Flamingo Estate, θέλω να σου μοιάσω. Αλλά δεν είναι τόσο εύκολο
Η επιστροφή στη φύση είναι, τελικά, ένα ακριβό σπορ για λίγους ή μήπως υπερβάλλω;
AΝ ΜΕ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΣΤΟ INSTAGRAM, θα έχεις παρατηρήσει ότι έχω μια αδυναμία στο Flamingo Estate και δεν είναι λίγες οι φορές που κάνω repost τις αναρτήσεις τους. Τι είναι το Flamingo Estate: ένα κτήμα στο Los Angeles το οποίο έχει στο κέντρο του ένα πανέμορφο σπίτι με τα πιο όμορφα interiors, τους πιο ωραίους κήπους που έχεις δει. Αλλά δεν είναι μόνο ένα σπίτι. Το Flamingo Estate πουλάει πράγματα και κυρίως προτείνει έναν τρόπο ζωής: κουτιά με βιολογικά λαχανικά, φρούτα, αυγά και ό,τι άλλο βγάζουν οι παραγωγοί που συνεργάζονται με το estate παραδίδονται κάθε εβδομάδα στην πόρτα σου, απολύτως βιολογικά και αγνά σαπούνια που τα απόνερά τους δεν μολύνουν το περιβάλλον (με το νερό του μπάνιου στο estate ποτίζουν τις τριανταφυλλιές τους), μέλι που προέρχεται από συγκεκριμένους κήπους (έστειλαν μελίσσια στον κήπο της Τζούλιαν Μουρ, του Ai WeiWei, και το πούλησαν για φιλανθρωπικούς σκοπούς) αλλά και τον δικό τους, ελαιόλαδο, αρωματικά κεριά (η τρέλα με το κερί με άρωμα από φύλλα ντομάτας από εδώ ξεκίνησε), μαρμελάδες και πολλά ακόμα.
Πέρα από τα προϊόντα και τη φιλοσοφία του πώς παράγεται η τροφή που τρώμε αλλά και όλα όσα καταναλώνουμε, το Flamingo Estate έχει, για μένα τουλάχιστον, το ωραιότερο branding που έχω δει τα τελευταία χρόνια, από τις φωτογραφίες, τις συσκευασίες τους και τον λογαριασμό του Instagram μέχρι το γενικότερο αφήγημα αυτού του project. Έχω «ταξιδέψει» πολλές φορές με τις φωτογραφίες τους, έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι «αυτό θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου» ή κάτι παρόμοιο. Ίσως να έχω απλώς έναν μεγάλο κήπο όπως εκείνη η Ιταλίδα κοντέσα σε ένα βίντεο που είδα στο Νowness και μιλούσε για τη φύση, την αρχιτεκτονική των κήπων, τις αλλαγές των εποχών αλλά και τη σημασία τού να έρχεσαι σε επαφή με το χώμα όπως κανένας άλλος που να έχω ακούσει εγώ. Και ποιος δεν θα το ήθελε· να ζει μέσα στη φύση, την ομορφιά και την τέχνη και να βιοπορίζεται από αυτό ή να έχει την πολυτέλεια να κάνει μόνο αυτό· να βλέπει τις σημύδες και τα κυπαρίσσια που φύτεψε να μεγαλώνουν ή τα εποχικά λουλούδια να παίρνουν το σχήμα και τη μορφή που πρέπει σε έναν κήπο σαν ζωγραφικός πίνακας. Ελπίζω να μη σας έχω κουράσει ήδη με τις φιλοσοφίες μου για τους κήπους. Πάμε πίσω στο θέμα μας.
Η αποστολή τους είναι σαφής: επιστροφή στη φύση, αλλαγή του τρόπου που ζούμε, αναζήτηση της αληθινής απόλαυσης, ένας πολύ πιο υγιής και απαλός για το περιβάλλον τρόπος ζωής
Ο ιδιοκτήτης του estate, που ονομάζεται Richard Christiansen και που μαζί με τον σύντροφό του Aaron Harvey «τρέχουν» αυτήν τη μικρή αυτοκρατορία που πουλάει φύση και στυλ όπως κανένας άλλος, εξέδωσε μόλις ένα βιβλίο με τίτλο «Flamingo Εstate: The guide to becoming alive» – ο οδηγός για να ζωντανέψεις ξανά, μεταφράζω πρόχειρα, αλλά νομίζω σωστά. Το μισό βιβλίο είναι η ιστορία του πώς φτιάχτηκε το Flamingo Estate, η δύσκολη αρχή, οι πηγές έμπνευσης, η εξέλιξή του. Το άλλο μισό είναι συνεντεύξεις με θρύλους της οικολογίας, της μαγειρικής, του living, του design, της show business γενικώς. Από την Jane Goodall στη Martha Stewart και στην Alice Waters, τη θρυλική ιδιοκτήτρια και σεφ του Chez Panisse, ενός από τα πρώτα εστιατόρια στον κόσμο που επέβαλε αυτό που τώρα όλοι ξέρουμε ως «farm to table».
Ο συγγραφέας μάς αφηγείται πως όλο αυτό ξεκίνησε την περίοδο του Covid: ο ίδιος έψαχνε ένα σπίτι και βρήκε ένα σχεδόν διαλυμένο κτίριο (πρώην στούντιο για πορνοταινίες, πειρατικός σταθμός και άλλα πολλά) το οποίο αγόρασε – είδε την προοπτική. Παράλληλα, βοήθησε μια φίλη γεωργό που εξαιτίας της πανδημίας δεν είχε τρόπο να πουλήσει τα προϊόντα της. Αυτός είχε την ιδέα με τα κουτιά που κάθε εβδομάδα θα πουλάνε ό,τι παράγεται τη συγκεκριμένη εποχή. Στην αρχή τα πουλούσαν στο πάρκινγκ του βιβλιοπωλείου του. Μετά κόντεψαν να τους συλλάβουν διότι δεν είχαν άδεια και στο τέλος ξεκίνησε η κατ’ οίκον παράδοση.
Κάπως έτσι ξεκινά η αφήγηση και μέσα στην ωραία ιστορία της δημιουργίας διαβάζεις ποιος ανέλαβε την ανακαίνιση του σπιτιού (ονόματα-θρύλοι στην ιστορία τoυ design), ποιος τον σχεδιασμό του κήπου, τα χρώματα, τα φυτά και πώς έγινε η επιλογή τους, για την τέχνη στους τοίχους, τον τρόπο που παίρνουν κάθε απόφαση για κάθε προϊόν που κυκλοφορούν (τις περισσότερες φορές ό,τι φτιάχνουν είναι κάτι που θέλουν οι ίδιοι, αλλά δεν υπάρχει εκεί έξω), τους δεκάδες διάσημους που ήρθαν και αγκάλιασαν αυτό το πρότζεκτ και έκαναν influence και τον υπόλοιπο πλανήτη να το προτιμά. Η αποστολή τους είναι σαφής: επιστροφή στη φύση, αλλαγή του τρόπου που ζούμε, αναζήτηση της αληθινής απόλαυσης, ένας πολύ πιο υγιής και απαλός για το περιβάλλον τρόπος ζωής.
Παράλληλα, διαβάζεις τις συνεντεύξεις, που είναι υπέροχες, χαλαρές στη διατύπωσή τους («Μάρθα, πού σε βρίσκω, στο ιδιωτικό τζετ;»), έχουν όμως οι περισσότερες κάτι να πουν. Κάποιες παραείναι χαλαρές. Τίποτα δεν είναι απλό, λένε όλοι, θέλουν όλα πολλή δουλειά για να γίνουν και, φυσικά, είμαστε όλοι οικολόγοι.
Αυτό που δεν λένε είναι αυτό το αγκαθάκι που ένιωθα διαρκώς όσο ξεφύλλιζα το βιβλίο και πάθαινα δέος από την τόση ομορφιά. Κάτι με ενοχλούσε όταν διάβαζα ότι έχουν ένα πορτρέτο της Τζέιν Φόντα από τον Γουόρχολ σε έναν τοίχο, ένα παραβάν ζωγραφισμένο από τον David Hockney, μια μεγάλη συλλογή τέχνης.
Από την πρώτη σελίδα της ιστορίας διαπιστώνει κανείς εύκολα πως δίπλα στο ταλέντο του δημιουργού υπήρχε και αυτό που ονομάζουμε τελευταία «προνόμιο», οι διασυνδέσεις, ο σωστός άνθρωπος για τη σωστή δουλειά. Ιδιοκτήτης ο ίδιος ενός μεγάλου γραφείου δημοσίων σχέσεων στη Νέα Υόρκη (το οποίο κόντεψε να κλείσει την περίοδο του Covid, αλλά τώρα παίρνει τα πάνω του ξανά), ήξερε πολύ καλά τι να ζητήσει και πού. Είναι κακό αυτό; Όχι, καθόλου. Είναι όμως «κάτι» όταν όλο αυτό προτείνεται ως ένας τρόπος ζωής για να σώσουμε τον πλανήτη. Όντως είναι έτσι, αλλά είναι για τους λίγους. Γι’ αυτούς που έχουν 55 δολάρια για ένα σαπούνι. Και ο πλανήτης δεν θα σωθεί έτσι. Το σημειώνω γιατί είναι κομβικό στοιχείο της αφήγησης του συγγραφέα, ότι υπάρχει ένας τρόπος ζωής εκεί έξω που μπορείς να τον ακολουθήσεις και να κάνεις τα πράγματα καλύτερα· να τρως σωστά και βιολογικά, να μειώσεις το κρέας, να μειώσεις τα χημικά κ.λπ. Αυτό που συνήθως μένει έξω απ’ όλα αυτά είναι το πόσο ακριβός και άφταστος για τους πολλούς είναι αυτός ο τρόπος ζωής. Το καλό βιολογικό κοτόπουλο στην Αθήνα μας κοστίζει 29 ευρώ, κάποια στιγμή πέρασε από μπροστά μου ένα μικρό πεπόνι βιολογικής καλλιέργειας που κόστιζε 7 ευρώ. Είναι τιμές που σε εκπλήσσουν ακόμα κι αν έχεις να διαθέσεις τα λεφτά. Όλα αυτά που χρειάζονται για να ζήσεις «έτσι» είναι πανάκριβα όχι μόνο εδώ αλλά παντού.
Άρα, η πλειοψηφία δεν είναι ότι δεν θέλει ή δεν ξέρει, απλώς δεν μπορεί. Μόνο όταν οι πλούσιοι (που είναι πλέον περισσότεροι από ποτέ) το καταλάβουν αυτό τα πράγματα θα αλλάξουν. Όπως λέει και κάποιος από τους συνεντευξιαζόμενους, οι πλούσιοι πρέπει να πληρώσουν για να έχουμε περισσότερους κηπουρούς και αγρότες που θα ξέρουν να αγαπούν τη γη και τη φύση.
Όλα τα πιο πάνω γράφτηκαν πριν από τις φωτιές στο L.A. και τώρα που διαβάζω το κείμενο ξανά για να το δώσω στη διόρθωση βλέπω πως το αγαπημένο κτήμα, πιστό στις αρχές του, σταμάτησε τις παραδόσεις λαχανικών και φρούτων και θα διαθέτει τα πάντα σε όσους τα έχουν ανάγκη. Και είναι, φυσικά, μια υπέροχη χειρονομία, αλλά δεν ξέρω μήπως είναι απλώς μια σταγόνα στον ωκεανό. Διαβάζω, επίσης, ότι η Μπιγιόνσε έδωσε 2,5 εκατομμύρια για τις φωτιές, όσα ξοδεύει σε τρεις μέρες για τα ρούχα της δηλαδή. Ίσως να είμαι απλώς πολύ προκατειλημμένος και δεν βλέπω πια τη δική μου απάθεια. θα πει κανείς. Οk, το δέχομαι κι αυτό.
Προς το παρόν, ξεφυλλίζω για άλλη μια φορά το βιβλίο και πραγματικά δεν το χορταίνω. Ας είναι, η επαφή με τόση ομορφιά δεν έκανε ποτέ κακό σε κανέναν. Nα μερικές φωτογραφίες ακόμα από το βιβλίο που τράβηξε μια νέα ταλαντούχα φωτογράφος που έχω στο σπίτι:
