Πριν από κάποιες μέρες έπεσα τυχαία πάνω σε ένα ένα reel που αφορά το ice hokey. Είχε φοβερή αισθητική και έδειχνε τέσσερις στολές του χόκεϊ. Παλάβωσα. Το βίντεο παρουσιάζει τη στολή των Κυκλώπων που σχεδίασε ο Ιάσονας Παχός των Mohxa, των Κενταύρων που σχεδίασε ο Ηλίας Καφούρος, των Τιτάνων που σχεδίασε ο Ανδρέας Κιντονής από το Knife Party Τattoo και των Μινώταυρων του Βαγγέλη Μακρή από το Paradice Τattoo. Βλέποντας όλα αυτά, αποφασίσαμε να δούμε ένα παιχνίδι και να μιλήσουμε με τους παίκτες των ομάδων, να συζητήσουμε πώς βιώνουν αυτό το τόσο έντονο και σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένά σπορ.
Ο Δημήτρης Καλύβας διετέλεσε για χρόνια αρχηγός της Εθνικής, τώρα πια παίζει με τη φανέλα των Τιτάνων. Μου εξηγεί: «Είμαστε πολύ υπερήφανοι γι’ αυτό που έχουμε καταφέρει. Εγώ επέστρεψα στην Αθήνα από τον Καναδά τον Αύγουστο και είπα ότι μετά από τόσα χρόνια πρέπει να οργανωθούμε. Μίλησα με τον Ιάσονα, που είναι ο αρχηγός των Κυκλώπων, κι έτσι δομήσαμε αυτή την ερασιτεχνική λίγκα. Αρχικά συμφωνήσαμε στο τι θέλουμε να κάνουμε, έπειτα καλέσαμε όλους όσους παίζουν χόκεϊ στην Ελλάδα. Τους χωρίσαμε ανά επίπεδο και μετά τους μοιράσαμε εξίσου, ώστε καμία ομάδα να μην αδικηθεί. Το καλό με αυτό το σύστημα, εκτός από το ότι δημιουργεί ισορροπία, είναι ότι εμποδίζει τις κλίκες».
Γενικά, υπάρχουν και οι ομάδες που υπάγονται στην Ελληνική Ομοσπονδία Χιονοδρομικών Αθλημάτων (ΕΟΧΑ), αλλά δεν διοργανώνουν κάτι επίσημα, οπότε έκαναν το δικό τους ερασιτεχνικό πρωτάθλημα το οποίο πραγματοποιείται στο Ice ‘n’ Skate, το μόνο μόνιμο παγοδρόμιο στην Ελλάδα, που δεν φτάνει ούτε κατά το ήμισυ τις διαστάσεις ενός κανονικού παγοδρόμιου. και έφτιαξαν μια rebel/recreational league για να παίζουν μεταξύ τους. Το κλίμα είναι φιλικό, μπορείς να δεις πάνω στα πατίνια άτομα από 16 μέχρι 56 ετών να παίζουν πάρα πολύ γρήγορα· πέφτουν με δύναμη στον πάγο, σηκώνονται και συνεχίζουν, έχουν φοβερή ευελιξία, κάνουν γρήγορες τρίπλες, ο ήχος του πακ, του καουτσουκένιου δίσκου, ακούγεται δυνατός.
Το χαρακτηρίζουν πολλοί ως βίαιο άθλημα, αλλά δεν είναι. Απλώς η αδρεναλίνη σου είναι στα ύψη, υπάρχει ευγενής άμιλλα και νιώθεις έντονα πράγματα. Είναι ένα άθλημα που σε εξελίσσει.
Ο Γιώργος Βουργανάς μου εξηγεί: «Στα δέκα μου φύγαμε οικογενειακώς από τον Καναδά. Όταν μου ανακοινώθηκε ότι θα επιστρέψουμε στην Ελλάδα δεν με ένοιαξε τίποτα, το μόνο που ρώτησα ήταν αν εκεί έχει παγοδρόμιο. Όταν ήρθα εδώ, σταμάτησα. Ξεκίνησα πάλι όταν έφερα τα παιδιά μου πια για πατινάζ και είδα τους παίκτες να φεύγουν με τις ειδικές τσάντες τους. Τρελάθηκα, από τα 40 μου μέχρι τώρα παίζω χόκεϊ ανελλιπώς».
Όλοι έχουν μια ιστορία να μοιραστούν για το πώς ξεκίνησαν, ίσως όμως η πιο ιδιαίτερη είναι αυτή του Ιάσονα: «Πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το χόκεϊ ήταν κάπου στο 1998, όταν είδα στην τηλεόραση το “Mighty Ducks”, ήμουν περίπου δεκατριών χρονών. Επειδή έκανα και ρόλερ με τους φίλους μου, οργανωνόμασταν: οριοθετούσαμε μια περιοχή στο προαύλιο του σχολείου, παίρναμε οτιδήποτε μπορεί να χρησίμευε ως μπαστούνι και για πακ επιλέγαμε κάποιο τυχαίο αντικείμενο. Ήταν τόσο μεγάλο το κόλλημά μου που ζήτησα από τη μαμά μου να με πάει σε παγοδρόμιο, με πήγε και εκεί είδα την αφίσα της. Της ζήτησα να με γράψει, αλλά εκείνη δεν με άκουσε. Πέρασε ο καιρός και μια μέρα χτυπάει το κουδούνι στο άσχετο, και όπως ανοίγω την πόρτα, βλέπω να μπαίνει στο σπίτι μου ένα παιδί περίπου στην ηλικία μου, ντυμένο με τον εξοπλισμό του χόκεϊ – είχε ήρθε να κάνει επίδειξη. Αυτό ήταν, η μαμά μου πείστηκε να με γράψει κι έκτοτε κόλλησα για πάντα».
Οι περισσότεροι που παίζουν έχουν κάποια σύνδεση με το εξωτερικό, ωστόσο υπάρχουν και οι κάποιοι που το έμαθαν εντελώς τυχαία. Για παράδειγμα, ο Κωνσταντίνος Κουφόπουλος, που ανήκει στους Κενταύρους, είναι 20 χρονών και ξεκίνησε στα οκτώ, κάνοντας πατινάζ. «Το χόκεϊ μου άρεσε αρχικά γιατί είναι μοναδικό. Παίζεται στον πάγο και είναι ομαδικό, έχουμε γίνει πολύ ωραία η παρέα, κολλήσαμε όλοι. Τώρα πια πουσάρουμε ο ένας τον άλλον. Είναι απίστευτη φάση, είναι αγάπη, μπορεί και εμμονή. Το χόκεϊ έχει απίστευτη αδρεναλίνη, το λατρεύω, είναι τρομερά γρήγορο άθλημα. Έχει τζαρτζαρίσματα, έχω χτυπήσει αρκετές φορές, έχω σπάσει χέρια και πόδια, αλλά δεν πτοούμαι – λόγω του ότι πιέζω πολύ τον εαυτό μου, κάνω πολλούς εμετούς. Το χαρακτηρίζουν πολλοί ως βίαιο άθλημα, αλλά δεν είναι. Απλώς η αδρεναλίνη σου είναι στα ύψη, υπάρχει ευγενής άμιλλα και νιώθεις έντονα πράγματα. Είναι ένα άθλημα που σε εξελίσσει. Το μόνο που χρειάζεται κανείς για να ασχοληθεί είναι υπομονή, επιμονή, πειθαρχία, αγάπη, αγάπη και αγάπη».
Εκεί κοντά είναι και ο αδελφός του Κωνσταντίνου: «Είμαι ο Γιώργος Κουφόπουλος και είμαι 16 χρονών. Ανήκω στους Κύκλωπες και είμαι πολύ χαρούμενος όταν παίζω εδώ, μαζί με τους συμπαίκτες μου. Είναι σπάνιο άθλημα το χόκεϊ γιατί είναι τρόπος ζωής, μου δίνει πολλή χαρά και αυτοπεποίθηση. Έχει γίνει συνήθεια με τα χρόνια, έχω φίλους με τους οποίους παίζω και έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, γνωρίζω νέους ανθρώπους που είτε έρχονται από το εξωτερικό εδώ για να παίξουν μαζί μας είτε τους επισκεπτόμαστε εμείς. Το χόκεϊ μού δίνει πολλά. Σκέψου ότι εγώ παίζω από τα πέντε μου. Όταν ήμουν μικρός η στολή μού έσπαγε τα νεύρα γιατί δεν μπορούσα να ντύνομαι και να γδύνομαι κάθε φορά, βαριόμουν. Πέρσι, λόγω αλλαγής σχολείου, το είχα σταματήσει για να εστιάσω περισσότερο στα μαθήματα, αλλά φέτος παίζω πάλι, ευτυχώς, και είναι τέλεια η χρονιά . Έχει ξεκινήσει η λίγκα, κάνουμε πολλές και δύσκολες προπονήσεις παράλληλα, θα πάμε και στο εξωτερικό, υπάρχει μέλλον».
Όπως μου λένε τα παιδιά, η αίσθηση στον πάγο είναι μοναδική, το flow σε τέτοια επιφάνεια έχει μοναδική αίσθηση. Είναι τέτοιες οι ταχύτητες, που για να παίξεις και να σταθείς στο παγοδρόμιο πρέπει να έχεις τρομερή αντοχή και δύναμη. Μαθαίνεις να συνεννοείσαι και να επικοινωνείς πολύ γρήγορα και να παίρνεις αποφάσεις εξίσου γρήγορα.
Ο Άλεξ, που παίζει στους Μινώταυρους, μου λέει πως στη δουλειά του έχει πολύ άγχος και το χόκεϊ τον βοηθά να ξεδίνει, όποτε δεν το άγχος χτυπάει κόκκινο· κοιτάζει κανένα βίντεο από τους αγώνες του, αποσυμπιέζεται και συνεχίζει. Στα αποδυτήρια, την ώρα που ετοιμάζονται τα παιδιά, παίζει από ένα φορητό ηχείο το «Mercy Me» από τους Alkaline Trio και το «Savior» από τους Rise Against.
«Είναι πολύ ωραίο που μετά από πολλά χρόνια δημιουργήσαμε ένα τέτοιο πρωτάθλημα μεταξύ μας. Είναι αξιοσημείωτο το ότι έγινε με ιδιωτική πρωτοβουλία», λέει ο Θέμης Λαμπρίδης που παίζει στους Κύκλωπες. Τώρα που ετοιμάζονται για τον αγώνα λέει πως τα συναισθήματα είναι έντονα και ανυπομονούν να παίξουν.«Για μένα, που κοντεύω τα 40, αυτό που ζω εδώ είναι η παιδική μου ηλικία, γίνομαι παιδί για δύο ώρες κάθε εβδομάδα. Όταν λέμε ότι παίζουμε χόκεϊ όλοι ρωτάνε, “στην Ελλάδα παίζει τέτοιο πράγμα;”. Είναι σημαντικό το ότι αυτήν τη στιγμή το άθλημα περνάει μια δεύτερη άνθηση, γιατί υπάρχουν πολλά παιδιά που θέλουν να παίξουν».
Στον αγώνα που παρακολουθήσαμε αγωνίστηκαν οι Κένταυροι ενάντια στους Κύκλωπες. Το σκορ έληξε 9-1 υπέρ των Κενταύρων. Το αποτέλεσμα δεν έχει σημασία, το παιχνίδι ήταν συναρπαστικό και όλοι όσοι παρακολουθούσαμε τέτοιο αγώνα για πρώτη φορά ενθουσιαστήκαμε με το πώς κινούνται οι παίκτες στο γήπεδο και πόσο γρήγορα αλλάζουν πάσες.
Στο παγοδρόμιο όπου βρισκόμαστε υπάρχουν πράγματα που μπορείς να δανειστείς για τις πρώτες σου επαφές με το σπορ, ώστε να δοκιμάσεις και, αν θελήσεις, να επενδύσεις σε μια στολή. Η πιο ακριβή είναι αυτή του τερματοφύλακα, έχει περισσότερα προστατευτικά, διαφορετικά παγοπέδιλα – γενικά, η θέση στο τέρμα απαιτεί ιδιαίτερες δεξιότητες. Πρέπει να είσαι πολύ καλός στο πατινάζ, να διαβάζεις τις φάσεις, να ξέρεις να ελίσσεσαι και να μην αφαιρείσαι ποτέ.
Εκτός του πλαισίου του πρωταθλήματος για το οποίο συζητάμε, υπάρχει μια παράδοση. Προτού κλείσει το παγοδρόμιο για τη σεζόν, κάπου στα τέλη Μαΐου, έχουν ένα three on three τουρνουά όπου έρχονται και Σουηδοί, Καναδοί, Αμερικανοί, και είναι μονοήμερο. Στο τέλος το όνομα του νικητή γράφεται σε ένα φτυάρι.
Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τους επόμενους αγώνες στον λογαριασμό Ιnstagram @greeceicehockey
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
