Από τότε που οι διαδηλωτές για το κλίμα άρχισαν να πετάνε μπογιές και σούπα σε μεγάλα έργα τέχνης στα μουσεία, έχουν καταμετρηθεί 38 επιθέσεις. Η τελευταία, η επίθεση στη Μόνα Λίζα στο Λούβρο με κολοκυθόσουπα, ουδόλως ανησύχησε το μουσείο. Όσοι την παρακολούθησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τη χαρακτήρισαν «αξιολύπητη ενέργεια». Ο ακτιβισμός κατά των εταιρειών πετρελαίου μοιάζει να πέφτει στο κενό και το κοινό δεν παίρνει το μήνυμα.
Ο Τζιοβάνι Αλόι, καθηγητής στη Σχολή του Ινστιτούτου Τέχνης του Σικάγο, γράφει στον «Guardian» αναλύοντας το φαινόμενο και αναρωτιέται πόσες από τις 38 περιβαλλοντικές διαμαρτυρίες που έγιναν σε μουσεία το 2022 θυμόμαστε. Μάλιστα, σημειώνει ότι μερικές από τις πιο πρόσφατες προκάλεσαν μόνο την οργή του κοινού και καθόλου δεν το ευαισθητοποίησαν με το μήνυμά τους, που μπορεί να είναι σημαντικό και επείγον, ωστόσο δεν περνάει με αυτό τον τρόπο.
Η επανάληψη καλλιεργεί μια ανεπανόρθωτη αίσθηση απάθειας. Μας το έδειξε ο Γουόρχολ με τα Brillo Boxes και τις πολλαπλές εκτυπώσεις της Μέριλιν Μονρόε, όταν παρουσίασε ένα καπιταλιστικό μοτίβο ριζωμένο στους υπερκορεσμένους τρόπους παραγωγής και κατανάλωσης. Πόσες φορές είναι πολλές; Η επανάληψη είναι ένα πολύπλοκο φαινόμενο: μπορεί να μας κάνει να εμβαθύνουμε ή να αποστασιοποιηθούμε από εμπειρίες, ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσεται. Κάτι που μας σοκάρει, όταν επαναλαμβάνεται γίνεται συνηθισμένο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι καλοί καλλιτέχνες ειδικά προσπαθούν να μην επαναλαμβάνονται. Αντίθετα, προσπαθούν να επανεφευρίσκουν συνεχώς τον εαυτό τους.
Παγιδευμένοι οι διαδηλωτές στο να επιζητούν την προσοχή, επαναλαμβάνουν τον ίδιο κύκλο δράσεων και αυτό δεν θα μας γλιτώσει σε καμία περίπτωση από τον καπιταλισμό. Η επανάληψη των δράσεων είναι κόλπο του ίδιου του καπιταλισμού που αποστρέφονται.
Όταν η ντοματόσουπα έπεσε στα «Χρυσάνθεμα» του Βαν Γκογκ και ο πουρές πατάτας εκσφενδονίστηκε στα «Σταροχώραφα» του Μονέ, οι ακτιβιστές των Last Generation και Just Stop Oil ήθελαν να τους ακούσουμε. «Τι είναι πιο σημαντικό; Η τέχνη ή το δικαίωμα σε υγιεινό, βιώσιμο φαγητό;» φώναξαν οι δύο διαδηλώτριες του Riposte Alimentaire, αφού πέταξαν κολοκυθόσουπα στη Μόνα Λίζα τον περασμένο μήνα.
Αλλά οι περιβόητες διαμαρτυρίες που περιλαμβάνουν κόλλα, μπογιές και ρίψη τροφίμων είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Αυτές οι ομάδες ακτιβιστών συμμετέχουν τακτικά σε πραγματικά σημαντικές προσπάθειες, πολλές από τις οποίες αγνοούνται από τα μέσα ενημέρωσης λόγω έλλειψης εντυπωσιασμού. Οπότε ο τρόπος να τους δώσουμε σημασία είναι μια προβοκάτσια, μια επίθεση που θα κάνει τον γύρο του κόσμου. Παγιδευμένοι οι διαδηλωτές στο να επιζητούν την προσοχή, επαναλαμβάνουν τον ίδιο κύκλο δράσεων και αυτό δεν θα μας γλιτώσει σε καμία περίπτωση από τον καπιταλισμό. Η επανάληψη των δράσεων είναι κόλπο του ίδιου του καπιταλισμού που αποστρέφονται.
Μια μελέτη από την Apollo Academic Surveys το 2023 έδειξε ότι αυτές οι τακτικές δεν μπορούν να δημιουργήσουν αλλαγές. Έχουν χαμηλή υποστήριξη και έχουν επηρεάσει αρνητικά την κοινή γνώμη, κάτι που μπορεί να διαπιστώσει κάποιος όταν δει την ατέλειωτη λίστα υβριστικών σχολίων σε κάθε μέσο που δημοσιεύει τη δράση τους. Ενώ η καταπολέμηση της κλιματικής κρίσης είναι μια συλλογική προσπάθεια, μια μελέτη που δημοσιεύτηκε από τον κλιματολόγο Michael Mann το 2022 έδειξε ότι, ως αποτέλεσμα των διαμαρτυριών, οι περισσότεροι άνθρωποι ένιωθαν λιγότερο διατεθειμένοι να συμμετάσχουν στις περιβαλλοντικές προσπάθειες από ό,τι πριν.
Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε αυτές τις οργανώσεις είναι η αποσύνδεσή τους από το κοινό. Πρόκειται για μια κακή ευθυγράμμιση μεταξύ του τόπου διαμαρτυρίας, του μηνύματος και του επιδιωκόμενου στόχου, που είναι βαθιά ριζωμένη σε ιστορικά λανθασμένες αντιλήψεις και μια άστοχη εμπιστοσύνη στον ρομαντικό μύθο του ηρωικού σωτήρα.
Όσοι πετάνε φαγητά σε πίνακες επικαλούνται τη σουφραζέτα Μέρι Ρίτσαρντσον που το 1914 μπήκε στην Πινακοθήκη του Λονδίνου με έναν μπαλτά και χτύπησε την πλάτη της Αφροδίτης του Βελάσκεθ για να διαμαρτυρηθεί για τη φυλάκιση της επίσης σουφραζέτας Έμελιν Πάνκχερστ. Το συγκεκριμένο γεγονός τότε τράβηξε την προσοχή του Τύπου, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι επηρέασε το αίτημα για ψήφο στις γυναίκες που υπερασπίζονταν οι σουφραζέτες. Αυτό που έπαιξε ρόλο ήταν η διαρκής και συντονισμένη προσπάθειά τους και η στοχοπροσήλωσή τους.
Τα προηγούμενα χρόνια είδαμε το ίδιο κόλπο να επαναλαμβάνεται σε μουσεία με τη ρίψη τροφών κάθε μορφής. Το κόλπο πάλιωσε γρήγορα, η επίθεση στη Μόνα Λίζα κρίθηκε περιττή, αν όχι αξιολύπητη. «Είναι καιρός να εφαρμόσουμε πραγματικά αποτελεσματικές τακτικές» λέει ο Αλόι. «Οι ομάδες ακτιβιστών πρέπει τώρα να βρουν νέους τρόπους για να αποσπάσουν την προσοχή των μέσων ενημέρωσης αντί να αφήνουν τα μέσα ενημέρωσης να τους βάζουν στη γωνία. Εναλλακτικά επιτυχημένα μοντέλα βρίσκονται ακριβώς κάτω από τη μύτη των ακτιβιστών. Το 2016, διαδηλωτές κατά του πετρελαίου τερμάτισαν την 26χρονη χρηματοδότηση των γκαλερί Tate από την BP οργανώνοντας ένα ευρύ φάσμα εξαιρετικά ευφάνταστων και δημιουργικών παραστάσεων, εκδηλώσεων και καθιστικών διαμαρτυριών στην Tate Modern και την Tate Britain. Η εκστρατεία της Ναν Γκόλντιν κατά της μεγάλης οικογένειας φαρμακοβιομήχανων Σάκλερ αποδείχτηκε απίστευτα αποτελεσματική, με πολλά ιδρύματα να διακόπτουν τους δεσμούς τους και να αφαιρούν το όνομα των φαρμακοβιομήχανων από τους τοίχους των μουσείων».
Όπως έχει αποδείξει μέχρι στιγμής η ιστορία, αυτού του είδους οι διαμαρτυρίες έφεραν μέχρι σήμερα ένα αποτέλεσμα και μόνο: Τα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καλούν τακτικά τους ακτιβιστές να σταματήσουν τις διαμαρτυρίες στα μουσεία και να κλιμακώσουν τη δράση τους, στοχεύοντας τα κεντρικά γραφεία των εταιρειών πετρελαίου. Μήπως ήρθε η ώρα οι διαδηλωτές να αρχίσουν να ακούν τους επισκέπτες του μουσείου αντί να επαναλαμβάνουν την ίδια άκαρπη τακτική;
Με πληροφορίες από Guardian