Μεταφέροντας τις ονειροδραματικές εικόνες του σε μεγάλους καμβάδες με σκληρά ακρυλικά χρώματα ανιχνεύει  τη δυναμική επιρροή που μπορεί να έχει ένα anime στη ζωή. Μπροστά σε αυτές τις ακίνητες εικόνες μπορούμε να ανακόψουμε τον φρενήρη ρυθμό της καθημερινότητας, να σταματήσουμε το χρόνο και με υπόκρουση το θόρυβο των χρωμάτων ή με οδηγό τις αντιθέσεις  του φωτός με το σκοτάδι να δούμε βαθιά μέσα μας.    

 

Σχέδια και εικόνες κατακλύζουν καθημερινά τη ζωή μας.  Τόσες πολλά που τείνουν στο άπειρο, τόσες πολλές που θα μπορούσαν να αναπαραστήσουν  όλα τα τοπία και τα δρώμενα της ψυχής του ανθρώπου, να απεικονίσουν την σπουδαιότητα της αγάπης, της αποδοχής του ξένου ή του άλλου μας εαυτού.

 

Μην περιμένετε όλα αυτά να είναι μονοσήμαντα  ή επίπεδα, παρ’ όλο που η φύση των σχεδίων είναι δισδιάστατη. Είναι φανερό ότι ο Miyazaki προσπαθεί να καταργήσει το πολλαπλό και να κρατήσει το μοναδικό. Το χρώμα δεν υπακούει σε κάποια αρμονία, η κίνηση δεν ακολουθεί τις κλασικές αναλογίες, αλλά η ροή της δράσης συνίσταται σε μυριάδες εικόνες οι οποίες, όλες μαζί, συγκλίνουν σε ένα εννοιολογικό πλαίσιο αναφοράς, της πραγμάτωσης, του θανάτου, της ζωής, της αγάπης ή της αποδοχής.

 

Η Ράνια Χατζοπούλου σπούδασε σχέδιο στη Σαλονίκη, εργάστηκε σε αρχιτεκτονικά γραφεία αρκετά χρόνια και μετά ταξίδεψε στην Αμερική όπου είχε την τύχη να ζήσει στο Σόχο της Νέας Υόρκης στη Βοστώνη και στο Σαν Φρανσίσκο από το 1979 ως το 1984. Η επαφή της με τα πολύμορφα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής επέδρασε καταλυτικά στην διαμόρφωση της εικαστικής της αντίληψης. Με ζωγραφική, κατασκευές και ριψοκίνδυνες αναζητήσεις της πλαστικότητας στα  πιο απρόσμενα αντικείμενα έχει ήδη παρουσιάσει δουλειά της σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα.