Η πρώτη φορά που αισθάνθηκα ρίγη στο άκουσμα ενός κομματιού
Ήταν κάπου στο 1988 όταν πετάχτηκα για σουβλάκια στην Πλατεία Κύπρου στο Χολαργό. Εκεί ήταν ο συμμαθητής μου και "μεταλλάς της τάξης" που μου λέει "Πάρε τα σουβλάκια και πήγαινε να δεις MTV, έχει το Headbanger's Ball (τότε Metal Hammer). Πάω σπίτι, κάθομαι με τη μάνα μου και της λέω "Να βάλουμε λίγο να δω κάτι;" Και πέφτω πάνω στο "Can I Play With Madness" των Iron Maiden. The rest is history.
H πρώτη αφίσα συγκροτήματος που κρέμασα στο δωμάτιο μου
Ήταν η τετραπλή αφίσα του "No Prayer For The Dying" απο το Metal Hammer. Την "μάζευα" 4 μήνες. Έργο τέχνης λέμε!
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό από την δεκαετία του ογδόντα
Νομίζω ο Knight Rider και οι Dukes. Και τα δυο είχαν super cars, όχι πολύ τυχαίο μιας και ο πατέρας μου είχε συνεργείο αυτοκινήτων. Εγώ βέβαια οδήγησα στα 37 μου!
Η πρώτη φορά που αισθάνθηκα περήφανος που κάνω μουσική
Χμ.. είναι πολλές οι φορές, αλλά πρέπει να φούσκωσα από υπερηφάνεια όταν άκουσα έξω από το ΡΟΔΟΝ Club που περιμέναμε σαν σαρδέλες να μπούμε στο πρώτο live των Stratovarius, δυο παιδιά μπροστά μου να λένε "Ρε συ,έχεις ακούσει για έναν τύπο από την Παλλήνη, που παίζει keyboards; Έτσι και τον ακούσουν οι Stratovarius θα τον τσιμπήσουν αμέσως!" Πέρασαν περίπου 20 χρόνια βέβαια μέχρι να με καλέσει ο Timo Tolkki να παίξω στον δίσκο του αλλά έγινε! Don't Stop Believing...
Η τελευταία φορά που αισθάνθηκα τρακ πριν βγω στην σκηνή
Δεν έχω τρακ σχεδόν ποτέ γιατί αφενός είμαι πάντα προετοιμασμένος όσο δεν παει, αφετέρου το live είναι για μένα μια ευκαιρία να βγω και να τους δείξω τι εστί βερίκοκο, οπότε...
Παρ' όλα αυτά είμαι αγχωμένος όταν δεν έχω μαζί μου τον τεχνικό μου ή κάποιον που γνωρίζει τι θέλω και θα το ετοιμάσει πριν βγω στο stage. Να, για παράδειγμα, στο προπέρσινο show των Rock & Roll Children που συμμετείχαμε (όπως συνηθίζεται) άπειροι μουσικοί, από το άγχος μου να είναι όλα οκ με το keyboard μου, τους ήχους, το setup κλπ, ανέβηκα με ξεκούμπωτο παντελόνι, ζώνες να κρέμονται κλπ, μόλις είχα πάει για κατούρημα!
Κανείς δεν είδε τίποτα ευτυχώς, χαχαχα!
Το πρώτο μουσικό κομμάτι που μου άρεσε και δεν είχε καμία σχέση με την μουσική που δημιουργώ σήμερα
Ε, εντάξει, ευκολάκι: Είναι η συμμετοχή της Ευρυδίκης στην Eurovision με το "Είμαι Άνθρωπος κι εγώ" το 1994 όπου και έφαγα κεραυνοβόλο έρωτα. Και αυτό βέβαια είναι ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε 20 χρόνια μετά οπότε...Dont Stop Believing part 2!
Πιο πριν βέβαια, είχα ήδη κολλήσει με το "Χαμόγελο της Τζοκόντα" του Μάνου Χατζιδάκι, αλλά επειδή κάνω instrumentals δεν το θεωρώ παντελώς άσχετο, το ίδιο ισχύει και με μια ζωντανή εμφάνιση του Jean Michel Jarre που είδα το 1987 στην ΕΡΤ και καπάκι ζήτησα απο τους γονείς μου να μου αγοράσουν keyboards, αλλά και πάλι δεν είναι τελείως άσχετο με τα solo albums μου.
Το πρώτο live μου
11 Σεπτεμβρίου (9/11!!!!!) 1993 στα "Νεο-Παλληνεια" όπου παίξαμε με τους SKYWARD, την πρώτη μου μπάντα ενα ιδιαίτερο setlist με ότι μπορούσαμε να παίξουμε, μεταξύ Guns & Roses, Παπακωνσταντίνου, Metallica και δικα μας και μάλιστα πήραμε και 10.000 δραχμές!
H τελευταία φορά που ένας θαυμαστής/ θαυμάστρια μου ξέφυγε εντελώς
Ωχ,ωχ...λοιπόν, άκου: Σε μια από τις επισκέψεις μας στην Ιαπωνία, ήταν μια fan που δε μιλούσε γρι Αγγλικά. Τελείωσε το live, έκλαιγε κλπ, πήρε αυτόγραφα, 265 φωτογραφίες κλπ, άρχισε να μας ακολουθεί, μπήκε στο βανακι μας, "ρε go home,go back" τίποτα αυτή, ήρθε στο ξενοδοχείο, ανέβηκε στον όροφο, ήρθε στο δωμάτιο, "βρε go back,good night domo arrigato" τίποτα αυτή...ε...τι να σου πω για μετά;
Η τελευταία φορά που εκνευρίστηκα με ένα σχόλιο που άκουσα για το είδος της μουσικής που κάνω
Έχω χάσει αρκετά βράδια να στενοχωριέμαι για σχόλια διάφορων χομπιστων και Ταμπάκηδων του Metal, αλλά το έχω αφήσει πίσω αυτό και μάλιστα όσον αφορά το είδος αυτό καθεαυτό, προσπαθώ να προκαλώ τους υπέρμαχους μεταλλοπατέρες οσο περισσότερο γίνεται, είτε διασκευάζοντας disco classics, είτε κάνοντας τραγούδια με τον Φοίβο, είτε γράφοντας μεταλ τσιφτετέλια στα άλμπουμ μου και μετά απλά το διασκεδάζω!
Η πρώτη ιδέα που μου ήρθε στο μυαλό για την τελευταία μου δουλειά
Χαχα, απλά ξεκίνησα να γράφω το άλμπουμ μου έχοντας πρώτα τον τίτλο του που μου έσκασε στο μυαλό σε μια πτήση : Εκεί που καθόμασταν, απλά λέω "Rest In Keys, έτσι θα λέγεται το επόμενο μου άλμπουμ" και τέλος.
Η τελευταία φορά που αισθάνθηκα ικανοποίηση σε ένα live ως θεατής
Σε ΟΛΑ τα live των Dream Theater, έτσι απλά.
Ο τελευταίος δίσκος άλλου συγκροτήματος/ τραγουδιστή που δεν μπορώ να σταματήσω να ακούω
Ωχ δύσκολο. Δηλαδή από καινούρια ε? Χμ..δε μου έρχεται, θα σου πω το "Counterparts" των Rush. Το έχω παντού, σε ότι μπορεί να πάρει μουσική. Δεν ξέρω γιατί, απλά είναι ΑΥΤΟ το αλμπουμ
Ένα συλλεκτικό αντικείμενο που έχει να κάνει με την μουσική για το οποίο αισθάνομαι περήφανος
Είναι ένα 7ιντσο που βρήκα στη συλλογή της μητέρας μου και νομίζω ότι είναι η πρώτη metal κυκλοφορία ever: "Black Sabbath : Paranoid-The Wizard" καρασπάνιο νομίζω, και δεν το πουλάω με τίποτα
Ένα μουσικό κομμάτι που μου φέρνει στο μυαλό αμέσως τους γονείς μου
Θα πω ένα πολύ άσχετο. Ήταν 1988, Χριστούγεννα και μόλις μου είχαν αγοράσει το πρώτο μου Casio Keyboard. Ο μεγαλύτερος μου ξάδελφος (που θεωρούσα "ψιλο-αλήτη" επειδή είχε αφίσα Europe!) μου έμαθε να παίζω το "Δεν πιστεύω" της Ελένης Δήμου, που ήταν χιτάκι της εποχής. Μια εβδομάδα αργότερα το έπαιζα και θυμάμαι να παρακολουθούν περήφανοι να το εκτελώ στο σαλόνι. Τώρα που το ξανακούω, το pedal point θέμα και το chord progression του με επηρέασαν τα μαλα στην μουσική μου
Ένας δίσκος που καθόρισε την εφηβεία μου
"Iron Maiden : 7th Son Of A 7th Son". Την επόμενη μέρα μετά από εκείνη την επίσκεψη στο σουβλατζίδικο που ανέφερα προηγουμένως, έτυχε να έχουμε εκδρομή στο σχολείο, και εμείς με τον κολλητό μου τον Κώστα πήγαμε σπίτι του και μου έγραψε το άλμπουμ αυτό σε μια κασέτα. Πρέπει η κασέτα αυτή να πέθανε μαζί με το κασετόφωνο, χωρίς υπερβολή.
Ένα κομμάτι που μου φέρνει στο μυαλό μια ερωτική μου ιστορία
Dream Theater : Space Dye Vest. Όταν είχε βγει το single-CD το είχα κάνει δώρο σε μια κοπέλα που είχα τότε και μετά γύρισα να το πάρω και για μένα και είχε εξαντληθεί!!! 6 χρόνια μετά το "απέσπασα φιλικά" από τον φίλο και bandmate Fotis Benardo, όταν πήγα σπίτι του και έτσι έκλεισε ο κύκλος αυτός, χαχαχα!
Θυμάμαι παντός να το ακούμε μαζί με εκείνη την κοπέλα στην παραλία της Γλυφάδας στο παγκάκι απο το discman και να μας έχει στείλει αδιάβαστους. Μεγάλο τραγούδι...
Η τελευταία φορά που βούρκωσα στο άκουσμα ενός κομματιού
Πολύ άκυρη επιλογή εδώ αλλά είναι το "This I Love" απο το τελευταίο άλμπουμ των Guns & Roses "Chinese Democracy". Δεν ξέρω τι έπαθε ο Axl και έγραψε τέτοιο κομμάτι. Το αμέσως επόμενο ήταν το "C'est La Vie" των Emerson Lake & Palmer.
Αυτό το κομμάτι θέλω να παίζουν την ημέρα της κηδείας μου στο repeat
Annihilator -"Sounds Good To Me"
________________
Ο συνθέτης και μουσικός Bob Katsionis είναι ανάμεσα σε άλλα μέλος των συγκροτημάτων Firewind, Outloud και Serious Black. Η τέταρτη σόλο δουλειά του είναι το Rest in Keys και μπορείτε να το αγοράσετε από τo Bandcamp Περισσότερα για τον ίδιο και τις δουλειές του στην σελίδα του στο Facebook
σχόλια