Εὐκοπώτερόν ἐστιν κάμηλον διὰ τρυπήματος ῥαφίδος διελθεῖν
ἢ πλούσιον εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ
Ματθαίος, 19:24
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης κ. Μάνος Δημητρακόπουλος δημοσίευσε στην Athens Voice κείμενο-παρέμβαση με τον ηχηρό τίτλο, που παραπέμπει σε αγώνα πάλης δεύτερης κατηγορίας, «Κατσάγγελος κατά Μαδένη και Εθνικής Βιβλιοθήκης: ζητήματα πολιτισμού». Η ανάγνωση του κειμένου μού θύμισε την περίφημη εγγραφή της 30ής Μαΐου του 1947 από τις Μέρες του Γιώργου Σεφέρη: Η δημόσια ζωή μας είναι μια αλληλοεξοντωτική ζούγκλα: με το δόλο, με τη συκοφαντία, με τη δειλία, με την αδιαντροπιά. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σα να μασάς ομίχλη. Και στο κείμενο του κ. Δημητρακόπουλου υπάρχει αρκετή ομίχλη.
Δεν θα σταθώ στις προφανείς γλωσσικές ατασθαλίες του κειμένου. Οι συντακτικές ανακολουθίες («Κατά της απόφασης η υπεράσπιση του ζωγράφου έχει ασκήσει έφεση»), οι ακυρολεξίες («Εν αναμονή της δικαστικής εξέλιξης»), τα εκφραστικά λάθη με τα συλλογιστικά άλματα («προσβολή της ακεραιότητας του πρωτότυπου φωτογραφικού [έργου]» σαν κάποιος να έκαψε ή να ακρωτηρίασε ένα πρωτότυπο φωτογραφικό τύπωμα, ενώ προκειμένου για αντικείμενο τι μπορεί να εννοείται ως ακεραιότητα άλλο από την άθικτη υλική υπόσταση;), οι γλυκερές και αδόκιμες μεταφορές («Ένα απόσταγμα 118 φωτογραφιών», όπου φαίνεται πως εννοείται κάτι σαν καταστάλαγμα σε μιαν αυστηρή επιλογή), η καταιγιστική συμπαράταξη επιθετικών προσδιορισμών («τα σκληρά αληθινά πορτραίτα» [!]), οι εννοιολογικές αντιφάσεις (αλλού «το πρωτότυπο έργο» και αλλού «το φωτογραφικό πρότυπο») – όλα αυτά δίνουν και παίρνουν, αποκαλύπτοντας τον βεβιασμένο (βιαστικό και εκβιαστικό) χαρακτήρα της παρέμβασης. Και θα περίμενε κανείς από έναν απόφοιτο νομικής σχολής να γνωρίζει τη σημασία των λατινικών όρων που επικαλείται, αλλά ούτε καν αυτό δεν ισχύει («Κάποτε η νομική ήταν και αυτή τέχνη, ars boni et aequi», γράφει, όμως ο πλήρης ορισμός είναι Jus est ars boni et aequi – το Δίκαιο είναι η τέχνη του καλού και του ίσου – για την ακρίβεια δηλαδή το λατινικό ρητό αναφέρεται στον Νόμο και τη Δικαιοσύνη και όχι στην Νομική Επιστήμη. Τέχνη εδώ σημαίνει την πρακτική και όχι την καλλιτεχνία, όπως νομίζει ο κ. Δημητρακόπουλος· άλλωστε και ο Ιπποκράτης την Ιατρική τέχνη την ονομάζει: ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή ή ars longa, vita brevis, γιατί ξέρουμε να βάλουμε και εμείς τη λατινική πινελιά μας). Δεν είναι όμως εδώ το ζήτημα, αφού ο κ. Δημητρακόπουλος δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε θα είναι και ο τελευταίος που κακοποιεί την πολύπαθη ελληνική γλώσσα.
Επίσης δεν θα ασχοληθώ με την αναίρεση των επιχειρημάτων τού κ. Δημητρακόπουλου, γιατί βασίζονται στην αρχή «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», με κύριο σκοπό να υπηρετήσουν το Υπερεγώ τού συντάκτη τους. Ας παραμείνουν στην αρμοδιότητα της φροϋδικής ψυχανάλυσης. Στους άλλους μόνο θυμηδία να προκαλέσουν μπορούν – ή και θλίψη, γιατί ο κ. Δημητρακόπουλος κατορθώνει το ακατόρθωτο: όταν θέλει να υποστηρίξει τον φωτογράφο να τον υπονομεύει, και όταν θέλει να υπονομεύσει τον ζωγράφο να τον υποστηρίζει.
Αλλού εντοπίζεται το πραγματικό ζήτημα: στη συμπαιγνία μεταξύ του κ. Δημητρακόπουλου και του φωτογράφου κ. Κατσάγγελου. Ο τελευταίος γνώριζε, μέσω του κ. Μάνου Στεφανίδη, του άοκνου υποκινητή της υπόθεσης και ανταποκριτή του κ. Κατσάγγελου, και σε ανύποπτο χρόνο, την ύπαρξη, τουλάχιστον, του κειμένου του κ. Δημητρακόπουλου. Αυτό προκύπτει από τα γεγονότα, καθώς η παρέμβαση του κ. Δημητρακόπουλου προαναγγέλλεται μέρες πριν από τον κ. Στεφανίδη! «Αναμένεται κείμενο-καταπέλτης από υψηλόβαθμο μέλος της Εθνικής Βιβλιοθήκης», γράφει σε ανάρτησή του στο διαβόητο facebook ο κ. Στεφανίδης στις 18 Νοεμβρίου. Μα από πού μπορεί να το γνωρίζει αυτό ο κ. Στεφανίδης; Από τον ίδιο τον κ. Δημητρακόπουλο φυσικά, από πού αλλού; Σε επόμενη ανάρτησή του ο κ. Στεφανίδης εντείνει την αγωνία αναγγέλλοντας συνταρακτικές αποκαλύψεις σαν συνοικιακός τελάλης: «Χτες τα Νέα, σήμερα η ΕφΣυν και αύριο η Καθημερινή. Επιτέλους το αυτονόητο» (εννοεί δημοσιεύσεις υποστηρικτικές του κ. Κατσάγγελου). Και καταλήγει με αποκάλυψη όλου του παρασκηνίου, αποκάλυψη ανάμικτη με ύβρεις, σε ανάρτηση την ημέρα δημοσίευσης στην Athens Voice: «Επίσης αποτροπιασμό προκαλεί η άρνηση (!) της “σοβαρής” Καθημερινής να δημοσιεύσει την διαμαρτυρία-άποψη του κ. Δημητρακόπουλου μετά την παρουσίαση των υπογραφών υπεράσπισης του Μαδένη, γεγονός που δείχνει αφ’ ενός το μέγεθος της διαπλοκής και αφ’ ετέρου τις άκρες που έχει το σύστημα σε όλες τις εκδοχές του “συστήματος”». Τι συμβαίνει εδώ; Είναι απλό: θέλει ο κ. Στεφανίδης να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει. Και για να επαναλάβουμε εμφατικά: μα από πού μπορεί να τα γνωρίζει όλα αυτά ο κ. Στεφανίδης και, μέσω αυτού, ο κ. Κατσάγγελος; Μα φυσικά από τον ίδιο τον κ. Δημητρακόπουλο, από πού αλλού;
Συνοψίζουμε για να γίνει απολύτως κατανοητή η σημασία του ζητήματος: o κ. Μάνος Δημητρακόπουλος, που έχει οριστεί αριστίνδην μέλος και αντιπρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης, άρα έχει τοποθετηθεί εκεί για να διασφαλίζει το συμφέρον της Εθνικής Βιβλιοθήκης και του Ελληνικού Δημοσίου (διάβαζε: άρα όλων μας), έχει έρθει σε μυστική συνεννόηση με τον κ. Κατσάγγελο, αντίδικο της Εθνικής Βιβλιοθήκης, τη στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη έφεση της υπόθεσης Μαδένη-Κατσάγγελου. Οι κρίσεις και τα σχόλια ανήκουν στους αναγνώστες της LiFO.
Λέγαμε παραπάνω «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», και συνειρμικά θυμήθηκα την περικοπή από την Αποκάλυψη που ταιριάζει γάντι στο κείμενο (ή μάλλον στο προκείμενο) του κ. Δημητρακόπουλου: Ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου, όπου ο Γιώργος Σεφέρης μεταφράζει: Κι αφού είσαι χλιαρός και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, θα σε ξεράσω από το στόμα μου. Αυτά αρκούν.
ΥΓ. Με την ευκαιρία ας ανασκευάσουμε ένα χονδροειδές ψεύδος του κ. Στεφανίδη, και άλλο ένα του κ. Κατσάγγελου, διατυπωμένα πολλαπλώς, και ηλεκτρονικώς και εντύπως: A) «Ο Κατσάγγελος ζήτησε δις εξωδικαστικό συμβιβασμό, δηλαδή την υποβολή μιας απλής συγγνώμης και της αναγνώρισης της οφειλής, αλλά αποπέμφθηκε σκαιά» (Εφημερίδα των Συντακτών, 24/11/2024). Να πληροφορήσουμε τον κ. Στεφανίδη και τους συν αυτώ πως ο κ. Κατσάγγελος όχι μόνο δεν αποπέμφθηκε σκαιά, αλλά προκειμένου να γιατρευτεί η πληγωμένη του υπερηφάνεια η Εθνική Βιβλιοθήκη του πρότεινε αναδρομική έκθεση με κατάλογο. Ο κ. Κατσάγγελος, διά της πληρεξουσίου δικηγόρου του αρνήθηκε την πρόταση αυτή, και προτίμησε να συνεχίσει στην αγωγή και τη διεκδίκηση χρηματικής αποζημίωσης. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου ήρθε στο νου ένα μελαγχολικό απόφθεγμα από τα Adagia του Εράσμου: Ταν Αρετάν και ταν Σοφίαν νίκαντι χελώναι. Την αρετή και την σοφία τις νικάει το χρήμα. Αυτά προς αποκατάσταση της αλήθειας. Β) «Δεν είχα την πρόθεση να εξοντώσω κανένα συνάνθρωπό μου, αλλά να υπερασπιστώ το καλλιτεχνικό μου έργο» (τάδε έφη Κατσάγγελος, Εφημερίδα των Συντακτών, 24/11/2024). Να πληροφορήσουμε λοιπόν τους αναγνώστες της LiFO πως η πρόθεση του κ. Κατσάγγελου να μην εξοντώσει τον συνάνθρωπό του Μαδένη είναι τόσο μεγάλη, ώστε έχει ασκήσει και ο ίδιος έφεση εναντίον της πρωτόδικης απόφασης που τον ευνοεί και του αποδίδει 130.000 ευρώ, ζητώντας τώρα πάνω από 500.000 (ολογράφως: μισό εκατομμύριο) ευρώ, επιμένοντας στο γράμμα της αρχικής του αγωγής, ενώ παράλληλα, ζήτησε και πέτυχε τον πλειστηριασμό του διαμερίσματος του Μαδένη (είναι το μόνο του περιουσιακό στοιχείο) για τις 9 Ιουλίου 2025. Μα είναι τόσο αγαθές οι προθέσεις του φωτογράφου! Ουδέν άλλο σχόλιο χρειάζεται.
