονται και ανοίγουν τον νου καθώς απομακρύνουν το σύνορο της πραγματικότητας. Εικόνες που παλεύουν να δεσμεύσουν τον χρόνο. Αυτό δεν είναι η ζωγραφική; Ο αιωρούμενος χρόνος όπως τον βλέπεις.
Αυτά τα έργα στην υλοποίησή τους διήρκεσαν πολύ. Έγιναν, όμως, με τον τρόπο που από πολλά χρόνια επεδίωκα, να δουλεύω μια εικόνα απελευθερωμένος από τα όρια του τελάρου και του νόμου του καβαλέτου με όσα κατάφερα να μάθω στη ζωγραφική, στη χαρακτική και σε όλα τα σύγχρονα μέσα. Οι εικόνες έγιναν - υπήρξαν και σιγά σιγά, με τον χρόνο, αποκτούσαν υλική υπόσταση. Ενώ στην κατασκευή τους διήρκεσαν χρόνια, όλα τα έργα επιθυμούν να εμφανίσουν τη στιγμή».
Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Πλ. Κολωνακίου 20
29 Φεβρουαρίου - 23 Μαρτίου
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Martin Margiela
Ο Martin Margiela ίδρυσε τον οίκο μόδας Maison Martin Margiela το 1988 και μετά την εικοστή επέτειο της ομώνυμης φίρμας αποφάσισε να εγκαταλείψει τον κόσμο της μόδας. Έκτοτε έχει αφιερωθεί αποκλειστικά στις εικαστικές τέχνες και σημαντικά μουσεία τέχνης έχουν φιλοξενήσει έργα του. Η πρακτική του διατρέχει διάφορους τομείς όπως η ζωγραφική, η γλυπτική, οι εικαστικές εγκαταστάσεις, το κολάζ και ο κινηματογράφος, με τα έργα του να μαρτυρούν την προτίμησή του για το περιφρονημένο και το αντισυμβατικό.
Ο Margiela μεγεθύνει τις παύσεις αλλά και τις ποιητικές συνδέσεις, αναζητώντας την ομορφιά στο φευγαλέο. Για εκείνον, τα αντικείμενα βρίσκονται σταθερά σε μια διαδικασία μεταμόρφωσης, ενώ τα ίχνη του χρόνου αποτελούν μια διαρκή πηγή έμπνευσης. Κεντρικά στοιχεία στο έργο του είναι το σώμα, η επιδερμίδα και η κόμη των ανθρώπων, ενώ το αστικό περιβάλλον λειτουργεί γι’ αυτόν ως ένας άπειρος, θαυμαστός τόπος. Το έργο του είναι αφιερωμένο στο άγνωστο και την έκπληξη, ενώ διακρίνεται για την εξέχουσα ευαισθησία με την οποία ο καλλιτέχνης μεταχειρίζεται τις πρώτες ύλες.
Bernier/Eliades, Επταχάλκου 11
7 Μαρτίου - 15 Μαΐου
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
ΕΝΤΟΣ - ΕΚΤΟΣ
Παραδοσιακά η χρήση του χαρτιού παραπέμπει στο σκίτσο, στο προσχέδιο, σε κάτι πρόχειρο ή βιαστικό, και ασπρόμαυρο. Παρ' όλα αυτά, το χαρτί δεν αποτελεί ένα προκαταρκτικό ή πρόχειρο μέσο, αντίθετα πάνω σε αυτό αποτυπώνονται έργα αυτάρκη ακόμα και πλούσια σε χρώμα. Η τέχνη είναι κάτι που δεν εμπίπτει σε «εντός-εκτός» όρια. Έτσι, τα έργα σε χαρτί «μπαίνουν» και «βγαίνουν» εντός κι εκτός του κάδρου, ανάλογα με τον τρόπο που τα βλέπουμε/ερμηνεύουμε εμείς.
Το κάδρο αποτελεί το ενδιάμεσο μεταξύ καλλιτεχνήματος και θεατή – καλλιτέχνη και κόσμου. Μια ομαδική έκθεση έργων σε χαρτί εντός και εκτός κάδρου από διαφορετικές περιόδους. Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες/-ιδες Ρίτα Άκερμανν, Νίκος Αλεξίου, Αλέξανδρος Γεωργίου, Mωρίς Γκανής, Κλερ Γουντς, Kωνσταντίνος Κακανιάς, Κάρεν Κιλίμνικ, Ελένη Κοτσώνη, Μοσέκουα Λάνγκα, Ντιάννα Μαγκανιά, Τρέισυ Μόφφαττ, Ρος Μπλέκνερ, Πολ Ντέσμπορο, Αλέκος Φασιανός, Συλβί Φλερύ, Τάκης.
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Πάνος Χαραλάμπους: Amvrakia.Mia
Μια εγκατάσταση αποτελούμενη από ηχητικά γλυπτά, επιτοίχια έργα και βίντεο. Μοτίβα που διατρέχουν όλο το ερευνητικό, βιωματικό έργο του καλλιτέχνη συναρμόζονται για να ενεργοποιήσουν νέους συσχετισμούς, συνθέτοντας μια επιτελεστική τοπιογραφία (tableau vivant) από ήχους, υλικότητες, παρελθόντα συμβάντα, εντυπώσεις και αρχειακό υλικό. Η εγκατάσταση δημιουργεί μια ένταση μεταξύ του χώρου της γκαλερί –της αστικής γεωμετρίας ενός διαμερίσματος - και ενός τοπίου που παραπέμπει στη φύση και μιας παρελθούσας αγροτικής-ψυχαγωγικής παραγωγής.
Όπως στα έργα που παρουσίασε στην 58η Μπιενάλε της Βενετίας (Ελληνικό Περίπτερο, 2019) και στην documenta14 (2017), o Χαραλάμπους αντλεί υλικό από την ιδιαίτερη πατρίδα του, το Ξηρόμερο Ακαρνανίας, προβάλλοντας την περιφερειακότητα ως εξέχον συστατικό μιας καλλιτεχνικής «στρατηγικής». Με ανθρωπολογική-εθνογραφική και πειραματική ματιά διερευνά και μεταγράφει μοτίβα του δημοτικού-λαϊκού πολιτισμού και την επιβιωτική τους επίδραση στο παρόν.
Επιμέλεια: Τατιάνα Σπινάρη-Πολλάλη
Citronne Gallery, Πατριάρχου Ιωακείμ 19, 4ος όροφος, Κολωνάκι
21 Μαρτίου - 11 Μαΐου 2024
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Γιώργος Σαμψωνίδης: Liminality
Μια ενότητα με υβριδικά ζωγραφικά έργα στα οποία ο καλλιτέχνης, με τη διακριτή επέμβαση της τεχνολογίας, δημιουργεί μια νέα παραστατικότητα, ρευστή, αβέβαιη και μεταβαλλόμενη, που επιδέχεται όχι μόνο μια νέα ανάγνωση της ιστορικότητας και της σημερινής καθημερινής πράξης αλλά και μια άλλη σχέση με τον χρόνο και την πραγματικότητα, δημιουργώντας ερωτήματα για την αντιληπτικότητα και βεβαιότητα της δικής μας ενσυναίσθησης.
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Τίνα Καραγεώργη: Future Perfect
Στην καινούργια ατομική έκθεση της Τίνας Καραγεώργη παρουσιάζεται μια σειρά έργων από χειροποίητα χαρτιά, καθώς και μια σειρά γλυπτών έργων, τα οποία η καλλιτέχνις έχει φιλοτεχνήσει τα τελευταία δύο χρόνια. Λέει η ίδια: «Το θέμα μου είναι ο χρόνος ως διάσταση και ως κατάσταση της φύσης που κινδυνεύει, της φύσης με μέλλον τετελεσμένο. Στο απαρέγκλιτο "θα έχουν εξαφανιστεί" προσπαθώ να αντιτάξω την ελπίδα ενός μέλλοντα διαρκείας: "θα υπάρχουν, θα επιβιώσουν"». Τα λουλούδια, τα φύλλα, η φύση που μας περιβάλλει, όλα τούτα γίνονται εσωτερικές καταστάσεις. Βρίσκονται σε μια άχρονη κατάσταση διάρκειας. Όλα τούτα θα μπορούσαν να είναι πλέον αναμνήσεις.
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Λήδα Παπακωνσταντίνου
Μετά την πετυχημένη έκθεση της στο ΕΜΣΤ, που συνεχίζεται έως 21 Απριλίου, και τη μεγάλη ανταπόκριση του κοινού και του Τύπου, μία ακόμα έκθεση έρχεται να προσθέσει μία ακόμα πτυχή στο τεράστιο και σημαντικότατο έργο της Λήδας Παπακωνσταντίνου, με παλαιότερα και πρόσφατα έργα.
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Yifan Shao: Solo
Ο Yifan κατάγεται από την Κίνα, είναι μουσικός, φωτογράφος, ποιητής και ζωγράφος και έχει τη βάση του στο Πεκίνο και στο Σαν Φρανσίσκο. Αυτόν τον καιρό μένει στο Σαν Φρανσίσκο, όπου κάνει bachelor στη μουσική και στη σύνθεση. Λόγω της ενασχόλησής του με πολλές μορφές τέχνης, έχει συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες. Σε όλα του τα έργα τα εκφραστικά μέσα είναι περιορισμένα έτσι ώστε να αντικατοπτρίζονται ομαλά οι λεπτές συνδέσεις μεταξύ των εικόνων που πολλές φορές μοιάζουν με ζωγραφικούς πίνακες. Η δουλειά αυτή αποτελείται από τρεις ενότητες: «Soft», «Solo», «Liberation».
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Ιωσήφ Χαλβατζόγλου: Αντί κείμενα
Άψυχα αντικείμενα ή και τοπία, που όμως ο Ιωσήφ Χαλβατζόγλου διαχειρίζεται ως μορφές και θέλει να κατανοήσει τη δυναμική των σχέσεων που αναπτύσσεται μεταξύ τους ώστε να την αποδώσει με τους όρους της τέχνης του. Υπολογίζει τις αποστάσεις και καμπυλώνει τα περιγράμματα για να φαίνονται όσα κρύβονται. Μαλακώνει ή σκληραίνει τις γραμμές και η αρχική αβεβαιότητα γίνεται πύκνωση και στερεότητα.
Ισορροπεί τη σύνθεση και επιδιώκει έναν χώρο γεωμετρικό με δυνατές οριζόντιες και κάθετες γραμμές που η αδρότητά τους προσδίδει δύναμη και ένταση. Εδώ, στην επιμήκυνση ορισμένων σκιών και στη γεωμετρική δομή βρίσκονται ζωγραφικές μνήμες από τη μεταφυσική ζωγραφική, από τον Μοντριάν και τη γεωμετρική αφαίρεση, από τον Σεζάν, τον Μοράντι ή τον Ρόθκο, μνήμες που ο καλλιτέχνης αφήνει ευανάγνωστες, σχεδόν τις επισημαίνει ως απόδοση φόρου τιμής.
Φωταγωγός, Κολοκοτρώνη 59Β, στοά Noel
11 Μαρτίου - 13 Απριλίου
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Νεάπολις: «κοιτίς αμεριμνησίας και νεότητος» 1855-1965
Η Ελληνοαμερικανική Ένωση, επιδιώκοντας τον διαρκή στόχο ανάδειξης ιστορικών γειτονιών της Αθήνας, παρουσιάζει, σε συνεργασία με τον Σύλλογο των Αθηναίων, ιστορική και εικαστική έκθεση για τη συνοικία της Νεάπολης που επιμελούνται ο δημοσιογράφος Νίκος Βατόπουλος και η ιστορικός τέχνης Ίρις Κρητικού.
Με αφετηρία τον χαρακτηρισμό της Νεάπολης από τον λογοτέχνη Κώστα Αθάνατο (1896-1966), στην έκθεση διαλέγονται δύο μαρτυρίες, το φωτογραφικό απόθεμα από τον 19ο και τον 20ό αιώνα με την εικαστική απόδοση της κληρονομιάς της περιοχής μέσα από έργα σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών. Η Νεάπολη αναδύεται ως κοιτίδα της νέας, τότε, πόλης πίσω από την Τριλογία προς τον Λυκαβηττό και του Στρέφη, μια συνοικία που ξεκίνησε ως «προάστιο» τον 19ο αιώνα για να εξελιχθεί σε αθηναϊκό τόπο πνευματικών κινήσεων, κέντρο διανοουμένων, καλλιτεχνών και φοιτητών. Αυτή η ιδιαίτερη ώσμωση ιδεών και ανθρώπων αποτέλεσε και αποτελεί ως σήμερα την πιο γοητευτική παράμετρο της πιο παλιάς από τις «νέες» συνοικίες της Αθήνας.
Επιμέλεια: Λουίζα Καραπιδάκη
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Χλόη Ακριθάκη: Και τώρα οι δυο μας
Μια έκθεση όπου οι φωτογραφίες της Χλόης Ακριθάκη συνδιαλέγονται με τα διηγήματα της Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη. Ένα διττό σύμπαν όπου οι βεβαιότητες διαρρηγνύονται για να ανασυντεθούν παραλλαγμένες, πλουτίζοντας τους τρόπους μας να μπαινοβγαίνουμε στη μέρα και στη νύχτα, να ελισσόμαστε ανάμεσα στα φώτα και τις σκιές, να διευρύνουμε το πώς δεξιωνόμαστε αυτό που είναι μπροστά στα μάτια μας και να του προσφέρουμε νέες δυνατότητες και διαστάσεις.
Gallery 7, Σόλωνος 20 & Βουκουρεστίου
12 Μαρτίου - 30 Μαρτίου
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Ντένη Θεοχαράκη
Η δημιουργός εμπνέεται από ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της ελληνικής βιομηχανίας και ανοίγει στον θεατή τις πύλες του μνημονικού της σύμπαντος, μετατρέποντας την επίσκεψή του σε μια ξεχωριστή, αισθητηριακή εμπειρία. Στα πολύπλευρα και πολυεπίπεδα εικαστικά σύνολα που παρουσιάζει καμβάδες της γίνονται τα παλιά σχέδια συναρμολόγησης (blue prints) που χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή αυτοκινήτων στο εμβληματικό εργοστάσιο της ΤΕΟΚΑΡ ΑΒΕΕ (1980-1995), της οικογένειας Θεοχαράκη.
Η καλλιτέχνις ξαναγυρνά στο παλιό, ερημωμένο εργοστάσιο είκοσι εννέα χρόνια μετά και αντικρίζει τη φθορά, την παρακμή, την εγκατάλειψη. Διασώζει με τη φωτογραφική της μηχανή πολύτιμες εικόνες από το δυστοπικό, βανδαλισμένο τοπίο, μαζεύοντας με ευλάβεια σχέδια, χαρτιά, υφάσματα, δέρματα και ό,τι άλλο θα μπορούσε να διασωθεί. Κάθε έργο της αποτελεί ένα κείμενο ταυτότητας, μια πράξη μετάδοσης συναισθημάτων, σκέψεων και προβληματισμών, που αφυπνίζει τον θεατή και τον παρακινεί σε μια εναλλακτική θέαση της πραγματικότητας.
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
BROKEN MIRROR
Δέκα σύγχρονοι καλλιτέχνες, εννέα ζωγράφοι και ένας γλύπτης, εμπνέονται από το υπερβατικό σύμβολο του καθρέφτη με τρόπο αφαιρετικό και εντελώς προσωπικό ο καθένας. Στέκονται απέναντι στον καθρέφτη, και μάλιστα τον σπασμένο, αναμετριούνται με το είδωλό τους, κάνοντας το έργο τους αντανάκλαση του εσώτερου εαυτού τους. Ακόμα και όταν το είδωλο κατακερματίζεται, η τέχνη είναι εκεί για να πολλαπλασιάσει τις αντανακλάσεις, να προσφέρει περισσότερα επίπεδα, άλλες διαστάσεις, νέες αναγνώσεις και διαδρομές σε ανεξερεύνητους ορίζοντες.
Συμμετέχουν οι Αδριανός, Δωροθέα Αμέντα, Κώστας Βαρώτσος, Κρίστι Γρηγορίου, Τζουλιάνο Καγκλής, Εβίτα Κανέλλου, Κατερίνα Μαυρολέων, Βαγγέλης Ρήνας, Κατερίνα Ριμπατσιού, Μάρα Τσαφαντάκη
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Κατερίνα Μπότσαρη + Karl Heinz Jeron KIFISSOS
Τι βλέπουμε όταν κοιτάζουμε τη φύση μέσα στον αστικό σχεδιασμό; Αυτό είναι ήδη μια πολιτιστική ματιά, αφού μεταφέρουμε μέσα μας τη γνώση και το συγκείμενο. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον δεν συνδέεται πάντα με την πρώτη ύλη των στοιχείων της. Η αντίληψη διαμεσολαβείται πάντα.
Με αυτή την καλλιτεχνική συνεργασία έρχονται κοντά οι πρακτικές δύο καλλιτεχνών που αμφότεροι παρατηρούν το αστικό τοπίο, δίνοντας έμφαση στην εμπειρία του τόπου μέσω της αισθητηριακής παρατήρησης, σχολιάζοντας την κατάχρηση των φυσικών πόρων από την ανθρωπότητα. Η Κατερίνα Μπότσαρη και ο Karl Heinz Jeron επιχειρούν να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ οπτικής και ηχητικής εμπειρίας.
Επιμέλεια: Maaike Stutterheim
Space 52, Λάρνακος 28
15 - 31 Μαρτίου
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου: «και ενθυμήθηκα πως είμαι ΓΥΝΑΙΚΑ»
Με αφορμή τα λόγια της Zακυνθινής λόγιας Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου (1801-1832) στην αυτοβιογραφία της, μια σημαντική ιστορική μαρτυρία και συγχρόνως το πρώτο αξιόλογο δείγμα γυναικείας γραφής στη νεοελληνική γραμματεία, που πρωτοεκδόθηκε το 1881, παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης μια ομαδική εικαστική έκθεση. Η αναζήτηση της ελευθερίας από μια νέα γυναίκα των αρχών του 19ου αιώνα που, ενώ αντιδρά θετικά στο άκουσμα της είδησης για την Επανάσταση του 1821, συνειδητοποιεί τον αποκλεισμό της από κάθε μορφή δημιουργικής ζωής, εμπνέει 58 σύγχρονους αξιόλογους εικαστικούς που υμνούν τη γυναίκα στα διαφορετικά πρόσωπα και στους διαφορετικούς ρόλους της στο πέρασμα των χρόνων και τον αγώνα της απέναντι σε κάθε είδους στερεότυπα που αφορούν το φύλο της και εξακολουθούν να έχουν θέση και λόγο στη σύγχρονη κοινωνία.
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Χαρταετοί πάνω από την πόλη
Παιχνίδι επιδεξιότητας, τεχνικής και φαντασίας, συντρόφευσε τα παιδικά μας χρόνια και αποτυπώθηκε στην τέχνη, εμπνέοντας ζωγράφους, ποιητές και λογοτέχνες. Δεκαπέντε καλλιτέχνες «πετούν» τους δικούς τους χαρταετούς, μοναδικά συλλεκτικά έργα που συνέθεσαν ο καθένας με τη φαντασία και τον τρόπο του, παίζοντας αλλά και εμβαθύνοντας σε ύλες, από ξύλο, πηλό, μέταλλα, υφάσματα, χρώματα και υφαντά μέχρι κορδόνια, σύρματα, κορδέλες και χαρτιά.
Attilio - Οικεία Τέχνη, Λεωφ. Σοφοκλή Βενιζέλου 99 & Ρήγα Φεραίου 12Α, Ηλιούπολη
9 - 29 Μαρτίου
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Θοδωρής Μπαργιώτας: Θεογονία
Στη νέα εικαστική μυθοπλασία του καλλιτέχνη τα πρόσωπα των έργων, κωμικά ορισμένες φορές στην όψη και στην έκφραση της αγωνίας τους, πασχίζουν να απαλύνουν την τραγωδία της ανυπαρξίας του Θεού, επινοώντας τον δικό τους και κατασκευάζοντάς τον με όποια υλικά μπορούν ή αναζητώντας τον στα πιο απίθανα μέρη, εξωθώντας στα άκρα την ανάγκη τους με μια άτσαλη ειδωλολατρική πρακτική. Το σύνολο των ζωγραφικών έργων της «Θεογονίας» μπορεί να διαβαστεί ως ένα εικονογραφικό πρόγραμμα κάποιου ξεχασμένου ναού μιας παλαιάς αλλόκοτης θρησκείας ενός μακρινού παρελθόντος ή ενός μετα-μεταμοντέρνου ναού μιας new age θρησκείας ενός όχι-και-τόσο-μακρινού μέλλοντος. Μάλλον το δεύτερο, καθώς οι χώροι όπου κινούνται οι νέοι και οι νέες του Μπαργιώτα σε αναζήτηση των θεών τους παραπέμπουν σε post-apocalyptic σκηνικά μιας απροσδιόριστης καταστροφής που προηγήθηκε.
Επιμελητής: Γιάννης Κουκουλάς
Γκαλερί Άλμα, Υψηλάντου 24, Κολωνάκι
21 Μαρτίου - 13 Απριλίου
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Απόστολος Χαντζαράς: Μέλαινα Ναυς και άλλα θαύματα
Ο ιστορικός τέχνης και επιμελητής Μάνος Στεφανίδης αναφέρει σχετικά με την έκθεση: «Στο πένθος μας χαρούμενοι. Κι ενώ κοιτάζουμε κατάματα την ιστορία. Δηλαδή την ανθρώπινη μοίρα. Να ένας πιθανός ορισμός της τέχνης. Από την άλλη, όσο αφηγούμαστε, όσο ζωγραφίζουμε τον κόσμο, τόσο ο κόσμος παύει να είναι πια τόσο ακατανόητος. Η ευλογία της τέχνης. Ο ζωγράφος Απόστολος Χαντζαράς διαθέτει κάτι πολύ σπουδαίο: την αδιαμεσολάβητη και πρωτογενή του σχέση με τον αρχαίο Μύθο. Σαν να μην έχουν διαρρεύσει χιλιετίες ολόκληρες, ο ζωγράφος αφηγείται τις πανάρχαιες ιστορίες σαν να τις ψιθύρισε χτες το βράδυ στο αυτί του ο παππούς Όμηρος. Σαν να είναι δικές του αποκλειστικά. Θαύμα. Λίγοι καλλιτέχνες στο παγκόσμιο στερέωμα διεκδίκησαν κάτι ανάλογο».
Kapopoulos Fine Arts, Σκουφά 5, Κολωνάκι
12 Μαρτίου - 2 Απριλίου
Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
