Οι Tropic of Cancer και οι DVA Damas είναι δύο πετυχημένα παραδείγματα σκοτεινού ήχου που πατάνε γερά σε new wave ,goth, electronica επιρροές και κοιτάνε το μέλλον της μουσικής για ενδοσκόπηση, κατάματα. Με προσδοκίες λοιπόν ανάλογες κατεβήκαμε στο Fuzz στις 20/9 για να δούμε από κοντά αυτά τα δύο σχήματα που περιοδεύουν αυτή τη στιγμή παρέα σε όλη την Ευρώπη.
Οι DVA Damas άνοιξαν πρώτοι με υποδειγματική ακρίβεια. Για μισή ώρα, οι Taylor Burch (κιθάρα και εφέ) και Joseph Cocherell (synthesizer και ηλεκτρονικά κρουστά) παρουσίασαν ένα ποτάμι από μινιμαλιστικούς, αναλογικούς, ηλεκτρονικούς και ατμοσφαιρικούς ρυθμούς που δεν είχαν σχεδόν καμία σχέση με τις νεοκυματικές με ολίγη surf, γρήγορες συνθέσεις του άλμπουμ τους ''Nightshades''. Θα μπορούσε να μας παρασύρει η δίνη τους και να μας οδηγήσει σε μια κατανυκτική βόλτα σε σκοτεινές γειτονιές αλλά το «ταξίδι» σταμάτησε απρόσμενα γρήγορα και δεν ολοκλήρωσε την πορεία του. Φυσικά ο περισσότερος κόσμος ήρθε για το καλλιτεχνικό μουσικό project της Camella Lobo,που έχει αρκετά καλή φήμη εδώ και 4 χρόνια περίπου στην εναλλακτική μουσική μπλογκόσφαιρα και τους επισκέπτες της.
Οι Tropic of Cancer με το ''Restless Idylls'' το κατανυκτικό, σκοτεινό αλλά και έντονα συναισθηματικό -χωρίς να χρησιμοποιεί μελό τεχνάσματα - άλμπουμ τους, έχει ήδη στοιχειώσει τις βραδινές ακροάσεις μας. Σίγουρα η απορία για το πώς θα ακουγόταν ζωντανά και αν θα κατάφερνε να λειτουργήσει εκτός δωματίου, δημόσια και μπροστά σε πολύ κόσμο ήταν έκδηλη. Η Camella Lobo - μαζί με την Taylor Burch επί σκηνής η οποία μετά το σετ των DVA Damas άλλαξε παντελόνι και απέκτησε περισσότερη δράση στην κιθάρα απ' ότι πριν - δεν διέψευσε τις προσδοκίες ως προς τη δυναμική της και την αξία της. Ο ογκώδης και παραμορφωμένος όμως ήχος που έβγαινε από τα ηχεία ισοπέδωνε κάποιες λεπτές συνθέσεις και πολλές φορές εξαφάνιζε την φωνή της. Φυσικά είναι περιττό να πούμε ότι ο μεγάλος χώρος απαιτεί άλλες σταθερές για να βγει αυτό το εσωτερικό, ποιητικό, υπόγειο, υποβλητικό, σκοτεινό μουσικό ύφος που πρεσβεύουν οι Tropic of Cancer.
Αλλά όπως μου είπε η ίδια η Camella Lobo μετά το πέρας της συναυλίας, την ενδιαφέρει να ακούει απόψεις σχετικά με τον ήχο στις ζωντανές τις εμφανίσεις, προφανώς λοιπόν ψάχνεται και η ίδια. Είναι μια ειλικρινή στάση για μια καλλιτέχνιδα που φέτος ύστερα από πέντε χρόνια έφτιαξε το πιο ολοκληρωμένο ηχητικά άλμπουμ της. Η αναμφισβήτητη μουσική αξία της λοιπόν χρειάζεται κάποιο χρόνο για να βγει καλύτερα προς τα έξω και μόνο όποιος πλησιάσει αρκετά μπορεί εύκολα να δει όλα τα στοιχεία που διέπουν την αισθητική και μουσική έκφραση της. Οπότε λοιπόν οι προσδοκίες πολλών μπορεί να μην επαληθεύτηκαν αλλά οι Τropic of Cancer όπως και ανάλογα γκρουπ ή καλλιτέχνες που δημιουργούν στο σπίτι τους έργα ψυχής, θα ήταν καλύτερα να προσεγγιστούν από μια άλλη οπτική πέραν του τετριμμένου live μπούσουλα, βγαίνω στη σκηνή/δημιουργώ πανικό/εντυπωσιάζω το πλήθος/γίνομαι απαραίτητος σε μια νύκτα.
______________
O Xρήστος Μίχος έχει το μπλογκ www.tospitimetaparaxena.blogspot.gr
σχόλια