- Γιατί έγινε εκτός του Σταδίου. Ήθελα να το γράψω αυτό από τότε που ανακοινώθηκε η εξυπνάδα με τον Σηκουάνα, αλλά είπα «Κατσε, μπορεί να κάνουν κάποια υπερβατική σύνδεση με τον αθλητισμό, μην είσαι προπέτης, δείξε λίγη εμπιστοσύνη ότι μπορούν να μεταφέρουν την αθλητική γιορτή στο ιστορικό κέντρο της Πόλης».
Αποτέλεσμα εμπιστοσύνης: κάτι σκουριασμένα bateaux mouches, μια vogueing πασαρέλα, τρικυμισμένα τηλεοπτικά πλάνα, το video game inspired φάντασμα της Όπερας να μεταφέρει τη Φλόγα (σε βίντεο!), ένα σιδερένιο άλογο (του Θανάτου; της Πανώλης;) που έτρεχε μονάχο για κανένα τέταρτο, που μου φάνηκε αιώνας, και τα ροζ μποά της Lady Gaga. Αθλητισμός ΠΟΥ-ΘΕ-ΝΑ
- «Μου φάνηκε αιώνας» λέω γιατί με 2-3 μίζερα happenings κι ένα σόου με φώτα στον Πύργο του Άιφελ (κι αυτό επίσης παρατράβηξε) νόμιζαν ότι θα γεμίσουν 4 ώρες.
Μπράβο, λοιπόν, στον σκηνοθέτη! Θα έχω να θυμάμαι για πάντα τον queer Διόνυσο-Μπάρμπα Στρουμφ, την εντυπωσιακά κιτς κατασκευή «Μυστικός Δείπνος-Πασαρέλα-Πλαστικοί Πολυέλαιοι» (τι μεγαλειώδης σύλληψη από σόου Νίκος-Τάκης, Βασίλειος Κωστέτσος και Army of Lovers μαζί ήταν αυτή) και φυσικά το micro-show της Lady Gaga, σαν να ‘ταν στο καμπαρέ Lio στη Μύκονο.
- Μόλις βγήκε η Lady Gaga σκέφτηκα «δεν θα πάει καλά αυτό». Ένα φτηνιάρικο σκηνικό από επαρχιακό καμπαρέ, ένα Δαλιανιδικό σόου και μάλιστα χειρότερα ντυμένο-φωτισμένο-χορογραφημένο, οι βίδες της πρόχειρης κατασκευής σε όλα τα πλάνα -λες και δεν είχε κάπου αλλού το Παρίσι τίποτα εντυπωσιακές σκάλες να κατέβει η σταρ.
Που νόμιζε η γλυκούλα ότι θα της φτιάξουν μια iconic στιγμή να την παρακολουθήσουν δισεκατομμύρια και αντί γι'αυτό, την έβαλαν σε ένα σετ που κόστισε όσο 3 δευτερόλεπτα από το Bad Romance και της είπαν με τη χαρακτηριστική γαλλική αποστροφή για δουλειά και κόπο «Κατέβα μωρή, ξέρεις τι να κάνεις».
- Το «μωρή» πρέπει να ήταν έτσι κι αλλιώς η προσφώνηση de jour σε όλη την Τελετή. Κατανοώ φυσικά το diversity, το inclusivity, το queerness ως μέρος μιας Τελετής Έναρξης στο Παρίσι του 2024, που όλα αυτά είναι επίκαιρα.
Όμως α) ο σκηνοθέτης αμέλησε, δεν ήταν ικανός, βαρέθηκε (το πιο πιθανό), να φτιάξει μια ολοκληρωμένη και συνεκτική Τελετή για το πανανθρώπινο, οπότε όλη η Τελετή έμοιαζε τελικά σαν μια νύχτα vogueing στο ballroom της γειτονιάς σου.
Kαι β) άλλο να εντάξεις την κουλτούρα της στιγμής μέσα σε ένα θέαμα διαχρονικό, και άλλο να ετοιμάζεις 7 χρόνια ένα σόου που στο Shamone λάμπει, αποθεώνεται και πεθαίνει κάθε σαββατοκύριακο.
- Για τα κοστούμια της τελετής δεν χρειάζεται να επεκταθώ. Το είδατε το θρακιώτικο καρναβάλι.
Να σταθώ όμως ελάχιστα, σαν προσωπικό δικό μου τικ, στο πώς μια χώρα δεν επιλέγει πια να κάνει showcase το καλύτερό της (πχ. τα ρούχα του Βακαρέλο για τον οίκο Saint Laurent) γιατί αυτό ίσως φανεί στη SocialMediaκα δομημένη κοινή γνώμη «ελιτίστικο», «εστέτ», «αποστασιοποιημένο» από το γκέτο και τον Μπίθουλα.
Εκεί είναι, όμως, που πρέπει να έχει όραμα, παιδεία και τσαγανό να στηρίξει τις επιλογές του ο επικεφαλής. Αλλιώς δεν θα έκανε με Χατζιδάκι σήμερα την Τελετή ο Παπαϊωάννου, αλλά με Κατερίνα Λιόλιου.
- By the way, και η μουσική εφιάλτης, έτσι;
- Και τόσα πολλά βίντεο… Τόσα πολλά και αχρείαστα και πληκτικά. Και με εντελώς άλλον καιρό.
- Αυτό που δεν προλάβαμε να δούμε τον Αντετοκούμπο και την Ντρισμπιώτη σημαιοφόρους, ούτε έμεινε η κάμερα πάνω σε κανέναν άλλο αθλητή-παγκόσμιο ίνδαλμα, αλλά οι σκηνοθέτες είχαν αισθητική προτεραιότητα να προβάλουν την (αδιάβροχη; τι ειρωνία) μάσκαρα της σεζόν & τις παρδαλές αποχρώσεις σε σκιές που θα φορεθούν φέτος, δεν ήταν μια ακόμη αστοχία.
Ήταν μια στρατηγική σκηνοθετική επιλογή που δείχνει τον εκφυλισμό των Αγώνων σε θέαμα χωρίς dna, σε content χωρίς storytelling, σε διάσπαση προσοχής (του σκηνοθέτη εν προκειμένω), που στην πορεία της προετοιμασίας ξέχασε τι του είχε ανατεθεί. Εντάξει, παιδιά, άνθρωπος είναι κι αυτός, λίγη κατανόηση.
- Οι μόνοι αθλητές που κάπως προβλήθηκαν, και πάλι σε άχαρα πλάνα χωρίς σκηνοθετικό όραμα, ήταν οι σταρ (άλλων εποχών).
Σαν σε front row χρησιμοποιήθηκε το φωτοστέφανο των αθάνατων πρωταθλητών για εύκολο (θνητό) virality.
Τους θυμόμασταν υπερανθρώπους, να σείεται η γη από το πάθος τους για τη νίκη και τα ρεκόρ, και από χθες τους βλέπουμε ως ταλαιπωρημένους, κακοφωτισμένους και φοβισμένους (πάνω στο πλοιάριο) guest star* στο ανέμπνευστο μπουρλέσκ ενός ατάλαντου σκηνοθέτη, που δεν είχε έναν ουσιαστικό ρόλο να τους δώσει, ούτε μια iconic στιγμή να τους φτιάξει. Quelle catastrophe.
*το καταβρεγμένους δεν το είπα γιατί δεν μου επιτρέπεται από τη θεμελιώδη μου υπόθεση ότι «δεν έφταιγε η βροχή»
- Η Σελίν ήταν βέβαια Θεά! Είναι Θεά για την υποδειγματική στάση της απέναντι σε αυτό το δραματικό που της συμβαίνει.
Όμως η Σελίν δεν ήταν η Τελετή.
Η Τελετή ήταν όλη κι όλη η Σελίν.
