114,6 — τόσες ημέρες το χρόνο περνάω μπροστά στο κινητό μου
Πολιτιστική βοσκή — τι διάβασα, και τι άκουσα τις τελευταίες ημέρες
ΤΙ ΔΙΑΒΑΣΑ:
Έχω αποκτήσει τον τελευταίο καιρό μια εμμονή με τα newsletters — από όπου κι αν προέρχονται. Δεκάδες εγγραφές χτυπάνε τα inbox μου εδώ κι εβδομάδες, από το NYmag, την Guardian, τους NYT, έως κάτι κουλές Νεο-Υορκέζες με newsletter που είναι invite-only και τα οποία μου στέλνει πειρατικά ο Ισαάκ από την άλλη άκρη του κόσμου.
Δεν ξέρω τι είναι, ειλικρινά. Καμία φορά μου φαίνεται πως η δήθεν επιστροφή στο παλιό, μοιάζει περισσότερο καινούρια από οτιδήποτε άλλο μας σερβίρουν. Πάσχω κι εγώ όπως όλα τα παιδάκια της γενιάς μου, από το σύνδρομο της Νοσταλγίας. Θέλετε γιατί όπως λέει ο Φίσερ, το μέλλον έχει ακυρωθεί. Θέλετε από βαρεμάρα και απουσία καλλιτεχνικής πρωτοτυπίας; Πάντως με τραβά η επιστροφή στον κόσμο της παιδικής μου ηλικίας - κι ακόμη πιο πίσω, όσο τίποτα, ακόμη κι αν αυτός βρίσκεται μόλις μερικές ανάσες μακριά. Ίσως άκουσα από πολύ μικρός την Louise Bourgeois να λέει, πως όλα της τα έργα, όλα τα γραπτά της, είναι εμπνευσμένα από την παιδική της ηλικία.
Η εκτίμηση μου στα newsletters, για να επιστρέψω πίσω στο θέμα μας, ήταν μάλλον χαμηλή. Τραυματισμένη από τα ανελέητα, και εντελώς ανούσια mail, τα οποία λαμβάνουμε καθημερινά από όλες εκείνες τις εταιρίες που πασχίζουν να μας φακελώσουν. Με την είσοδο μου στον κόσμο της δημοσιογραφίας τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο ανυπόφορα, όταν σε αυτά προστέθηκαν και οι διάφοροι φρουροί του PR, που βομβαρδίζουν τους δημοσιογράφους με κάθε μικρό πράγμα το οποίο κάνει ο νέος πελάτης τους. Το νέο βίντεο-κλιπ ενός καλλιτέχνη που δεν σε αφορά ούτε λίγο. «Νέα παράσταση». «Αλλαγή ημερομηνίας». «Ακύρωση εκδήλωσης». «Δελτίο Τύπου»...
Η πιο κατουρημένη γωνιά του κινητού μου ήταν λοιπόν τα mail μου, και πέρα από ελάχιστες διευθύνσεις φίλων, και ανθρώπων από τη LiFO, τα υπόλοιπα πήγαιναν με συνοπτικές διαδικασίες στον κάδο, συχνά με συνοδεία ευχών. Άλλες φορές κάνοντας ταυτόχρονες συζητήσεις για τις πιθανές παραβάσεις GDPR, που επέτρεψαν στην διεύθυνση μου να φτάσει στην τάδε ή δείνα λίστα, δίχως καμία συγκατάθεση.
Αλλά χωρίς να το πολύ-καταλάβω ο τόπος αυτός άρχισε να αποκτά ξανά αξία. Η πρώτη δειλή προσπάθεια ήρθε με το Νεο-Υορκέζικο newsletter, Perfectly Imperfect, το οποίο λειτουργούσε ως ένα εβδομαδιαίο σερβίρισμα ποζάτου κουλ, προς κατανάλωση. Μια εβδομάδα στα γούστα κάποιου, ένα εβδομαδιαίο mail, όπου ένα διαφορετικό άτομο κάθε φορά μοιραζόταν μαζί μας, μερικά από τα αγαπημένα του πράγματα (από ένα νέο brand για πιτζάμες, ως το να τραβάει τα πετσάκια στα δάκτυλα των χεριών του). Κι έτσι λοξά, diy κι από το περιθώριο μπήκα στο σύμπαν των newsletters.
Kόλλησα και το συστήνω και σε εσας, κυρίως γιατί μας επιστρέφει σε μια πιο απλή μορφή επικοινωνίας. Δίχως περισπάσεις, δίχως πολλές διαφημίσεις, δίχως πολλά κουμπιά.
Εδώ είναι νομίζω απραίτητος κι ένας σημαντικός διαχωρισμός: Θα κερδίσουν σε αυτό το πεδίο όσοι καταλάβουν ότι τα newsletter, δεν χρειάζεται να λειτουργούν μονάχα ως διαφημιστικά και προσπέκτους, δεν χρειάζεται δηλαδή να είναι απλώς ένας ενδιάμεσος ανάμεσα σε προϊόν και καταναλωτή, ένα μέρος για να διαμοιράζονται link, αλλά πως μπορούν να γίνουν κι αυτά τα ίδια το προϊόν. Να δίνεται η ψίχα του μηνύματος κατευθείαν εκεί.
Έκτοτε παρακολουθώ πολλά, από την Kim Hastreiter (για την οποία σας έγραψα πριν λίγο καιρό...) ως ένα απ' τα newsletter της Guardian, που θέλει μέσα σε μια σειρά 5 emails, να σε βοηθήσει να απεξαρτηθείς από το κινητό σου. Βρίσκομαι ακόμη στην πρώτη εβδομάδα οπότε δεν έχω πολλά ακόμη να αναφέρω, πάντως με έβαλε να υπολογίσω πως η ώρα που περνάω κάτα μέσο όρο στο κινητό μου ισοδυναμεί στο τέλος ενός έτους σε 114,6 ημέρες.
Να τι μπορεί να μάθει κανείς στον θαυμαστό κόσμο των Newsletters, αν δεν είχα κι άλλα να σας γράψω στο σημερινό μας post θα απομακρυνόμουν τρέχοντας από κάθε οθόνη.
ΤΙ ΑΚΟΥΣΑ:
Υπάρχει μια σειρά στο YouTube (και τις λοιπές πλατφόρμες) του Magazeum, με τον παραπάνω τίτλο, στην οποία κάθε φορά είναι καλεσμένος και κάποιος άλλος εργάτης των περιοδικών. Από κυριολεκτικούς θρύλους όπως ο Adam Moss και η Tina Brown, αλλά και άτομα που κανείς δεν ξέρει ενώ θα έπρεπε — δείτε την περίπτωση της Jody Quon, της ασύλληπτης διευθύντριας του φωτογραφικού τμήματος του New York Magazine, στην οποία χρωστάμε κάποια από τα πιο πρωτότυπα εξώφυλλα του περιοδικού.
Θα ήθελα να υποστηρίξω ότι τα podcast αυτά αφορούν και κάποιον άλλο εκτός από όσους ήδη εργάζονται ή ασχολούνται με το χώρο των εκδόσεων, αλλά δεν το νομίζω. Τα αφήνω όμως εδώ, γιατί είναι χωρίς αμφιβολία η πιο συναρπαστική ανακάλυψη που έχω κάνει εδώ και καιρό και ίσως τα μοναδικά podcast τα οποία παρακολουθώ ευλαβικά. Σαν κάποια εντελώς δικά μου, κρυφά ιδιαίτερα μαθήματα, όσο τρέχουμε την προετοιμασία του επόμενου τεύχους της Κοκέτας — το οποίο θα φτάσει σε εσάς αγχωτικά σύντομα.
Αυτά για τώρα, back to work :)
