Καταρχάς να το κάνουμε σαφές, ο Στέλαρ είναι γκέι. Ξεχάστε τα περί queer. Το λέει και ο ίδιος σήμερα στα 79 του: «Δεν μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο οι γκέι έχουν περιθωριοποιηθεί και απορριφθεί. Εδώ που έφτασα στη ζωή μου, δεν πρόκειται να πω: "Ναι, βέβαια, ήμουν ανέκαθεν queer καλλιτέχνης. Όχι"».
Μόλις πρόσφατα ο Στέλαρ άγγιξε πιθανώς το υψηλότερο σημείο της πολυετούς καριέρας του. Η γκαλερί queer τέχνης Kapp Kapp στην TriBeCa, ιδιοκτησίας των δίδυμων αδελφών Sam και Daniel Kapp, παρουσίασε τη δουλειά του στο Frieze New York, την ετήσια διεθνή έκθεση τέχνης στο Shed at Hudson Yards.
Στην έκθεση παρουσιάστηκαν 15 φωτογραφίες του με τίτλο «Piers» («Αποβάθρες»), μια σειρά από «πειρατικά» πορτρέτα και στιγμιότυπα τεμπέλικης ανεμελιάς γκέι κυρίως ανδρών, αραγμένων στις ετοιμόρροπες προβλήτες του West Side, πεδίο δράσης μιας εποχής κοινωνικών επαφών και σεξουαλικών αναζητήσεων στις δεκαετίες του '70 και του '80. Πολλές φωτογραφίες παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά έγχρωμες, ενώ με αφορμή την έκθεση κυκλοφόρησε και βιβλίο με τίτλο «Stanley Stellar: The Piers».
Ο Στέλαρ είναι περήφανος για τη δουλειά του, η οποία περιλαμβάνει σχεδόν όλα τα Pride της Νέας Υόρκης, από το πρώτο το 1970. Αλλά ξέρει ότι οι φωτογραφίες που πάντα θα τον χαρακτηρίζουν είναι από τις αποβάθρες.
Αρκετοί καταξιωμένοι καλλιτέχνες δημιούργησαν τέχνη στις αποβάθρες και οι αδελφοί Kapp ελπίζουν ότι η Frieze θα παίξει τον ίδιο καθοριστικό ρόλο που έπαιξε το 2019 το Μουσείο του Μπρονξ για την καριέρα του Alvin Baltrop, του οποίου οι φωτογραφίες από τις αποβάθρες είχαν μείνει εν πολλοίς ανεκμετάλλευτες.
Μεταξύ των θαυμαστών του Στέλαρ είναι ο συγγραφέας και κινηματογραφιστής Leo Herrera, το έργο του οποίου επικεντρώνεται στη γενιά του AIDS. Όπως λέει, θαυμάζει τη «συνολική αγάπη και εκτίμηση –μια ξεδιάντροπη εκτίμηση– της ομορφιάς των γκέι ανδρών και της γκέι σεξουαλικότητας του φωτογράφου σε μια εποχή που αντιμετωπίζουμε την ίδια λογοκρισία της δεκαετίας του '70 και το στίγμα της δεκαετίας του '80, απλώς σε διαφορετικές πλατφόρμες».
Όσο ευγνώμων και αν είναι ο Στέλαρ, αιωρείται μια ερώτηση: Γιατί άργησε τόσο πολύ; «Ξέρω ότι όλοι θέλουν να επικεντρωθούν στις αποβάθρες, στις αποβάθρες, στις αποβάθρες. Είμαι πολύ μεγάλος για να επικεντρωθώ μόνο σ’ αυτό». Εκείνα τα χρόνια οι αποβάθρες ήταν καθημερινή συνήθεια, πήγαινε εκεί, όπως όλοι, για να ψωνιστεί και να κάνει σεξ, ενίοτε και για να τραβήξει φωτογραφίες στον καθαρό αέρα. Λέει χαρακτηριστικά: «Ποτέ δεν είχαμε ένα μέρος κάτω από τον ήλιο, ένα μέρος στο φως, δεν υπήρχε μέρος για να βλέπουμε ο ένας τον άλλον. Αλλά να που βρέθηκε!»
Το μικρόβιο της φωτογραφίας το κόλλησε στα 10 του χρόνια, όταν ένας θείος του τού έκανε δώρο μια φωτογραφική μηχανή. Αναπολώντας τη ζωή του λέει ότι δεν ήταν ποτέ «κρυφός», καθώς μεγάλωσε σε μια καλλιτεχνική οικογένειά όπου το να είσαι φανερά γκέι δεν ήταν βρόμικο μυστικό. Ο πατέρας του είχε ένα κατάστημα ταπετσαριών κατά παραγγελία στο Bay Ridge του Μπρούκλιν και η μητέρα του ήταν «μια απογοητευμένη ζωγράφος», όπως τη χαρακτηρίζει ο ίδιος, η οποία ένα απόγευμα έφερε και πρόσφερε τσάι και μπισκότα στο αγόρι με το οποίο ήταν ερωτευμένος ο γιος της.
Σπούδασε γραφιστική στο Parsons και κέρδιζε τα προς το ζην δουλεύοντας για το περιοδικό «Art Direction». Αν και είχε εκπροσώπηση σε γκαλερί, δεν είχε μεγάλη τύχη ως γκέι φωτογράφος. Ωστόσο εργάστηκε ως ελεύθερος επαγγελματίας για γκέι εκδόσεις και ειδησεογραφικά περιοδικά.
Τα αρχεία του έχουν τα πάντα, από το Wigstock (το ετήσιο υπαίθριο φεστιβάλ drag που ξεκίνησε το 1984 στο East Village του Μανχάταν και γινόταν την Ημέρα των Εργατών) μέχρι διάσημα μοντέλα.
Το 2019, όταν οι αδελφοί Kapp διοργάνωσαν μια ατομική έκθεσή του στην πρώην γκαλερί τους στη Φιλαδέλφεια, ήταν η πρώτη φορά που άρχισε να βλέπει σοβαρά οικονομικά οφέλη. Οι φωτογραφίες του αποτελούν μαρτυρία μιας εποχής και μιας κοινότητας.
Το περασμένο καλοκαίρι, το queer καλλιτεχνικό περιοδικό «GAYLETTER» δημοσίευσε στο εξώφυλλό του μια φωτογραφία του Στέλαρ που δείχνει έναν άνδρα να ποζάρει με τα οπίσθιά του εκτεθειμένα. Ο συνιδρυτής του περιοδικού Τόμι Τζάκσον τον θεωρεί «εθνογράφο μιας γενιάς πολύ νέων γκέι αντρών της εποχής του AIDS» και συμπληρώνει «δεν νομίζω ότι συνειδητοποίησε ότι δημιουργούσε νεκρολογίες».
Ο Στέλαρ είναι περήφανος για τη δουλειά του, η οποία περιλαμβάνει σχεδόν όλα τα Pride της Νέας Υόρκης, από το πρώτο το 1970. Αλλά ξέρει ότι οι φωτογραφίες που πάντα θα τον χαρακτηρίζουν είναι από τις αποβάθρες.
