Το Παγκράτι το αγαπώ πολύ. Το έχω συνδέσει με μια περίοδο ουσιαστικής ενηλικίωσης και πάντα το θεωρούσα την πιο πραγματική (με παρελθοντικούς όρους) γειτονιά της Αθήνας (οk, μαζί με την Κυψέλη). Μια «αυτόνομη» πόλη μέσα στην πόλη, ισορροπημένη ανάμεσα στο μεσοαστικό και μεγαλοαστικό παρελθόν και παρόν της, με χωροταξικές αντιθέσεις (ένα υπέροχο άλσος από τη μια, ένα σχεδόν απροσπέλαστο φράγμα με τραπεζοκαθίσματα από την άλλη), νέοι να πίνουν τον μυστηριώδη φραπέ στο Λέντζο και ηλικιωμένοι πάμφθηνο φίλτρου απέναντι στα McDonalds, πλατείες που παίζουν ακόμα μπάλα τα παιδιά (Βαρνάβα), η «αστεράτη» Σπονδή και το «θρυλικό» γιουβέτσι του Καραβίτη (από το 1927), ο Μαγεμένος Αυλός που «μυρίζει» ακόμα Χατζιδάκι και το πρώτο πολυσινεμά στο κέντρο της πόλης. Και πολλά άλλα. Όπως ένα μαγαζί χαμένο στη Βασ. Γεωργίου Β', στο μη «κοσμοπολίτικο» κομμάτι του δρόμου, ανάμεσα σε κλασικές (πια) '70s πολυκατοικίες, κρυμμένο (χωρίς τζαμαρία) πίσω από μια πόρτα και μια ταμπέλα που γράφει «Σπήλαιο. Παμπ-Καφετέρια». Μια σουρεαλιστική αναπαράσταση σπηλαίου, ένα μικροσκοπικό μαγαζί που νομίζεις ότι έχεις διακτινιστεί στα σπήλαια του Διρού ή μάλλον στα σκηνικά μιας ταινίας του Εντ Γουντ. Όλοι οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με κάτι μεταξύ σιλικόνης και αφρολέξ, με σχηματισμούς σταλακτιτών και έχουν τη μορφολογία μιας κανονικής σπηλιάς. Από την οροφή κρέμεται κάτι που μοιάζει με ανάποδους φοίνικες (που όμως είναι κάποιο χριστουγεννιάτικο στολίδι) και από τα ηχεία (που κι αυτά έχουν «πέτρινο» περίβλημα) ακούγεται ένα medley από live της Αντζελας Δημητρίου που ερμηνεύει το «Σ' αγαπάω, κοίτα» και μετά το «Είσαι Αμαρτωλή». Ένα μικρό χριστουγεννιάτικο δέντρο βρίσκεται κάτω από τον καθρέφτη που τον στολίζει μια γιρλάντα που γράφει «Merry Christmas». Τριγύρω μας η Σούζι από την Αιθιοπία, η Νανά από τον Καύκασο και τρεις-τέσσερις ακόμα κυρίες που πίνουν το ποτό (ή μήπως τσάι) τους βαριεστημένα, περιμένοντας την πρώτη παρέα της βραδιάς.
Και τότε ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Φοίβος και το πρώτο πράγμα που λέει είναι: «Εδώ θα έπρεπε να γυριστεί ένα ελληνικό sitcom. Θα ήταν, ας πούμε, το στέκι όλων των πρωταγωνιστών» (σκέφτομαι ότι έχει στο μυαλό του κάτι σαν το Central Perk στα «Φιλαράκια»). Ο Φοίβος έχει χιούμορ. Τον γνωρίζω περίπου δέκα χρόνια και μέσα απο αυτή την παροιμιώδη μειλιχιότητά του (που δεν χάνει ποτέ) βγάζει ένα εκπληκτικό υποδόριο χιούμορ, το οποίο, άλλωστε, είναι εμφανές και στους στίχους του. Τον θαυμάζω γιατί είναι ίσως ο μοναδικός καλλιτέχνης της γενιάς του που έχει επιλέξει τον ελληνικό στίχο, αλλά είναι τόσο μεγάλος γνώστης της διεθνούς indie (και όχι μόνο) δισκογραφίας, της ποπ κουλτούρας και των σύγχρονων αστικών νευρώσεων. Ένας κανονικός άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, που ακόμα και τη θητεία του στο στρατό (συνήθως η πιο άχαρη καλλιτεχνικά φάση των μουσικών) τη σημειολόγησε εξαιρετικά σε μια από τις μουσικές του παραστάσεις (ΚαΨιΜι). Στο μυαλό μου τον έχω σαν τον Έλληνα Stephin Merritt ή τον Sufjan Stevens, ένα παιδί-θαύμα που στα 16 του πήγε τα κομμάτια του στον Χατζιδάκι και αυτός τα κυκλοφόρησε χωρίς δεύτερη σκέψη στον Σείριο. Στα ηχεία τώρα παίζει Μάκη Χριστουδουλόπουλο και οι πρώτοι πελάτες (κάτι εξηντάρηδες που έχουν έρθει μόνοι τους) έχουν αρχίζει να χορεύουν ζεϊμπέκικο, ενώ οι «πεταλούδες» χτυπάνε άρρυθμα παλαμάκια. Ο Φοίβος έχει έτοιμο τον νέο του δίσκο, που θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες. «Στην αρχή ο τίτλος εργασίας ήταν "Ο Μεγάλος Νευρωτικός" και το είχα σκεφτεί σαν 12 τραγούδια που είναι έτοιμα, τελειωμένα, και για κάποιον τεχνικό λόγο δεν μπορούν να αποσταλούν μέσω e-mail στον παραλήπτη τους. Τελικά, θα λέγεται "Ο Αόρατος Άνθρωπος" και είναι πολύ διαφορετικός από ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα. Είμαι πιο ηλεκτρονικός και πιο ακουστικός. Μπήκαμε στο στούντιο μόνο 3 άτομα, ο Γιώργος ο Κοτσάνος, που παίζει 30 διαφορετικά όργανα, ο μπασίστας Σταμάτης Σταματάκης κι εγώ, που έπαιξα πλήκτρα και κιθάρες». Και τότε σταματάνε τα ελληνικά λαϊκά και η υπέροχη Σούζι, που είναι πίσω από το μπαρ και εκτελεί και χρέη DJ, βάζει ένα αριστουργηματικό αιθιοπικό tribal κομμάτι που ενθουσιάζει τον Φοίβο και απογοητεύει τους θαμώνες που βρίσκονται ήδη στο τέταρτο σπέσιαλ ουίσκι. Έξω έχει αρχίσει να χιονίζει ελαφρά. «Το Παγκράτι είναι μια γειτονιά γεμάτη πολυκατοικίες, που μέσα στην γκριζάδα τους κρύβουν πολλά μυστικά. Υπάρχουν βιβλιοπωλεία με σπάνια βιβλία, υπάρχει εδώ το Σπήλαιο, υπάρχει το καφέ Βαρνάβα στην ομώνυμη πλατεία κοντά στο σπίτι μου, υπάρχει ένα ρεμπετάδικο, "Η Παλιά Μαρκίζα", που μαζεύει ακόμα τους λούμπεν της περιοχής. Είναι μια περιοχή όπου έρχεσαι αντιμέτωπος με τη διεστραμμένη πλευρά της μικροαστικής ζωής» μου λέει και εξαφανίζεται μέσα στην παγκρατιώτικη νύχτα.
σχόλια