Αγαπούσε την φωτογραφία και οι πρώτες του απόπειρες να φωτογραφήσει ήταν την δεκαετία του ογδόντα. Αργότερα εγκατέλειψε το χόμπι του. Χρειάστηκε να πάρει ένα δώρο πριν από πέντε χρόνια και από τα χέρια της συζύγου του, μια ψηφιακή μηχανή, για να ανακαλύψει ότι την αγάπη του για την φωτογραφία όχι μόνο δεν την είχε ξεχάσει, αλλά ήταν έτοιμος να ξαναβγεί στους δρόμους για χάρη της. Για τον 56χρονο Gabi Ben Avraham, προγραμματιστή και πατέρα τριών παιδιών, η φωτογραφία είναι συνδεδεμένη με την αγάπη του για την πόλη που μεγάλωσε και έζησε τη ζωή του, το Τελ Αβίβ. Οι δρόμοι, οι άνθρωποι, οι ιστορίες τους. Η δουλειά του είναι ένας ύμνος στους διάφανους ανθρώπους της καθημερινότητας. Τον ακούμε στην συνέντευξη που παραχώρησε στο LIFO.gr
— Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση από την παιδική σου ηλικία;
Στο νηπιαγωγείο, θα ήμουν περίπου τεσσάρων. Περίμενα τη μαμά μου και είχε αργήσει. Θυμάμαι αισθανόμουν εγκαταλελειμμένος.
— Γιατί έγινες φωτογράφος δρόμου;
Από πολύ μικρός ενδιαφερόμουν για την φωτογραφία. Μου ασκούσε έλξη η φωτογραφία –ντοκιμαντέρ και οι φωτογράφοι των πόλεων. Η φωτογραφία για εμένα είναι πάθος. Είναι ένα τρόπος να δω τον κόσμο γύρω μου, μέσω του οποίου μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματα μου, από την δική μου οπτική.
Η φωτογραφία είναι η τέχνη μου και ο δικός μου τρόπος αυτοπραγμάτωσης. Μέσω των φωτογραφικών φακών κοιτάζω συνεχώς τον κόσμο γύρω μου, αναζητώντας την «αποφασιστική» στιγμή η οποία θα χαθεί για πάντα, εάν δεν την πιάσω. Όταν πατάω το κουμπί, προσπαθώ να κάνω κάποια αίσθηση, επαναφέροντας σε σειρά το χαοτικό σχήμα που υπάρχει γύρω μου δημιουργώντας μια σύνθεση.
Αυτό το οποίο με τράβηξε στη φωτογραφία δρόμου είναι ότι μου αρέσει να τραβάω φωτογραφίες ανθρώπων σε αστικά περιβάλλοντα όπου πάντα υπάρχει μια ιστορία να φυλακίσεις με τον φακό σου. Ο δρόμος δεν είναι στούντιο. Κάποιες φορές στέκομαι και περιμένω να συμπέσουν τα πράγματα -ένας ποδηλάτης, ένας χορευτής, ένα παιδί- τα οποία κινούνται διαρκώς. Δεν έχουν κατά νου ότι κινούνται προς ένα βασικό αντικείμενο, κάτι το οποίο εγώ έχω στο μυαλό μου. Τα εργαλεία «μιλούν» μεταξύ τους, κάνοντας έναν ιδιαίτερο διάλογο, είτε πρόκειται για το χρώμα, το φως, το σχήμα. Το να φυλακίσω μια ασύλληπτη, ιδιαίτερη στιγμή όπου τα πράγματα μετά από αυτή δεν θα είναι ξανά τα ίδια, το να τοποθετήσω αυτή τη στιγμή στην αιωνιότητα, αυτός είναι ο στόχος μου.
Ρίχνω την προσοχή μου στους διαφανείς, ξεχασμένους ανθρώπους που ζουν στα αστικά περιβάλλοντα. Οι σκιές, τα εύθραυστα περιβλήματα, οι αντανακλάσεις μέσα στις καθημερινές ζωές που περνούν απαρατήρητες στο πολυσύχναστο και πυκνό αστικό περιβάλλον, και κάποιες φορές συνθλίβονται μέσα σε αυτό, αυτές λατρεύω.
— Τι κάνει το Τελ Αβίβ συναρπαστικό για έναν φωτογράφο δρόμου;
Οι δρόμοι και τα σοκάκια και αρκετές γωνίες του Τελ Αβίβ μου είναι γνώριμα και μου δημιουργούν νοσταλγία με τις αναμνήσεις που μου φέρνουν στο μυαλό. Μου αρέσει η παραλία και τι συμβαίνει σε αυτή, ιδιαίτερα τα απογεύματα, οι άνθρωποι, οι αγορές, μου αρέσει να παίζω με το φως και την σκιά. Η πόλη είναι γεμάτη από μετανάστες, οι περισσότεροι από την Αφρική, οι οποίοι ζουν στο κέντρο, και σου επιτρέπει να ρίξεις μια ματιά σε άλλες κουλτούρες. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο Βόρειο και το Νότιο Τελ Αβίβ σαν να είναι δυο διαφορετικές πόλεις. Προτιμώ να φωτογραφίζω στο Νότο. Προσπαθώ να δείξω ότι το Τελ Αβίβ είναι μια κοσμοπολίτικη, μοντέρνα πόλη, όπως η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο, με απίθανες παραλίες, εστιατόρια, κλαμπ, φεστιβάλ και υπαίθρια παζάρια. Θα ευχόμουν να έρθουν πολλοί να το επισκεφτούν.
— Πιστεύεις ότι ένας φωτογράφος έχει κάποια υποχρέωση απέναντι στην κοινωνία;
Ναι, το πιστεύω, ιδιαίτερα στο είδος φωτογραφίας που υπηρετώ. Ο τρόπος με τον οποίο η φωτογραφία παρουσιάζεται, αντανακλά τη στάση του καλλιτέχνη απέναντι στον κόσμο που τον περικλείει.
— Ἐνα top5 με του αγαπημένους σου φωτογράφους και ένα σύντομο σχόλιο για τον καθένα;
Εμπνέομαι από τον Henri Cartier Bresson και τα ασπρόμαυρα πορτραίτα του, τον Alex Webb και τη φανταστική δουλειά του με τη σουρεάλ σύνθεση και τα απίθανα χρώματα, τον Harry Gruyaert και την απίθανη έγχρωμη δουλειά του, τον Sebastiao Salgado και τις ασπρόμαυρες «βιβλικές» φωτογραφίες, την Raymond Depardon και την εξαιρετική San Clemente (Venice) δουλειά από την ψυχιατρική κλινική και από πολλούς φωτογράφους του πρακτορείου Magnum.
— Η ασπρόμαυρη φωτογραφία του άντρα που κάνει βουτιά την στιγμή που ένα αεροπλάνο πετάει από πάνω είναι μια από τις αγαπημένες μου. Θα μπορούσες να μου πεις την ιστορία πίσω από αυτή και κάποιες λεπτομέρειες για το πώς την τράβηξες;
Η φωτογραφία τραβήχτηκε στο παλιό λιμάνι του Τελ Αβίβ. Υπάρχει μια γέφυρα ανάμεσα σε αυτό και σε ένα μικρό αεροδρόμιο και ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Η σκηνή είναι πραγματική και δεν είναι σκηνοθετημένη. Τα παιδιά παίζουν και βουτάνε στο νερό για πλάκα, ενώ πού και πού ένα αεροπλάνο προσγειώνεται. Σκέφτηκα ότι έπρεπε να προσπαθήσω να συνδυάσω αυτά τα δύο. Περίμενα για μισή ώρα και ξαφνικά συνέβη. Όπως έχει πει κάποτε ο Bresson: «Φυσικά, τα πάντα είναι τύχη».
— Τι έμαθες από τους ανθρώπους στα ταξίδια σου στην Κούβα, την Αμερική, την Πορτογαλία και τη Γαλλία;
Είναι ενδιαφέρον να βλέπεις ανθρώπους να ζουν σε διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς. Έμαθα ότι η ευτυχία είναι ατομική και δεν εξαρτάται από την οικονομική και την κοινωνική κατάσταση. Έχω δει πολύ φτωχούς ανθρώπους, οι οποίοι χορεύουν και τραγουδούν. Πέρα από αυτά, όλοι είμαστε το ίδιο.
— Έχεις ποτέ βρεθεί σε κίνδυνο όταν φωτογραφίζεις στο δρόμο;
Ναι, προσπαθώ να είμαι προσεκτικός και να μην ξεχωρίζω. Σέβομαι τους ανθρώπους που δεν θέλουν να φωτογραφηθούν. Ωστόσο, μου έχουν επιτεθεί, με έχουν ρίξει κάτω σε σημείο να αιμορραγήσω, σε μια σκληρή γειτονιά από φανατικούς Ορθόδοξους Εβραίους.
— Σκέψου τον εαυτό σου ως ταξιδιώτη μέσα στο χρόνο που συναντά τον 16χρονο εαυτό του. Τι θα του έλεγες;
Θα έλεγα: «Πήγαινε να γίνεις φωτορεπόρτερ που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο και συλλαμβάνει ιστορίες με τον φακό του, μετά μείνε σε ένα μέρος και γίνε προγραμματιστής»
— Τι είναι ευτυχία για εσένα;
Θα ευχόμουν να μπορούσα να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου, να απολαύσω φωτογραφικά κατορθώματα, να έχω καλή υγεία, με την οικογένεια μου γύρω μου.
— Τα μελλοντικά σχέδια;
Θέλω να ταξιδέψω σε εξωτικά μέρη όπως η Ινδία, η Ιαπωνία, ίσως κάνω ένα μεγάλο ταξίδι και η δουλειά μου συμπεριληφθεί σε ένα λεύκωμα.
Όλες οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν απο το φωτογράφο στο LIFO.gr Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση τους χωρίς την άδεια του
Info
Περισσότερα για την δουλειά του Gabi Ben Avraham στο site του
σχόλια