Αναζητώντας Αφορμές Αισιοδοξίας

Αναζητώντας Αφορμές Αισιοδοξίας Facebook Twitter
0

Πολύ πριν ταπρόσφατα έντονα -και τραυματικά σε τόσοπολλά επίπεδα- γεγονότα, έρευνες τουευρωβαρόμετρου και άλλων αντίστοιχωνφορέων κατατάσσουν κατ' επανάληψη τουςΈλληνες στην κορυφή των πλέον απαισιόδοξωνλαών της Ευρώπης.

Ασχέτως τηςεμπιστοσύνης που μπορεί να έχει κάποιοςσε τέτοιου τύπου γενικά και αφαιρετικάπορίσματα, αποτελούν πάντως ενδεικτικάτάσεων και συμπεριφορών. Αν διεξαγόταναυτές τις μέρες μια παρόμοια έρευνα,πιθανότατα θα μας έβγαζε βαριάκαταθλιπτικούς, ενδεχομένως σε μηαναστρέψιμη κατάσταση. Εξάλλου, ωςγνωστόν, η κατάθλιψη συχνά δεν είναιπαρά αντεστραμμένη οργή. Κι όμως, η δικήμου αίσθηση είναι ότι οι άνθρωποι τριγύρωείναι αν όχι πιο αισιόδοξοι, τουλάχιστονπιο ψύχραιμοι, πιο πρόθυμοι να δουν τιςλιγότερο προφανείς διαστάσεις τωνπραγμάτων, λιγότερο δέσμιοι του θυμικού.Πιθανότατα αυτό έχει να κάνει με τογεγονός ότι αναφέρομαι σε ανθρώπους-ανεξαρτήτως «φάσης», ιδεολογίας καιοικονομικής κατάστασης- που λόγω ηλικίαςέχουν εγκαταλείψει (αργά και διστακτικάέστω) παλαιότερες νεανικές και απόλυτεςθέσεις, ανθρώπους που αποφάσισαν νααποκηρύξουν το μοιρολατρικό βόλεμα καιτον παραλυτικό κυνισμό, ανθρώπους πουκουράστηκαν να κοιτάζουν άβουλοι πόρτεςπου έχουν κλείσει οριστικά και αποφάσισαννα ανοίξουν κάποιες άλλες, έστω και γιανα δουν απλά σε ποια δωμάτια θα τουςοδηγήσουν.

Όχι ότι δεν άκουγεκανείς αυτές τις μέρες κάθε είδουςισοπεδωτικές ευκολίες και ζεμπεκιέςεντυπωσιασμού (από το «μακάρι να τακάψουν όλα» μέχρι το «κι εγώ αν είχασκοτώσει, στον Κούγια θα πήγαινα»), απλάέβλεπες και πολύ κόσμο να αναζητά τιςευρύτερες διαστάσεις των γεγονότων: ναμην παρασυρόμαστε ούτε από προοδευτικοφανήπυροτεχνήματα ούτε από τις συντηρητικέςεσωστρέφειες που τόσο μας έχουν διαβρώσει.Να μην επιτρέπουμε να μας καθοδηγούνοι πάσης φύσεως μικροπολιτικάντηδεςινστρούχτορες. Να το συζητήσουμε τοπράγμα, βρε αδελφέ.

Και οπωσδήποτεέβλεπες αυτό που αποκαλούμε «ο απλόςκόσμος» να δείχνει σαφώς μεγαλύτερηδιάθεση ανάλυσης των πραγμάτων και απότους πολιτικούς αλλά και από τουςδημοσιογράφους. Είναι κάτι αυτό. Είναιμια ένδειξη ότι αλλάζουν κάποιεςαπολιθωμένες αντιλήψεις -έστω και μεαφορμή πολύ δυσάρεστων εξελίξεων, αλλάπάντα έτσι δεν γίνεται;- και ελπίζεικανείς τη νέα χρονιά να ενισχυθούντέτοιες τάσεις. Ελπίζει κανείς να γίνουμε(πόσο νόημα βέβαια έχει το «συλλογικό»πρώτο πληθυντικό σε μια χώρα που δενμοιάζει να πιστεύει και πολύ στην ιδέατης κοινότητας είναι μια άλλη κουβέντα)πιο ψύχραιμοι στις διατυπώσεις και στιςεπισημάνσεις μας, λιγότερο συναισθηματικοίκαι αμφιθυμικοί, λιγότερο μοιρολάτρες,λιγότερο εθνοκεντρικοί, λιγότεροξενομανείς, λιγότερο απαξιωτικοί,λιγότερο αυτάρεσκοι, λιγότερο επιρρεπείςσε κάθε είδους βόλεμα, περισσότεροανοιχτοί, περισσότερο παρατηρητικοί,περισσότερο εκλεκτικοί τελικά ακόμακαι στις εμμονές που αποφασίζουμε ναυιοθετήσουμε.

Ένα από τα μαθητικάπανό στις πρόσφατες διαδηλώσεις έγραφε:«Η παιδεία είναι το παν, δεν τοκαταλαβαίνετε;». Έτσι ακριβώς είναι.Και όχι φυσικά με τον εξοργιστικάκοντόφθαλμο και μονοδιάστατο τρόπο πουαντιλαμβάνεται το θέμα της παιδείαςτόσο η εκάστοτε κυβέρνηση όσο και οιεπαγγελματίες αγωνιστές που κινούνταιστο κέντρο και την περιφέρεια τωνεκπαιδευτικών συνδικάτων, αλλά με τηνευρύτερη δυνατή έννοια. Θετικό είναιακόμα το γεγονός ότι για πρώτη φοράακούγονται φωνές (έντονοι ψίθυροι γιατην ακρίβεια) που μιλάνε για «συγκυβέρνηση»,«οικουμενικούς υπουργούς» και άλλατέτοια βαριά ταμπού της ελληνικήςπολιτικής σκηνής. Δεν έχει σημασία ανείναι σε κάποιες περιπτώσεις εκ τουπονηρού ή αν όντως είναι εφικτή ήεπιθυμητή ακόμα η μίμηση του «γερμανικούμοντέλου» σ' αυτή (ή και σε οποιαδήποτεάλλη εδώ που τα λέμε) την περίπτωση.Σημασία έχει ότι αμφισβητείται πιοέντονα από ποτέ η ικανότητα αποτελεσματικήςδιαχείρισης ακόμα και στοιχειωδώνυποχρεώσεων από το κουρασμένο υπαλληλικόσύστημα του δικομματισμού. Παρήγοροείναι, τέλος, να βλέπεις τους ανθρώπουςνα εγκαταλείπουν (αναγκαστικά έστω) τοφιξάκι του βουλιμικού καταναλωτισμούκαι τις πιο χυδαίες εκδοχές τουνεοπλουτισμού, που είχαν ξεφύγει τατελευταία χρόνια πέρα από κάθε αποδεκτόόριο κακογουστιάς.

Είχαν ρωτήσεικάποτε τον Κασσαβέτη ποια θεωρεί τηναφετηρία μιας ενδιαφέρουσας κινηματογραφικήςαφήγησης κι αυτός είχε απαντήσει ωςεξής: «Νηφάλιος ή μεθυσμένος, βρίσκειςτελικά το δρόμο για το σπίτι - ώσπουέρχεται μια μέρα που δεν μπορείς να τονβρεις πια. Τότε ακριβώς είναι που αποκτάενδιαφέρον η ιστορία». Όταν φτάσεις σεαδιέξοδο, πρέπει να βρεις άλλους δρόμουςκαι άλλους προορισμούς. Ας ελπίσουμεότι με αφορμή τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουμεαυτό τον καιρό, θα οδηγηθούμε σε νέεςαντιλήψεις, συμπεριφορές και νοοτροπίες.Η συνέχεια θα έχει ενδιαφέρον και όχινοσηρού τύπου εύχεται κανείς. Η ζωήάλλωστε συχνά επιστρέφει (από) εκεί πουδεν το περιμένεις. Όπως λέμε κατ'αντιστοιχία κι εμείς οι Ενωσίτες, παράτις κρίσεις, τα αδιέξοδα, τα ψυχοδράματα,τις συγκρούσεις και τη μόνιμη συναισθηματικήφόρτιση που συνοδεύουν κατά κανόνα τηνoμάδα μας (ή μάλλον εξαιτίαςόλων αυτών), «με την ΑΕΚ δε βαριέσαιποτέ».

Shortcut
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ