Το κτίριο του υπουργείου Παιδείας στο Μαρούσι είναι τεράστιο και δαιδαλώδες. Στο ισόγειο επικρατεί αναβρασμός λόγω της έναρξης της σχολικής χρονιάς αλλά και των εξετάσεων του Σεπτεμβρίου. Το γραφείο του υπουργού Κυριάκου Πιερρακάκη βρίσκεται στον τρίτο όροφο και, εκτός από ευρύχωρο και φωτεινό, είναι και εντυπωσιακά μεγάλο. Τον ακολουθεί μία από τις μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις και σήμερα ηγείται ενός νευραλγικού για την κοινωνία χαρτοφυλακίου. Όση ώρα συζητώ μαζί του συνειδητοποιώ ότι απέναντί μου έχω έναν ευγενικό και προσηνή συνομιλητή. Δηλώνει ήδη πολύ ικανοποιημένος από τη λειτουργία του ψηφιακού φροντιστηρίου και την αποδοχή του μέτρου για το «κινητό στη τσάντα», ενώ, όπως τονίζει πολλές φορές, κύρια επιδίωξη του είναι να δει τη χώρα μας να βελτιώνεται ως προς τις εκπαιδευτικές της επιδόσεις. Σε εμφανές σημείο έχει τοποθετήσει ένα πορτρέτο του Ελευθέριου Βενιζέλου αλλά και το βιβλίο που διαβάζει αυτές τις μέρες, ένα πολιτικό εγχειρίδιο που έχει γράψει ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ με τίτλο «On leadership: Lessons for the 21st Century». Στο σημείο αυτό θα μου πει ότι στις καλοκαιρινές του διακοπές είχε αρκετό χρόνο για διάβασμα και απόλαυσε τα μυθιστορήματα του John Williams, Αύγουστος και Στόουνερ.
Στη συνέντευξη που ακολουθεί μιλά για τα πολυετή εκπαιδευτικά προβλήματα, το στεγαστικό, το υψηλό κόστος διαβίωσης και τους χαμηλούς μισθούς που απασχολούν τους εκπαιδευτικούς αλλά και τις σημαντικές αλλαγές που έχει στόχο να θεσμοθετήσει. Απαντά στην κριτική που του ασκείται όσον αφορά την απαγόρευση του κινητού στα σχολεία, την εγκατάσταση ξένων μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων στη χώρα μας αλλά και όσα δεν έχουν γίνει και υποβαθμίζουν το δημόσιο πανεπιστήμιο. Επιβεβαιώνει ότι είναι στις προθέσεις του υπουργείου να εντάξει στο πρόγραμμα σπουδών το μάθημα της Ψυχολογίας, να τεθεί σε εφαρμογή η είσοδος με κάρτα των φοιτητών στα πανεπιστήμια καθώς και ότι σύντομα προβλέπεται να ανοίξει ο δημόσιος διάλογος για το Εθνικό Απολυτήριο.
Η διαφορά της προηγούμενης υπουργικής μου θέσης από αυτήν που κατέχω σήμερα είναι ότι στη διάρκεια της πανδημίας και στις ψηφιακές προκλήσεις που αντιμετωπίσαμε μπορούσες σε σύντομο χρονικό διάστημα να πετύχεις θαύματα. Όμως αυτή είναι η διαφορά του κώδικα από το «τσιμέντο». Ο κώδικας εκτελείται μέσα σε ένα απόγευμα, το «τσιμέντο» χρειάζεται περισσότερο χρόνο.
— Ο σπουδαίος φιλόλογος Φάνης Κακριδής έχει πει: «Μόρφωση είναι αυτό που σου μένει, όταν ξεχάσεις όσα έμαθες στο σχολείο». Σήμερα, αν τον είχατε μπροστά σας, ως υπουργός Παιδείας, τι θα του απαντούσατε;
Καταρχάς, θα τον ρωτούσα, δεν θα του απαντούσα. Όταν έχεις τέτοιες προσωπικότητες απέναντί σου, αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να ακούς, όχι να μιλάς. Η απορία μου, λοιπόν, θα ήταν ποιες ενέργειες θα έκανε ώστε να αλλάξει αυτή του την άποψη. Ως άνθρωποι είμαστε ένα άθροισμα παραστάσεων. Πιστεύω πολύ σ’ αυτό που έγραφε ο Ουμπέρτο Έκο στο Εκκρεμές του Φουκώ, ότι είμαστε αυτό το οποίο οι γονείς μας μάς διδάσκουν, όταν δεν προσπαθούν να μας διδάξουν. Το ίδιο ισχύει και για το εκπαιδευτικό μας προσωπικό. Όσο με αφορά, θεωρώ ότι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μου ήταν εκείνοι που έπαιξαν τον καταλυτικότερο ρόλο στη ζωή μου και στα βήματα της εξέλιξής μου. Το σχολείο και ειδικά η δημόσια εκπαίδευση δεν είναι μόνο ιμάντες κοινωνικής κινητικότητας αλλά αποτελούν και τη γεννήτρια του μέλλοντος.
— Παρουσιάσατε πριν από λίγες μέρες τις έντεκα αλλαγές που θα βελτιώσουν τη διδακτική διαδικασία και τη σχολική ζωή το προσεχές σχολικό έτος. Είδαμε και την έναρξη του ψηφιακού φροντιστηρίου. Τελικά, μήπως τον εκάστοτε υπουργό Παιδείας τον ακολουθεί μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που όμως δεν αφήνει κάποιο ουσιαστικό αντίκρισμα;
Κάθε μέρα χρειάζεται να κάνεις μικρές αλλαγές οι οποίες αθροιστικά καταλήγουν σε κάτι μεγάλο. Είμαι ένας άνθρωπος που στη ζωή του προτιμά πάντα τη λέξη «να» από τη λέξη «θα». Οι αλλαγές που ήδη ανακοινώθηκαν είναι ήδη 11+1, αφού προστέθηκε και η υλοποίηση του προγράμματος «Μαριέττα Γιαννάκου», στο πλαίσιο του οποίου θα διατεθούν 250 εκατ. ευρώ για την ανακαίνιση σχολικών εγκαταστάσεων. Στις επισκέψεις μου στις σχολικές μονάδες διέκρινα την αντίφαση: στις αίθουσες διδασκαλίας από τη μια να υπάρχουν διαδραστικοί πίνακες και από την άλλη να πέφτουν σοβάδες. Φυσικά, αυτές οι αλλαγές που επιχειρούμε δεν εξαντλούνται σε αυτές τις δώδεκα με τις οποίες ξεκινάμε. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς, όταν θα είναι ώριμα κι άλλα πράγματα, θα προχωρήσουμε σε ανακοινώσεις. Μάλιστα, δεν σας κρύβω ότι τα αποτελέσματα της PISA με προβλημάτισαν, αν και συνολικά υπήρχε μια πτώση για τη δυτική Ευρώπη στη μετά-Covid εποχή. Ωστόσο, εξακολουθώ να πιστεύω ότι φέτος θα είναι η χρονιά του σχολείου. Ακόμα και σε θέματα που δεν είχαμε ακουμπήσει εδώ και πολλά χρόνια, όπως ο νέος κανονισμός λειτουργίας των σχολείων, το ψηφιακό φροντιστήριο, ακόμα και το μάθημα της Λογοτεχνίας ή της Πληροφορικής –το υλικό του οποίου ανανεώνεται ενώ θα υπάρξουν και πιστοποιητικά που θα τεκμηριώνουν τις γνώσεις της αλγοριθμικής σκέψης–, θα γίνουν παρεμβάσεις σε όλο το μήκος και το πλάτος της σχολικής μονάδας. Αλλάζουμε διαρκώς την καθημερινότητα του σχολείου όπως την ξέραμε ως σήμερα.
— Είστε ένας άνθρωπος που έχει ταυτιστεί με την τεχνολογία και ταυτόχρονα ο υπουργός που επέβαλε την απαγόρευση της χρήσης κινητών τηλεφώνων. Δεν θυμίζει λίγο σχολαρχείο όλη αυτή η πρωτοβουλία, ειδικά στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης;
Νομίζω ότι είμαι ο τελευταίος πολιτικός που κάποιος θα με κατηγορήσει για τεχνοφοβικό ή λουδίτη. Αρχικά, νομίζω ότι είναι ένα μέτρο που έχει ήδη αγκαλιάσει η ελληνική κοινωνία και έχουμε κάθε λόγο να πείσουμε τους μαθητές και τις μαθήτριες ότι είναι σωστό και απαραίτητο – και θα εφαρμοστεί. Βρέθηκα στο Παρίσι για να συμμετάσχω στο συνέδριο της UNESCO όπου απηύθυναν έκκληση ώστε να απαγορευτούν τα κινητά στα σχολεία προκειμένου να αντιμετωπιστεί η διάσπαση της προσοχής των μαθητών στην τάξη, να βελτιωθεί η διαδικασία της εκπαίδευσης και να προστατευτούν τα παιδιά από το διαδικτυακό bullying. Επίσης, ήδη πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Πορτογαλία, η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία, έχουν προχωρήσει στην απαγόρευση των κινητών στα δημοτικά σχολεία.
Στο βιβλίο του The Anxious Generation ο κοινωνικός ψυχολόγος και καθηγητής στο Stern School of Business του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, Jonathan Haidt, περιγράφει τις συνέπειες που είχε στην ψυχική υγεία των παιδιών η έκρηξη των smartphones και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης από το 2010 και μετά. Ειδικότερα, εστιάζει αρκετά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ακολούθως σε ό,τι συνεπάγονται για την ψυχική υγεία των παιδιών τα likes, η αποδοχή ή η απομόνωση που αισθάνονται εντός του διαδικτύου. Έχει καταγραφεί ότι πολλοί μαθητές, χρησιμοποιώντας τα κινητά τους, φωτογραφίζουν, μαγνητοφωνούν ή βιντεοσκοπούν συμμαθητές τους στις πιο ιδιαίτερες στιγμές τους μέσα στο σχολείο.
Συγχρόνως, τα κινητά τηλέφωνα, όπως έχουμε δει κι εμείς στην καθημερινότητά μας και όπως αποτυπώνουν επιστημονικές μελέτες, μας εμποδίζουν να συγκεντρωθούμε, ενώ ο μαθητής θα πρέπει να μάθει να συγκεντρώνεται σε άλλα πράγματα, π.χ. στην ανάγνωση ολόκληρων λογοτεχνικών βιβλίων. Το κινητό, λοιπόν, πρέπει να μένει στη τσάντα. Θέλω όλοι να γνωρίζουν ότι ο νέος κανονισμός για τα σχολεία ετοιμάστηκε σε συνεργασία με ειδικούς, ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς.
— Ζούμε σε μια περίοδο που τα σχολεία έχουν ανάγκη από περισσότερους ψυχολόγους ή μεγαλύτερη πίεση για υψηλούς βαθμούς;
Καταρχάς, να αναφέρουμε ότι ο αριθμός τους έχει υπερδιπλασιαστεί από το 2019. Όταν αναλάβαμε τη διακυβέρνηση της χώρας ήμασταν στους 2.000, στη συνέχεια φτάσαμε κοντά στους 4.000 ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς και φέτος κάναμε νέες προσλήψεις. Είναι ένας επαρκής αριθμός. Ωστόσο, διαρκώς θα εμπλουτίζεται και θα ανεβαίνει. Από κει και πέρα, δεν σας κρύβω ότι δεν είμαι θιασώτης της ψυχολογικής πίεσης για υψηλούς βαθμούς. Σκοπός του σχολείου είναι να σε οδηγεί στη διαδρομή που θα σε βοηθήσει να ανακαλύψεις τι νοηματοδοτεί τη ζωή σου και σε κάνει ευτυχισμένο. Το να κάνεις αυτό που αγαπάς είναι μακράν ο καλύτερος επαγγελματικός προσανατολισμός. Οι βαθμοί είναι η αντανάκλαση της προσπάθειας, πολύ περισσότερο από το ταλέντο. Οπότε, δεν πιστεύω στη βαθμοθηρία.
— Θα εντάσσατε δηλαδή το μάθημα της Ψυχολογίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση;
Βεβαίως. Μην ξεχνάτε όμως και ότι από φέτος προβλέπονται οι Δράσεις Ενεργού Πολίτη για τους μαθητές. Και θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να φροντίζουμε τα σχολεία μας να κινούνται σε ένα τρίγωνο (αλγοριθμική σκέψη, φαντασία και εθελοντισμός), στοχεύοντας στην ανάπτυξη στο σχολείο της κουλτούρας του ανήκειν και της λεγόμενης πολιτειακής κουλτούρας. Σκοπός είναι η διαμόρφωση των πολίτες του αύριο και η καλλιέργεια της ανάγκης για ορθολογική, δομημένη και οργανωμένη σκέψη.
— Γιατί τα παιδιά στην Ελλάδα όμως δεν είναι χαρούμενα, απεναντίας πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι δυστυχία να είσαι μαθητής στη χώρα μας;
Σε αυτή την αλλαγή αντίληψης επικεντρώνονται όλα όσα θέλουμε να κάνουμε. Αναμφίβολα, οι πολιτικές στην παιδεία παίρνουν χρόνο, θέλουν αρκετές προϋποθέσεις για να καρποφορήσουν και να δούμε αποτελέσματα. Όπως έχω τονίσει επανειλημμένως, η εποχή της αυταρέσκειας τελείωσε. Πρέπει να ξεκινήσει η εποχή της περιέργειας, για να μπορέσουμε να διδαχθούμε απ’ όλα εκείνα τα καλά παραδείγματα που υπάρχουν διεθνώς και να εφαρμόσουμε τις καλύτερες δυνατές πρακτικές ώστε να πάμε όσο το δυνατό καλύτερα.
— Ένα από τα βασικά προβλήματα των εκπαιδευτικών είναι η στέγαση στα νησιά και στους δημοφιλείς προορισμούς γενικά. Πώς θα ζήσει ένας δάσκαλος με τα 776 ευρώ που λαμβάνει όταν είναι νεοδιόριστος;
Αρχικά, εκτιμώ ότι η αλλαγή της αναλογίας του ποσοστού των αναπληρωτών ως προς το συνολικό αριθμό των εκπαιδευτικών θα επιδράσει θετικά στο πεδίο αυτό. Η Ελλάδα έχει τον μεγαλύτερο αριθμό αναπληρωτών στην Ε.Ε. Φέτος, προχωρήσαμε σε 10.000 διορισμούς μόνιμων εκπαιδευτικών σε όλες τις βαθμίδες. Κάθε χρόνο, λοιπόν, έχουμε στόχο ο αριθμός των αναπληρωτών να μειώνεται προς όφελος των μόνιμων διορισμών. Κατακτώντας το αυτό, μειώνεις τον όγκο των προαναφερθέντων προβλημάτων. Δεν λύνει όλο το πρόβλημα αλλά θεραπεύει ένα μεγάλο κομμάτι όσον αφορά το στεγαστικό πρόβλημα. Αντίστοιχα, χαιρετίζω τους δήμους που αξιοποιούν διατάξεις του νόμου και επιδοτούν περαιτέρω την παρουσία αναπληρωτών καθηγητών· το κάνουν με μεράκι και αληθινό νοιάξιμο. Είμαστε σε διαρκή επικοινωνία μαζί τους. Επίσης, πέρσι δόθηκαν οι πρώτες αυξήσεις και όσο καλύτερα τα πηγαίνει η οικονομία, τόσο θα αυξάνονται τα εισοδήματα. Το μισθολογικό σκέλος ήδη βελτιώνεται στο πλαίσιο της αύξησης των απολαβών των δημόσιων υπαλλήλων. Προφανώς πρέπει να επενδύσουμε περισσότερο στο έμψυχο δυναμικό μας. Τέλος, να σας θυμίσω ότι ο προϋπολογισμός για την παιδεία είναι προσαυξημένος κατά 255 εκατ. ευρώ, ενώ, αν κάνουμε τη σύγκριση με το 2019, η αύξηση είναι άνω του 15%, προσεγγίζει το 16%. Βασικός μου στόχος είναι να λύνουμε καθημερινά τα προβλήματα, σχολείο - σχολείο. Και θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι είναι μακριά από μένα η φράση «δεν είναι στην αρμοδιότητά μου».
— Μπορεί το φινλανδικό μοντέλο να εφαρμοστεί στην Ελλάδα;
Στο πλαίσιο της προηγούμενής μου ιδιότητας άκουγα συνεχώς για το εσθονικό μοντέλο, τώρα, ως υπουργός Παιδείας, ακούω για το φινλανδικό. Θεωρώ ότι αυτές οι προσεγγίσεις έχουν ένα όριο. Είναι καλό να εμπνέεσαι από ένα μοντέλο και όχι να το αντιγράφεις, γιατί θα αποτύχεις. Πρέπει να προσπαθούμε να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.
— Μία απ’ τις μαύρες τρύπες στη χώρα μας είναι και η δυσάρεστη κατάσταση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Έχετε επισκεφθεί ποτέ την πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου; Η καθηγήτρια Βάσω Κιντή μου είπε πρόσφατα ότι «όταν βραδιάζει τα πανεπιστήμια είναι νεκρά και αυτό είναι ντροπή».
Αποφοίτησα ο ίδιος από δημόσιο πανεπιστήμιο και επισκέπτομαι διαρκώς τα ανώτατα ιδρύματα. Θα σας πω ότι παρατηρώ παντού βελτίωση. Δεν έχουμε φτάσει στο σημείο που θέλουμε, αλλά σίγουρα είμαστε πολύ καλύτερα και ως προς τις συνθήκες ασφάλειας συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια. Η διεθνοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης πρέπει να είναι στο επίκεντρο της πολιτικής μας. Για παράδειγμα, με τα μη κρατικά πανεπιστήμια πετυχαίνουμε την ενίσχυση του δημόσιου πανεπιστημίου καθώς και τη διόρθωση μιας ιστορικής εκπαιδευτικής ανορθογραφίας, αυτής του κρατικού μονοπωλίου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πρόκειται για μια μεταρρύθμιση που έρχεται να εκπληρώσει κεντρικές κυβερνητικές εξαγγελίες, αλλά πρωτίστως να επιλύσει εκκρεμότητες δεκαετιών και να εκσυγχρονίσει τη λειτουργία των πανεπιστημίων μας. Ενθαρρύνουμε την κινητικότητα, καθιερώνοντας τη δυνατότητα εγγραφής αλλοδαπών-αλλογενών φοιτητών στα ελληνόγλωσσα προπτυχιακά προγράμματα με δίδακτρα και μαθήματα ελληνικής γλώσσας τον πρώτο χρόνο. Στην ίδια λογική, εισάγουμε το «διευρυμένο Erasmus», δίνοντας τη δυνατότητα σε αλλοδαπούς φοιτητές τρίτων χωρών να συμμετάσχουν στα αγγλόφωνα μαθήματα των ΑΕΙ έως δύο εξάμηνα. Σε αυτό το πλαίσιο, επιτρέπουμε στα ΑΕΙ να συνάπτουν συμφωνίες με διεθνή κέντρα σπουδών και ξένα πανεπιστήμια, ώστε να φιλοξενούν τους φοιτητές τους στην Ελλάδα. Να σας δώσω ένα ενδεικτικό παράδειγμα: μόνο στη Φλωρεντία –όχι σε όλη την Ιταλία– λειτουργούν 41 παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων. Εκεί οι φοιτητές των μητρικών ιδρυμάτων –και μιλάμε για φημισμένα πανεπιστήμια– προβλέπεται να περνούν ένα εξάμηνο των σπουδών τους. Γιατί δεν έχει γίνει το ίδιο για την Αρχαιολογία ή τη Φιλοσοφία στη χώρα μας; Ως χώρα, είμαστε 8οι στον αριθμό των Αμερικανών φοιτητών που σπουδάζουν εδώ, αλλά αυτό δεν πραγματοποιείται μέσω του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου. Έχουμε αναρωτηθεί γιατί; Τέλος, χρησιμοποιώντας νέα χρηματοδοτικά εργαλεία εξασφαλίζουμε την οικονομική υποστήριξη της λειτουργίας και της ανάπτυξης των ΑΕΙ.
— Πάντως, με την αδειοδότηση των μη κρατικών πανεπιστημίων είναι σαν να ξεκινάτε από τα πάνω προς τα κάτω. Το λέω με την έννοια ότι είναι σαν να έχουμε λύσει όλα τα άλλα προβλήματα και το μόνο που έμεινε είναι η λειτουργία των μη κρατικών πανεπιστημίων.
Είναι κομμάτι της λύσης και όχι η ίδια η λύση. Δεν είμαι θιασώτης της ακινησίας ούτε του να συζητάμε τα ίδια πράγματα επί δεκαετίες. Το ρεπερτόριο στην πολιτική, όπως και στις τέχνες, θα έπρεπε να αλλάζει. Δεν μπορούμε να συζητάμε ακόμα αυτά που απασχολούσαν τους γονείς και τους παππούδες μας. Οπότε, είναι αναγκαίο να εξελιχθούμε. Ας μη χανόμαστε συνεχώς στην αυτοαναφορικότητα, ας μην εγκλωβιζόμαστε σε τοτέμ, σύμβολα και ταμπού άλλων δεκαετιών. Ακόμα και για τη λειτουργία του ψηφιακού φροντιστηρίου υπήρχε ένα εσωτερικό debate στο υπουργείο, με την έννοια ότι είχαμε άλλο ένα ταμπού να αντιμετωπίσουμε, που είχε να κάνει με τον όρο «φροντιστήριο». Και μου έλεγαν όταν ξεκινούσαμε να διαμορφώνουμε τη στρατηγική για το ψηφιακό φροντιστήριο: «ως υπουργείο Παιδείας θα αναφέρουμε τον όρο “φροντιστήριο”»; Δυστυχώς, η παιδεία στη χώρα μας εδώ και πολλά χρόνια έχει εξελιχθεί σε κυρίαρχο πεδίο πολιτικής σύγκρουσης. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι χώρος για πολιτική συναίνεση, όχι για αντιπαράθεση. Διαφορετικά, θα υπονομεύουμε διαρκώς το μέλλον μας.
— Είστε ο άνθρωπος του gov.gr και της ψηφιοποίησης των δημόσιων υπηρεσιών. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να μη μπορεί να εφαρμοστεί η είσοδος με κάρτα των φοιτητών στα πανεπιστήμια;
Οι συνθήκες πρόσβασης σε πολύ μεγάλο βαθμό αλληλεπιδρούν με τις αποφάσεις των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Είμαστε σε επαφή με τις πρυτανικές αρχές και θα το δούμε κι αυτό να συμβαίνει, να είστε σίγουρος. Το είδατε ότι όπου κρίθηκε αναγκαίο η αστυνομία παρενέβη. Καταστάσεις που τις περασμένες δεκαετίες ήταν αδιανόητες, τώρα θεωρούνται κάτι αυτονόητο. Πέρα από τη διάσταση της ασφάλειας, μας απασχολεί και το θέμα της αισθητικής. Χρειάζεται να αποκτήσουμε καλύτερα και ομορφότερα πανεπιστήμια και θα εξασφαλίσουμε τους απαραίτητους πόρους για να το πετύχουμε. Πάντως, η διαφορά της προηγούμενης υπουργικής μου θέσης από αυτήν που κατέχω σήμερα είναι ότι στη διάρκεια της πανδημίας και στις ψηφιακές προκλήσεις που αντιμετωπίσαμε μπορούσες σε σύντομο χρονικό διάστημα να πετύχεις θαύματα. Όμως αυτή είναι η διαφορά του κώδικα από το «τσιμέντο». Ο κώδικας εκτελείται μέσα σε ένα απόγευμα, το «τσιμέντο» χρειάζεται περισσότερο χρόνο. Σε ψυχολογικό επίπεδο είναι το ακριβώς αντίστροφο υπουργείο απ’ αυτό του οποίου ηγούμουν πριν έρθω εδώ.
— Θα καταργηθούν οι κομματικές παρατάξεις;
Ήδη έχουμε κάνει παρεμβάσεις ως κυβέρνηση και υπήρξαν αντίστοιχες ενέργειες από την προκάτοχό μου. Και στο εξωτερικό υπάρχουν πολιτικές νεολαίες, αλλά είναι πιο διακριτική η παρουσία τους. Νομίζω ότι η ζωή έχει τη δυνατότητα να κινείται προς τα μπρος, και προς τα εκεί θα πορευθούμε. Πάντως, η κατάσταση δεν είναι η ίδια σε σχέση με το παρελθόν. Έχουμε βελτιωθεί κατά πολύ.
— Ο κ. Μπαμπινιώτης έγραψε σε άρθρο του ότι «το Λύκειο, η κορύφωση τής σχολικής εκπαίδευσης, έχει αχρηστευθεί ως παιδευτικός παράγων και λειτουργεί οιονεί σαν “άτυπο φροντιστήριο” και μάλιστα αναξιόπιστο στην αίσθηση μαθητών και γονέων».
Τα βήματα που κάνουμε και αυτά που θα προστεθούν στην πορεία δεν είναι μικρά και φοβικά. Είναι άλματα προς την κατεύθυνση αλλαγής του σχολείου. Θέλουμε ένα δημόσιο σχολείο ανοιχτό, ελεύθερο, ψηφιακό, το οποίο θα λειτουργεί με ασφάλεια και κανόνες. Τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ διαφορετικό, θα πορεύεται προς το καλύτερο. Εν προκειμένω ο πυρήνας της διαδικασίας ήταν, είναι και θα είναι εκπαιδευτικός και θα αφορά τη σχέση που διαμορφώνει ο εκπαιδευτικός με τη μαθήτρια και τον μαθητή. Σε αυτό το πλαίσιο, ασφαλώς και εξετάζουμε τον τρόπο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Εκεί που έχει δίκιο ο κ. Μπαμπινιώτης είναι το πώς θα ισχυροποιήσουμε το Λύκειο διατηρώντας το κεκτημένο του αδιάβλητου των πανελλαδικών εξετάσεων, αλλά ταυτόχρονα εμπλουτίζοντάς το με επιπλέον εργαλεία. Ως εκ τούτου, επόμενος στόχος του υπουργείου Παιδείας είναι να προχωρήσουμε τις αλλαγές στο σύστημα πρόσβασης στα ΑΕΙ. Σύντομα θα ανοίξουμε και τη συζήτηση για το Εθνικό Απολυτήριο.
— Τι θεωρείτε επαναστατικό σήμερα;
Πριν από λίγα χρόνια, θα σας απαντούσα «το αυτονόητο». Αλλά κατακτήθηκε. Σήμερα θα σας πω ότι επαναστατικό είναι να υπερβαίνεις τα αδιέξοδα του παρελθόντος, σκεπτόμενος ότι το μέλλον είναι εδώ· να μην εγκλωβίζεσαι στο χθες αλλά να τρέχεις γρήγορα προς το αύριο.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
