Μακριά κι Αγαπημένοι

Μακριά κι Αγαπημένοι Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς
0

Γεννήθηκα μεν στηΣαλονίκη, που λέει και το τραγούδι, αλλάδεν ξέρω απέξω ούτε τη διαδρομή ούτεέχω καταφέρει ποτέ να διεισδύσω σ' αυτότο ιδιαίτερο «spiritus loci»της πόλης που οι γονείς μου πέρασανκάποια από τα πιο ευτυχισμένα χρόνιατης ζωής τους. Απλά περιφέρομαι κάθεχρόνο ως ιδανικός τουρίστας τις μέρεςτου Φεστιβάλ με φαντασιώσεις ελεύθερουloner, άσχετος αλλά ευτυχής,απολαμβάνοντας τη διαπεραστική ψύχρα,τη βόλτα στην παραλία, τα οικείαξενυχτάδικα, τους «μακριά κι αγαπημένους»φίλους. Απευθύνθηκα λοιπόν σ' ένα φίλο(και «καλό συνάδελφο» που λένε) πουμεγάλωσε εκεί, αλλά ζει εδώ και μερικάχρόνια στην Αθήνα. Είναι λίγο πριν τατριάντα, έγινε μπαμπάς πριν λίγουςμήνες, τον λένε κι αυτόν Δημήτρη (μόνο«επάνω» το σέβονται το όνομα και τοτιμούν με «εθνική» αργία), είναι Άρης,εντελώς ακαδημαϊκά όμως (κρίμα, γιατίψοφάω ν' ακούω ατάκες τύπου «Μπονάειτο μυαΛό μου με τον ΜΠΑΟΚ ρε φιΛαράκι»)και τα στοιχεία του βρίσκονται στηδιάθεση παντός ενδιαφερομένου.

Ποιο είναι το αγαπημένοσου κομμάτι της πόλης;

Η νέα παραλία, χωρίς νατο πολυσκεφτώ. Με το μύθο της έχωμεγαλώσει, ξέροντας πάντα ότι η πόλημου βλέπει φάτσα στη θάλασσα, ενώ η Αθήνατην έχει στην καμπούρα της. Η Αθήνα δενέχει βόλτα στην παραλία. Λίγος τοπικισμόςδεν έβλαψε ποτέ κανέναν, ξέρεις.

Ποια είναι η πιο έντονηανάμνησή σου;

Πρώτη φορά στο«Δημητρούλα», ταξίδι για τα Χανιά μετην παρέα, Ιούνιος του '95. Με το που πήρεστροφή το πλοίο από το λιμάνι, η πόλημου φάνηκε πιο άσχημη από ποτέ. Κι αυτόςο στίχος «Της Σαλονίκης μοναχά τηςπρέπει καράβι» μου φάνηκε αφόρητος.Έντονη δεν είπες; Όταν μια εντύπωσηείναι σαν γροθιά στο στομάχι, πώς τηχαρακτηρίζεις;

Αισθάνεσαι πιο πολύΒαλκάνιος ή μεσογειακός τύπος;

Όλα και τίποτε. Βαλκάνιοςόταν βρίσκομαι με το αυτοκίνητο στονΒαρδάρη, εκεί όπου ξεκίνησαν τα έργαγια το μετρό (μετρό; απίστευτος ευφημισμός- πρόκειται για μια γραμμή που ενώνειπέντε στάσεις λεωφορείου). Μεσόγειοςένιωθα ανάμεσα στους ξένους φοιτητέςστην πανεπιστημιούπολη. Αν δεν υπήρχεκι αυτή...

Κάτι που συμβολίζειγια σένα τον παλαιό «κοσμοπολιτισμό»της πόλης;

Το εβραϊκό νεκροταφείοστα θεμέλια του πανεπιστημίου.

Τι βλέπεις για τοάμεσο μέλλον;

Η πόλη εδώ και δύοχρόνια, τουλάχιστον, βρίσκεται σε κρίσιμηκαμπή. Είτε θα κάνει το μικρό βήμα προςτο μέλλον είτε θα παραμείνει στα στάσιμακαι θολά νερά του πολιτικάντικουεπαρχιωτισμού. Κάτι ακούστηκε για«Διεθνές Πανεπιστήμιο», αλλά το βλέπωνα καταλήγει στα αζήτητα. Spleen,φίλε, μπόλικο spleen...

Ένα «εμβληματικό»πρόσωπο της πόλης που εκτιμούσες πάντα;

Είχα δει πριν κάμποσαχρόνια ένα μικρό ντοκιμαντέρ του πάνταφωτεινού στο σκοτάδι σκηνοθέτη ΤάκηΚανελλόπουλου, στο Ολύμπιον, σε μιαάδεια αίθουσα. Νομίζω ότι ο μόνος πουκαθόταν μαζί μου ήταν ο γνωστός (στηΘεσσαλονίκη τουλάχιστον) κριτικόςκινηματογράφου Αλέξης Δερμεντζόγλου.Αποφάσισα τότε ότι ο (αείμνηστος)Κανελλόπουλος θα έπρεπε να είναι το«θέμα» του δεκάλεπτου φιλμ που έπρεπενα παραδώσω ως εργασία στο πανεπιστήμιο(έψησα μάλιστα και τον Δερμεντζόγλουνα μιλήσει!).

Τι νομίζεις ότιεμποδίζει την πόλη από το να είναι ενδυνάμει η αντίστοιχη Βαρκελώνη (ή έστωΜάντσεστερ) της Ελλάδας;

Ξέχασες το Σιάτλ. Ήτανη πόλη με την οποία συνέκρινε τηΘεσσαλονίκη ένας ταξιδιάρης δημοσιογράφοςτων «New YorkTimes» πριν από ένα ενάμισηχρόνο. Πλάκα είχε αυτό.

Θα ξαναγύριζες πίσωκαι υπό ποια προϋπόθεση;

Ναι, όταν ανακαλυφτείη μηχανή που γυρνά πίσω το χρόνο.

Shortcut
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ