Παρά τη δυναμική αρχή που έκανε η Στρέλλα στα τεχνικά βραβεία, ο Κυνόδοντας επικράτησε χωρίς να σαρώσει στις βασικές κατηγορίες των πρώτων βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο πήγαν στον Γιώργο Λάνθιμο, καθώς και το βραβείο μοντάζ, αυτό του δεύτερου ρόλου για τον Χρήστο Πασαλή, αλλά και η πρόταση της Ακαδημίας για την κατηγορία του ξενόγλωσσου Όσκαρ, μια επιλογή που απομένει να υιοθετηθεί από την πολιτεία για να υποβληθεί η ταινία - μάλλον έτσι θα γίνει, ελλείψει κρατικών βραβείων φέτος. Η ψήφος στον Κυνόδοντα νομίζω πως ήταν δίκαιη σε μια χρονιά που η αεροστεγής δημιουργία του, που παίζεται με λαμπρές κριτικές και καλό box office στις αίθουσες Odeon του Λονδίνου αυτήν την περίοδο, ανταγωνίστηκε σκληρά τη θερμή Στρέλλα του Πάνου Κούτρα, την έτερη πανάξια δημιουργία της χρονιάς που έκλεισε. Η Μίνα Ορφανού στον ομώνυμο ρόλο κέρδισε την Αγγελική Παπούλια του Κυνόδοντα, συμβόλισε με τη βράβευσή της την ψυχή της ταινίας (αν και πιστεύω πως η Στρέλλα άξιζε τουλάχιστον και το σενάριο) και είπε την ατάκα της βραδιάς: «Ευχαριστώ τους ανθρώπους της ταινίας που τους ταλαιπώρησα γιατί δεν ήξερα τι είναι ο σινεμάς και μου τον έμαθαν βαθιά!». Έκπληξη ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος και το Bang Bank έναντι του Βαρδή Μαρινάκη στην κατηγορία του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, αλλά, αν το σκεφτούμε καλύτερα, η ταινία με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο ήταν πιο συμπαγής στον περιορισμό της, ενώ εκείνη του Μαρινάκη πιο πελαγωμένη μέσα στην εντυπωσιακή φιλοδοξία της.
Ο Αντώνης Καφετζόπουλος, στο όσο κι αν ακούγεται απίστευτο πρώτο του βραβείο επί ελληνικού εδάφους, για την Ακαδημία Πλάτωνος επικράτησε του επίσης εξαίσιου Χρήστου Στέργιογλου και έβγαλε τον πλέον πολιτικό λόγο της βραδιάς, απευθυνόμενος στον απόντα υπουργό Πολιτισμού, ο οποίος βρισκόταν σε αποστολή στο Άμπου Ντάμπι. Κανείς εκπρόσωπος της πολιτείας και των κομμάτων δεν ανέβηκε στο πόντιουμ - κάτι είναι κι αυτό. Ήταν και βαρύ το κλίμα με την ανακοίνωση των σκληρών μέτρων και βρήκαν ευκαιρία να προστατευτούν από τυχόν γιούχα. Μόνο τον κύριο Ευθυμίου είδαμε στα μισοάδεια καθίσματα της πρώτης σειράς, και παραδίπλα τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Οι πρυτάνεις του ελληνικού σινεμά ήταν εκεί, ο Κούνδουρος, ο Βούλγαρης, ο Κατσουρίδης, ο οποίος συνόδεψε στη σκηνή τον συγκινημένο Θανάση Βέγγο που παρέλαβε ένα τιμητικό έπαθλο και εισέπραξε ένα βροντερό, παρατεταμένο χειροκρότημα. Όλοι οι βραβευμένοι χειροκροτήθηκαν θερμά και για πρώτη φορά διαπίστωσα πως οι γαλαρίες που υποστήριζαν τους συντελεστές των ταινιών στις οποίες δούλεψαν δεν αποδοκίμασαν κανέναν. Ήταν ένα ραντεβού ελπίδας και σύμπνοιας, δικαιολογημένης γκρίνιας με μέτρο, ευχών για τη νεογέννητη Ακαδημία και πράσινο φως για τις δραστηριότητες που όλοι προσδοκούν στο μέλλον, με πίεση για τον θρυλούμενο νόμο και μια Σχολή που θα συμπληρώνει τον τίτλο και το περιεχόμενό της.
Η τελετή δεν ήταν καθόλου κακή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είχε ατέλειες που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Ευχάριστη έκπληξη ήταν η ιδέα να εμπιστευτούν σε άσχετους με το σινεμά, αλλά δημιουργικούς ανθρώπους της ελληνικής κοινωνίας, Έλληνες και ξένους, τον ρόλο του απονεμητή. Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος αντικατέστησε την τελευταία στιγμή τον περιέργως απόντα Γιώργο Κιμούλη και εκτέλεσε με χάρη και σταθερότητα χρέη οικοδεσπότη. Καταλαβαίνω πως ο πρόεδρος Τάσος Μπουλμέτης έκρινε αναγκαίο να αναφερθεί με έμφαση στους χορηγούς της βραδιάς (και ήταν και πολλοί, να 'ναι καλά οι άνθρωποι), αλλά δεν ήταν σωστό να το πράξει στην αρχή της βραδιάς. Ή έπρεπε να το κάνει στο τέλος, ή να τοποθετήσει banner σε κάποιο ευδιάκριτο σημείο της αίθουσας. Υπήρχαν πλατειασμοί και το εύρημα με την ταινία που γυριζόταν live στο φόντο της σκηνής ήταν ενδιαφέρουσα έμπνευση, καλά στημένη και φωτισμένη, αλλά με έναν περίεργο τρόπο παρέπεμπε στις τελετές της Θεσσαλονίκης - τράβηξε και εξατμίστηκε. Ένας low fidelity τόνος, αρμόζων στο αντιπανηγυρικό πνεύμα των ημερών αλλά και στην παραδοχή πως τα βραβεία μιας νεοσύστατης ελληνικής Ακαδημίας δεν αναβαθμίζουν αυτόματα μια βιοτεχνία σε βιομηχανία, πρέπει να είναι πιο γοργά μονταρισμένα. Η απονομή ορθώς πάει σε μονοπάτια τελετών μεγάλων φεστιβάλ παρά σε Όσκαρ.
Ξανατονίζω πως ο αέρας της βραδιάς ήταν αυτός της γιορτής μεταξύ ανθρώπων από όλους τους κλάδους, που δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν σε ένα τιμητικό event αναγνώρισης χωρίς χρήματα και χρωστούμενα. Άλλωστε, ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος.
σχόλια